Πρόβλημα πως είναι μεγάλα ψάρια σε μικρή λίμνη!
Η ιστορία με την εθνική Αγγλίας είναι πολύ διδακτική. Εξηγεί άριστα τι συμβαίνει όταν σε μία χώρα οι απαιτήσεις ονειροβατούν. Το αγγλικό πρωτάθλημα εδώ και μία 15ετία έγινε η Μέκκα του χρήματος. Οι κορυφαίοι προπονητές, τα πιο ακριβά συμβόλαια εκτός Ρονάλντο, Μέσι και Νέιμαρ, τα πιο μεγάλα τηλεοπτικά deal, οι πιο ακριβές χορηγίες... Ένα λείπει όμως: Οι μεγάλοι Άγγλοι ποδοσφαιριστές. Και η νοοτροπία που υπάρχει πως η Αγγλία δικαιούται να πρωταγωνιστεί! Γραφει ο Χρηστος Σωτηρακόπουλος.
Στις ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ αγωνίζονται συνολικά περίπου 120 Αγγλοι και από αυτούς οι ηλικιακά ικανοί για να στελεχώσουν τη εθνική ομάδα δεν ξεπερνούν τους 50. Με τόσο φτωχό υλικό είναι απόλυτα αναμενόμενο να μην μπορεί να φτιάξει μία εθνική ομάδα ανταγωνιστική, χωρίς απαραίτητα αυτό να είναι ο μόνος ανασταλτικός μηχανισμός και με την ευκαιρία πως απόψε θα σφραγίσει την πρόκριση στα τελικά του Μουντιάλ, είναι τροφή για σκέψη.
Ο προπονητής είναι ένα πρόβλημα αλλά όχι τόσο μεγάλο όσο θέλει ο Τύπος να το παρουσιάζει. Ως προσωπικότητα και χωρίς πείρα, παραστάσεις και περγαμηνές ο Γκάρεθ Σάουθγκέιτ θα γίνει εύκολο θύμα ειδικά αν η Αγγλία στο Μουντιάλ αποκλειστεί νωρίς. Όμως στα αλήθεια τι έχουν πετύχει οι προκάτοχοι του για να στηθεί στον τοίχο εύκολα ο ίδιος αν κάτι δεν πάει καλά; Ο Γιόγκι Λεβ είχε πολυ λιγότερη πείρα όταν ανέλαβε την εθνική Γερμανίας, αλλά είναι ένα γρανάζι από ένα σύστημα που δουλεύει τέλεια. Και έτσι πετυχε.
Κάποτε υπήρχε γκρίνια, πριν από μία δωδεκαετία, για τον Σβεν Γκόραν Ερικσον, με την κοσμοπολίτικη διάθεση, τις επιτυχίες σε Γκέτεμποργκ, Μπενφίκα, Ρόμα και Λάτσιο και το εξαιρετικό ξεκίνημα με το 5-1 μέσα στο Μόναχο επί των Γερμανών. Οι δύο αποκλεισμοί στα πέναλτι από την Πορτογαλία το 2004 και το 2006 τελείωσαν την καριέρα του γιατί όλοι έλεγαν πως με τη χρυσή φουρνιά πόυ είχε στα χέρια του (Μπέκαμ Λάμπαρντ Τζέραρντ Κόουλ, Φέρνινταντ) έπρεπε να κάνει κάτι καλύτερο. Και μετά ήρθε ο Στιβ Μακλάρεν για να τους... αποκλείσει από την τελική φάση του EURO 2008 με την ίδια χρυσή φουρνιά για να καταπιιούν τη γλώσσα τους!
Και μετά ο πανάκριβος και υπερόπτης Φάμπιο Καπέλο που απέτυχε παταγωδώς και ο Ρόι Χότζον που θα “κουβαλά” πάντα το κάζο από την Ισλανδία στην πλάτη.
Κανείς άλλωστε στον πάγκο της Αγγλίας μετά τον σερ Αλφ Ράμσει, δεν κατάφερε να κάνει κάτι εξαιρετικό. Ο Γκλεν Χόντλ, ο Κέβιν Κίγκαν, ο Γκρέιαμ Τέιλορ, ο Ντον Ρέβι και ο Ρον Γκρίνγουντ απέτυχαν και μόνο ο Σερ Μπόμπι Ρόμπσον σε κάποιο μέγεθος κατάφερε να φύγει με εύσημα μετά την τέτατρτη θέση του Μουντιάλ το 1990, αλλά και αυτός είχε βιώσει την απαξίωση και την ισοπέδωση το 1988 όταν οι τρεις ήττες στα τελικά του EURO άφησαν την Αγγλία τελευταία σε έναν όμιλο που είχε τις δύο μετέπειτα φιναλίστ της διοργάνωσης την Ολλανδία και την Σοβιετική Ενωση.
Επίσης ο Τέρι Βέναμπλς, έφτασε την Αγγλία στον ημιτελικό του EURO 1996 αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είχε το αβαντάζ της έδρας στο τουρνουά, όμως φτάνουμε στο σημείο να θεωρούμε την τετράδα σημείο αναφοράς όταν για την Γερμανία και την Ιταλία είναι κάτι διαδικαστικό στις πιο πολλές διοργανώσεις και πια και η ισπανία από το 2008 έβγαλε από πάνω της την ταμπέλα του λούζερ! Η Γαλλία, η Πορτογαλία και η Ολλανδία έχουν πολύ περισσότερες διακρίσεις κάτι που κάνει την αποτυχία των Αγγλων ακόμα πιο χτυπητή! Για να μην βάλουμε στην εξίσωση την Ελλάδα και τη Δανία που έχουν πάρει τίτλο σε όλο αυτό το διάστημα της αγγλικής ανομβρίας, γιατί τότε το τελικό συμπέρασμα εξελίσσεται σε ντροπιαστικό για μία χώρα που έδωσε σε όλους το άθλημα!
Τι συμβαίνει λοιπόν; Το πρόβλημα είναι μόνο ο προπονητής, ή μήπως και οι κατά καιρούς σπουδαίοι παίκτες ήταν μεγάλα ψάρια σε μικρή λίμνη; Αυτό δεν θα απαντηθεί ποτέ. Για την εθνική Αγγλίας η περίπτωση της σύγκρισης των επιτυχιών του ράγκμπι που έφτασε σε δύο σερί τελικούς Μουντιάλ και πήρε τον τίτλο το 2003 αποτελεί παρόμοια εικόνα με την χώρα μας. Και εδώ οι πολλές επιτυχίες του μπάσκετ έφερναν σε δυσχερή θέση το ποδόσφαιρο αλλά τελικά είναι άσκοπο να συγκρίνονται ανόμοια μεγέθη.
Τη ζημιά, διαχρονικά, την κάνει η έμφυτη υπεροψία τους. Αυτό που πιστεύουν πως είναι και αυτό που απλά είναι, βρίσκονται σε άλλα μήκη κύματος. Η εθνική Αγγλίας που κάποτε μπορούσε να επιλέξει ο Σερ Αλφ Ράμσει, διέθετε 150 (πρώτης διαλογής) ποδοσφαιριστές έχει συρρικνωθεί γιατί βιώνει και αυτή την εποχή της επανάστασης της σόου μπιζ η οποία εξαπλώθηκε με την υπόθεση Μποσμάν και την άκρατη είσοδο της τηλεόρασης στο παιχνίδι με τα πανάκριβα συμβόλαια.
Το γρηγορότερο δυνατό που θα σκύψουν ταπεινά το κεφάλι όλοι στην Αγγλία και θα συνειδητοποιήσουν πως καμία διοργάνωση δεν τους... χρωστά για να την κατακτήσουν πάνω στο άλογο, χωρίς να ξεπεζέψουν, τότε θα έχουν κάνει ένα βήμα. Μέχρι τότε οι εφημερίδες τους θα ψάχνουν να βρουν στον κάθε προπονητή, όπως έγινε με τον Ερικσον, τον Κίγκαν, τον ΜακΚλάρεν, τον Καπέλο και τον Χότζον το επόμενο εξιλαστήριο θύμα!
