Περιουσία είναι οι τίτλοι και όχι οι ισολογισμοί!
Η διοίκηση της Αρσεναλ πήρε την απόφαση να δώσει αρκετά χρήματα στον Αρσέν Βενγκέρ για να ενισχύσει την ομάδα και να διεκδικήσει ακόμη και τον τίτλο την επόμενη σεζόν. Μόνο που αυτή η κίνηση δεδομένα έρχεται με σημαντική καθυστέρηση σχεδόν τριών χρόνων! Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Το καλοκαίρι του 2010 με την Αρσεναλ να έχει τερματίσει τρίτη -αν και για μεγάλο διάστημα πάλεψε για τον τίτλο- επικρατούσε γενικότερα στην Αγγλία η άποψη πως οι «κανονιέρηδες» απείχαν μόλις δύο με τρεις παίκτες από το να ξαναγίνουν πρωταθλητές. Από τότε έφυγαν ο Εντουάρντο, ο Εμπούε, ο Σονγκ, ο Κλισί και κυρίως ο Νασρί, ο Σεσκ Φάμπρεγκας και ο Ρόμπι Φαν Πέρσι! Όλοι τους κατέκτησαν άμεσα με τις καινούργιες τους ομάδες τίτλους την ίδια ώρα που η Αρσεναλ δεν έχει δει κάποιο τρόπαιο στη σκονισμένη προθήκη της από το 2005.
Ταυτόχρονα από τότε που κατέκτησε το τελευταίο τρόπαιο στο Κάρντιφ το Κύπελλο Αγγλίας, είναι άδικο να λέμε πως δεν δόθηκαν χρήματα στον Βενγκέρ για να ενισχύσει το ρόστερ του. Μόνο που αυτά τα χρήματα σπαταλήθηκαν σε μετριότητες όπως ο Σεντέρος, ο Ντενίλσον, ο Σαμάκ, ο Τραορέ, ο Σκιλασί, ο Μπέντνερ, ο Βέλα, ο Τσου Γιούνγκ, ο Φαμπιάνσκι, ο Ζερβίνιο, ο Ντος Σάντος ακόμη και ο Ποντόλσκι που τα καλά χρόνια του μάλλον είναι εκείνα που πέρασε κάποτε στην Κολωνία. Συνεπώς το μεγάλο ερώτημα παραμένει το «Arsene who?» που το διαδέχτηκε το «Arsene Knows!» σήμερα πρέπει να διατυπωθεί διαφορετικά: «Arsene can ?». Μπορεί δηλαδή ο Αλσατός να είναι αυτός που στη νέα εποχή που ανατέλλει στην Πρέμιερ Λιγκ, με την συνταξιοδότηση του Σερ Αλεξ Φέργκιουσον και την επιστροφή του Ζοσέ Μουρίνιο να είναι αυτός που θα ξανακάνει την Αρσεναλ πραγματική πρωταγωνίστρια;
Η απάντηση είναι δύσκολη. Η αίσθηση μου είναι πως αν χρειαζόταν η Αρσεναλ τρεις καλές προσθήκες το 2010 για να πάρει τον τίτλο, σήμερα έχει ανάγκη από τουλάχιστον επτά! Και η λογική δεν είναι ανοίγουμε το πουγκί και τώρα ρίχνουμε χρήματα, γιατί πιο ισχυρό πορτοφόλι διαθέτουν η Σίτι και η Τσέλσι, ενώ ακόμη και η Λίβερπουλ έχει ξοδέψει όσα σχεδόν οποιαδήποτε άλλη ομάδα τα τελευταία επτά χρόνια, αλλά προκοπή δεν είδε.
Πρώτον λοιπόν, πρέπει να δώσει πολλά λεφτά, δεύτερον πρέπει να αποφασίσει με ποιόν προπονητή θα το κάνει. Πολύ φοβάμαι πως ο Βενγκέρ εγκλωβισμένος στη λογική των ισολογισμών που επί των ημερών του είναι αλήθεια ήταν θριαμβευτικοί, δύσκολα θα μπορέσει να λειτουργήσει ως κράχτης για έναν παίκτη πλέον. Οι δηλώσεις περί επιτυχίας αφού κάθε χρονιά βγάζει την ομάδα στην τετράδα, μπορεί να είναι λόγος θριαμβολογίας για το διοικητικό συμβούλιο και τη γενική συνέλευση μετόχων ωστόσο κρύβει μέσα της όλη την ουσία της απαξίωσης της Αρσεναλ, ως αληθινής διεκδικήτριας του τίτλου!
Μία άλλη είδηση πριν λίγες μέρες, ανέφερε πως η Αρσεναλ ως εταιρεία είχε κέρδος επί της αξίας του ρόστερ της για το 2012-2013, κατά 100 εκατομμύρια λίρες, αντίθετα με τη Σίτι, την Τσέλσι και τη Λίβερπουλ που είδαν να μειώνεται σημαντικά η χρηματιστηριακή αξία των ποδοσφαιριστών τους! Αυτό φυσικά μεταφράζεται διαφορετικά από τον καθένα, ωστόσο παραμένει ως κλασσικό δείγμα του πως λειτουργεί ως ανώνυμη εταιρεία η Αρσεναλ έχοντας πρώτιστο στόχο την δημιουργία υπεραξίας.
Ακόμη λοιπόν και αν αποκτήσει τον Ρούνει, τον Ιγκουαίν, τον Γκιουντογκάν και τον Μπέντερ (που είναι μόνο μερικά από τα ονόματα που ακούστηκαν) η τωρινή ομάδα της Αρσεναλ δεν μπορεί να χτυπήσει το πρωτάθλημα. Και κυρίως με την παραμονή του Βενγκέρ στον πάγκο απλά επιβεβαιώνεται ο συμβιβασμός των ιδιοκτητών με την οικονομική επιτυχία και όχι την αγωνιστική! Οι ομάδες τα περιουσιακά στοιχεία τους οφείλουν να καταλάβουν πως είναι οι τίτλοι και όχι οι τραπεζικοί λογαριασμοί και οι ισολογισμοί! Και στο Βόρειο Λονδίνο εδώ και χρόνια έχουν αποφασίσει το αντίθετο! Και αυτό δεν θα αλλάξει ούτε φέτος, παρά τη δεδομένη απόφαση για μεταγραφές 100 εκατομμυρίων, επειδή είναι ζήτημα νοοτροπίας και όχι αγωνιστικής ικανότητας!
