Μπορεί να το πάρει; Ξεκάθαρα όχι!
Αυτό που ήταν το μίνιμουμ απαιτούμενο για την εθνική Αγγλίας δηλαδή η πρόκριση στα τελικά του Μουντιάλ της Βραζιλίας ολοκληρώθηκε με τη νίκη επί της Πολωνίας. Ωστόσο όπως συνηθίζεται στο νησί ήδη από το μαύρο χωρίς να περάσουν καν από το… γκρι πήγανε στο άσπρο! Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Οι συζητήσεις για το αν μπορεί η Αγγλία να κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο για πρώτη φορά από το 1966 δίνουν και παίρνουν όμως η ειλικρινής απάντηση για όποιον αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει στον πλανήτη, είναι ξεκάθαρα «όχι δεν μπορεί». Εκτός και αν συμβούν πράματα και θάματα! Η τωρινή Αγγλία είναι μία πολύ πιο συνειδητοποιημένη, σχετικά με τι αδυναμίες της, ομάδα από το 2010. Ο Ρόι Χότζον μπορεί να είναι ελαφρά… αντιτουριστικός πλην όμως καταλαβαίνει απόλυτα πως αυτή η φουρνιά ποδοσφαιριστών που έχει δεν διαθέτει το ταλέντο στη ποσότητα που έχουν οι Ισπανοί, οι Γερμανοί, οι Ολλανδοί ακόμη και οι Βέλγοι, για να μείνουμε μόνο στις ευρωπαικές ομάδες. Στο EURO 2012 έβαλε την ομάδα του πίσω από τη μπάλα και πήγε το ματς με την Ιταλία μέχρι τα πέναλτι χάνοντας στις λεπτομέρειες την ευκαιρία για είσοδο σε τετράδα για πρώτη φορά από το 1996. Ο πολύς κόσμος δεν έμεινε ικανοποιημένος από την εικόνα πλην όμως ποιος στα αλήθεια πιστεύει πως είχε την δυνατότητα να παίξει καλύτερα;
Σε αυτή την προκριματική φάση ο Χότζον άκουσε και πάλι πολλά. Η ομάδα του παρόλα αυτά σε έναν περίεργο όμιλο με δύσκολους αντιπάλους έμεινε αήττητη και βγήκε πρώτη άσχετο αν μόνο σε ένα ματς αυτό με το Μαυροβούνιο στο Γουέμπλει όπου νίκησε 4-1 αγωνίστηκε πραγματικά καλά. Το ποδόσφαιρο που παίζει αυτή η Αγγλία δεν ξετρελαίνει, ωστόσο ο Χότζον έχει κάνει την ομάδα να αντιληφθεί πως το να περιμένει τον αντίπαλο και να κλείνεται στην άμυνα δεν είναι ντροπή. Το έκανε στην Ουκρανία, πήρε το 0-0 αλλά οι κριτικές ήταν τόσο αιχμηρές που αναρωτιέσαι αν αυτοί που τις κάνουν πιστεύουν αληθινά πως η Αγγλία έχει τόσο συσσωρευμένο ταλέντο και δεν το εκμεταλλεύεται σωστά ο προπονητής ή απλά κάνουν κριτική για την …κριτική απλώς!
Ο Χότζον πέτυχε το μίνιμουμ που ήταν υποχρεωμένος δηλαδή να μην γίνει ο πρώτος τεχνικός από τον Τέιλορ το 1994 που δεν θα πήγαινε τα «λιοντάρια « στο Μουντιάλ. Ο ίδιος που κάποτε πήγε την Ελβετία ύστερα από 28 χρόνια σε Μουντιάλ και για πρώτη φορά σε EURΟ ενώ την είχε ανεβάσει στην τρίτη θέση του ranking της ΦΙΦΑ, ο προπονητής που έφτασε την Φούλαμ στον τελικό του Europa League είπε πως αυτή η πρόκριση με την Αγγλία είναι η κορυφαία στιγμή της καριέρας του! Αυτό δείχνει και την πίεση που ένοιωθε όλο αυτό το διάστημα!
Μία στιγμή όμως: από το να πας στα τελικά , που όταν είσαι η Αγγλία είναι η μίνιμουμ υποχρέωση που οφείλεις να εκπληρώσεις μέχρι το να πάρεις το Κύπελλο μέσα στη Βραζιλία η απόσταση είναι μεγάλη. Η ρεαλιστική επιτυχία για την Αγγλία θα είναι να φτάσει στα ημιτελικά. Αν το μπορέσει τότε κανείς δεν μπορεί να πει τίποτα και ποτέ δεν ξέρεις μετά! Και φυσικά να μάθει κάποτε να κερδίζει στα πέναλτι, γιατί μία δύο τρεις φορές παύει να είναι ατυχία και μετατρέπεται ανικανότητα διαχείρισης της πίεσης. Συνεπώς, πρώτα μαθαίνεις να περπατάς και μετά να τρέχεις και για μία εθνική ομάδα που δεν έχει μπει στα ημιτελικά Μουντιάλ από το 1990 το να ζητάει ο κόσμος το τρόπαιο είναι πολύ μετέωρο βήμα!
Η Αγγλία διαθέτει ένα σταρ παγκόσμιας κλάσης, τον Γουέιν Ρούνει, έναν πολύ σπουδαίο αρχηγό στο πρόσωπο του Τζέραρντ, έναν καλό γκολκίπερ παρά τη γκρίνια που ακούγεται για αυτόν, τον Τζο Χαρτ, έναν πολύ εξελίξιμο φορ που είναι ο Στάριτζ , έναν καλό κεντρικό αμυντικό τον Γιαγκιέλκα, ένα εξαιρετικό δεξιό μπακ όταν είναι γερός τον Τζόνσον και έναν αριστερό μπακ που θα ζήλευαν πολλοί τον Λέιτον Μπέινς που δίκαια μπαίνει μπροστά από τον Ασλει Κόουλ στην ενδεκάδα. Αρκούν αυτοί για να πάρεις το Μουντιάλ; Ούτε για αστείο! Και για αυτό το συντομότερο δυνατό που θα το καταλάβουν θα αφήσουν και απερίσπαστο τον Χότζον να κάνει τη δουλειά που ξέρει καλά!
