Bohemian Rhapsody: Μια υπόκλιση στους Queen και τη χαρισματική ιδιοφυΐα του Mercury!
Είχα πολύ μεγάλη περιέργεια να δω το Bohemian Rhapsody που θριάμβευσε στις Χρυσές Σφαίρες αλλά οι κριτικοί κινηματογράφου (που μέσα τους πάντα κρύβουν έναν αποτυχημένο ηθοποιό) το «έθαψαν» . Ομολογώ πως επιβεβαιώθηκε ότι τις περισσότερες φορές κρίνουν αντίθετα από το κοινό για... άποψη! Γραφει ο Χρηστος Σωτηρακόπουλος
Σκεφτόμουν μηπως η ταινία δεν απέδιδε τον φόρο τιμής στον χαρισματικό αυτο άνθρωπο που μπήκε μπροστάρης σε ένα γκρουπ που άλλαξε την ροή της ρoκ μουσικής με την προσέγγιση διαφορετικών στυλ μέσα στην ίδια δουλειά, με το επαναστατικό «A night at the opera» από όπου προέκυψε το αριστουργηματικο κομμάτι που είναι και ο τίτλος της ταινίας; Μηπως η ταινία δεν κατέγραφε σωστά πως σε μια συντηρητική βρετανική κοινωνία των 70s ένας γιος μεταναστών -που κουβαλούσε βαλίτσες στο Heathrow- έσπασε τα δεσμά και μετατράπηκε από Farrokh Bulsara σε Freddie Mercury αλλάζοντας τα δεδομένα των live εμφανίσεων; Η μηπως η ταινία δεν θα έδειχνε πως μπαίνοντας μπροστά από μια τριάδα πολύ καλών μουσικών εκτοξεύοντας τους σε σουπερστάρ ήταν φυσικό να υπάρχουν και κόντρες και ζήλειες;
Τελικά έφυγα από το σινεμά απόλυτα γεμάτος με αυτό που είδα. Ένας Ράμι Μάλεκ εξαιρετικός που δίκαια είναι φαβορί για Όσκαρ. Μια δυναμική ταινία που καταγράφει με συμπάθεια αλλά χωρίς να προχωρήσει σε αγιογραφία όλη τη διαδρομή του Mercury μέσα από τα πάθη και τις αδυναμίες του προς την καταστροφή μέσα από τη δημιουργική διαδικασία ωστόσο της μουσικής μαγείας που διέθετε.
Οι Queen υπήρξαν το πρώτο συγκρότημα που εκμεταλλεύτηκε τη δύναμη του video clip και εκτόξευσε τις πωλήσεις του πιο πρωτοποριακού σινγκλ της δεκαετίας του ’70, του «Bohemian Rhapsody» στο οποίο η επιρροή της όπερας στην ροκ έμοιαζε όχι μόνο καταλυτική αλλά και απόλυτα εναρμονισμένη. Άλλαζαν τον ήχο κατά περίσταση χωρίς να φοβούνται γιατί πίσω από την ιδιοφυΐα του Freddie υπήρχε ο εξαιρετικός Brian May, ένας από τους πιο σημαντικούς κιθαρίστες όλων των εποχών που σπούδαζε αστροφυσική και είχε το χάρισμα να είναι ο ειρηνοποιός ανάμεσα στους υπόλοιπους. Ο ντράμερ Roger Taylor ήταν ο πιο εκρηκτικός χαρακτήρας και οι συγκρούσεις του με τον Mercury πάντα απειλούσαν τη συνοχή του γκρουπ όμως στο τέλος και με την ισορροπία που έφερνε το πιο ήρεμο μέλος της τετράδας ο μπασίστας John Deacon, όλα έπαιρναν τον δρόμο τους.
Οι Queen, άφησαν το στίγμα τους με πωλήσεις δεκαδων εκατομμυριων αντίτυπων αλλά εκείνο που θα τους διατηρεί μοναδικούς είναι η αίσθηση του ανολοκλήρωτου. Οι οπαδοί τους, που γέμιζαν τα στάδια σε όλη την δεκαετία του 80, ποτέ δεν βρήκαν κάτι ανάλογο για να τους ικανοποιήσει από τα πολλά wannabe γκρουπς που φτιάχτηκαν στη συνέχεια.
Ο πρόωρος χαμός του Mercury που χτυπήθηκε από το AIDS και ουσιαστικά σηματοδότησε τη διάλυση του γκρουπ το 1991, ωστοσο η επανακυκλοφορία των πρώτων άλμπουμ του συγκροτήματος από το τους δύο ιδρυτικούς κρίκους, τον κιθαρίστα Brian May και τον ντράμερ Roger Taylor, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης των 40 χρόνων από τη δημιουργία των Queen στις αρχές της δεκαετίας του 2010 και η ταινία που σαρώνει τώρα φέρνει πάλι το αναπάντητο ερώτημα στην επιφάνεια: Πόσα πράγματα έμειναν στην μέση με το θάνατο του πιο χαρισματικού από τους τέσσερις που πάνω στη σκηνή ήταν πραγματικός καταπέλτης; Οι φανατικοί του γκρουπ απαντάνε «πολλά», οι αιρετικοί ανταπαντάνε πως ο Μercury είχε ήδη διαλέξει το δρόμο της σόλο καριέρας, και αυτόν θα ακολουθούσε. Μια σολο δουλειά μαζί με την Μοντσεράτ Καμπαγιέ που αποτέλεσμα είχε το συγκλονιστικό σινγκλ «Barcelona» έδειχνε πιθανότατα πως οι μέρες των Queen ήταν μετρημένες ανεξάρτητα από την υγεία του Mercury.
Η αλήθεια είναι όπως σε όλα τα πράγματα στη μέση. Μπορεί να ήταν ένα γκρουπ που η σκηνική παρουσία του υπερτερούσε πολλών άλλων, με τον Mercury να αποτελεί αληθινή ατραξιόν αλλά οι δουλειές τους στο στούντιο από πολύπλοκες έως απλές, πάντα συγκινούσαν και είναι σίγουρο πως θα έβγαζαν και άλλα άλμπουμ ανεξάρτητα του τι θα έκαναν ως σόλο καριέρες τα άλλα μέλη.
Ωστόσο είναι δεδομένο πως φεύγοντας νωρίς ο Mercury το 1991, κατάφερε να κρατήσει αναλλοίωτη την εικόνα του και αυτό εκτόξευσε τους Queen σε στρατοσφαιρικά επίπεδα! Ένα συγκρότημα που άρχισε με έντονες επιρροές από Led Zeppelin και μπορούσε να εκτελέσει σκληρά ροκ κομμάτια (Tie your mother down, Death on two legs) αλλά δεν απέφευγε και τη κόντρα με τους φίλους του όταν έβγαζε εξαιρετικά χορευτικά ακολουθώντας το ρεύμα της εποχής οπως το Another one bites the dust. Από το «Killer Queen» που έβγαζε έναν εντελως διαφορετικό ήχο από το «Somebody to love» και άλλο από το «Innuendo» εως εντελως αλλιωτικο από το «Crazy little thing called love» το «Radio GaGa» ή το «I want to break Free».
Σπάνια ένα συγκρότημα μπόρεσε να έχει τόσα διαφορετικά είδη στο ρεπερτόριο του και παρότι ο κόσμος πιο εύκολα ανακαλεί στη μνήμη το «We are the champions» και το «We will rock you», η αλήθεια είναι πως η ιστορία, τους έχει καταγράψει ως πρωτοποριακούς λόγω του «Bohemian Rhapsody» και του άλμπουμ A night at the opera που σημάδεψε τη καριέρα τους βάζοντας τους έξτρα πίεση σε κάθε δουλειά.
Για αυτό το λόγο θεωρώ κομμάτι πολύ ξεχωριστό αυτό που προέκυψε από τη συνεργασία τους με τον αείμνηστο David Bowie τον οποίο ο Μercury θαύμαζε απεριόριστα. Το «Under pressure» του 1981, ακριβώς τοτε που οι Queen συμπλήρωναν τα δέκα χρόνια έμοιαζε με κομμάτι εξομολόγησης. Η συνεισφορά τους στην προσπάθεια της εισχώρησης της ροκ μουσικής και σε άλλα μονοπάτια παραμένει σημαντική και όσα χρόνια και αν περάσουν οι επιτυχίες τους θα είναι αιώνιες, όπως και ο θρύλος τους. Και αυτή η ταινία βοηθάει να μεγιστοποιηθεί αυτος ο θρύλος ειδικά διασώζοντας για τους νεότερους την τεράστια συνεισφορά τους πάνω στη σκηνή στη κορυφαία συναυλία όλων των εποχών, το Live aid τον Ιούλιο του 1985. Όσο για τους κριτικούς του κινηματογράφου που το βρήκαν ρηχό και ελαφρύ δεν πειράζει... ας απολαύσουν κάποιο βαρύγδουπο έργο για την κάμπια στην αφρικανική Σαχάρα.
