Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάμε για σχοινί Ζοσέ!
Έχει δίκιο ο Ζοσέ Μουρίνιο άσχετα αν ο ίδιος το λέει με υστεροβουλία, πως μετά τις μεταγραφές που έκανε η Λίβερπουλ ο Γιούργκεν Κλοπ είναι πλέον υποχρεωμένος να πάρει τίτλους. Μόνο που ο Πορτογαλος οφείλει να θυμάται πως στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάμε για σχοινί. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Αυτός που πραγματικά θα βρίσκεται υπό πίεση τη νέα σεζόν δεν θα είναι ο Γερμανός τεχνικός και ας έχει η Λίβερπουλ 28 χρόνια να πάρει πρωτάθλημα. Ναι, φυσικά, μετά τις πανάκριβες αγορές που έκανε Γενάρη και τώρα, πια οφείλει μπει στο γήπεδο ως διεκδικήτρια του τίτλου. Περισσότερο όμως από τη Λίβερπουλ αυτή που οφείλει να κάνει κάτι παραπάνω από πέρσι δεν είναι άλλη από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, με τον Μουρίνιο να μην έχει πια άλλη «ζωή» να κάψει.
Μπορεί να μπήκε για πρώτη φορά στην τριάδα έπειτα από την αποχώρηση του Σερ Άλεξ και να πήρε το Europa League και το League Cup στην πρώτη του σεζόν ωστόσο για το μέγεθος της Γιουνάιτεντ αυτά είναι μικρά ψάρια. Το χειρότερο είναι η σύγκριση ποδοσφαίρου και της ποιότητας που προσφέρει η Γιουνάιτεντ παρά τους εξαιρετικούς παίκτες της σε σύγκριση με το παιχνίδι και το στυλ της Σίτι ή της Λίβερπουλ.
Κακά τα ψέματα, όποιος ουδέτερος ήθελε να δει ένα παιχνίδι πέρσι δεν θα επέλεγε την ομάδα του Μουρίνιο στο κάδρο. Η Σίτι, η Λίβερπουλ, η Τότεναμ προσέφεραν value for money για αυτό που πλήρωσε ο οπαδός. Η Γιουνάιτεντ και η Τσέλσι αντίθετα ήταν απογοήτευση από πλευράς ουσίας και θεάματος.
Μπορεί να μην έχει κάνει μεταγραφές αυτό το καλοκαίρι, ωστόσο η Γιουνάιτεντ δεν μπορεί να πει κάποιος ότι δεν διαθέτει τους παίκτες προκειμένου να διεκδικήσει τον τίτλο. Χειρότερο θα είναι για τον Πορτογάλο να συνεχίσει η ομάδα του αυτή την άθλια εικόνα που είχε στα περισσότερα ματς πέρσι.
Και ο Κλοπ τώρα πια δεν έχει δικαιολογίες αφού όποιον παίκτη ζήτησε, η διοίκηση του τον πήρε όσο ακριβός και αν ήταν. Από την άλλη στα χέρια του και βελτιώθηκαν ποδοσφαιριστές και η ομάδα ήδη έπαιξε δυο τελικούς στην Ευρώπη, επανερχόμενη στην τετράδα σταθερά και παίζοντας ποδόσφαιρο που είναι ωραίο στο μάτι. Και η Λίβερπουλ που έζησε πολλά χρόνια στη σκιά, είναι από τη φύση της σύλλογος που ταυτίζεται με τους προπονητές με τον κόσμο της να εκτιμά αυτή τη δουλειά που γίνεται. Ειδικά τώρα που τελείωσε και η καραμέλα πως δήθεν οι Αμερικάνοι της FSG ενδιαφέρονται να βγάλουν λεφτά και όχι να βάλουν.
Επί των ημερών της ιδιοκτησίας τους η Λίβερπουλ πλησίασε στον τίτλο το 2014 ενώ δεν δίστασαν να εξασφαλίσουν τον Κλοπ με το που άνοιξε παράθυρο στην διαθεσιμότητα του όσο σκληρή και αν ήταν η απομάκρυνση του Ρότζερς. Προχώρησαν και έφτιαξαν τη κεντρική κερκίδα που αποτελούσε τεράστιο ζήτημα για την οικονομική βιωσιμότητα των πλάνων. Χειρίστηκαν υπέροχα την περίπτωση Κουτίνιο, αγόρασαν παίκτες που άλλαξαν επίπεδο την ομάδα και έτσι έπαιξε η Λίβερπουλ και πάλι σε έναν τελικό Champions League έχοντας εξασφαλίσει τον Κλοπ μέχρι το 2022.
Εννοείται πως και το πρωτάθλημα πρέπει να έρθει αλλά κανείς δεν βάζει το μαχαίρι στον λαιμό του Γερμανού τεχνικού. Αντίθετα σε μία ομάδα που έζησε μέχρι το 2013 τεράστια πράγματα με την χαρισματική φυσιογνωμία του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, ο Μουρίνιο νιώθει πως είναι νοικάρης στο σπίτι. Ο Κλοπ νοιώθει πως είναι δικό του. Και αυτό κάνει πολύ μεγάλη διαφορά.
Η Λίβερπουλ έζησε με τη σκιά του Νταλγκλίς να πλανάται για πολλά χρόνια και το δεύτερο αποτυχημένο πέρασμα του το 2011-2012 βοήθησε να κλείσει ολόκληρο βιβλίο και όχι απλά να γυρίσει η σελίδα. Για τη Γιουνάιτεντ και τον Ζοσέ η παρουσία του Σερ Αλεξ ακόμα και με βίντεο στοιχειώνει και πιέζει για άμεσα αποτελέσματα σε μια ομάδα που η μετριότητα δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο για είκοσι χρόνια! Αυτό είναι και το κλειδί της νέας χρονιάς και για τις δυο ομάδες ειδικά όταν η Σίτι του Πεπ έβαλε το πήχη ψηλά πέρσι.
