Η παρακαταθήκη του Σάνκλι
Σε πόσα ντεσιμπέλ μπορεί να φτάσει ένα σύνθημα που ακούγεται από ένα πέταλο; Πολλά ή λίγα δεν έχει σημασία. Ίσως, στο ενός λεπτού σιγή, αυτή η σιγή να κάνει μεγαλύτερο θόρυβο. Ειδικά όταν πρόκειται για τον Μπιλ Σάκλι. Σαν σήμερα, το 1981, ο άνθρωπος που άλλαξε την ιστορία της Λίβερπουλ, ίσως περισσότερο από τον καθένα, κοίταξε το «Anfield» από ψηλά.
Ο Σάνκλι έκλεισε τα μάτια, άφησε την τελευταία του πνοή τα ξημερώματα της 29ης Σεπτεμβρίου και η ψυχή του ανέβηκε ψηλά, από όπου και παρακολουθεί έκτοτε την αγαπημένη του Λίβερπουλ.
Δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία το τι έγινε με τις κατακτήσεις τίτλων και με τη συλλογή από κούπες. Ούτε το πόσο άλλαξε την αγωνιστική φυσιογνωμία των «κόκκινων».
Αυτά, αργά ή γρήγορα θα γίνονταν. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, με τον έναν ή τον άλλο προπονητή. Είτε λιγότερο, είτε περισσότερο. Εξάλλου, κάθε μεγάλη ομάδα έχει τα δικά της χρόνια, τις σεζόν εκείνες που μεγαλουργεί.
Ωστόσο, αυτό που έγινε το Δεκέμβριου του 1959 με την πρόσληψη του Σάνκλι έχει αντίκτυπο σε όλο το προφίλ του συλλόγου. Μπορεί ο πάτος της βαθμολογίας στην τότε Second Division να μην ήταν κάτι συνηθισμένο για τη Λίβερπουλ, αλλά της άξιζε. Οι προπονητικές εγκαταστάσεις στο Μέλγουντ άθλιες και το ρόστερ –επιεικώς- μέτριο. Κάπου εκεί, ο Σάνκλι με τον Τζο Φάγκαν, έβαλαν τις βάσεις για το Liverpool Bootroom, εκεί όπου το ουίσκι έδενε τις συζητήσεις για το μέλλον της ομάδας και τις τακτικές των αντιπάλων.
Κι αν ο Σάνκλι ήταν πρωτοπόρος μέσα στις γραμμές του γρασιδιού, δύσκολα υπάρχει λέξη για να χαρακτηρίσει το χαρακτήρα του εκτός του 90λεπτου. Οι κινήσεις του να μεταφέρει τους παίκτες του από το «Anfield» στο προπονητικό του Μέλγουντ και στη συνέχεια βάζοντάς τους να γευματίζουν όλοι μαζί έχτισαν και ατσάλωσαν τη δική του Λίβερπουλ. Τα ζωγραφισμένα τέρματα και χωρισμένα σε οχτώ μέρη, στους τοίχους του Μέλγουντ, και οι προπονήσεις σε στιλ 5x5 απλά περιέλαβαν το όνομα του Σάνκλι με ένα πέπλο μυστηρίου, το οποίο αργότερα θα απογείωνε το μύθο του. Το αργότερα προσδιορίστε το στα πρώτα χρόνια μετά το 1960, όταν και άρχισαν να έρχονται οι πρώτες διακρίσεις. Τα 753 ματς, με 393 νίκες και 175 ήττες ανέβασαν το ποσοστό του πάνω από 50% και απλά εξασφάλισαν πως το όνομά του δεν θα ξεχαστεί.
Κι όμως, ακόμη κι αν δεν είχε φέρει όλες αυτές τις επιτυχίες στην κόκκινη πλευρά του Μέρσεϊσαϊντ, ο Σάνκλι –με μία μόνο κίνηση- έκανε τη φυσιογνωμία του αξέχαστη στο Kop. Είναι τότε, τον Απρίλη του 1973, όταν η Λίβερπουλ πανηγύριζε την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Το πέταλο παραληρεί και κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στους πανηγυρισμούς. Ο Σάνκλι, όπως ο μαέστρος στο τέλος της παράστασης, ψύχραιμος υποκλίνεται στον κόσμο της ομάδας. Ένα κασκόλ πετάγεται στο μέρος του κι ένας αστυνομικός προσπαθεί να του το πάρει. Σκύβει, το πιάνει, το τραβάει. «Μην το κάνεις αυτό. Αυτό μπορεί να είναι ολόκληρη η ζωή κάποιου», θα πει, με την τηλεόραση να πιάνει τα λόγια και τα πλάνα και τις λέξεις να ηχούν ακόμη στο Kop.
Πρωί, 26 Σεπτεμβρίου 1981 και στα βιβλία ασθενών του Broadgreen Hospital γράφεται το όνομά του. Η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει, άσχετα αν τις πρώτες ώρες οι γιατροί ήταν καθησυχαστικοί. Λίγες ώρες μετά θα σβήσει, σχεδόν 8 χρόνια μετά την παραίτησή του από τον πάγκο των «κόκκινων», κάτι που προκάλεσε ακόμη και απεργίες στα εργοστάσια της πόλης. Στο πρώτο ματς μετά την κηδεία του, το πανό στο Kop, λίγα μέτρα πιο πάνω από εκεί που είχε σκύψει για το κασκόλ, έγραφε: «Shankly lives Forever».
