Τόρες: Η επόμενη μέρα
Η εικόνα των οπαδών της Λίβερπουλ να καίνε φανέλες του Τόρες έξω από το Μέλγουντ, λίγα μόλις λεπτά μετά την ανακοίνωση της συμφωνίας για τη μετεγγραφή του στην Τσέλσι, ήταν ίσως η πιο χαρακτηριστική της τελευταίας εβδομάδας. Ένα από τα αγαπημένα παιδιά του Kop επέλεξε να συνεχίσει στους "Μπλε", παρά το γεγονός ότι μόλις λίγες μέρες νωρίτερα δήλωνε οπαδός και πιστός στη Λίβερπουλ.
Γράφει ο αναγνώστης Παναγιώτης Καρούσος
(Διαβάστε επίσης εδώ, άλλες γνώμες σχετικές με τον Τόρες από τους αναγνώστες του England365.gr )
Όσον αφορά την αποχώρησή του αυτή καθαυτή, νομίζω ότι κανένας οπαδός δεν θα ήθελε στην ομάδα έναν ποδοσφαιριστή που δεν θέλει να φορά τη φανέλα της, οπότε καλώς πωλήθηκε. Ως οπαδός κι εγώ, κατανοώ σε μεγάλο βαθμό την πικρία του Kop, καθώς η μόνη ομάδα που μπορώ να αποδεχτώ σαν ψηλότερο σκαλί από τη Λίβερπουλ είναι η Ρεάλ Μαδρίτης, την οποία αναγνωρίζω ως ιστορικότητα και μεγαλύτερη ομάδα της Ευρώπης. Μερικά χρόνια πριν, θα ήταν αδιανόητο να αφήσει κάποιος τη Λίβερπουλ για μια άλλη Αγγλική ομάδα. Πόσο μάλλον την Τσέλσι…
Δικαιολογημένη μεν η οργή των κόκκινων οπαδών, αλλά υπάρχουν κάποια στοιχεία τα οποία ίσως να είναι σημαντικότερα της «προδοσίας»:
Καταρχήν, η δήλωση του Ισπανού επιθετικού ότι αποχωρεί θέλοντας τίτλους.
Όσο κι αν αυτό πικραίνει τους οπαδούς των κόκκινων, η αλήθεια είναι ότι η Λίβερπουλ απέχει πολύ από το να διεκδικεί τίτλους, ιδιαίτερα μετά την αποψίλωση την οποία υπέστη από τα πρώην αφεντικά της. Τσάμπι Αλόνσο, Μασεράνο, αλλά και αρκετοί ακόμη πουλήθηκαν χωρίς ουσιαστικά να αντικατασταθούν, την ώρα που οι ανταγωνιστές της Λίβερπουλ ενδυνάμωναν ακόμη περισσότερο τα δικά τους ρόστερ. Την δε αποχώρηση του Μπενίτεθ, διαδέχτηκε η καταστροφική όπως αποδείχθηκε πρόσληψη του Χόγκσον, ο οποίος από την ανεμελιά της Φούλαμ βρέθηκε ξαφνικά σε δεδομένα που δεν μπορούσε εμφανώς να διαχειριστεί. Το ποδόσφαιρο που έπαιζαν οι κόκκινοι παρέμενε αντιαισθητικό, έπαψε, όμως, να είναι και αποτελεσματικό. Διαδοχικά λάθη της διοίκησης, που έχουν μικρύνει τον ιστορικότερο Βρετανικό σύλλογο. Μπορεί οι κόκκινοι να έχουν οκτώ ευρωπαϊκούς τίτλους και να παραμένουν-μέχρι το Μάιο τουλάχιστον-οι πολυνίκες του νησιού, δεν εμπνέουν όμως πια την πεποίθηση ότι μπορούν να ανταγωνιστούν τους υπόλοιπους. Και σαν οπαδός της ομάδας από τότε που έπαιζαν ο Μπαρνς και ο Φάουλερ, ειλικρινά ντρέπομαι όταν διαβάζω ότι στόχος της Λίβερπουλ είναι μια θέση στην τετράδα…
Δεύτερον, η προσωπολατρία και οι συνέπειές της.
Οι οπαδοί της Λίβερπουλ είχαν ανέκαθεν το χαρακτηριστικό να δένονται και να θεοποιούν τους ποδοσφαιριστές της. Με το πέρασμα των χρόνων, όμως, παρατηρούμε ότι η έλλειψη τίτλων έχει οδηγήσει στη θεοποίηση παικτών σχεδόν αμέσως μετά την έλευσή τους. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο καλός και υγιής Τόρες είναι ένας από τους πέντε καλύτερους επιθετικούς του κόσμου. Όμως, τα τριάμισι μόλις χρόνια που έμεινε στο Άνφιλντ, δεν δικαιολογούν την ταμπέλα του Anfield Legend, βάσει της οποίας είχαμε και όλες αυτές τις αντιδράσεις. Η μεγάλη του προσφορά είναι δεδομένη (65 γκολ σε 102 εμφανίσεις), όμως, όταν ένας ζωντανός θρύλος όπως ο Κένι Νταλγκλίς δηλώνει ότι «κανείς δεν είναι πάνω από την ομάδα», φαντάζει σχεδόν παράλογο να απαιτείται η ίδια λογική από έναν ποδοσφαιριστή, που μάλιστα κατάγεται από άλλη χώρα. Όσες δηλώσεις κι αν έκανε στο παρελθόν για την αφοσίωσή του, δεν θα έπρεπε να μπαίνει στην ίδια λογική με τους Τζέραρντ, Κάραγκερ, Φάουλερ, Όουεν και άλλους ποδοσφαιριστές, οι οποίοι αναρριχήθηκαν μέσα από τις ακαδημίες της Λίβερπουλ και αγωνίστηκαν στην ομάδα που υποστήριζαν. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Μασεράνο υπερασπίστηκε την απόφασή του, ενώ ο Φάουλερ στράφηκε εναντίον του. Προσωπικά, πιστεύω ότι το μόνο άσχημο ήταν επέλεξε να φύγει τις τελευταίες ώρες των μεταγραφών, μην αφήνοντας ιδιαίτερο χρόνο στη Λίβερπουλ να βρει αντικαταστάτη.
Τρίτον, οι μεταγραφές Σουάρεζ και Κάρολ.
Την ίδια μέρα, αποκτήθηκαν δύο ποδοσφαιριστές των οποίων η έλευση επισκιάστηκε, όπως ήταν αναμενόμενο, από την αποχώρηση του Τόρες. Ο Σουάρεζ είναι ένας πραγματικά σπουδαίος ποδοσφαιριστής, που έρχεται από μία εξαιρετική σεζόν και πολύ καλή παρουσία στο μουντιάλ. Ήδη σκόραρε στο ντεμπούτο του και δείχνει ότι μπορεί να βοηθήσει αρκετά. Ο Κάρολ, όσο υπερβολικό κι αν ήταν το ποσό της απόκτησής του, είναι ένα στοίχημα για την επίθεση των κόκκινων, ειδικά αφού πήρε το «9» του Τόρες, καθώς οι συγκρίσεις θα είναι αναπόφευκτες. Μένει να δούμε κατά πόσο θα έχει την ευχέρεια που παρουσίασε στο σκοράρισμα στο πρώτο μισό της περιόδου με τη Νιουκάστλ. Δύο παίκτες αποκτήθηκαν, λοιπόν, κι ένας έφυγε, καθώς ο Μπάμπελ δεν υπολογιζόταν εδώ και καιρό. Πέρα από τη λογική αναστάτωση και τον φόβο της επόμενης μέρας από την αποχώρηση του Τόρες, ίσως οι κόκκινοι να βγουν κερδισμένοι, έχοντας αποκτήσει έναν γρήγορο και τεχνίτη επιθετικό, καθώς κι ένα ψηλό φορ περιοχής. Η παρουσία του Νταλγκλίς στον πάγκο εγγυάται ότι θα προσπαθήσει να πάρει το βέλτιστο και από τους δύο.
Τέταρτον, η χαμένη αισιοδοξία.
‘Εχοντας επιβιώσει μετά την αποχώρηση παικτών όπως ο Κίγκαν, ο Ρας (έστω και για μία σεζόν), ο Φάουλερ, ο Όουεν και πολλών ακόμη, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Λίβερπουλ θα επιβιώσει και χωρίς τον Τόρες. Πολύ πιθανόν, μάλιστα, να τα πάει και ακόμη καλύτερα, όπως όταν αμέσως μετά την αποχώρηση του Όουεν βρέθηκε να κατακτά το Τσάμπιονς Λιγκ, σε μια χρονιά που όλοι προδίκαζαν ότι θα διαλυθεί. Αυτό που προέχει είναι η δημιουργία ενός ισχυρού συνόλου, που δεν θα προκαλεί το φόβο της κατάρρευσης, μόλις ένας παίκτης αποχωρήσει. Επίσης, σημαντική θα είναι η κατάκτηση του φετινού Europa League, που θα αναζωπυρώσει το κύρος του συλλόγου και θα κάνει πολλούς μεταγραφικούς στόχους να δουν διαφορετικά την προοπτική του Άνφιλντ. Είμαι υπέρ της παραμονής του Νταλγκλίς, χωρίς ωστόσο να μπορώ να προβλέψω αν η παρουσία του θα είναι εφάμιλλη της προηγούμενης στον πάγκο των reds. Το μόνο σίγουρο είναι ότι χωρίς μεταγραφική ενίσχυση, ο Νταλγκλίς δεν μπορεί να πάρει το ρόλο του θαυματοποιού. Είναι, όμως, δεδομένο, ότι με έναν καθολικά αποδεκτό προπονητή και σωστές μεταγραφικές κινήσεις, αποφεύγοντας επιλογές τύπου Ακουιλάνι και Πόουλσεν, οι κόκκινοι μπορούν σταδιακά να ανακτήσουν την αίγλη τους.
Πέμπτον, οι συμπαίκτες.
Είναι εύκολο να κατηγορήσει κανείς τον Τόρες, και να αποθεώσει πχ τον Τζέραρντ που παραμένει, ξεχνώντας ίσως το γεγονός ότι το 2005 έμεινε σχεδόν με το ζόρι, ενώ είχε αποφασίσει κι αυτός να μετακομίσει στην Τσέλσι. Αν όμως αναλογιστεί κανείς το ρόστερ της Λίβερπουλ, θα διαπιστώσει ότι δεν αρκεί ο οποιοσδήποτε Τόρες, αν αυτός πλαισιώνεται από παίκτες πολύ μικρότερης ποδοσφαιρικής αξίας. Όταν, για παράδειγμα, Ανελκά, Ντρογκμπά και Τόρες θα παλεύουν για δύο το πολύ θέσεις στην επίθεση της Τσέλσι, η αλλαγή του Ισπανού στη Λίβερπουλ ήταν ο λίγος Ν’Γκογκ. Απαραίτητη προϋπόθεση για τη Λίβερπουλ είναι η παρουσία αρκετών ικανών ποδοσφαιριστών που να μπορούν να σηκώσουν το βάρος της φανέλας και την πίεση που προκαλεί η 20χρονη αποχή από τους τίτλους. Αποκτώντας τους Σουάρεζ και Κάρολ, και στοχεύοντας στον ‘Ανταμ, οι κόκκινοι δείχνουν να βρίσκονται στο σωστό δρόμο. Χρειάζονται όμως κι άλλες τέτοιες κινήσεις το καλοκαίρι.
Δεν ξέρω τι επιφυλάσσει το μέλλον για τη Λίβερπουλ, το σίγουρο όμως είναι ότι θα επιβιώσει από τη φυγή του Τόρες. Μόνη μου ευχή είναι να ανακτήσει το κύρος και τη δυναμικότητά της ως σύλλογος, έχοντας ως οδηγό όχι τις μεμονωμένες καλές σεζόν τη δεκαετία των 00s, αλλά τη δεκαπενταετία 1975-1990. Γιατί κακά τα ψέματα, δεν της ταιριάζει ο χαρακτηρισμός του κομήτη…
Στείλτε μας και εσείς τη δική σας άποψη ή οποιαδήποτε ερώτηση ή σχόλιο στο info@england365.gr
