Τον πρόδωσαν τα πήλινα πόδια και οι κακές επιλογές του!
Τελικά η επιλογή του Μάικλ Οουεν να πάει στη Στόουκ δεν του παρέτεινε για πολύ την παραμονή στα γήπεδα και αυτό που ουσιαστικά συνέβαινε στη πράξη, το πήρε απόφαση και τυπικά: σταματάει το ποδόσφαιρο σε ηλικία 33 ετών. Αν και για να είμαστε ειλικρινείς εδώ και μία τριετία ουσιαστικά είχε ολοκληρώσει τον κύκλο του!
Γεννημένος το 1980 στο Τσέστερ στα σύνορα της Βορειοδυτικής Αγγλίας με την Ουαλία ο Οουεν είχε από το 1998 όλο τον κόσμο στα πόδια του. Όμως με πολλές λάθος αποφάσεις στην καριέρα του, ποτέ δεν έφτασε μέχρι το ψηλότερο σημείο που το ταλέντο του προμήνυε!
Το 2004 «φαγώθηκε» να φύγει από εκεί που ο κόσμος τον είχε Θεό, στη Λίβερπουλ για να κερδίσει τρόπαια! Στο «Ανφιλντ» αναγκάστηκαν να τον δώσουν μόλις για 8,5 εκατομμύρια λίρες, αφού εγκλώβισε τη διοίκηση απαιτώντας να φύγει για τη Μαδρίτη εκεί όπου –παρά τις εξαιρετικές παρουσίες και τα αρκετά γκολ του σαν αλλαγή- η ζωή του έγινε μίζερη. Την ίδια ώρα που οι πρώην συμπαίκτες του κατακτούσαν το Τσάμπιονς Λιγκ, ο Οουεν έβλεπε από την τηλεόραση, τελειώνοντας τη σεζόν με άδεια τα χέρια, αφού για τη Ρεάλ των «γκαλάκτικος» είχαν αρχίσει τα άνυδρα χρόνια που τελείωσαν με την άφιξη του Καπέλο.
Το 2005 γκρίνιαξε για τις λίγες συμμετοχές και ζήτησε μεταγραφή. Άλλο λάθος. Ήθελε πια να επιστρέψει στη Λίβερπουλ. Ο Ράφα Μπενίτεθ ωστόσο δεν του συγχώρησε ποτέ τον εκβιαστικό τρόπο με τον οποίο του δημιούργησε προβλήματα για να φύγει και ο Ισπανός ήταν πια καβάλα στο άλογο μετά την επική ανατροπή της Πόλης. Ετσι με την πόρτα του «Ανφιλντ» κλειστή, είδε να μειώνονται οι επιλογές του, αφού στην Τσέλσι που είχε τα λεφτά δεν τον ήθελε ο Μουρίνιο, με τον Σερ Αλέξ δεν τα βρήκε η Ρεάλ στα χρήματα και η Αρσεναλ που ήταν μία καλή επιλογή δεν μπορούσε να διαθέσει τότε αυτό το ποσό για να τον αποκτήσει.
Αφού αρνήθηκε μία εξαιρετική πρόταση από την Ιντερ και άλλη μία από τη Μπενφίκα, εμφανίστηκε η Νιούκαστλ, που τον πήρε στη Βορειοανατολική Αγγλία, με μία τρελή προσφορά παρουσιάζοντας τον με τιμές Μεσσία - όπως το 1996 με τον Σίρερ – στο «Σεν Τζέιμς Παρκ».
Το εκπληκτικό είναι πως ο Οουεν το οποίο η Λίβερπουλ αναγκάστηκε να ξεπουλήσει, μετά από ένα χρόνο παραμονής στον πάγκο της Ρεάλ, διπλασίασε την αξία του! Η Νιούκαστλ πλήρωσε 17 εκατομμύρια λίρες για την υπογραφή του, στέλνοντας για …ψυχανάλυση όλους τους οικονομικούς αναλυτές! Ποτέ στο παρελθόν ποδοσφαιριστής δεν διπλασίασε το κασέ του, χωρίς να αγωνίζεται! Η ελεύθερη πτώση στη καριέρα του όμως είχε ξεκινήσει!
Το αγόρι που κάποτε στα 17 του πήρε τη φανέλα βασικού στο σπίτι αγωνιζόμενος δίπλα στον Φάουλερ στη Λίβερπουλ και στα 18 του άφησε άφωνο τον κόσμο με το γκολ κατά της Αργεντινής στο Μουντιάλ του 98, επέλεξε μία ομάδα που δεν έπαιζε καν στην Ευρώπη. Πραγματικά ήταν απορίας άξιον πως ο πιο χαρισματικός γκολτζής που έβγαλε το αγγλικό φουτμπόλ από την εποχή του Γκάρι Λίνεκερ δεν μπορούσε να βρει κάτι καλύτερο και παρότι στο Νιούκαστλ οι οπαδοί τον υποδέχτηκαν σαν Θεό (σε μία ομάδα που ο τελευταίος της τίτλος είναι το 1969 και το τελευταίο της πρωτάθλημα το 1927) ήταν ένας αταίριαστος γάμος. Τραυματίστηκε κοντά στα Χριστούγεννα, έμεινε έξω περίπου πέντε μήνες, πήγε τελικά στο Μουντιάλ του 2006 χτύπησε και πάλι εναντίον της Σουηδίας και η κατρακύλα συνεχίστηκε.
Το 2009 ως ελεύθερος πια υπέγραψε στη Γιουνάιτεντ, όπου παρά τις δηλώσεις Φέργκιουσον πως τον πιστεύει, χρησιμοποιήθηκε μόλις σε 31 ματς σκοράροντας όλα και όλα πέντε γκολ!
Ξεκίνησε για τελευταία φορά ματς πριν σχεδόν τρία χρόνια σε ένα ισόπαλο 0-0 με την Σάντερλαντ και όταν έμεινε ξανά χωρίς συμβόλαιο το καλοκαίρι, το τηλέφωνο του έμεινε επίμονα σιωπηλό! Η Στόουκ ήταν η τελευταία του επιλογή, σε μία εποχή που το πανάκριβο life style του και η ενασχόληση του με τα άλογα αγώνων που διαθέτει απαιτούσαν πολύ χρόνο και χρήμα, αλλά τελικά κατάλαβε και ο ίδιος το λάθος του. Με ελάχιστα ματς και μόλις ένα γκολ, αντιλήφθηκε πως ουσιαστικά είχε γίνει παλαίμαχος εδώ και καιρό.
Για ένα παίκτη με αυτή την σπάνια ικανότητα να στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα, που όμοια της δεν είχε κανείς Άγγλος παίκτης ύστερα από τον Σίρερ, ειλικρινά η εικόνα του με στενοχωρούσε. Τον είχα πρωτοδεί τον χειμώνα του 1996 να ανατρέπει μόνος του το ματς νέων της Λίβερπουλ με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ σημειώνοντας χατ τρικ και είχα γράψει από τότε στο SPORTIME για το άστρο του που ανέτειλε.
Το 2001 έμελλε να είναι η χρονιά του, ότανη Λίβερπουλ πήρε το ΟΥΕΦΑ και το Σούπερ Καπ με δικά του γκολ, ενώ είχε σημειώσει και τα δύο γκολ που άρπαξαν το Κύπελλο Αγγλίας μέσα από τα χέρια της Αρσεναλ (2-1) στο Κάρντιφ. Επίσης είχε κάνει χατ τρικ στο θριαμβευτικό 5-1 της Αγγλίας επί της Γερμανίας στο Μόναχο , κάτι που μέτρησε πολύ στην ανάδειξη του ως νικητή της Χρυσής Μπάλας για εκείνη τη χρονιά. Ο πρώτος Αγγλος παίκτης μετά τον Κέβιν Κίγκαν στη δεκαετία του 70 και ο τελευταίος μέχρι σήμερα, ενώ με γκολ σε τέσσερις διαφορετικές μεγάλες διοργανώσεις έχει το απόλυτο ρεκόρ για Αγγλο παίκτη στην εθνική ομάδα. Όμως σε τελική ανάλυση οι πολλοί τραυματισμοί του και το γεγονός των συνεχόμενων λάθος αποφάσεων σε κάθε κρίσιμο σταυροδρόμι της καριέρας του, μας αφήνει με την απορία του τι θα είχε γίνει αν δεν στηριζόταν σε πήλινα πόδια.
Σε μία ηλικία που θα μπορούσε να παίζει ακόμη στην εθνική ομάδα ο Οουεν, έχει σταματήσει στις 89 συμμετοχές και στα 40 γκολ εδώ και μία πενταετία! Το αντίο του είναι λυπηρό αλλά και μία υπενθύμιση προς κάθε ταλέντο πως η ζωή ποτέ δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα και πάνω από όλα δεν είναι πάντα δίκαιη!
