H νέα εποχή της Λίβερπουλ ή πίκρα ξανά;
Αναρωτιέμαι πολλές φορές, εάν τελικά, όσο κι αν αγαπούμε μια ομάδα και πονούμε για εκείνη, αν έχουμε έστω την παραμικρή επιθυμία να βλέπουμε «καθαρά» τα πράγματα ή εάν μας τυφλώνει το «οπαδιλίκι» μας και μηρυκάζουμε (αναμασούμε) τα γνωστά ποιηματάκια του τύπου… «In Kenny we trust» κτλ.
(κείμενο αναγνώστη)
Είμαι, ως γνωστόν σε όσους με γνωρίζουν, επίσημο μέλος της Liverpool FC καθώς και μέλος ενός ελληνικού συνδέσμου φίλων της Λίβερπουλ, το «Thessaloniki LFC Branch». Αν και οι περισσότεροι «αλλοδαποί Κόκκινοι» οπαδοί υποστηρίζουν και κάποια ομάδα της χώρας τους, εντούτοις δεν υποστηρίζω καμιά άλλη ομάδα πλην της Λίβερπουλ του Μέρσεϋ-Σάιντ. Αν και παλαιότερα υποστήριζα μια ελληνική ομάδα (όχι ιδιαίτερα δυναμικά – δεν με εντυπωσίασε ποτέ το ελληνικό ποδόσφαιρο), απ’ τα 25 έτη μου έως και τώρα – τα 41 μου – έπαψα να υποστηρίζω οποιαδήποτε άλλη ομάδα εκτός των «Κόκκινων». Πονώ, θλίβομαι, χαίρομαι, πανηγυρίζω,… με φανατισμό και πάθος, αλλά όχι «τυφλά» και δίχως να αναλύω το ό,τι βλέπω. (Ίσως έπαιξε ρόλο και η «ποδοσφαιρική ταυτότητα» της οικογένειάς μου, δεν ξέρω)…
Εδώ και πολλά χρόνια, η Λίβερπουλ δεν θυμίζει σε τίποτα την ΜΥΘΙΚΗ Λίβερπουλ της δεκαετίας ’60-’70 ή της δεκαετίας του ’80, που σάρωνε στο διάβα της τα πάντα σαν τον αραβικό άνεμο Σιμούν. Δυστυχώς, η ομάδα της Λίβερπουλ εδώ και πολλά χρόνια, έπασχε είτε από έλλειψη της ταυτότητάς της (μαχητικότητα), είτε από ποιότητα στο ρόστερ της, είτε από ικανό προπονητή με σοβαρό όραμα… είτε από συνδυασμό των παραπάνω. Δεν θα αναφερθώ στο αρκετά παλαιό ΕΝΔΟΞΟ παρελθόν της ομάδας μου (μας) που είχα την τύχη λόγο της εποχής που γεννήθηκα (1970), να χαρώ μερικές από εκείνες τις φοβερές στιγμές της. Απλά, αν κάνουμε μια μικρή ανασκόπηση στο εγγύς παρελθόν – ας πούμε απ’ το 2000 έως τώρα – θα δούμε ότι τελικά, αντί να βαδίζει η ομάδα σιγά-σιγά με μικρά βήματα προς τα εμπρός, εντούτοις πηγαίνει ολοένα πιο πίσω…
Το 2000-05, με προπονητές τον Γάλλο Ουγιέ και τον Ισπανό Μπενίτεθ, η Λίβερπουλ είχε μια αρκετά αξιόμαχη ομάδα, με ένα καλό ρόστερ – σε καμία περίπτωση φυσικά εφάμιλλο π.χ. της τωρινής Μπαρτσελόνα, αλλά εν πάσει περιπτώσει αρκετά αξιόμαχο. Είχε 3-5 «ενεργούς» και μελλοντικούς ηγέτες (Φάουλερ, Όουεν, Χίπια, Τζερράρντ, Κάρραγκερ) που έπαιζαν ταυτόχρονα στην ομάδα, ενώ είχε σε γενικές γραμμές καλούς παίκτες, όλοι σχεδόν διεθνής στις εθνικές τους ομάδες, αξιόμαχους, έμπειρους, καταξιωμένους κτλ., όπως π.χ. Μπάρος, Μοριέντες, Τραορέ, Χάμμαν, Σισσέ, Σιναμά Πονγκόλ, Ρίισε, Φίνναν, Τσάμπι Αλόνσο, Λούις Γκαρσία, Ντούντεκ και πολλούς άλλους. Σταδιακά, έγιναν και άλλες καλές προσθήκες (ενώ κάποιοι έφυγαν), όπως για παράδειγμα ο Μπέλαμυ (που επέστρεψε τώρα), ο Τόρρες, ο Πήτερ Κράουτς, ο Πένναντ και άλλοι… ώσπου η ομάδα έφτασε στο «πικ» της την περίοδο 2007-09, που παραλίγο να κερδίσει το 6ο ευρωπαϊκό της τρόπαιο στην Αθήνα (2007), ενώ μόλις που έχασε το πρωτάθλημα απ’ την Μαν. Γιουνάιτεντ (2009) με έναν ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ Στήβεν Τζερράρντ (στην ίσως κορυφαία σεζόν της καριέρας του) – λόγω του ότι ο ισπανός τεχνικός Μπενίτεθ «έκαψε» τους Τόρρες και Τζερράρντ με συνεχόμενους αγώνες δίχως να τους ξεκουράσει, οπότε στα τελευταία ματς της σεζόν δεν τους είχε διαθέσιμους και η ομάδα έφερε άσχημα (και μοιραία) αποτελέσματα… Και από εκεί και πέρα, το χάος. Η ομάδα είχε αγοραστεί απ’ το τραγικό αμερικανικό δίδυμο Χιγκς/Ζιλλέτ, που κόντεψαν να καταποντίσουν την ομάδα σχεδόν στην Β’ Κατηγορία της Αγγλίας πέρσι τα Χριστούγεννα, χρεώνοντας την ομάδα γιγαντιαία ποσά και προσλαμβάνοντας έναν «μικρο-μεσαίο» προπονητή (Ρόυ Χόντσον), που δεν κατάφερε να συνειδητοποιήσει ότι δεν προπονούσε μια ομάδα επιπέδου… Κρύσταλ Πάλλας, αλλά την μυθική Λίβερπουλ!
Και τελικά, εκεί που όλα έδειχναν μάταια, ήρθε ο «από-μηχανής θεός» Αμερικανός επιχειρηματίας Χένρυ, που αγόρασε την ομάδα, κάλυψε τα γιγάντια χρέη του συλλόγου, μπήκε δυναμικά στις μεταγραφές αγοράζοντας τον εκπληκτικό Ουρουγουανό Λούις Σουάρεζ από τον Άγιαξ, ενώ προσέλαβε ως προσωρινό προπονητή για το υπόλοιπο της σεζόν τον παλαίμαχο ΘΡΥΛΟ-παίκτη της ομάδας, το σπουδαίο χαφ της δεκαετίας του ’80, τον μεγάλο Κέννυ Νταλγκλίς… Και όμως, δεν ήμουν τόσο υπερ-αισιόδοξος και δεν χοροπηδούσα σαν παλαβός από ευτυχία, όπως το 95% (και παραπάνω ίσως) των «Κόκκινων» οπαδών μας – διότι ήθελα να δω τον Νταλγκλίς, πλέον ως επίσημος μάνατζερ και με ένα πακτωλό χρημάτων από τον αμερικανό ιδιοκτήτη (δαπάνες άνω των 125.000.000 λιρών, από τον προηγούμενο Ιανουάριο), ποια θα ήταν τα πλάνα του και τι είδους κινήσεις θα έκανε…
Και εξ αρχής, από πέρσι τον Ιανουάριο που ο Νταλγκλίς ήταν προσωρινός προπονητής, οι κινήσεις του Κέννυ ήταν αρκετά… «μυστηριώδης», για να μη πω ανήκουστες. Έχασε την τελευταία μέρα των μεταγραφών του Ιανουαρίου τον Τόρρες (που «διέφυγε» στην Τσέλσυ) και με μια περίεργα μανιώδης αστραπιαία κίνηση, ο Κέννυ Νταλγκλίς σπατάλησε 35.000.000 λίρες (10.000.000 παραπάνω απ’ όσο έδωσε για τον σπουδαίο Λούις Σουάρεζ!) για να φέρει στην Λίβερπουλ… όχι τον Μέσσι (ούτε τον ξάδερφό του!),… όχι τον Ντιέγκο Φορλάν, όχι τον Ακουέρο, ούτε τον Βίγια, ούτε καν τον… κλώνο του φίλου του, του σπουδαίου Ίαν Ρας! Όχι, έφερε τον… σχεδόν άγνωστο στους φιλάθλους Άντυ Κάρολ (ένας εικοσάχρονος «πολλά υποσχόμενος» επιθετικός) από το «σπουδαίο» και «γιγάντιο» σύλλογο της… Νιουκάστλ! Ο οποίος, εκτός του ότι σε ΤΙΠΟΤΑ δεν θυμίζει καν τον Τόρρες (εκείνος ταχύτατος, ντριπλαδόρος, τεχνίτης κτλ…, ο Κάρολ βαρύς, αργός και «τραχύς» στις κινήσεις του), ήταν επιπλέον και ΤΡΑΥΜΑΤΙΑΣ (!) και δεν βοήθησε καθόλου την ομάδα, καθ’ όλη τη διάρκεια της υπόλοιπης περσινής σεζόν!!!
Προφανώς, αυτό εμένα προσωπικά με εξέπληξε (και πολλούς άλλους οπαδούς της ομάδας μας), αλλά σκέφθηκα ότι ο Νταλγκλίς ξέρει καλύτερα από εμάς και έχει «κάτι στο νου του», οπότε πρέπει να κάνουμε υπομονή ως φίλαθλοι να δούμε και τι θα συμβεί στη μεταγραφική περίοδο… Έφτασε λοιπόν η μεταγραφική περίοδος, το καλοκαίρι που μας πέρασε, οπότε… επαληθεύτηκαν οι φόβοι μου για την αποτελεσματικότητα του Νταλγκλίς ως προπονητής. ΟΠΟΙΟΝ παίκτη κι αν βάλαμε για υπ’ αριθμόν 1ο στόχο, ΟΥΔΕΙΣ έγινε μέλος της ομάδας μας – κανέναν δεν κατάφερε ο Νταλγκλίς να υπογράψει. Τουλάχιστον ΕΙΚΟΣΙ ονόματα είχαμε ακούσει κι είχαν «παρελάσει» απ’ την επίσημη ιστοσελίδα της ομάδας, με πρώτο και καλύτερο τον Γιανγκ (τον μεγάλο πόθο του Κέννυ), που… φυσικά κατέληξε στην Μαν. Γιουνάιτεντ και εμείς μείναμε με… το χαμόγελο στα χείλη να περιμένουμε!
Και ενώ όλοι, ρεπόρτερ, παλαίμαχοι, φίλαθλοι κτλ. έλεγαν ότι η Λίβερπουλ χρειάζεται σημαντικές προσθήκες σχεδόν σε όλες τις γραμμές (άμυνα, κέντρο, επίθεση) – αν και διέθετε κάποιες καλές μονάδες, ειδικά στο κέντρο (όπως ο Μεϊρέλες, πέρσι ένας απ’ τους κορυφαίους χαφ της Premiership). Και όμως, ο Νταλγκλίς μας άφησε πάλι άφωνους! Συνέχισε να σπαταλά τεράστια ποσά για παίκτες σχεδόν άγνωστους, άπειρους, πιτσιρικάδες και όλοι από μικρο-μεσαίους/μικρούς συλλόγους σαν την Σάνδερλαντ ή την Μπλάκπουλ, ενώ προφανώς οι περισσότεροι οπαδοί περιμέναμε να δούμε ανάλογες σπουδαίες μεταγραφές, σαν εκείνη του Σουάρεζ απ’ τον Άγιαξ – ή παντελώς αγνώστους πιτσιρικάδες Ουρουγουανούς, όπως ο Κόατες για κεντρικός αμυντικός! Και επιπλέον, άρχισε να διώχνει και όσους αρκετά καλούς παίκτες διαθέταμε (ή να μην έχει διάθεση να τους κρατήσει), με αποκορύφωμα φυσικά την μεταγραφή στα ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΠΤΑ πριν το κλείσιμο της μεταγραφικής περιόδου (γύρω στις 01:00 το πρωί!) του Πορτογάλου χαφ Μεϊρέλες… στην Τσέλσυ, για το «φοβερό» ποσό των 14.000.000 λιρών! (Ούτε καν δέχτηκε την πρόταση του Βενγκιέρ, για 7.000.000 και τον Ισραηλινό Μπεναγιούν να μας επιστραφεί πίσω, όταν ΟΥΤΩΣ ‘Η ΑΛΛΩΣ, πλέον, η Λίβερπουλ άρχισε να έχει πρόβλημα στα χαφ).
Και φτάνουμε στην αρχή της φετινής σεζόν – και μετά από 5 παιχνίδια – και βλέπουμε πλέον εντός του πράσινου χλοοτάπητα, τα φετινά… πλάνα και προοπτικές του αγαπητού μας Κέννυ. Τι δηλαδή; Μια μέτρια πρεμιέρα στο πρώτο ματς της σεζόν (ισοπαλία), δύο καλούτσικα ματς (και νίκες) στα επόμενα δύο… και μετά, «η ζωή εν τάφο»! Δύο άκρως τραγικές εμφανίσεις της ομάδες, δίχως πλάνο, σύστημα, συντονισμό,… με ανύπαρκτη άμυνα και προβληματικό κέντρο, χωρίς προσωπικές ενέργειες παικτών (από ΠΟΙΟΥΣ, τους ΜΕΤΡΙΩΝ ομάδων πιτσιρικάδες παίκτες, που αντικατέστησαν έμπειρους διεθνείς χαφ;), με «αλχημείες» στο ρόστερ της 11άδας (είδαμε μέχρι και τον Σκρτελ, να μπαίνει αντιμέτωπος του… Μπέιλ, στο ματς με την Τόττεναμ!), με την επιμονή του Κέννυ να έχει ως βασικό αρχηγό της άμυνας (σέντερ-μπακ) τον γερο-Κάρραγκερ που πλέον έχει γίνει πιο αργός από την… Οτομοτρίς Κάτω Αχαΐα – Κατάκολο (και να κάνει τα άπειρα λάθη το ένα μετά το άλλο σε κάθε ματς), ενώ ο «σπουδαίος αντικαταστάτης» του Τόρρες (και χρυσο-ακριβοπληρωμένος) Κάρολ να κάνει σχεδόν ό,τι μπορεί να… μπερδεύει τον Σουάρεζ αντί να τον βοηθά – και λύσεις να μην υπάρχουν, όταν οι ΜΟΝΟΙ ΙΚΑΝΟΙ & ΕΜΠΕΙΡΟΙ παίκτες που διαθέτει η ομάδα, είναι είτε τραυματίες ακόμα (βλ. Τζερράρντ) είτε ΔΕΝ χρησιμοποιούνται/προτιμούνται (Μάξι Ροντρίγκες, Μπέλαμυ που μπαίνει αργά αλλαγή, Κάουτ που μια παίζει και μια «γυαλίζει πάγκο»)… Και προσωπικά, εγώ είμαι ΠΑΡΑ πολύ προβληματισμένος και πλέον, έχω καταλήξει ότι τελικά… ο Κέννυ Νταλγκλίς είναι ένα ΓΙΓΑΝΤΙΟ κεφάλαιο της ιστορίας της Λίβερπουλ, αλλά… ξεχάστηκε στην δεκαετία που σταμάτησε το ποδόσφαιρο, το ’80!
Είναι φανερό το ποδοσφαιρικό ΧΑΣΜΑ που υπάρχει στον Κέννυ – και είναι 20 και πλέον ετών μεγάλο, όσο το διάστημα που απέχει ενεργά απ’ το άθλημα. Και ο «μισητός αντίπαλος» (Φέργκιουσον) είναι κάμποσο μεγάλος ηλικιακά, αλλά ουδέποτε σταμάτησε την ενασχόλησή του με το άθλημα και σιγά-σιγά «εκσυγχρονίστηκε» με την νέα εποχή και την ΝΕΑ ΜΟΡΦΗ του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Ο Νταλγκλίς, δείχνει πως έχει οξύτατο πρόβλημα να συμβαδίσει με τις σύγχρονες απαιτήσεις του αθλήματος. Και τα ΔΙΑΤΥΠΩΝΩ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, τα γράφω μανιωδώς εδώ και 4-5 μήνες (σε κάθε μπλοκ/ιστοσελίδα/φόρουμ, επίσημο ή ανεπίσημο, ελληνικό ή ξένο) και αντιμετωπίζομαι ως… μίασμα και «ΙΕΡΟΣΥΛΟΣ», που τόλμησα κι αμφισβήτησα τον μυθικό Κέννυ Νταλγκλίς!... Γιατί; Δεν μπορώ να εκφράσω ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΟΛΟΦΑΝΕΡΑ φαίνεται εμπρός μας; Ότι δηλαδή, ένας πρώην σπουδαίος παίκτης (που ξέρουμε ότι ελάχιστοι έγιναν μετά καλοί προπονητές), ναι μεν έχει ταλέντο να εμψυχώνει την ομάδα, να την «φτιάχνει» και να την ανεβάζει, αλλά τελικά ως μάνατζερ δεν έχει μεγάλη δυναμική και ταυτόχρονα, απέχει πολλά χρόνια «απ’ την πιάτσα» του ποδοσφαίρου κι έχει ξεχάσει πώς να «κινείται».
Δεν είναι δυνατόν, ένας πραγματικά ΚΑΛΟΣ μάνατζερ, να του δίνει ο ιδιοκτήτης της ομάδας 125.000.000 και πλέον λίρες, να χρειάζεται η ομάδα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΕΣ μεταγραφές για να δυναμώσει… και εντούτοις, να αγοράζει «μικρο-μεσαίους», άπειρους, μικρής ποδοσφαιρικής αξίας παίκτες, να τους «βαπτίζει» σπουδαίους παίκτες, να «ντοπάρει» τους φιλάθλους ότι αυτή είναι η νέα σπουδαία μελλοντική Λίβερπουλ… και τελικά, η ομάδα να παίζει χειρότερα απ’ την Γουέστ Μπρομ ή την… Έβερτον (που δεν ξόδεψε πεντάρα, λόγο οικονομικών δυσχερειών!). Και να τα διατυπώνω όλα αυτά με προβληματισμό και απόγνωση… και όμως, να δέχομαι από παντού «πυρά», γιατί δεν είμαι κι εγώ «τυφλά υποταγμένος», φανατικός οπαδός, να κουνώ ζωηρά σημαιούλες και κασκόλ, ΔΙΧΩΣ να κρίνω το οτιδήποτε (ολοφάνερο!) βλέπω – το οποίο δείχνει τόσο πολύ δυσοίωνο! Εντέλει, είμεθα «τυφλοί οπαδοί» ή ρεαλιστές φίλαθλοι;
Ρωμύλος Φρονιμίδης
(Στείλτε μας και εσείς τη δική σας άποψη ή οποιαδήποτε ερώτηση ή σχόλιο στο info@england365.gr)
