Η μέρα που δάκρυσε ο Τζέραρντ...
Πάντα σε μία χρονιά που κατακτάς τον τίτλο υπάρχουν ματς που το κρίνουν ή στιγμές που καθορίζουν την τύχη σου. Για την Λίβερπουλ αυτή η νίκη επί της Σίτι μοιάζει με το κλειδί που ανοίγει τις πύλες του παραδείσου. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Οι μικρές στιγμές που καθορίζουν τις τύχες σε μία σεζόν μπορεί να είναι ένα λάθος και ένα σουτ που έγινε γκολ. Αυτό το λάθος του αρχηγού και καλύτερου αμυντικού της Σίτι και ένα σουτ που μπορούσε να πάει οπουδήποτε αλλά κατέληξε από το δεξί πόδι του Κοουτίνιο στη γωνία του Τζο Χαρτ ξανάβαλε την Λίβερπουλ σε θέση οδηγού και ταυτόχρονα πήρε από τα χέρια των «σίτιζενς» τις τύχες τους.
Το τελικό 3-2 φέρνει την Λίβερπουλ επτά πόντους πιο μπροστά από τη Σίτι κάτι που σημαίνει πως αν κερδίσει τα επόμενα ματς της ανεξάρτητα από το τι θα κάνει η ομάδα του Πελεγκρίνι θα είναι πρωταθλήτρια δίνοντας τέλος σε αυτά τα 24 πέτρινα χρόνια.
Tα δάκρυα του Στίβεν Τζέραρντ ήταν μία εικόνα που ούτε ο πιο πολυβραβευμένος σκηνοθέτης δεν θα μπορούσε να αποτυπώσει. Για τον ίδιο άλλωστε είχε μεγάλη σημασία αφού στο Χίλσμπορο είχε σκοτωθεί ένας ξάδερφός του. Η συσσωρευμένη του φόρτιση για όλα όσα συνέβησαν από το 1990, τότε που ο Αλαν Χάνσεν σήκωνε το τρόπαιο για τελευταία φορά, και ο ίδιος ήταν εννιά χρονών, βγήκαν με το σφύριγμα της λήξης στην επιφάνεια. Στην επέτειο των 25 χρόνων από την πιο μαύρη μέρα στην ιστορία του βρετανικού ποδοσφάιρου, τότε που στο «Χίλσμπορο» 96 αθώες ψυχές πλήρωσαν με τη ζωή τους τα εγκληματικά λάθη των οργανωτών και της αστυνομίας, όλο το σύμπαν έμοιαζε να συνωμοτεί υπέρ της Λίβερπουλ.
Η καλή αρχή αναμενόταν. Οποιος δεν έχει ζήσει το Ανφιλντ σε τέτοιες μέρες, δεν το αντιλαμβάνεται ωστόσο η ψυχολογική φόρτιση είναι πάντα επιβαρυντική για τον φιλοξενούμενο και δίνει φτερά στους παίκτες των «κόκκινων». Το εξαιρετικό γκολ του Στέρλινγκ στο πέμπτο λεπτό, με ωραία κίνηση και προσποίηση έδωσε το προβάδισμα και στο 26' ο Σκρτελ με κίνηση κάνει συχνά έβαλε με κεφαλιά την ομάδα του μπροστά με 2-0. Η Σίτι όχι μόνο έμενε πίσω στο σκορ και έχανε το καθαρό μυαλό της στο πρώτο ημίχρονο αλλά έβλεπε και τον Γιάγια Τουρέ να αποχωρεί με πρόβλημα στους προσαγωγούς. Αυτό έφερε ακόμη μεγαλύτερη ευφορία στην εξέδρα. Ωστόσο δύο καλές στιγμές από ενέργειες του Σίλβα και του Φερναντίνιο φρόντισαν να στείλουν προειδοποιητικές βολές. Πόσο λάθος ήταν οι παίκτες του Ρότζερς να το αγνοήσουν αφού μία ομάδα με την ποιότητα της Σίτι δεν μπορεί να υποτιμηθεί. Στο δεύτερο ημίχρονο όταν ο Σίλβα έκανε το 2-1 είχες την αίσθηση πως η ροή αλλάζει και το αστείο αυτογκολ tτου Τζόνσον (το πέμπτο που προσφέρει η Λίβερπουλ σε αντίπαλο της φέτος) με το οποίο οι φιλοξενούμενοι ισοφάρισαν πάγωσε την ατμόσφαιρα. Την ίδια ώρα έφευγε και ο Ντάνιελ Στάριτζ που πονούσε ενώ ο Σουάρεζ ακροβατούσε με κίτρινη κάρτα από τα πρώτα λεπτά. Γενικά η κυκλοφορία της μπάλας έλειπε από τη γηπεδούχο και αντίθετα έμοιαζε θέμα χρόνου το τρίτο γκολ της Σίτι. Ο Πελεγκρίνι έβαλε τον Αγουέρο ρισκάροντας για να πάρει το ματς και θα δικαιωνόταν σχεδόν αμέσως. Ο Αργεντινός ξέφυγε του Σκρτελ και μοίρασε πάσα πάρτο βάλτο στον Σίλβα που ήταν λίγο πιο πίσω από εκεί που έπρεπε!
Λίγα λεπτά πιο μετά όμως , η τύχη έκλεισε το μάτι στην Λίβερπουλ. Ο Κομπανί έκανε το λάθος, ο Κοουτίνιο σκόραρε και το 3-2 σε συνδυασμό με το χέρι του Σκρτελ που δεν είδε ο Κλάτενμπεργκ χάρισαν στην ομάδα του Ρότζερς ένα ακόμη τρίποντο φέρνοντας την ακόμη πιο κοντά στο όνειρο.
Η Λίβερπουλ έφτασε τα 93 γκολ κάτι που δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία του συλλόγου στην μεγάλη κατηγορία , αφού πια ξεπέρασε τα 92 τέρματα της σεζόν 63-64 όταν και ο Μπιλ Σάνκλι την οδήγησε στον τίτλο μετά από 17 χρόνια αναμονής.
Ο Τζέραρντ μάζεψε τους συμπαίκτες του στο τέλος φωνάζοντας τους πως οφείλουν να παίξουν ξανά σαν να είναι τελικός Κυπελλου στο επόμενο ματς στο Νόριτς!
Μέχρι τότε όμως, η νίκη αυτή επί μίας άμεσης αντιπάλου για τον τίτλο ήταν αυτό που έλεγε ο Νίκος Γκάλης τόσο πετυχημένα, τις νύχτες του Ευρωμπάσκετ το 87 «η πιο μεγάλη νίκη μέχρι την επόμενη». Τέσσερις ακόμη τέτοιες και θα ζήσουν οι νεότεροι φίλοι της Λίβερπουλ, μία απονομή τίτλου στο «Ανφιλντ», κάτι που στις δεκαετίες του 70 και του 80 ήταν ρουτίνα αλλά που εξελίχτηκε σε αναζήτηση του ιερού δικσκοπότηρου έκτοτε!
