Αγγλική ομάδα στο Κίεβο; Δύσκολο, αλλά γιατί όχι;
Πάνε πέντε χρόνια από τη τελευταία παρουσία αγγλικής ομάδας στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ και η αλήθεια είναι πως με βάση την εικόνα των ομάδων και παρά τις πανάκριβες μεταγραφές που έγιναν το καλοκαίρι, μοιάζει πολύ δύσκολο να είναι κάποια από τις πέντε που θα συμμετέχουν φέτος στον τελικό του Κιέβου.Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Πριν αρχίσει η γκρίνια και οι διαμαρτυρίες, θέλω να υπογραμμίσω πως δεν θεωρώ αδύνατο να καταφέρει η Σίτι ή η Γιουνάιτεντ να πάνε μακριά, ή ακόμα και η Τσέλσι γιατί είδαμε πως πέρσι η ομάδα που έφτασε πιο μακριά ήταν η «ταπεινή» Λέστερ! Που ωστόσο έδωσε το 100% μέσα στο γήπεδο σε κάθε ματς σε αντίθεση για παράδειγμα με τη Τότεναμ που πνίγηκε σε μία κουταλιά νερό ή τη Σίτι που ήταν απογοητευτική στη ρεβανς με τη Μονακό. Απλά η κοινή λογική λέει πως καμία ομάδα από τις αγγλικές δεν μπορεί να λογίζεται ανάμεσα στα τρία με τέσσερα πρώτα φαβορί, όταν πριν οκτώ χρόνια τουλάχιστον τρεις κάθε σεζόν άρχιζαν με στόχο να το κατακτήσουν!
Για τρεις σερί χρονιές το2006-2007, το2007-2008 και το 2008-2009 στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ υπήρχαν αγγλικοί εμφύλιοι και τρεις ομάδες στις τέσσερις προέρχονται από την Πρέμιερ Λιγκ. Το 2008 μάλιστα στη Μόσχα έπαιξαν η Γιουνάιτεντ με τη Τσέλσι για τον τίτλο ενώ από το 2005 μέχρι το 2012 μόνο μία χρονιά (το 2010) δεν υπήρχε αγγλική ομάδα στον τελικό! Και τότε όμως χρειάστηκε να ανοίξει και να κλείσει ένας κύκλος αφού πριν από την νίκη της Λίβερπουλ στον «τρελό» τελικό της Πόλης το 2005, σε 13 χρονιές που είχαν ακολουθήσει την επιστροφή των αγγλικών ομάδων στα ευρωπαικά κύπελλα ύστερα από την τιμωρία του Χέιζελ, μονάχα σε μία κατάφεραν να έχουν εκπρόσωπο: το 1999 την νύχτα που η Γιουνάιτεντ ξεπέρασε τη λογική και ανέτρεψε το ματς με τη Μπάγερν.
Τώρα ζούμε την εποχή της απόλυτης κυριαρχίας των Ισπανών. Η Ρεάλ έχει πάρει τρία τρόπαια από το2014 και μετά εκεί που από το 2005 μέχρι το 2010 αποκλειόταν στο γύρο των16 και μετά σερί στα ημιτελικά! Η Μπαρτσελόνα πήρε το τρόπαιο το 2009,το 2011 και το 2015 ενώ η Ατλέτικο Μαδρίτης έφτασε δύο φορές στη πηγή και δεν ήπιε νερό! Και φέτος πάλι οι Ισπανοί,δικαιωματικά λόγω Ρεάλ θα αρχίσουν ως φαβορί.
Αυτοί οι κύκλοι δεν είναι πρωτόγνωροι σε ένα Κύπελλο που από την αρχή του εμφάνισε ομάδες και χώρες έτοιμες να πάρουν τα σκήπτρα. Οι Ισπανοί από το 1956 έως το 1962 είχαν πάντα ομάδα στον τελικό με την Ρεάλ να κατακτά πέντε Κύπελλα. Οι Ολλανδοί ακολούθησαν με τους πέντε τελικούς από το 1969 έως και το 1973 στους οποίους τρεις φορές ο Αγιαξ και μία η Φέγενορντ πήγαν στις κάτω χώρες το τρόπαιο. Οι Γερμανοί με τη Μπάγερν και τη Γκλάντμπαχ έπαιξαν σε τέσσερις τελικούς σερί από το 1974 έως και το 1977, αλλά εκείνοι που έκαναν τον επόμενο κύκλο ήταν οι Άγγλοι με παρουσία σε εννιά τελικούς από τους έντεκα ανάμεσα σε 75 και 85 και μάλιστα με τέσσερις διαφορετικές ομάδες (Λίβερπουλ, Νότιγχαμ, Αστον Βίλα και Λιντς).
Οι Ιταλοί ακολούθησαν στην δική τους χρυσή εποχή με παρουσία επτά εκπροσώπων στους τελικούς από το 1989 έως και το 1998 με μόνη εξαίρεση το 1991, για να ακολουθήσει μία δεκαετία όπου είχαμε την πρώτη ομάδα που αγωνίστηκε σερί τελικούς, αλλά έχασε (Βαλένθια) τον πρώτο εμφύλιο ισπανικό τελικό (Ρεάλ-Βαλένθια) τον πρώτο ιταλικό (Μίλαν-Γιουβέντους) και τον πρώτο αγγλικό (Τσέλσι-Μαν.Γιουνάιτεντ) και την επιστροφή των αγγλικών ομάδων στο προσκήνιο και μετά το διπλό ισπανικό τελικό με μόνη τη Γιουβέντους ως σφήνα φιναλίστ σε δύο περιπτώσεις. .
Παραδοσιακά επίσης όποιος είχε τα περισσότερα χρήματα, είχε και το πάνω χέρι, γιατί διέθετε τους καλύτερους παίκτες. Αυτό συνέβαινε έντονα στην εποχή του Μπερναμπέου και της αυτοκρατορίας της Ρεάλ, αλλά οι αγγλικές ομάδες για παράδειγμα που δεν είχαν λεφτά, με τη δυνατότητα να έχουν απεριόριστο αριθμό Βρετανών στις ομάδες τους χωρίς να μετράνε για ξένοι οι Σκωτσέζοι και οι Ιρλανδοί, ενώ η δεκαετία της ιταλικής ακμής ήταν απόρροια των κορυφαίων ξένων ποδοσφαιριστών που είχαν οι ομάδες της SERIE A εκείνα τα χρόνια.
Η Πρέμιερ Λιγκ με τα πανάκριβα τηλεοπτικά συμβόλαια και τα καταπληκτικά γήπεδα κατάφερε να έχει την μερίδα του λέοντος στην επιτυχία πριν λίγα χρόνια, ωστόσο καταλυτικός παράγοντας ήταν και η υπομονή που έδειχναν οι αγγλικές ομάδες στηρίζοντας τους τεχνικούς. Ο Φέργκιουσον και ο Βενγκέρ είχαν ριζώσει στους πάγκους, ο Μπενίτεθ στα ντουζένια του είχε τη Λίβερπουλ κάθε χρόνο πρωταγωνίστρια και ο Μουρίνιο μπορεί να μην πήρε ευρωπαικό τίτλο με την Τσέλσι αλλά αυτός έβαλε τις στέρεες βάσεις για αυτό που τελικά συνέβη το 2012. Φεύγοντας πάντως ο Σερ Αλεξ χάθηκε μαζί του μία ολόκληρη εποχή! Ενας άνθρωπος που μετέτρεψε έναν παρακμάζοντα σύλλογο χωρίς πρωτάθλημα για 26 χρόνια στον απόλυτο δυνάστη του αγγλικού ποδοσφαίρου, και με τη φυγή φανέρωσε τα πάμπολλα προβλήματα της Γιουνάιτεντ που τέσσερα χρόνια τώρα τερματίζει εκτός τριάδας, κάτι που δεν είχε συμβεί από το 1991!
Όμως αποδεικνύεται πως μόνο τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία αφού πολλές πιο πλούσιες ομάδες από τις αγγλικές δεν υπάρχουν ωστόσο είναι αλήθεια πως και ο ανταγωνισμός στην Πρέμιερ Λιγκ, προέκυψε τα τελευταία πέντε χρόνια ακριβώς γιατί έπεσε το επίπεδο των ισχυρών! Προσωπικά δεν με χαλάει! Προτιμώ ένα πραγματικά καλό πρωτάθλημα, αλλά καταλαβαίνω και αυτούς που θα ήθελαν να δουν τις αγγλικές ομάδες να κυριαρχούν και πάλι στην Ευρώπη! Για πρώτη φορά λοιπόν φέτος όλα δείχνουν πως θα είναι πέντε αγγλικές ομάδες στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και το πρώτο στοίχημα θα είναι να περάσουν όλες στα νοκ άουτ. Μετά τουλάχιστον δύο να είναι στα προημιτελικά και μία θα είναι επιτυχία αν είναι στον ημιτελικό! Υστερα ο τελικός του Κιέβου δεν θα είναι μακριά αλλά δεν παύει να είναι υπέρβαση. Γιατί όχι;
