Το Κύπελλο που αφήνει περιθώρια για όνειρα !
Πρόκειται για την παλιότερη ποδοσφαιρική διοργάνωση στον κόσμο. Οταν γινόταν ο πρώτος τελικός του Κυπέλλου Αγγλίας το 1872, κανείς δεν φανταζόταν πως ξεκινούσε ουσιαστικά η ιστορία του αθλήματος. Το παιχνίδι που απασχολούσε κυρίως τους εργαζόμενους σε εργοστάσια, εξελίχτηκε στο πιο δημοφιλές στο πλανήτη.
Για χρόνια ήταν το παράδειγμα προς μίμηση. Σε καμία άλλη χώρα δεν υπάρχει τόσο μεγάλος αριθμός ομάδων που έχουν γράψει το όνομα τους στην λίστα των νικητών, όπως στην Αγγλία. Ούτε ένα ούτε δύο ούτε τρία όπως αλλού αλλά 42 διαφορετικά ονόματα, από την Γουόντερερς, την Ετόνιανς και την Ρόγιαλ Εντζινίαρς που δεν υπάρχουν πια έως την Γουίμπλεντον, την Σαουθάμπτον και την Πόρτσμουθ και φυσικά από την Μαν Γιουνάιτεντ, την Λίβερπoυλ, την Αστον Βίλα, την Τσέλσι, την Αρσεναλ και την Τότεναμ, η ιστορία του F.A.CUP είναι γεμάτη από χαμόγελα, δάκρυα, πανηγυρισμούς, αποτυχίες και επιτυχίες. Πάνω από όλα όμως από μικρές ανθρώπινες στιγμές.
Αν μου ζητούσε κάποιος να ξεχωρίσω μερικές θα διάλεγα πρώτη πρώτη, την περίπτωση του Ασαντό, του παίκτη που η Γουίκομ αγόρασε από…αγγελία στο ίντερνετ και έμελλε να βάλει το νικητήριο γκολ στο 2-1 επί της (πολύ δυνατής τότε) Λέστερ το 2001. Αμέσως μετά βάζω τα δύο γκολ του οδοκαθαριστή Μπένμπαου που έδωσαν την νίκη στην ερασιτεχνική Τέλφορντ επί της Στόουκ το 1992 αλλά και την μοναδική περίπτωση του Χάνλαν, παίκτη της ερασιτεχνικής Σάτον που μόλις τελείωσε την βάρδια του ως ταξιτζής, πρόλαβε να πάει στο γήπεδο το 1989 και να πετύχει το νικητήριο γκολ επί της (κυπελλούχου μόλις δύο χρόνια νωρίτεςρα) Κόβεντρι.
Οι σκηνές που μένουν στο μυαλό ήταν πως πανηγύρισαν οι ερασιτέχνες της Χάβαντ και Γουότερλουβιλ όταν προηγήθηκαν δύο φορές το 2008 στο «Ανφιλντ» πριν ηττηθούν τελικά από την Λίβερπουλ. Αλλά επειδή κυρίως αυτό το τρόπαιο έχει να κάνει με ιστορίες Δαυίδ και Γολιάθ, η νίκη της Ρέξαμ το 1992 που ήταν τελευταία στην τέταρτη κατηγορία, επί της πρωταθλήτριας του 1991 Αρσεναλ, αλλά και το επικό 1-0 στον τελικό του 1973 της Σάντερλαντ (που βολόδερνε στην δεύτερη κατηγορία) επί της πανίσχυρης τότε Λιντς Γιουνάτεντ, ξεχωρίζουν. Φυσικά δίπλα τους μπαίνουν ακόμη η νίκη της Σαουθάμπτον ομάδας που έπαιζε στην δεύτερη κατηγορία επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στον τελικό του 1976, αλλά και το εξωπραγματικό που κατάφερε η (χωρίς νίκη για 16 ματς το 2003) Σριούσμπερι της τρίτης κατηγορίας νικώντας την Εβερτον 2-1, αν και τα «ζαχαρωτά» ήταν αήττητα για εβδομάδες!
Δεν συμβαίνουν μόνο στο νησί τέτοια πράγματα θα μου πείτε. Σύμφωνοι αλλά μόνο εκεί συμβαίνουν με τέτοια συχνότητα. Το Κύπελλο Αγγλίας για χρόνια είχε χάσει την αίγλη του. Η Μαν.Γιουνάιτεντ το 2000 έκανε την απρέπεια προς τον θεσμό και προς την υπόλοιπη ποδοσφαιρική κοινωνία να αποσυρθεί από το F.A.Cup για να πάρει μέρος σε εκείνη την απίθανη διοργάνωση που αργότερα θα γινόταν Παγκόσμιο κύπελλο συλλόγων και που ακόμη δεν ήταν επίσημη στο καλεντάρι της ΦΙΦΑ. Για σχεδόν είκοσι χρόνια το κύπελλο κατέληγε στα χέρια των ίδιων και των ίδιων. Εμοιαζε πως είχε περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή των εκπλήξεων. Και ξαφνικά μέσα σε λίγες τρελές το 2008, η Μπάρνσλει απέκλεισε Λίβερπουλ και Τσέλσι, η Πόρτσμουθ την Μαν.Γιουνάιτεντ και όλοι οι μικροί αναθάρρησαν. Η ελπίδα ξανάκανε την εμφάνιση της και στον τελικό είχαμε την παρουσία της Κάρντιφ, μαζί με την Πόρτσμουθ που πανηγύρισε μετά από μισό αιώνα ένα τίτλο. Μπορεί πάνω κάτω η λογική ( όσο και όπου υπάρχει στο νησί) να αποκαταστάθηκε με τις κατακτήσεις από την Τσέλσι, τριών Κυπέλλων από τότε, αλλά κάτι η επιστροφή της Μάντσεστερ Σίτι, ύστερα από 35 χρόνια στους τίτλους, κάτι η πορεία της Στόουκ μέχρι τον τελικό, κάτι κάποιες εκπλήξεις που ήταν σημαντικές πέρσι, το Κύπελλο Αγγλίας απέκτησε ξανά το νόημα του! Και επειδή φέτος δεν έχει πείσει καμία από τις μεγάλες ομάδες πως είναι αχτύπητη, όλα είναι ανοιχτά και πραγματικά κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα συμβεί στη διοργάνωση που από αυτό το σαββατοκύριακο με την είσοδο και των ομάδων Πρέμιερ Λιγκ και Τσάμπιονσιπ, σοβαρεύει! Και αυτή παραμένει η μεγαλύτερη κληρονομιά που διατηρεί το αγγλικό ποδόσφαιρο.
