Μετά τον Βενγκέρ γιατί να μην πάει η Άρσεναλ για colpo grosso με Κόντε;
Με την ανακοίνωση από πλευράς Άρσεναλ αλλά και του ίδιου του Αρσέν Βενγκέρ πως θα πάψει στο τέλος της χρονιάς να κάθεται στον πάγκο της ομάδας, ολοκληρώνεται μια ολόκληρη εποχή όχι μόνο για τους Λονδρέζους αλλά για ολόκληρο το αγγλικό ποδόσφαιρο. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Για να συνειδητοποιήσει κανείς πως δεν μιλάμε για ένα απλό τέλος σε μια προπονητική σχέση πρέπει να καταλάβει πως αυτό είναι το τελευταίο ξήλωμα της κλωστής σε μια ολόκληρη κουλτούρα: αυτή που ήθελε τους τεχνικούς να είναι μάνατζερ στο νησί να μένουν χρόνια και να περνάνε τα πάντα από τα χέρια τους!
Ο Βενγκέρ μπορεί να μην πέτυχε από πλευράς τίτλων όσα ο Σερ Άλεξ και μπορεί να μην διάλεξε καλή στιγμή για να φύγει αλλά η απουσία του θα είναι αισθητή. Έγραφα πριν τρία χρόνια πως με την ομάδα του σταθερά στην τετράδα και με ένα FA Cup στη τσέπη οπως εκείνο με την. Άστον Βίλα με το εμφατικό 4-0 το 2015 ήταν η κατάλληλη στιγμή για το αντίο. Όμως λειτούργησε πολύ το συναίσθημα για τον ίδιο και πιθανώς ξεγελάστηκα με τη δεύτερη θέση πίσω από τη Λέστερ το 2016 αλλά πλέον ήταν μέρος του προβλήματος και όχι η λύση του!
Πάμε ως πίσω εκείνη τη 1η Οκτωβρίου του 1996, τη μέρα που υπέγραφε. Όταν μία εφημερίδα έβαλε ως τίτλο το απίθανο «ARSENE WHO?» πολλοί χαμογελασαν. Ενας Γάλλος με ύφος δασκάλου και με γυαλάκια, ήταν μακριά από το κλασσικό στυλ που θα περίμενε κανείς να αναλάβει μάνατζερ σε μία αγγλική ομάδα.
Τα γραφεία στοιχημάτων έβγαζαν τα ποσοστά για το αν θα άντεχε ακόμη κσι μέχρι τα Χριστούγεννα! Αλλά ο Βενγκέρ που πριν εργαζόταν στην Ιαπωνία, κατάφερε μέσα σε λίγους μήνες να αλλάξει την εικόνα της Άρσεναλ, από το βαρετό και μονόχνωτο τρόπο παιχνιδιού των προκατόχων του και να της δώσει ένα σύγχρονο στυλ. Παράλληλα κατάφερε και κάτι άλλο: να βοηθήσει καταλυτικά στην αλλαγή ολόκληρης της φιλοσοφίας του αγγλικού ποδοσφαίρου, νοοτροπίας ριζωμένης βαθιά στον 19ο αιώνα με εμμονές και με αρτηριοσκληρωτική διάθεση σε έναν αγωνιστικό τρόπο! .
Ο Αρσέν Βενγκέρ ήταν ο άνθρωπος που διαφοροποίησε το πώς οι Άγγλοι βλέπουν τους ξένους προπονητές. Τότε οι πιο έγκυροι αρθρογράφοι, έγραφαν πως είναι αδύνατο να μπορέσει μία ομάδα να πετύχει υψηλούς στόχους με ξένο προπονητή. Τά τελευταία 15 χρόνια γράφουν το ακριβώς αντίθετο, επιμένοντας πως κανείς Αγγλος τεχνικός δεν είναι σε θέση να πετύχει ότι ο Βενγκέρ ή ο Μουρίνιο, ή ο Πεπ,ή ο Αντσελότι ή ο Κλοπ ή ο Ράφα.
Αν πάντως αντιληφθεί κανείς πόσο πολύ άλλαξε ο Βενγκέρ τον τρόπο που αντιλαμβάνονται το ποδόσφαιρο οι Άγγλοι, θα συνειδητοποιήσει πως επέβαλλε ουσιαστικά μία νέα κουλτούρα! Το ωραίο σαν έννοια για τον μέσο Βρετανό οπαδό ήταν η δύναμη, το πάθος, η υπερβολική ορμή και η ταχύτητα στο ματς. Ο Βενγκέρ κατάφερε με τα χρόνια να αλλάξει την οπτική γωνία. Η ταχύτητα είναι το μόνο που δεν άλλαξε όμως έβαλε μέσα στην καθημερινότητα πράγματα που η Άρσεναλ για παράδειγμα… αγνοούσε για δεκαετίες: ένα passing game, πριν καν την κουλτούρα καθιέρωσης του από την Μπαρτσελόνα. Την υπομονή στην εκδήλωση της επίθεσης, την επιμονή στην κάθετη μπαλιά. Τα συνδύασε με μία ξεκάθαρη επιθυμία να παίρνεις αποτέλεσμα δια της επιβολής του ρυθμού σου στον αντίπαλο και όχι όπως έκαναν επί χρόνια με τον Τζορτζ Γκρέιαμ στον πάγκο ( και αργότερα με τον Μπρους Ρίοκ) οι «κανονιέρηδες» με αμυντικό παιχνίδι μακρινές μπαλιές και αντεπιθέσεις.
Ο Βενγκέρ περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο τεχνικό σε μεγάλη ομάδα , ήξερε να δουλεύει με τις ακαδημίες. Ο τρόπος που η Άρσεναλ λειτούργησε επί χρόνια και ο τρόπος με τον οποίο έχει επενδύσει στα τμήματα υποδομής έφτασε κάποια στιγμή να συναγωνίζεται ακόμη και τον βασιλιά του είδους , τον Άγιαξ.
Και ο Βενγκέρ ποτέ δεν φοβήθηκε να δώσει ευκαιρία σε μικρό. Όταν η πιο νεανική ενδεκάδα στην ιστορία του κλαμπ το Οκτώβριο του 2009 διέλυσε με 6-0 την Σέφιλντ Γιουνάιτεντ από τα παιδιά που ήταν μόλις 16 και 17 χρονών, αμέσως καταλάβαινες πως ο Τζακ Γουίλσιρ θα έκανε καριέρα, ενώ έβαλε πριν δυο χρόνια μέσα στις αγωνιστικές δυσκολίες και τη γκρίνια που αντιμετώπιζε βασικό του Ιγουόμπι! Φέτος καθιέρωσε τον Μέιτλαντ Νάιλς.
Ο Αλσατός τεχνικός πήρε τον 16χρονο Σεσκ Φάμπρεγκας το 2004 και τόλμησε να αντικαταστήσει χωρίς δεύτερη σκέψη το κορυφαίο τότε αμυντικό χαφ στον πλανήτη, τον Πατρίκ Βιεϊρά. Ο Σεσκ έμελλε να γίνει ο νεότερος Ευρωπαίος σκόρερ στην ιστορία του κλαμπ, με το τέρμα κατά της Ρόζενμποργκ, και μόλις ο Βενγκέρ ολοκλήρωσε την πώληση του Βιεϊρά στην Γιουβέντους τον έκανε βασικό. Το ίδιο έγινε κατά καιρούς με τον Σονγκ, τον Ντιαμπί, τον Εμπουέ, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα πως σε μία νύχτα μέσα έκανε βασικό τον Άσλει Κόουλ, πριν από ματς με την Μπάγερν! Κάποτε έβαλε τον Σεντέρος απευθείας σε ντέρμπι με την Τότεναμ, επέμεινε στον άγνωστο Κοσιελνί από το 2011 έχοντας πια δικαιωθεί. Τον Κοκλέν σε μία βραδιά από δανεικό στη Τσάρλτον τον έκανε βασικό στο Etihad με τη Σίτι σε ματς που νίκησε 2-0. Κυρίως ήξερε να κάνει και επιλογές που στα μάτια άλλων μοιάζουν λάθος και αποδεικνύονται εξαιρετικές. Όταν το 1999 προχώρησε στην απόκτηση του Ανρί από την Γιουβέντους όπου βολόδερνε σαν εξτρέμ όλοι απόρησαν. Τον μετέτρεψε στον πληρέστερο κυνηγό του κόσμου! Το ίδιο και με τον χαμένο στη Μίλαν, Βιεϊρά. Στα χέρια του έγινε αυτός που θαυμάσαμε μετά. Το ίδιο παραδέχεται και ο Ντένις Μπέργκαμπ που το καλύτερο ποδόσφαιρο της καριέρας του το έπαιξε με τον Αλσατό στον πάγκο χαρίζοντας μας μοναδικές στιγμές!
Ο Βενγκέρ περνώντας το κατώφλι του «Χάιμπουρι» το 1996 δεν αντικαθιστούσε μόνο έναν ξεπερασμένο προπονητή στο πρόσωπο του Μπρους Ρίοκ, αλλά ταυτόχρονα χάραζε και την στρατηγική της μετατροπής μία ομάδας με ποδόσφαιρο τόσο βαρετό όσο και το να βλέπεις βάρκες να κουνιούνται σε λιμάνι! Η Άρσεναλ του 1996 με την Άρσεναλ του 2018 απέχουν σε νοοτροπία και σε λογική όχι 22 χρόνια αλλά έναν αιώνα! Και ο Βενγκέρ με την επιμονή του στα νέα παιδιά αλλά και διαχειριζόμενος τη μετάβαση από το Χάιμπουρι στο Emirates αφήνει στο διάδοχο του μια υγιέστατη εταιρεία με καλούς παίκτες που θέλουν κίνητρο ωστόσο για να ξανακάνουν την ομάδα πρωταγωνίστρια. Φυσικά οι σκεπτικιστές λένε πως δεν κέρδισε πολλούς τίτλους όμως οι τρεις τίτλοι πρωταθλήματος τα δύο νταμπλ, τα επτά Κύπελλα Αγγλίας είναι αμελητέα ποσότητα; Πότε η Άρσεναλ ιστορικά κατακτούσε περισσότερα τρόπαια από την εποχή Βενγκέρ; Η απάντηση είναι ποτέ! Είχε πάρει δυο πρωταθλήματα το 1989 και το 1991 και ένα πιο πριν το 1971. Πιο πίσω; Στη δεκαετία του 50 πιο πριν στη δεκαετία του 30 όταν ήταν υπερδύναμη και πάει λέγοντας! Ο Βενγκέρ την καθιέρωσε στο τραπέζι των πρωταγωνιστών και αυτό δεν αλλάζει...
Ναι , πέρασαν κάποια στιγμή εννιά χρόνια χωρίς σημαντικό τίτλο έως τον τελικό του F.A.Cup και την ανατροπή με την Χαλ, αλλά ακολούθησε ακόμα ένα με τη συντριβή της Άστον Βίλα και εκείνο που κάποιοι εσκεμμένα αγνοούν είναι πως όλα αυτά τα χρόνια, εμφανίστηκαν νέες δυνάμεις με πάρα πολλά χρήματα! Επί των ημερών του Αλσατού η Άρσεναλ έφερε σε πλήρη ισορροπία και την διοικητική και τη αγωνιστική σταθερότητα. Η παρουσία της ομάδας στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2006 παραμένει ένα ξεχωριστό επίτευγμα αλλά η μεγαλύτερη σεζόν του ήταν και θα μείνει για πάντα το αήττητο πρωτάθλημα του 2003-2004. Σε μία εποχή που δεν είναι το 1888 που το έκανε η Πρέστον αλλά ο 21ος αιώνας, η Άρσεναλ κατάφερε να μην χάσει σε 49 ματς στο πρωτάθλημα! Τολμώ να πω πως δεν θα ξανασυμβεί!
Ποιος θα είναι ο επόμενος; Και θα μπορέσει να ξαναφέρει επιτυχίες Σον σύλλογο; Αυτό θα είναι το επόμενο στοίχημα και η αλήθεια είναι πως δεν έρχεται η επόμενη μέρα όπως με τον Σερ Άλεξ που άφησε μια ομάδα πρωταθλήτρια. Η τωρινή Άρσεναλ εύκολα ξαναγυρίζει με την αλλαγή κλίματος και τη διάθεση του κόσμου σε ένα σημαντικό και υπολογίσιμο μέγεθος. Προσωπικά θα έβλεπα τον Λουίς Ενρίκε ως σημαντικότερη επιλογή και τον Καρλο Αντσελότι ως δεύτερη καλύτερη. Ο Τούχελ; Είναι λίγο γκρίζα ζώνη αφού δεν ξέρει την Αγγλία και θα δυσκολευτεί πιστεύω να προσαρμοστεί. Μπενίτεθ; Ρότζερς; Νομίζω πως όχι. Αν κάποιος με ρωτούσε θα έλεγα πως είναι ευκαιρία να πάει στον Κόντε η Άρσεναλ και να του δώσει ότι θέλει να είναι ο επόμενος! Θα ήταν πραγματικά colpo grosso!
