Μία μέρα που ευχόμαστε να μην ξαναζήσουμε!
Είναι μέρες σαν τη σημερινή που δεν ωφελεί να λες πολλά αλλά να αναλογίζεσαι... Τα τριάντα χρόνια που μεσολάβησαν από την αποφράδα νύχτα του Χέιζελ μας δίνουν ασφαλή απόσταση για να κάνουμε ένα ασφαλή απολογισμό του τι πραγματικά άλλαξε από εκείνο το βράδυ στο ποδόσφαιρο. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Οι σαράντα άνθρωποι που έχασαν αναίτια τις ζωές τους από τη μήνη των μεθυσμένων αποβρασμάτων που αμαύρωσαν την ιστορία ενός συλλόγου όπως η Λίβερπουλ, δεν γυρίζουν πίσω. Σε μία βραδιά που όλος ο πλανήτης περίμενε ανυπόμονα τον καλύτερο τελικό για την εποχή, αφού έπαιζαν οι με διαφορά κορυφαίες ομάδες του κόσμου για όλο το προηγούμενο διάστημα μίας οκταετίας τουλάχιστον, οι τηλεθεατές είδαν με φρίκη, μόλις τελείωσε το κλασσικό σήμα της EUROVISION, μάχες σώμα με σώμα! Για να συμβεί βέβαια αυτή η νύχτα της κόλασης, χρειάστηκε να συνωμοτήσει το σύμπαν! Η ανεπάρκεια της βελγικής αστυνομίας που άργησε να αντιληφθεί το τι συνέβαινε όλη μέρα στις Βρυξέλλες, η ανικανότητα της ΟΥΕΦΑ που έβαλε το ματς σε ένα πλήρως ακατάλληλο γήπεδο και διέθεσε ελεύθερα χωρίς περιοριστικές ζώνες (που πάντα έκανε σε ματς των Αγγλων) τα εισιτήρια και επίσης η πολύ αργή αντίδραση των σωστικών συνεργείων που μόνο όταν πια είχε γίνει φανερό πως υπήρχαν σοβαρά τραυματίες στην περίφημη κερκίδα Ζ άρχισαν να αντιδρούν, ήταν μία συγκυρία γεγονότων που έστειλαν το αμάξι στο κατήφορο χωρίς φρένα!
Φυσικά η ευθύνη ήταν πρώτα και μέγιστα των οπαδών της Λίβερπουλ και δικαίως πλήρωσε για αυτό. Όμως και οι φίλοι της Γιουβέντους έριξαν λάδι στη φωτιά αφού αρκετοί από αυτούς είχαν περάσει πιστόλια και καδρόνια μέσα στο Χέιζελ! Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι πολύ δύσκολο να βρεις δικαιολογίες αλλά ήταν μία μοιραία νύχτα που πήγε το ποδόσφαιρο πολύ πίσω και που τουλάχιστον λειτούργησε ως παράδειγμα προς αποφυγή στο μέλλον! Οσο για την ΟΥΕΦΑ η απόφαση της να γίνει το ματς ήταν εγκληματική! Η δικαιολογία πως αν δεν άρχιζε ο τελικός θα είχαμε και άλλους νεκρούς, είναι η πιο ενοχλητική. Ο αγώνας δεν έπρεπε να γίνει. Και ηταν ολοφάνερο επίσης πως ο διαιτητής Ντάινα είχε σαφείς οδηγίες για να νικήσει η Γιουβέντους προκειμένου να κατευναστεί η οργή των Ιταλών οπαδών. Ετσι όχι μόνο έδωσε πέναλτι το φαόυλ έξω από την περιοχή που έγινε στον Μπόνιεκ, και που εκτέλεσε εύστοχα ο Πλατινί, αλλά αρνήθηκε και πεντακάθαρο πέναλτι υπέρ της Λίβερπουλ αμέσως μετά! Η φωνή έκπληξης του Γιάννη Διακογιάννη στη μετάδοση με την ατάκα «είπαμε να πάρει η Γιουβέντους το τρόπαιο, αλλά όχι με αυτό τον τρόπο, είναι ντροπή», υπογράμμιζε τα συναισθήματα που διακατείχαν τον κόσμο που έβλεπε εκείνο το βράδυ στον τελικό στην ΕΡΤ.
Το Χέιζελ σημάδεψε ολόκληρο το αγγλικό ποδόσφαιρο! Η Μάργκαρετ Θάτσερ πήρε μόνη της απόφαση να αποσύρει ως κυβέρνηση τις αγγλικές ομάδες από τα Κύπελλα Ευρώπης, πριν καν το πει η ΟΥΕΦΑ και η τιμωρία κράτησε συνολικά πέντε χρόνια! Όταν πια επανήλθαν οι αγγλικές ομάδες το 1990-91 στα Ευρωκύπελλα ο χάρτης είχε αλλάξει. Τους πήρε καιρό για να πατήσουν στα πόδια τους και κυρίως το έκαναν με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αλλά και με την Αρσεναλ που τα πρώτα χρόνια τα δεκαετίας του ‘90 ήταν η νέα δύναμη! Η Λίβερπουλ επανήλθε ένα χρόνο πιο μετά από τους άλλους, αλλά άργησε να βρει τα πατήματα της. Το 2001 κατέκτησε στον συγκλονιστικό τελικό με την Αλαβές (5-4) στο Ντόρτμουντ το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ και ακριβώς στα είκοσι χρόνια από το Χέιζελ, με την επική ανατροπή στη Πόλη κατά της Μίλαν, γινόταν ξανά πρωταθλήτρια Ευρώπης.
Το αίμα των αδικοχαμένων ανθρώπων στις Βρυξέλλες πριν τριάντα χρόνια, ήταν ο πρώτος φόρος για να αλλάξει το ποδόσφαιρο επίπεδο και να απολαμβάνουμε σήμερα σε ολοκαίνουργια στάδια, με μέτρα ασφαλείας και με συνθήκες που το 1985 θα ακουγόντουσαν υπερβολικές, παιχνίδια υψηλότατου επιπέδου! Και για αυτό εκείνο το βράδυ όποιοι το έζησαν οφείλουν να μην το ξεχνούν! Και όποιοι απλά το ακούνε από τις εξιστορήσεις, να εύχονται να μην χρειαστεί να το βιώσουν ούτε ως εφιάλτη στον ύπνο τους!
