Που 'ναι τα χρόνια...
Η Γιουβέντους επικράτησε της Ρεάλ και αρνείται να αποχωρήσει από το Τσάμπιονς Λιγκ. Η Μπαρτσελόνα δημιουργεί μάλλον ένα δεύτερο κύκλο της κυριαρχίας της, την ώρα που οι Άγγλοι «απολαμβάνουν» αναπαυτικά την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Ο ρυθμός, η ταχύτητα και οι δυσκολίες των δύο πρώτων ημιτελικών του Τσάμπιονς Λιγκ, πρέπει να δημιούργησαν μεγάλο προβληματισμό στους αγγλικούς συλλόγους. Παρακολουθώντας και τις δύο αναμετρήσεις και συγκρίνοντας τις τέσσερις ομάδες με τους κορυφαίους της Πρέμιερ Λιγκ, εύκολα διακρίνεις τη διαφορά που υπάρχει αυτή την στιγμή.
Ακόμη και η Τσέλσι, η οποία θεωρητικά ως πρωταθλήτρια Αγγλίας, είναι η καλύτερη από τις υπόλοιπες, δεν κατάφερε να ρίξει στο καναβάτσο την Παρί Σεν Ζερμέν, η οποία με τη σειρά της αποτέλεσε εύκολη λεία για την Μπαρτσελόνα. Μπορεί η λογική αυτή να θυμίζει κάτι από δημοτικό όμως στην προκειμένη περίπτωση αυτό δεν ισχύει.
Ο Ζοσέ Μουρίνιο, ο οποίος θεωρείται δικαιολογημένα μετρ στα νοκ-άουτ παιχνίδια, δεν βρήκε τη λύση απέναντι στους Γάλλους όμως πραγματικά, βλέποντας τις τέσσερις των ημιτελικών οι περισσότεροι πιστεύω πως θα συμφωνήσουμε ότι δεν χωρούσε αγγλικός σύλλογος. Τα χρόνια που οι Άγγλοι είχαν τις περισσότερες ομάδες πλησιάζοντας στο τέλος των ευρωπαϊκών διοργανώσεων, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Όμως από εδώ και πέρα μπαίνει ο προβληματισμός.
Οι Άγγλοι οφείλουν να ξεκινήσουν από την αρχή. Να διακρίνουν τι κάνουν λάθος τα τελευταία χρόνια έχοντας χάσει την ισχύ τους στην Ευρώπη. Όσο θα συνεχίσουν στο καθαρά δικό τους στιλ και δεν θα προσαρμόζονται στα ευρωπαϊκά δεδομένα, τότε δύσκολα θα επιστρέψουν σε πρωταγωνιστικό ρόλο και δεν αποκλείεται μακροπρόθεσμα να αρχίσουν να χάνουν κάτι από την αίγλη τους...
