Όταν η μπάλα σταμάτησε (για λίγο) τον πόλεμο…
Παραμονή Χριστουγέννων του 1914. Ο Ά Παγκόσμιος πόλεμος μετρά τέσσερις μήνες, αλλά κάποιοι άνθρωποί παραμένουν πιστοί στο πνεύμα των ημερών. Βγαίνουν δειλά δειλά από τα χαρακώματα. Μετά παίζουν και έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, που έχει περάσει πια τα όρια του μύθου. Γραφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
H ιστορία έρχεται να μας διδάξει πως το ποδόσφαιρο μπορεί να γίνει αφορμή το ίδιο για πόλεμο, αλλά και για ειρήνη. Η «ανακωχή των Χριστουγέννων» μπορεί για κάποιους να αποτελεί ένα ωραίο παραμύθι που αναδεικνύει το πνεύμα των ημερών. Ανήμερα τα Χριστούγεννα συμπληρώνονται 103 χρόνια από τη μέρα που οι πιο ισχυρές πολεμικές «μηχανές» του κόσμου αποφάσισαν να σταματήσουν να σκοτώνονται μεταξύ τους και γιόρτασαν τη γέννηση του Χριστού.
Όλα ξεκίνησαν όταν μερικοί Γερμανοί στρατιώτες, κοντά στη βελγική πόλη Ιπρ, αποφάσισαν ότι θα ήταν καλή ιδέα να στολίσουν τη δικιά τους πλευρά των χαρακωμάτων. Ετσι έβαλαν μικρά κεράκια στα δέντρα και άρχισαν να τραγουδούν κάλαντα. Από την άλλη πλευρά κάποιοι Βρετανοί άρχισαν και αυτοί να τραγουδούν στη δική τους γλώσσα. Όλα αυτά συνέβαιναν ενώ η κάθε πλευρά ήταν κρυμμένη, φοβούμενη ότι αν κάποιος έκανε το πρώτο βήμα και άφηνε τη θέση του, θα είχε κάνει και το μοιραίο λάθος. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη αφού μετά από λίγη ώρα άρχισαν και οι ανταλλαγές ευχών ανάμεσα στους στρατιώτες που σύντομα συναντήθηκαν στη νεκρή ζώνη και μοίρασαν μεταξύ τους δώρα, όπως ουίσκι, τσιγάρα και σοκολάτες. «Αγκάλιαζα ανθρώπους που πριν απο λίγη ώρα προσπαθούσα να σκοτώσω» υπογράμμισε Αγγλος στρατιώτης.
Μια μαρτυρία ενός Βέλγου αναφέρει «Η ομίχλη είχε σχεδόν φύγει, όταν άκουσα μια φωνή να λέει ότι Βρετανοί και Γερμανοί, είχαν βγει από τα χαρακώματα και αντάλλασσαν δώρα. Σύντομα εμφανίστηκε ένας Σκοτσέζος στρατιώτης κρατώντας μια μπάλα ποδοσφαίρου που φαινόταν καινούργια και έμοιαζε τελείως παράταιρη με το σκηνικό της μάχης. Μέσα σε λίγα λεπτά ο αγώνας είχε αρχίσει. Το να παίζεις πάνω στον πάγο δεν ήταν καθόλου εύκολο, παρόλα αυτά προσπαθήσαμε να μείνουμε πιστοί στους κανονισμούς, ενώ παίζαμε χωρίς διαιτητή».
Το παιχνίδι διήρκεσε μια ώρα και οι Γερμανοί τελικά κέρδισαν 3-2. Τι σας θυμίζει αυτό; Μάλιστα, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, η αναμέτρηση έληξε άδοξα όταν η μπάλα έσκασε χτυπώντας σε συρματόπλεγμα.
Όταν το ποδόσφαιρο τελείωσε, οι δυο πλευρές πήραν πίσω από τη νεκρή ζώνη τους ανθρώπους, που είχαν χάσει τη ζωή τους και τους έθαψαν, με όλες τις τιμές που θα μπορούσαν να τους αποδώσουν κάτω από αυτές στις συνθήκες.
Η ανακωχή στο βελγικό μέτωπο κράτησε μόνο για το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων, όμως σε αλλά σημεία συνεχίστηκε μέχρι την πρωτοχρονιά. Αυτά τα γεγονότα μαθευτήκαν όπως είναι φυσικό πολύ γρήγορα και δημοσιεύτηκαν στις εφημερίδες. Οι στρατηγοί της κάθε πλευράς δεν ευχαριστήθηκαν ακούγοντας τα νέα. Τις επόμενες χρονιές, ανήμερα των Χριστουγέννων διατάχθηκαν εκτεταμένοι βομβαρδισμοί, ενώ οι στρατιώτες δεν έμεναν ποτέ σταθεροί σε ένα μέτωπο, για να μην έρχονται κοντά με τους αντιπάλους τους. Το 1999, στο σημείο που ξεκίνησε η ανακωχή στήθηκε ένας ξύλινος σταυρός για να θυμίζει σε όλους εκείνο το βράδυ του 1914. Ο τελευταίος εν ζωή στρατιώτης που είχε πάρει μέρος στην ποδοσφαιρική αναμέτρηση, ο Σκωτσέζος Αλφρεντ Αντερσον πέθανε το 2005 σε ηλικία 109 ετών.
Αυτά τα γεγονότα έχουν πάρει πολλές διαφορετικές ερμηνείες. Άλλοι λένε ότι κράτησαν λίγα λεπτά και άλλοι ότι δεν έγιναν καθόλου. Είναι όμως μια ωραία ιστορία, που δείχνει το πνεύμα του ανθρώπου και το τι μπορεί να κάνει μέσα από την αγάπη και την θέληση για ειρήνη. Θα ερχόταν μια μέρα που κάποιοι θα έχαναν το κουράγιο τους, που δεν θα έδειχναν συμπόνια στον συνάνθρωπο τους και θα πολεμούσαν μέχρι τέλους. Πιθανότατα του δικού τους τέλους. Εκείνη τη μέρα όμως, έστω και για λίγο, θα γιόρταζε το ανθρώπινο πνεύμα.
Καλά Χριστούγεννα και χρόνια πολλά σε όλους και όλες σας…
