DAS REBOOT: Και έτσι στο τέλος νικάνε οι Γερμανοί!
Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση και το γερμανικό ποδόσφαιρο αποδεικνύει δεκαετίες τώρα πως η επιτυχία δεν είναι κάτι που τυχαία βρίσκεις στο δρόμο, αλλά μία επίπονη διαδικασία! Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Ο Γκάρι Λίνεκερ είπε κάποτε την ατάκα που έγινε κλισέ και λοιδορήθηκε πως το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που παίζουν 22 παίκτες και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί αλλά αν το δει κανείς διαχρονικά επί της ουσίας δεν είχε άδικο! Ζούμε και πάλι σε μία εποχή που από το 2014 η εθνική τους ομάδα είναι παγκόσμια πρωταθλήτρια βασισμένη στην εκπληκτική φουρνιά του 2009 που πήρε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Under 21 στο Μάλμε. Η τωρινή τους εθνική ελπίδων μόλις ξαναπήρε το τουρνουά που ολοκληρώθηκε στη Πολωνία κερδίζοντας το φαβορί, την Ισπανία αν και πέντε από τους πιο βασικούς της παίκτες έλειπαν με την εθνική Ανδρών στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών στη Ρωσία, όπου και εκεί είναι στον τελικό. Για όποιον νομίζει πως η Γερμανία κάνει όλες αυτές τις επιτυχίες, σταθερά και μεθοδικά για πέντε δεκαετίες τώρα, επειδή απλά έχει καλούς παίκτες ή κάποιους σημαντικούς προπονητές, μάλλον δεν αντιλαμβάνεται πως έχει συμβεί όλο αυτό.
Η Γερμανία έχει σχέδιο και πλάνο και το σημαντικότερο ξέρουν στην ομοσπονδία και στις ομάδες τους πως αυτό που μπαίνει και συμφωνείται στο τραπέζι, ανά διαστήματα, θα ολοκληρωθεί ανεξαρτήτως του ποιοι θα διοικήσουν! Το τείχος του Βερολίνου έπεσε πριν από 28 χρόνια αλλά για να νοιώσουν οι Γερμανοί πως αυτό το κράτος έπαψε να είναι διαιρεμένο χρειάστηκε να κυλήσουν πολλά χρόνια. Μέχρι το βράδυ που ένα παιδί που γεννήθηκε μετά τη νύχτα εκείνης της ιστορικής 9ης Νοεμβρίου 1989, ήρθε με ένα σουτ να διώξει τις σκιές και να απαλλάξει απλό τους ενοχικούς φόβους μία ολόκληρη χώρα. Το γκολ του Μάριο Γκέτσε στον τελικό του Μουντιάλ της Βραζιλίας το Ιούλιο του 2014 λειτούργησε ως καθαρτήρια διαδικασία για έναν ολόκληρο λαό.
Ήταν μία ποδοσφαιρική επανεκκίνηση που ουσιαστικά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ένα πραγματικό νέο ξεκίνημα για το γερμανικό ενωμένο έθνος. Την περιγράφει με μοναδικά γλαφυρό και παραστατικό τρόπο ένα βιβλίο που καλό θα ήταν ν έπαιρνε κάποιος εκδοτικός οίκος και στην Ελλάδα τα δικαιώματα και Das Reboot που ελληνικά σημαίνει η επανεκκίνηση. Συγγραφέας ένας από τους σημαντικούς Γερμανούς δημοσιογράφους και συνεργάτης της Guardian και του ESPN ο Raphael Honingstein που το έγραψε απευθείας στα αγγλικά! Με πολύ ωραίο και γλαφυρό τρόπο εξηγεί το πώς κερδίζοντας το Παγκόσμιο Κύπελλο στη Βραζιλία οι Γερμανοί ξανάρθαν στη μόδα αλλά κυρίως πως δεν ήταν μόνο η σκληρή δουλειά, η συγκυρία, το αστέρι της στιγμής, η όποια τύχη που τους έφερε εκεί. Ήταν η ολοκλήρωση μία εντυπωσιακής αποπληρωμής μιας μακροπρόθεσμης επένδυσης που ουσιαστικά ήρθε ως αποτέλεσμα δύο δεκαετιών θεσμικών αλλαγών και τακτικής εξέλιξης που προήλθαν από διαρθρωτικές επεμβάσεις και μαστορέματα σε ένα πλαίσιο που ήταν διαβρωμένο!
«Οι Γερμανοί δεν ελπίζουν και δεν αφήνουν στην τύχη το ότι θα βγάλουν σούπερ σταρ. Τους δημιουργούν!» γράφει ο Honingstein αλλά δεν διστάζει να προχωρήσει σε θέματα ταμπού για χρόνια στο εσωτερικό τη Γερμανίας όπως τη «ντροπή της Χιχόν» και πως η Γερμανία με την Αυστρία έπαιξαν ένα ματς που το τελικό 1-0 θα άφηνε την Αλγερία εκτός στο Μουντιάλ του 1982, ή για το πώς στο πρόσφατο Παγκόσμιο Κύπελλο χωρίς τον Νόιερ ίσως να μην είχε φτάσει μέχρι το τέλος αν η Αλγερία στον γύρο των 16, είχε φανεί πιο ικανή στη τελική προσπάθεια… Ωστόσο, εξηγεί πως αυτή η εξίσωση πάντα θα υπάρχει σε μεγάλες διοργανώσεις και το βιβλίο κυρίως επιχειρεί και το κάνει εξαιρετικά να αποκαλύψει πως το γερμανικό ποδόσφαιρο ανακάλυψε και πάλι τον εαυτό του μετά τα στραπάτσα του 1998, του 2000 και του 2004 σε μεγάλες διοργανώσεις.
The goal which clinched Germany the #U21EURO title! ⚽️🏆
— UEFA U21 EURO (@UEFAUnder21) June 30, 2017
➡️ https://t.co/bTR1eS1aJf pic.twitter.com/bU3tGx09z2
Ο Honigstein υφαίνει μια αφήγηση που πάλλεται με την ένταση και την ενέργεια του τουρνουά, μαζί με πολλά γεγονότα και αλλαγές που οδήγησαν σε αυτή την εντυπωσιακή επικράτηση στη Βραζιλία, περνώντας από όλα τα στάδια και κυρίως στο απίστευτο 1-7 κόντρα στους διοργανωτές Βραζιλιάνους. Είναι ένα αριστοτεχνικά δομημένο βιβλίο που έχει διανθιστεί με μίνι-προφίλ των βασικών παραγόντων της επιτυχίας όπως της μηχανής των γκολ του Τόμας Μίλερ και του κεντρικού αμυντικού Ματς Χούμελς και επιχειρεί με ολοκληρωμένη και εμπεριστατωμένη έρευνα του παρελθόντος για να καταδείξει πως η Γερμανία ήταν πάντα μια υπερδύναμη του ποδοσφαίρου (αφού μόνο η Βραζιλία έχει κερδίσει περισσότερα τουρνουά) αλλά κυρίως για να υπενθυμίσει πως ποτέ μια εθνική ομάδα που κατέκτησε αρκετά δεν ήταν τόσο λίγο δημοφιλής έξω από τη χώρα της!
"Για όλους τους άλλους είναι επιτυχία ένας τελικός για τους Γερμανούς ποτέ» γράφει αλλά εξηγεί πως ενώ για την Βραζιλία ή την Αργεντινή η ποιότητα του ποδοσφαίρου ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή η δεξαμενή για τους Γερμανούς ήταν το φυσικό τους στυλ και η ικανότητα να παίρνουν αποτελέσματα”!
Επίσης εξηγεί πως η δομική αλλαγή του συστήματος από το παλιομοδίτικο 3-5-2 που ιστορικά έπαιζε από τις εποχές του Λάτεκ και του Βαισβάιλερ όλο το γερμανικό οικοδόμημα περάσαμε μετά το επανασχεδιασμό του 2000 στον οποίο ένας από αυτούς που έπαιξε σημαντικό ρόλο ήταν και ο τωρινός ομοσπονδιακός μας τεχνικός Μίχαελ Σκίμπε) και επίσης πως η εκτός σχεδίου επιτυχία να πάει η εθνική ομάδα το 2002 στον τελικό του παγκοσμίου Κυπέλλου της Άπω Ανατολής δεν έβγαλε εκτός του προγραμματισμό που στόχο είχε το Μουντιάλ του 2006.
Πάει πίσω τον χρόνο και με απλό τρόπο αναλύει πως κακές ομάδες κατά καιρούς έφτασαν μακριά στα Μουντιάλ ή στα EURO όπως του 1982 και επίσης κάνει ιδιαίτερη ανάλυση στο πως εκείνος ο συγκλονιστικός ημιτελικός με τη Γαλλία του Πλατινί όταν ο γκολκίπερ Σουμάχερ παραλίγο να σκοτώσει τον αμυντικό των «τρικολόρ» Μπάτιστόν στη Σεβίλλη, έληξε 3-3αν και οι τρικολόρ προηγήθηκαν στην παράταση με 3-1! Και φυσικά περνά στη μεταφυσική εξήγηση του πως όταν ένα ματς κρίνεται στα πέναλτι οι Γερμανοί δεν χάνουν ποτέ, κάτι περίεργο αν αναλογιστεί κανείς πως την πρώτη φορά που κρίθηκε τελικός σε τέτοια διαδικασία η Γερμανία έχασε το 1976 στο Βελιγράδι από τη Τσεχοσλοβακία στο τελικό του Euro!
Γενικά είναι ένα πολύ ωραίο βιβλίο και οι Άγγλοι θα μπορούσαν διαβάζοντας το να αντιληφθούν πολλά για το πώς οι ίδιοι ακόμα γιορτάζουν το ένα Μουντιάλ μισό αιώνα αργότερα και πανηγυρίζουν με έναν ημιτελικό για τελευταία φορά το 1996, την ώρα που οι Γερμανοί δεν μπορούν να μετρήσουν στα δάχτυλα των δύο χεριών τις παρουσίες μόνο σε τελικούς!
Και για όποιον το διαβάσει το βιβλίο θα γίνει αντιληπτό πως η γερμανική επανεκκίνηση (Das Reboot) δεν έτυχε αλλά πέτυχε… Γιατί είχε σχέδιο και πάνω από όλα υπομονή!
