Κρόιφ: Ο «Πυθαγόρας με τα ποδοσφαιρικά παπούτσια» δεν μένει πια εδώ!
Τον αποκάλεσαν «Ιπτάμενο Ολλανδό». Όμως για τον Κρόιφ πιθανόν η καλύτερη αποτύπωση σε μία ψυχρή κόλλα χαρτιού του τι αποτελούσε μέσα στο γήπεδο ήταν αυτή του μεγάλου Άγγλου δημοσιογράφου Ντέιβιντ Μίλερ, όταν ο Αγιαξ με τον νεαρό Γιόχαν στην ενδεκάδα διέλυσε την Λίβερπουλ το 1966. «Αυτός δεν είναι ποδοσφαιριστής, αλλά ο Πυθαγόρας με ποδοσφαιρικά παπούτσια» ήταν το σχόλιο στους TIMES. Η εποχή του Total Voetball ξεκινούσε και ήταν το ξεκίνημα για την τελειότερη ομάδα που έως τότε είχε δει ο πλανήτης. Σήμερα, ακριβώς δύο χρόνια από τον θάνατο του Κρόιφ ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος που ποτέ δεν έκρυψε το θαυμασμό του προς τον Ολλανδό σταρ χαρακτηρίζοντας τον ως την πιο καταλυτική ποδοσφαιρική φιγούρα που εμφανίστηκε ποτέ στο άθλημα, γράφει για το πως η διαδρομή του έμελλε να σημαδέψει ανεξίτηλα το σπορ για τα επόμενα πενήντα χρόνια!
Το να παίζεις ποδόσφαιρο δεν είναι τέχνη. Τέχνη είναι να κάνεις πράγματα με την μπάλα που άλλοι δεν φαντάζονται. Ο Γιόχαν Κρόιφ χρησιμοποιούσε πολλές φορές αυτή την φράση για να δείξει την διαφορά σε αυτό που κάποιοι έβλεπαν αλλά λίγοι καταλάβαιναν. Στις αρχές της δεκαετίας του '70, ο Άγιαξ έκανε την πιο μεγάλη ποδοσφαιρική επανάσταση. Ότι ήξερε ο καθένας για το ποδόσφαιρο και τον χώρο ανατρεπόταν από την μία στιγμή στην άλλη! Όταν έφυγε ο Κρόιφ για τη Μπαρτσελόνα ήταν η πτώση της τελευταίας αληθινής αυτοκρατορίας που είδε το σπορ. Ο Αγιαξ, ανίκητος και ελαφρά αλαζονικός, νικητής των τριών Κυπέλλων πρωταθλητριών σερί , κάτοχος όλων των διεθνών τίτλων, παγκοσμίως έβγαινε νοκ άουτ τον Οκτώβριο του 73. Η ομάδα ήταν η ίδια σχεδόν δυο χρόνια. Μόνο ένας έλειπε... Ο τελευταίος αυτοκράτορας! Ο Γιόχαν Κρόιφ. Και το τέλος ήρθε όπως συνήθως. Ξαφνικά!
Στο εκπληκτικό βιβλίο «The savage God» ο συγγραφέας Αλβάρεζ αναρωτιέται ποια είναι η λογική της αυτοκτονίας. Και απαντά μόνος του πως δεν υπάρχει λογική αλλά μόνο εγωισμός! Έτσι τελείωσε και ο μεγάλος Άγιαξ! Από αυτοκτονία. Και από εγωισμό. Γιατί ο Γιόχαν Κρόιφ δεν θα ζητούσε ποτέ να μεταγραφεί τον Αύγουστο του 1973 αν έμενε ο Στέφαν Κόβατς στην ομάδα. Ο Ρουμάνος που είχε διαδεχτεί τον Μίχελς , αποφάσιζε πως ο κύκλος του είχε κλείσει στο Άμστερνταμ και έφευγε για την εθνική Γαλλίας. Ο νέος τεχνικός θα ήταν ο Γκέοργκ Κνόμπελ, πρώην προπονητής της Μάαστριχτ. Σε μία ομάδα γεμάτη από προσωπικότητες και εκρηκτικούς χαρακτήρες, ο Κνόμπελ αντίθετα με τον Κόβατς που είχε αφήσει πολύ ελευθερία στους παίκτες, προτίμησε να δείξει ποιος ήταν το αφεντικό! Στην πρώτη συνάντηση ο Κνόμπελ έβγαλε έναν ανιαρό λόγο σχετικά με το πως φανταζόταν τον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας! Τα χασμουρητά έδιναν και έπαιρναν. Είναι σαν να βάλεις τον Χάμιλτον να ακούσει έναν δάσκαλο οδήγησης για το πως φρενάρει ένα αυτοκίνητο! Και ξαφνικά ο νέος μάνατζερ πέταξε την βόμβα. «Και η αρχηγία δεν ανήκει πια στον Κρόιφ, αλλά δημοκρατικά θα ψηφίσετε όλοι για το ποιόν θέλετε». Ήταν 8 Αυγούστου του 1973. Αν μπορεί να βρει κάποιος την άκρη του νήματος, αυτή η ημερομηνία αποτελεί την αρχή του τέλους.
Ο Κρόιφ εξέλαβε αυτή την κίνηση ως πραξικόπημα. Την ψηφοφορία την κέρδισε ο Κάιζερ, με λίγους ψήφους παραπάνω, αλλά αυτό δεν είχε σημασία. Οι παίκτες προσπάθησαν να πείσουν τον Κνόμπελ πως είχε άδικο. Ο Κρόιφ ήδη είχε φύγει από τα αποδυτήρια. Λίγα λεπτά μετά έκανε το τηλεφώνημα στον πεθερό (και ατζέντη) του ζητώντας μεταγραφή στην Μπαρτσελόνα που έδινε 1 εκατομμύριο δολάρια, απόλυτο ρεκόρ, για να τον αποκτήσει. Στις 19 Αυγούστου ο Κρόιφ έπαιζε για τελευταία φορά – στο 6-1 με την Φ.Κ. Άμστερνταμ- πριν μετακινηθεί στην Μπάρτσα. Εκεί είχε το δικαίωμα να αγωνιστεί μόλις τα Χριστούγεννα, αλλά αρνήθηκε ακόμη και να συζητήσει την παραμονή του στο «Ντε Μέερ». Το γυαλί είχε ραγίσει. Όταν πρωτόπαιξε η Μπαρτσελόνα ήταν στις τελευταίες θέσεις στην βαθμολογία! Είχε να πάρει πρωτάθλημα από το 1960. Στο τέλος της σεζόν , με ένα εκπληκτικό σερί 15 νικών και δυο ισοπαλιών, ήταν πρωταθλήτρια. Η λατρεία για τον Κρόιφ μόλις ξεκινούσε στην Καταλωνία. Και το κερασάκι στην τούρτα ήταν το απίστευτο 5-0 μέσα στην Μαδρίτη, επί της Ρεάλ!
ΑΠΟΛΥΤΟ ΣΟΚ!
Ο Άγιαξ από την άλλη έμπαινε στην τέταρτη συνεχόμενη χρονιά στο Κύπελλο Πρωταθλητριών με αντίπαλο την ΤΣΣΚΑ Σόφιας, που μία σεζόν πριν την είχε νικήσει δυο φορές 3-1 και 3-0. Δέκα παίκτες με εκείνα τα ματς ήταν οι ίδιοι. Μόνο ο Γιαν Μιούλντερ, ήταν νέο πρόσωπο αντί του Κρόιφ. Και όμως η ζημιά έγινε, με την πρωταθλήτρια Βουλγαρίας να κερδίζει στην παράταση στην Σόφια 2-0. Με το που έληξε το ματς τα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία πήραν φωτιά! Κανείς δεν πίστευε στα μάτια του. Οι λέξεις που όλοι είχαν ξεχάσει πως υπήρχαν έμπαιναν και πάλι το λεξιλόγιο. Έχασε και αποκλείστηκε ο Άγιαξ! Σοκ!
Χρόνια αργότερα ο αείμνηστος Γκερντ Μιούρεν, προσωπικός μου φίλος και εξαιρετικός χαφ που μεταγράφηκε το καλοκαίρι του 75 στην Βαλένθια μου έκανε την πιο σκληρή αυτοκριτική για κείνη την ομάδα. «Είμασταν μία παρέα στην αρχή, αλλά μετά ο καθένας πήρε τον δρόμο του. Γίναμε αλαζόνες και γελάγαμε με τον αντίπαλο. Θυμάμαι πως όταν διαπιστώσαμε πως η Γιουβέντους μας έτρεμε στο Βελιγράδι, στον τελικό του 1973, κάναμε πλάκα στα αποδυτήρια. Και ο καθένας πίστευε πώς ήταν ένας μικρός Θεός. Ο Κρόιφ όμως έκανε την διαφορά. Και μόλις έφυγε χάσαμε την γη κάτω από τα πόδια. Αν μέναμε μαζί πιστεύω πως θα φτάναμε έξι ακόμη και επτά Κύπελλα σερί». Ακούγεται υπερφίαλο. Μπορεί όμως να μην ήταν. Γιατί ο μέσος όρος ηλικίας του Άγιαξ τότε ήταν μόλις 25 ετών! Εκπληκτικό και συνάμα πολύ εκφοβιστικό για τους υπόλοιπους.
Τον Ιανουάριο του 1974 ο Άγιαξ έκανε μία τελευταία επίδειξη δύναμης. Ένα ρέκβιεμ για την ομάδα πρότυπο, που άλλαξε για πάντα το ποδόσφαιρο. Η Μίλαν στο Σούπερ Καπ , με Ριβέρα και Μπιγκόν και Κιαρούτζι, διαλύθηκε 6-0 στο Άμστερνταμ! Και μετά άρχισε το ξεπούλημα. Μέχρι το 1978 κανείς από την χρυσή εποχή δεν είχε μείνει. Και όλοι τους όπου και αν πήγαν , βοήθησαν τις ομάδες να πρωταγωνιστήσουν!
Ο Χάαν στην Άντερλεχτ και την Σταντάρ Λιέγης κέρδισε τίτλους στην Ευρώπη και στο Βέλγιο. Ο Ρεπ έδωσε προσωπικότητα στην «μικρούλα» Μπαστιά φτάνοντας την στο τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Ο Σουρμπίρ έγινε λίμπερο από μπακ στην Σάλκε. Ο Κρολ που έμεινε μέχρι το 80 και το μετάνιωσε πικρά, παραλίγο να οδηγήσει την Νάπολι πολύ πριν τον Μαραντόνα σε ένα «σκουντέτο». Ο Άρνολντ Μιούρεν άλλαξε το στυλ της Ίπσουιτς του Ρόμπσον, που έπαιξε θεαματικό ποδόσφαιρο στις αρχές της δεκαετίας του 80. Και ο Νέεσκενς ακολούθησε τον Κρόιφ, στην Βαρκελώνη! Ο Μπλάκενμπουργκ προτίμησε να γυρίσει στην Γερμανία και οδήγησε το Αμβούργο στην κατάκτηση του Κυπελλούχων το 77. Και ο Κάιζερ εγκατέλειψε το 1975 δεν ξανακλώτσησε ούτε σε αγώνα βετεράνων!
Ο Αγιαξ δεν έγινε από μόνος του ένα θαύμα. Η νευρωτική ανάγκη των Ολλανδών να φτιάχνουν χώρο, σε μία χώρα που λογικά θα ήταν κάτω από το νερό χωρίς τα φράγματα, οδήγησε σε μία επανάσταση την δεκαετία του 60 σε όλα. Η ολοκληρωτική αρχιτεκτονική και το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο είχαν στενή σχέση. Δημιουργήθηκαν ολόκληρες πόλεις από το πουθενά, και σε μίνιμουμ χώρο, ένα αεροδρόμιο το Schipholl που αποτελεί ακόμη και σήμερα την πιο τέλεια εκδοχή στον τομέα του. Ταυτόχρονα, η μαθηματική προσέγγιση στο ποδόσφαιρο έφερε το ολοκληρωτικό στην πλήρη εφαρμογή του. Όταν ο Ρίνους Μίχελς συνέλαβε την λογική πως οι διαστάσεις του γηπέδου είναι πάντα 105 επί 68 αλλά μπορούν να αλλάξουν κατά την διάρκεια του ματς, πολλοί τον είπαν τρελό! Αυτό που εννοούσε ήταν ότι όταν αμύνεσαι πρέπει να μεταβάλλεις το γήπεδο σε 70 επί 30 , πρεσάροντας όλους τους χώρους και όταν επιτίθεσαι να κερδίζεις κάθε γωνία με αποτέλεσμα να «μεγαλώνεις» τις διαστάσεις σε 130 επί 90!
Αυτό ακούγεται κάπως φυσιολογικό σήμερα , αλλά πριν από τριάντα χρόνια έμοιαζε με τον ισχυρισμό πως η γη είναι στρογγυλή και όχι επίπεδη! Οι αμυντικοί ήταν ένας δεξιά και ένας αριστερά, ο σέντερ φορ ένας βαρύς και ψηλός, οι εξτρέμ έπαιζαν στην γραμμή περιμένοντας την μπάλα και το δεκάρι έβγαζε μακρινές μπαλιές! Ο Άγιαξ άλλαξε τα πάντα. Ο Βάσοβιτς ήταν ο αρχηγός και ταυτόχρονα ο προπονητής μέσα στο γήπεδο. Τον είχε πάρει ο Άγιαξ από την Παρτιζάν Βελιγραδίου και ήταν ο άνθρωπος που το 1971 σήκωσε το τρόπαιο στο Γουεμπλει με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό. Ήταν μπακ αλλά έβγαινε μαζί με τον Σουρμπίρ με εξαιρετική ταχύτητα μπροστά. Ο Μπάρι Χουλσόφ με τον Γερμανό Χορστ Μπλάκενμπουργκ μπορούσαν να κατεβάσουν την μπάλα. Τερματοφύλακας ήταν ένας χοντρούλης και λίγο βαρύς ο Στούι που όμως είχε τρομερό μυαλό. Η μπάλα όταν γύριζε πίσω , δεν πιανόταν με τα χέρια ,αλλά αμέσως με τα πόδια έφευγε για πάσα. Έτσι ο Μίχελς κέρδισε έναν παίκτη παραπάνω. Αυτό που εδώ και είκοσι χρόνια κάνουν όλοι αλλά τότε κανείς δεν φανταζόταν. Η πρώτη φουρνιά στα χαφ είχε τον Βιμ Βαν Ντάικ, τον Πιτ Κάιζερ και τον Σάακ Σβαρτ τον ρέκορντμαν συμμετοχών στην ιστορία του Άγιαξ. Όλοι τους ικανοί για γκολ και για να παίξουν καλή μπάλα. Ο Γκερντ Μιούρεν ήταν πλήρης παίκτης και η απουσία του από το μουντιάλ του 1974 γιατί είχε πρόβλημα ο μικρός του υιός σίγουρα κόστισε στους «οράνιε». Και φυσικά στην επίθεση δέσποζε ο Γιόχαν Κρόιφ συνεπώς όλα τα άλλα περίττευαν.
Ο Αρι Χάαν που μπήκε αλλαγή σκοράροντας –με την άθελη βοήθεια του Άνθιμου Καψή- στον τελικό του 71, αποτέλεσε μία άλλη φοβερή περίπτωση με τα χρόνια. Ικανός σουτέρ, αλλά και μπαλαδόφατσα, μπορούσε να είναι φορ και μπακ με την ΄δια άνεση! Και ο Μίχελς φεύγοντας για την Βαρκελώνη το καλοκαίρι εκείνο, κρατούσε την θέση του επικεφαλής στην εθνική ομάδα δίπλα στον Φάντρονκ τον άνθρωπο που θα άλλαζε το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα όταν θα ερχόταν στην ΑΕΚ. Υποσχέθηκε φεύγοντας ο Μίχελς πως στην Γερμανία το 1974, η Ολλανδία θα γινόταν και πρωταθλήτρια κόσμου. Κάτι που παραλίγο να γίνει φυσικά αλλά όπως τόσα άλλα στην ιστορία των «Οράνιε» έμεινε όνειρο, με την ήττα από τους Γερμανούς!
Ο Αγιαξ την πρώτη χρονιά δεν εντυπωσίασε ,αλλά σε μερικά ματς έδειξε φοβερές δυνατότητες. Το 3-0 με την Σέλτικ (φιναλίστ το 70 και νικήτρια του θεσμού το 1967) ήταν δείγμα γραφής. Ο αείμνηστος Τζοκ Στιν , δημιουργός της μεγάλης Σέλτικ έπλεξε το εγκώμιο του Αγιαξ προβλέποντας πως τα επόμενα χρόνια θα ήταν δικά του! Η Ατλέτικο Μαδρίτης επίσης με 3-0 έσκυψε το κεφάλι στον ημιτελικό και η δήλωση του Λουίς Αραγονιές ήταν χαρακτηριστική: «Έμοιαζαν σαν να παίζουν με παραπάνω παίκτες».
Τον Ιούλιο του 1971 έφτασε στον Άγιαξ ο Στέφαν Κόβατς. Η άποψη του για την μπάλα όπως και για την ζωή! Μποέμικη. Το 1983 όταν πια ήρθε στον Παναθηναϊκό για τα... ένσημα, τον ρώτησα σε μία από τις εξόδους μας , που ήταν αληθινό πανεπιστήμιο, αν αληθεύει αυτό που ισχυρίστηκε ο (χαρισματικός φορ που ξεπετάχτηκε επί των ημερών του) ο Τζόνι Ρεπ. «Ο Μίχελς εφηύρε το Total Voetball αλλά χωρίς τον Κόβατς δεν θα ήμασταν υπερομάδα», είχε δηλώσει. Ο Ρουμάνος χαμογελώντας με ένα ποτηράκι κρασί σε ένα κουτούκι στον Βύρωνα, μου τόνισε: «Ο Μίχελς δημιούργησε το τέλειο αυτοκίνητο. Εγώ απλά έβγαλα το χειρόφρενο!»
Ο Άγιαξ του Κόβατς πάντως δεν ήταν ολοκληρωτική ομάδα. Ήταν ολοκληρωμένη!
Μία ομάδα που πρέσαρε παντού, που δεν άφηνε σημείο στο χορτάρι που να μην πατήσει, που έκανε το τεχνικό οφσάιντ κανόνα στην καθημερινότητα και λειτούργησε σαν βασικός μπούσουλας για όλες τις ομάδες του σύγχρονου ποδοσφαίρου, ήταν μία τέλεια μηχανή! Που η γεωμετρία και η τριγωνομετρία της καθοδηγείτο από τα πόδια του «Πυθαγόρα» Γιόχαν Κρόιφ. Το 1971-72 έμελλε να είναι η πιο τέλεια σεζόν. Η Άρσεναλ –κάτοχος του νταμπλ στην Αγγλία-ηττήθηκε δυο φορές, η Μπενφίκα του Εουσέμπιο με γκολ του Σβάαρτ, στον ημιτελικό έγινε το επόμενο θύμα. Και μέσα στην έδρα της Φέγενορντ , το «Ντε Κάιπ» ήρθε το δεύτερο Κύπελλο , με το 2-0 επί της Ίντερ του Ματσόλα, που θα μπορούσε να συντριβεί με διπλάσιο σκορ. Ο Κρόιφ ήταν ο σκόρερ και υπήρχε κάποιο διάστημα που η μπάλα εξαφανίστηκε στο δεύτερο μέρος. «Η Ίντερ είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης» έγραψε η Gazzetta dello sport! Όχι δεν έκανε λάθος. Όπως εξηγούσε στον υπότιτλο: «Αυτός ο Άγιαξ είναι πρωταθλητής κόσμου και του γαλαξία μαζί. Δεν παίζεται από γήινους!»
Το νταμπλ στην Ολλανδία ήρθε σαν απόλυτο επιστέγασμα της υπεροχής. Ένα 5-1 επί της Φεγενορντ του Χάπελ, με τον Βαν Χάνεγκεμ και τον Ισραελ στην ενδεκάδα για το Σούπερ Καπ καθώς και το εντυπωσιακό 9-0 επί της Ουτρέχτης με εννιά διαφορετικούς ποδοσφαιριστές για σκόρερ ήταν τα χάιλαιτς! Στην ίδια χρόνια, το 1972 ο Άγιαξ θα κατακτήσει το πρώτο Σούπερ Κύπελλο της ιστορίας , με δυο νίκες επί της σκωτσέζικης Ρέιντζερς και το Διηπειρωτικό Κύπελλο επί της κορυφαίας ομάδας εκείνης της δεκαετίας στην Λατινική Αμερική, της Ιντεπεντιέντε. Στο 3-0 του Άμστερνταμ έκανε ντεμπούτο ο νεαρός Τζόνι Ρεπ που έβαλε δυο γκολ. Η εμφάνιση του Αίαντα ανάγκασε τον Αργεντινό σταρ Ομαρ Παστορίζα να υπογραμμίσει πως αυτό είναι ποδόσφαιρο από το μέλλον! Μόνο η Μπαρτσελόνα του μαθητή του Κρόιφ, του Πεπ Γκουαρντιόλα κατόρθωσε να πάρει ανάλογη γκάμα τίτλων σε μία χρονιά, δηλαδή τρεις στην χώρα της (Νταμπλ και σουπερ Κύπελλο) δυο ευρωπαικους και έναν διηπειρωτικό σε μία ημερολογιακή χρονιά, το 2009!
Το 1972-73 η ωριμότητα ακουμπούσε το τέλειο. Ήδη ο Νέεσκενς και ο Κρολ από την προηγούμενη σεζόν ήταν βασικοί, ο πρώτος ένα αμυντικό χαφ με εξαιρετική ικανότητα στο να φτιάχνει φάσεις και να σουτάρει δυνατά (μελλοντικά έγινε ο εκτελεστής όλων των πέναλτι) και ο δεύτερος ένας μοντέρνος μπακ που στην εθνική μπορούσε να αγωνιστεί λίμπερο αλλά και χαφ! Η Μπάγερν του Μπεκενμπάουερ και του Μίλερ είχε πάντως σηκώσει κεφάλι και απειλούσε με δηλώσεις όπως η περίφημη του Μπράιτνερ: «Το κεφάλι του Άγιαξ θα το κόψω εγώ» , αλλά όταν τον Μάρτιο οι ομάδες συναντήθηκαν στα προημιτελικά έγινε το ανάποδο! Το 4-0 για τους Ολλανδούς σε μια εφιαλτική βραδιά του Ζεπ Μάγιερ επιβεβαίωνε το ότι δε είχε βρεθεί ακόμη ο διάδοχος στον θρόνο. Η ήττα με 2-1 στο Μόναχο ήταν μια παρηγοριά για τους Βαυαρούς.
ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ
Στα ημιτελικά το παρελθόν και το παρόν ήρθαν αντιμέτωπα. Η Ρεάλ Μαδρίτης με τον Αμάνθιο τον Πίρι και τον Βελάσκεθ ήταν ξανά δύναμη στην Ισπανία και είχε την ελπίδα πως θα εκθρόνιζε τον Άγιαξ. Ο Μιούρεν και ο Χουλσόφ που μικρά παιδιά θαύμαζαν από την τηλεόραση την αρμάδα του Ντι Στέφανο και του Πούσκας δήλωναν εκστασιασμένοι. «Ήταν ένα όνειρο που έγινε ακόμη καλύτερο όταν σκόραρα στο Άμστερνταμ» μου είχε πει πριν χρόνια ο Χουλσόφ, προπονητής τότε στα Γιάννενα. Ο Γκερντ Μιούρεν που εκείνη την μέρα έκανε το καλύτερο παιχνίδι της καριέρας του θυμήθηκε πως επτά ματς βρήκε απέναντι του την Ρεάλ με την φανέλα του Άγιαξ και της Βαλένθια και τα κέρδισε όλα! «Είναι το μεγαλύτερο εύσημο από ολόκληρη την καριέρα μου» έγραψε στην αυτοβιογραφία του!
Το πρώτο ματς έληξε 2-1 για τον Άγιαξ. Το εκτός έδρας γκολ έδινε όμως ελπίδες στην «Βασίλισσα». Στο μυθικό «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» οι παίκτες του Άγιαξ έβγαλαν αναμνηστική φωτογραφία με τα πολιτικά πριν αρχίσει το ματς! Κάτι που δεν είχαν κάνει ποτέ σε άλλο γήπεδο! Αυτό εκλήφθηκε από κάποιους σαν δέος προς το όνομα της Ρεάλ. Λάθος! Και φάνηκε στο γήπεδο. Εκεί που ο Άγιαξ απέδωσε ένα από τα κορυφαία ματς της τριετίας. Δεν κινδύνευσε καθόλου και σκόραρε με τον Σουρμπίρ σε μια φάση που συνεργάστηκαν όλοι οι αμυντικοί! «Το ποδόσφαιρο του 2000 είναι αυτό που είδαμε απόψε» τόνισε ιπποτικά ο γερόλυκος Μιγκέλ Μουνιόθ που 13 χρόνια στον πάγκο της Ρεάλ και σχεδόν, άλλα τόσα με την φανέλα μέσα στα γήπεδα ήξερε να ξεχωρίζει ένα ποδοσφαιρικό έργο τέχνης! Το 0-1 ήταν το απόλυτο επιστέγασμα της ανωτερότητας των Ολλανδών.
Ο τελικός του 1973 διεξήχθη στο Βελιγράδι. Αντίπαλος του Άγιαξ η πιο πλήρης ιταλική ομάδα της εποχής, η Γιουβέντους. Ο Αναστάζι, ο Μπέτεγκα, ο Αλταφίνι ο Κάουζιο και ο Καπέλο ήταν η δύναμη της «Κυρίας». Κάτω από τα δοκάρια ο Ντίνο Τζοφ που χρόνια αργότερα μιλώντας για εκείνο το ματς αποκάλυψε τον τρόμο που είχε υποβάλλει τον ίδιο και τους συμπαίκτες του. « Ήμασταν χαρούμενοι που χάσαμε μόνο 1-0. Ούτε που σκεφτόμασταν τι θα γινόταν αν ισοφαρίζαμε!». Για την ιστορία ήταν ο πιο εύκολος τελικός. Ένα γκολ με κεφαλιά του Ρεπ στο τέταρτο λεπτό, ένα δαιμονιώδες εικοσάλεπτο όπου μπορούσε να φτάσει το σκορ πολύ ψηλά και μετά συντήρηση! Με πάσες και πολύ επίδειξη δύναμης , ο Αγιαξ έπαιξε σαν την γάτα με το ποντίκι την «Γιούβε». Ο Ζοζέ Αλταφίνι, νικητής το 1963 με ην Μίλαν του θεσμού, τόλμησε να προβλέψει πως οι Ολλανδοί θα παίρνουν το κύπελλο για άλλα τρία χρόνια σερί, σπάζοντας το ρεκόρ της Ρεάλ.
Έμελλε να διαψευσθεί άμεσα! Τα γεγονότα του καλοκαιριού επέσπευσαν την διαδικασία. Ο χρόνος φθείρει αλλά αυτή η ενδεκάδα ακόμη ήταν σε ακμή. Και φρόντισε μόνη της να βγάλει τα μάτια της. Η ιστορία συνήθως γράφεται μετά από χρόνια. Για τον Άγιαξ είναι αλήθεια πως δεν χρειάστηκε καιρός για να απονεμηθεί έπαινος για αυτά που είχε καταφέρει! Έναν χρόνο μετά, την νύχτα που η Μπάγερν συνέτριβε 4-0 την Ατλέτικο Μαδρίτης διαδεχόμενη τους Ολλανδούς στην κορυφή, ο τεχνικός της πρωταθλήτριας Ισπανίας ο Αργεντινός Χουάν Κάρλος Λορέντζο είπε στην συνέντευξη τύπου: «Απόψε είδαμε την νέα πρωταθλήτρια. Ο θρόνος του αυτοκράτορα όμως παραμένει κενός!»
Τα τελευταία 12 χρόνια το ισπανικό ποδόσφαιρο με το σπόρο που έσπειρε ο Κρόιφ από τα 70s και με τη δημιουργία της Dream Team στη Μπαρστελόνα στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 90, ήρθε στο προσκήνιο πετώντας τη ταμπέλα του λούζερ και κατακτώντας χάρη στο τίκι τάκα, που είναι η βελτιωμένη έκδοση του Total Voetball, τόσο το παγκόσμιο Κύπελλο όσο και δύο EURO. Ο Πεπ είναι ο απόλυτος απόστολος των διδαχών του Κρόιφ και είναι βέβαιο πως ο Ολλανδός από εκεί ψηλά κοιτάει και χαμογελάει.
