Μόντριτς, Κόβατσιτς και Βαράν «κυνηγούν»… μυθικό νταμπλ τροπαίων!
Μπορεί οι Λούκα Μόντριτς, Ματέο Κόβατσιτς και Ραφαέλ Βαράν να πανηγύριζαν μαζί ενάμιση περίπου πριν, ως παίκτες της Ρεάλ Μαδρίτης στην Ουκρανία, ωστόσο αυτή τη φορά, για χάρη των εθνικών ομάδων και σε ρωσικό έδαφος, δεν θα βρίσκονται άπαντες ξανά μαζί στο «στρατόπεδο» των νικητών…
Ημερολογιακά, η απόσταση δεν είναι πολύ μεγάλη. Από τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, συνήθως προς τα τέλη Μαίου, μέχρι τα μέσα του Ιουλίου, που ολοκληρώνεται το Παγκόσμιο Κύπελλο, η χρονική απόσταση δεν είναι ούτε δυο μήνες. Ιδίως για τους λιγοστούς τυχερούς που η Θεά τύχη τους ευνόησε μερικώς, ώστε να γευτούν απανωτές χαρές τόσο σε συλλογικό, όσο και σε εθνικό επίπεδο, σε μικρό χρονικό διάστημα...
Αυτή την χαρά ενδέχεται να γευτεί ο Ραφαέλ Βαράν, αν οι «τρικολόρ» επιστρέψουν στην ποδοσφαιρική κορυφή του κόσμου για πρώτη φορά μετά το 1998, ή οι Λούκα Μόντριτς και Ματέο Κόβατσιτς, σε περίπτωση που η Κροατία ολοκλήρωσε την απόλυτη έκπληξη και γίνει η νέα πρωταθλήτρια, και συνολικά η 9η διαφορετική σε Μουντιάλ. Και οι τρεις τους, φορώντας τα λευκά της Ρεάλ Μαδρίτης, κατέκτησαν για Τρίτη σερί φορά το ιερό δισκοπότηρο του Τσάμπιονς Λιγκ, πανηγυρίζοντας μαζί στον τελικό του Κιέβου απέναντι στη Λίβερπουλ, το αυριανό βράδυ όμως θα βρει έναν, ή έστω δυο, ξανά στην πλευρά των πανηγυρισμών.
Το παράδοξο ωστόσο είναι ότι στις τέσσερις προηγούμενες φορές που έχει υπάρξει παίκτης (ή παίκτες) που να έχουν κατακτήσει σερί δυο από τα σπουδαιότερα ποδοσφαιρικά τρόπαια, τρεις εξ αυτών αφορούσαν παίκτες των «μερέγχες», με εξαίρεση την Μπάγερν Μονάχου του 1974.
Πριν από 54 χρόνια, ο βαυαρικός σύλλογος «άνοιγε» τον δικό της κύκλο κυριαρχίας στο ευρωπαϊκό στερέωμα, κατακτώντας το παρθενικό της Κύπελλο Πρωταθλητριών, έστω και αν χρειάστηκε και δεύτερος τελικός για να συμβεί αυτό, αλλά και λίγη… τύχη, με το σουτ του Σβάρτσενμπεκ να ισοφαρίζει την Ατλέτικο Μαδρίτης στο 120’ της παράτασης, για να νικήσει εύκολα με 4-0 στον επαναληπτικό τελικό (αφού τότε δεν οριζόταν διαδικασία των πέναλτι με το πέρας του έξτρα χρόνου). Οι Βαυαροί διέθεταν και την βάση της πολύ δυνατής τότε Δυτικής Γερμανίας, όπως αποδείχθηκε και στο Μουντιάλ εκείνης της χρονιάς, αφού εκτός του Χανς-Γκέοργκ Σβάρτσενμπεκ που προαναφέρθηκε, οι Ούλι Χένες, Γκέραρντ Μίλερ, Πολ Μπράιτνερ, Ζεπ Μάιερ και Γιούπ Κάπελμαν σήκωσαν εξίσου το τρόπαιο Ζιλ Ριμέ το 1974 και ενώ είχαν κερδίσει στον τελικό την Ολλανδία του Γιόχαν Κρόιφ (2-1).
Χρειάστηκε να περάσουν έκτοτε αρκετά χρόνια, μέχρι να έρθει ο Κριστιάν Καρεμπέ, το 1998! Ο πάλαι ποτέ άσος του Ολυμπιακού, την συγκεκριμένη χρονιά εν προκειμένω με τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης, ευτύχησε να σηκώσει το 6ο Τσάμπιονς Λιγκ της ισπανικής ομάδας απέναντι στη Γιουβέντους (1-0) και ακολούθως, το παρθενικό Μουντιάλ για τη Γαλλία, στη διοργάνωση που εκείνη φιλοξένησε λίγο καιρό μετά…
Την… παράδοση των Μαδριλένων πολυπρωταθλητών συνέχισαν αρχικά ο Ρομπέρτο Κάρλος, το 2002, βγαίνοντας κερδισμένος και με τον σύλλογο του αλλά και με την εθνική του ομάδα απέναντι σε… Γερμανούς (Μπάγερ Λεβερκούζεν στο Τσάμπιονς Λιγκ, Γερμανία στο Μουντιάλ). Τα κατάφερε ωστόσο ξανά Γερμανός παίκτης, ο Σάμι Κεντίρα συγκεκριμένα το 2014, όταν η Ρεάλ επιβλήθηκε της Ατλέτικο Μαδρίτης στην παράταση (4-1) και τα «πάντσερ» κόντρα στην Αργεντινή για το Μουντιάλ της Βραζιλίας, και πάλι στην παράταση!
Τέσσερα χρόνια μετά, κάποιος θα γευτεί εις διπλούν το νέκταρ της επιτυχίας, κάτι εξαιρετικά σπάνιο σε αυτό το επίπεδο ακόμα και για τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές. Και μπορεί ο Ραφαέλ Βαράν να συγκαταλέγεται σε αυτούς που είναι τυπικά φαβορί, ωστόσο μόνο ήσυχος δεν θα είναι απέναντι σε Μόντριτς (κυρίως) και Κόβατσιτς, βλέποντας την πορεία της ομάδας τους σε όλο το τουρνουά της Μόσχας…
