Ο Mr Liverpool που από ηλεκτρολόγος έγινε θρύλος!
Κάθε ποδοσφαιρικό κλαμπ έχει τους δικούς του πιστούς στρατιώτες. Άτομα που συμπορεύονται και ταυτίζονται με το σύλλογο, κάνοντας στην άκρη το «εγώ» τους και την ομάδα κομμάτι της ζωής τους. Ο Ρόνι Μοράν υπήρξε ένας ανιδιοτελής εργάτης της Λίβερπουλ για 30 ολόκληρα χρόνια. Φεύγοντας από τη ζωή πριν λίγους μήνες, καμαρώνει τους «κόκκινους» από το γήπεδο των αγγέλων και το england365 «ξεδιπλώνει» την ιστορία του, όσο εκείνος αδημονεί για την πρόκρισή τους στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ.
Ο αριστερός μπακ που εξελίχθηκε σε... δεξί χέρι
Γεννημένος το 1934 στην πόλη του μεγάλου λιμανιού του Μέρσεϊσαϊντ, η επιλογή για την ομάδα που θα υποστηρίξει ήταν μονόδρομος. Όσο εκτελούσε χρέη ηλεκτρολόγου για να βγάζει τα προς το ζην, θέλησε να δοκιμάσει την τύχη του στις ακαδημίες της Λίβερπουλ, για να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα το 1952, όταν και κατόρθωσε να «ανέβει» στην πρώτη ομάδα. Οι «κόκκινοι» τότε ήταν σε μια περίοδο ξηρασίας, από άποψη τίτλων, με τον Μοράν να διαθέτει όσα είχε ανάγκη ο σύλλογος. Μεράκι, πάθος ως πιτσιρικάς και δίψα για διάκριση με την ομάδα της καρδιάς του, στοιχεία ικανά να τον εδραιώσουν, μέχρι και να του «χαρίσουν» το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Η Λίβερπουλ τότε αγωνιζόταν στην Β´ κατηγορία τη τωρινή Τσάμπιονσιπ, με τον Ρόνι να έχει εξελιχθεί σε «εργαλείο» ως αριστερό μπακ, ικανός να αντεπεξέλθει σε όλη την πλευρά.
Το 1959 η έλευση του Μπιλ Σάνκλι άρχιζε να αλλάζει την κατάσταση της ομάδας προς το καλύτερο και έμελλε να γίνει μοιραία για την εξέλιξη του Μόραν. Μια περίοδο που οι αγωνιστικές εμφανίσεις του Άγγλου στους αγωνιστικούς χώρους, άρχισαν να μειώνονται αισθητά, λόγω των τραυματισμών που αντιμετώπιζε. Παρόλα αυτά, πανηγύρισε το πρώτο πρωτάθλημα της εποχής Σάνκλι με τη Λίβερπουλ το 1964, ένας τίτλος γιατρικό για την ομάδα που ήρθε ύστερα από 17 χρόνια. Τότε, ήταν και η στιγμή που ο σπουδαίος Σκοτσέζος κόουτς θα τον καλούσε στο γραφείο του για να του κάνει την πιο απρόσμενη πρόταση.
«Ρόνι στη ζωή μου ξέρεις πως δε μου αρέσουν τα πολλά λόγια, αλλά η ουσία. Είσαι όλη σου τη ζωή στη Λίβερπουλ και τα πόδια σου πλέον δε σε βαστάνε όπως παλιά, γι' αυτό τι θα έλεγες να μείνεις στην ομάδα δίπλα μου, ως βοηθός στον πάγκο;», αναρωτήθηκε επιβλητικά ο Σάνκλι, ίσως και ρητορικά, με τον Μοράν να δέχεται χωρίς δεύτερη σκέψη το νέο του πόστο.
«Περίμενα να ακούσω τα τυπικά, πως με ευχαριστεί για την παρουσία μου όλα αυτά τα χρόνια και πως καλό θα ήταν να βρω μια μικρότερη ομάδα να κλείσω την καριέρα μου», είχε δηλώσει ο -κάποτε- αριστερός οπισθοφύλακας, μην μπορώντας να κρύψει τον ενθουσιασμό. «Αυτό που άκουσα ήταν απίστευτο».
Ένας «κατακόκκινος» Φωνακλάς
Ο Σάνκλι είχε τρομακτική διορατικότητα, βλέποντας χαρακτηριστικά γνωρίσματα στον Μοράν, απαραίτητα για να τον έχει στο πλευρό του. Ο Άγγλος εκτός από πλούσιες ποδοσφαιρικές γνώσεις, είχε το χάρισμα να «ξεψαχνίζει» και να διαβάζει ιδανικά το πλάνο των αντιπάλων, αλλά και να αποτελεί πηγή έμπνευσης στα αποδυτήρια. Ο προπονητής της Λίβερπουλ του είχε «τυφλή» εμπιστοσύνη, δίνοντάς του το ελεύθερο να διορθώνει τις κινήσεις των παικτών στο χορτάρι, να σηκώνεται, να τους τα «χώνει» μέχρι να «κοκκινίσει» από τις φωνές. Οι φίλαθλοι δεν άργησαν να του αποδώσουν το παρατσούκλι «φωνακλάς», κάτι που ο Ρόνι δέχτηκε σαν τιμητικό αξίωμα.
Υπηρέτησε το σύλλογο για 30 χρόνια, χωρίς να αναλάβει ποτέ την ομάδα ως πρώτος προπονητής παρά μόνο ως υπηρεσιακός όταν αποχώρησε ο Κενι Νταλγκλίς το 1991. Έζησε τη Λίβερπουλ σε όλες τις εκφάνσεις της, από τις περιπλανήσεις στη Β' κατηγορία του αγγλικού πρωταθλήματος, μέχρι την κορυφή της Ευρώπης τη δεκαετία του '80. Ήταν η «ψυχή» του Άνφιλντ, ο μέντορας των νεαρών παικτών που άκουγαν πιστά τις συμβουλές του, αλλά και ο άνθρωπος «κλειδί» στην αλλαγή νοοτροπίας στο παιχνίδι των «κόκκινων». Ο Μοράν είχε όραμα και βλέψεις νικητή, ήθελε την μπάλα κάτω, να ακουμπά στο χορτάρι και σιχαινόταν τον κλασικό τρόπο παιχνιδιού των βρετανικών ομάδων με «γιόμες» και ανούσια γεμίσματα, δείχνοντας πόσο μπροστά ήταν από την εποχή του.
Ο Mr. Liverpool ήταν μέλος μιας τρόπον τινά κλειστής λέσχης, αυτής του Boot Room στο Άνφιλντ, ένα μικρό δωμάτιο γεμάτο από συζητήσεις, αναλύσεις και τακτικές, που «ξεχείλιζε» ποδόσφαιρο από κάθε του χαραμάδα, όπου μαζί με τους Σάνκλι, Φάγκαν, Σόντερς, Μπένετ και τον άνθρωπο που διαδέχτηκε τον Σκωτσέζο τον Μπόμπ Πέισλι, ο Μοράν έπινε το τσάι του σκεπτόμενος το επόμενο παιχνίδι.
Ήταν ο άνθρωπος που έψαχνε να βρει το πρόβλημα γιατί ήδη είχε σκεφτεί τη λύση, αυτός που οδήγησε τον Κάραγκερ στην άμυνα, αλλάζοντάς τον θέση και επιτρέποντάς του να εξελιχθεί σε μια αρχηγική φυσιογνωμία. Ήταν αυτός που επέβλεπε συμβουλευτικά τον Φερνάντο Τόρες στις προπονήσεις, με τον Ισπανό να παίρνει ιδιαίτερα από τον Σάμι Λι (βοηθό του Ράφα Μπενίτεθ τότε) για το ποιος είναι αυτός ο γέρος που έτρεχε καθημερινά γύρω από το γήπεδο. «Το γεροντάκι που βλέπεις να τρέχει σχεδόν κάθε μέρα είναι ο Ρόνι Μοράν. Ένας από τους σπουδαιότερους ανθρώπους της ομάδας και αυτός που οι οπαδοί μας του έχουν χαρίσει τον τίτλο Mr. Liverpool».
Ο Μοράν «έφυγε» στα 83 του χρόνια γεμάτος από τη Λίβερπουλ που λάτρευε, έχοντάς την υπηρετήσει σα δεύτερη πατρίδα του. Λίγο πριν πεθάνει, συναντήθηκε με τον Γιούργκεν Κλοπ, για να απαντήσει στη φιλοφρόνηση του Γερμανού πως «Δεν είμαι θρύλος. Ήμουν ένα απλό γρανάζι για να στηθεί η μηχανή και να λειτουργεί», δίνοντας βάπτισμα στον κόουτς να τον συντροφεύει, «σου εύχομαι να εξελιχθείς εσύ σε θρύλο και να οδηγήσεις την ομάδα εκεί που της αξίζει. Πιο πάνω και από την κορυφή».
Σήμερα, θα επιβλέπει και πάλι, ανυπομονώντας να δει τα λόγια του να πιάνουν τόπο. Όπως τότε, στον τελικό του 1984 μέσα στο Ολύμπικο που φώναζε από την άκρη του πάγκου. Έχοντας στήσει πλέον ένα άλλο Boot Room στα... ψηλά, περιμένει να πανηγυρίσει την πρόκριση των «κόκκινων».
Έλενα Χαριτάκη
