Ένα ...αίνιγμα που ίσως γίνει το φαβορί!
Στο πρώτο πέρασμα του Ζοσέ Μουρίνιο από το Λονδίνο, είχες την αίσθηση πως κάθε αγωνιστική τακτική της Τσέλσι προερχόταν από γεωμετρική σκέψη. Μία ομάδα που εβδομάδα έμπαινε εβδομάδα έβγαινε, έβγαζε στο γήπεδο υπολογισμένες κινήσεις μέχρι και την τελευταία πιθανότητα. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Αυτό το έχασε για λίγες εβδομάδες μόνο στο ξεκίνημα της σεζόν 2007-2008 που ουσιαστικά ήταν και το κύκνειο άσμα του Πορτογάλου ύστερα από τη σύγκρουση με τον Αμπράμοβιτς και η ομάδα για λίγο καιρό μετά έμοιαζε σαν κάποιους ζωγράφους που παίρνουν τη μπογιά και την πετάνε στον καμβά, περιμένοντας να δουν το αποτέλεσμα! Η άφιξη του Γκραντ τότε, που ήταν αρκετά έξυπνος για να μην αλλάξει κάτι δραστικά επανέφερε την Τσέλσι σε τροχιά πρωταθλητισμού και ας μη λησμονούμε πως αν δεν γλιστρούσε στο κρίσιμο πέναλτι ο Τέρι στη Μόσχα, ο Ισραηλινός θα είχε καταφέρει να πάρει το Τσάμπιονς Λιγκ!
Η Τσέλσι πορεύτηκε πολλά χρόνια με εκείνη τη πεπατημένη που της έμαθε ο Μουρίνιο. Τώρα η επιστροφή του στο Λονδίνο, επανακαθορίζει τις προτεραιότητες. Η νέα Τσέλσι θα είναι απρόβλεπτη, έχω την εντύπωση, ακόμη και για τον ίδιο τον προπονητή της!
Φυσικά ο Μουρίνιο δεν θα νοιώσει φέτος την πίεση για πρώτη φορά. Πλην όμως άλλη η πίεση που είχε στη Μαδρίτη και άλλη αυτή που θα βιώσει στο «Στάμφορντ Μπριτζ». Ναι, τον αγαπάνε και τον περίμεναν όπως το Μεσσία, αλλά η ομάδα έχει πια απαιτήσεις και δεν είναι αυτή που αποζητούσε απλά τίτλους μέσα σε μία ανομβρία δεκαετιών, όπως όταν την ανέλαβε! Η νέα Τσέλσι του Μουρίνιο θα έχει άραγε εξτρέμ, όπως η εξαιρετική πρώτη διετία του εκεί, με τον Νταφ και τον Ρόμπεν να ανακατεύουν τις άμυνες; Θα πάει μήπως σε ένα πιο κόμπακτ σύστημα που θα βασίζεται στα χαφ; Θα βρει κάποιον τόσο αποτελεσματικό όπως ήταν ο Εσιέν εκείνη τη μαγική περίοδο πριν επτά χρόνια; Τα χρόνια πέρασαν και για τον Ασλει Κόουλ, που για μία δεκαετία υπήρξε ο κορυφαίος αριστερός μπακ στη Βρετανία, αλλά και για τον Φρανκ Λάμπαρντ ο οποίος αν και χαφ έγινε ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία του συλλόγου. Και βέβαια δεν υπάρχει πια ένας αντίστοιχος Ντιντιέ Ντρογκμπά.
Η Τσέλσι που ξέραμε από το προηγούμενο πέρασμα του Μουρίνιο δεν ήταν θεαματική, ούτε έκανε πράγματα έξω από το προβλέψιμο, ωστόσο ήταν άκρως αποτελεσματική. Η ομάδα που σχεδιάζει τώρα θα έχει ατελείωτο ταλέντο γιατί διαθέτει πάμπολλα νέα παιδιά που ήδη ξεχώρισαν τα τελευταία χρόνια και ίσως να είναι πιο ριψοκίνδυνη, παρόλα αυτά οι βασικές αρχές του Special One θα παραμείνουν. Η άμυνα θα είναι πάντα το κλειδί, ή για να ακριβολογούμε ο τρόπος άμυνας αφού στο δικό του τρόπο παιχνιδιού δεν χωράνε «επιβάτες», αλλά μόνο εργάτες! Η ομάδα θα κρατάει χώρους, πιθανώς θα παίζει άμυνα πιο ψηλά από το 2004 και το 2005, αλλά πρώτος στόχος θα είναι μόνιμα να εκμεταλλεύεται κλεψίματα της μπάλας και να βγάζει επίθεση σε ανοιχτό γήπεδο.
Τα ταλέντα πάντα κάνουν κάτι από ένστικτο, ωστόσο ο Μουρίνιο είναι αυτός που επανέφερε στην μόδα κάτι που έλεγε και ο Ερνστ Χάπελ πριν τέσσερις δεκαετίες, πως το ποδόσφαιρο βασίζεται στη μνήμη του παιχνιδιού. Όταν μία ομάδα έχει δουλέψει πολύ στις προπονήσεις και έχει γίνει συνήθεια ένα σύστημα, μία κίνηση, μία ανάπτυξη, τότε πολύ ευκολότερα ανακαλείς την ώρα του αγώνα μία επιλογή υπό πίεση. Και φυσικά πάντα οι καλοί παίκτες θα έχουν και δεύτερο και τρίτο πλάνο μέσα στο παιχνίδι.
Για μένα η καινούργια Τσέλσι του Μουρίνιο, θα κριθεί πολύ γρήγορα για το κατά πόσο θα μπορέσει να είναι ανταγωνιστική. Δεν είναι θέμα μεταγραφών, ούτε αν θα εκμεταλλευτεί καλύτερα ο Πορτογάλος το ρόστερ από τον Ντι Ματέο και τον Μπενίτεθ, αλλά καθαρά ζήτημα ψυχολογίας. Πέρσι η Τσέλσι δεν ήταν χειρότερη της Σίτι ούτε κατά τόσο πολύ υστερούσε της Γιουνάιτεντ ώστε να είναι εκτός μάχης τίτλου πριν τα Χριστούγεννα. Άλλωστε μέχρι τα τέλη Οκτωβρίου προηγείτο με τέσσερις πόντους διαφορά στην Πρέμιερ Λιγκ. Αν κάνει ένα ανάλογο ξεκίνημα και φέτος, μόνο και μόνο λόγω της παρουσίας του Μουρίνιο στον πάγκο θα είναι αυτόματα πρώτο φαβορί. Αλλά αυτή την ώρα που κάνουμε κουβέντα νομίζω πως η καινούργια Τσέλσι είναι ένα μεγάλο αίνιγμα για όλους, ακόμη και για τον ίδιο τον τεχνικό της!