Ο κρυφός πόθος τους είναι ο Μουρίνιο!
Ηταν ένα ήρεμο πρωινό Σαββάτου, πριν από 17 χρόνια, όταν μία συνέντευξη του Γκλεν Χοντλ στους TIMES θα σήκωνε τρικυμία. Οι ισχυρισμοί του τότε τεχνικού της εθνικής Αγγλίας, πως τα άτομα με αναπηρία πληρώνουν πιθανότατα τις αμαρτίες μίας άλλης ζωής, σήκωσε θύελλα και εκεί που δεν υπήρχε στον ορίζοντα ούτε σύννεφο στη συνεργασία του με την ποδοσφαιρική ομοσπονδία μέσα σε 24 ώρες προέκυψε καταιγίδα!
Μέχρι και ο τότε πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ είχε πάρει ξεκάθαρη θέση λέγοντας πως θα ήταν πολύ δύσκολο να παραμείνει στο πόστο του, μετά από αυτές τις δηλώσεις! Μία απλή συνέντευξη, οδήγησε στην μοναδική απομάκρυνση προπονητή εθνικής ομάδας για λόγους που δεν είχαν καμία σχέση με τα αποτελέσματα ή τις αγωνιστικές του επιλογές!
Η θέση του ομοσπονδιακού προπονητή στην Αγγλία λέγεται πως είναι η δεύτερη πιο δύσκολη δουλειά στη χώρα μετά από εκείνη του πρωθυπουργού1 Παραδοσιακά ήταν ηλεκτρική η καρέκλα αν και από το πρώτο διεθνές ματς, 145 χρόνια πριν ανάμεσα σε Αγγλία και Σκωτία στη Γλασκώβη το 1871 που έληξε 0-0, μέχρι και την ανάληψη των καθηκόντων από τον (μετέπειτα Σερ) Αλφ Ράμσει το 1963 δεν είχε βρεθεί κάποιος που να απαιτήσει λόγο και να κάνει ότι θέλει! Συνήθως ήταν μία επιτροπή που έλεγχε η ομοσπονδία και ο επικεφαλής απλά έκανε τις επιλογές ως εκλεκτορας και φυσικά δεν υπήρχε πίεση αφού ο Τύπος τότε δεν ασχολείτο με την εθνική ομάδα όπως μετά την δεκαετία του '60.
Οι Αγγλοι από το 1974 που ο Σερ Αλφ Ράμσει, ο μόνος που οδήγησε την Αγγλία σε ένα τρόπαιο, ακριβώς πριν πενήντα χρόνια στο Μουντιάλ που έγινε στην χώρα της, δεν είχε ποτέ τύχη με τους διαδόχους του. Ο Ντον Ρέβι άφησε την ομοσπονδία σύξυλη με την παραίτηση του το 1977 εν μέσω προκριματικών Μουντιάλ της Αργεντινής με το δέλεαρ πολλών χρημάτων στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Ο Ρον Γκρίνγουντ έμεινε πέντε χρόνια και αποκλείστηκε αήττητος στο Μουντιάλ του 1982 αλλά η ηλικία του ήταν απαγορευτική για να συνεχίσει. Ο Σερ Μπόμπι Ρόμπσον πολεμήθηκε πιο σκληρά από όποιονδήποτε άλλο, αλλά πήγε την Αγγλία στην τετράδα το 90 και αποκλείστηκε από την ιδιοφυία (και το χέρι ) του Μαραντόνα το 1986. Ο Γκρέιαμ Τέιλορ ήταν κάκιστη επιλογή και λογικά οι συγκρίσεις με τον Ρόμπσον θα λύγιζαν και πολύ καλύτερους του. Ο Τέρι Βέναμπλς ήταν εξαιρετικός και οδήγησε την Αγγλία στο «δικό» της EURO το 96 αλλά έπρεπε να αποχωρήσει για φορολογικό έλεγχο στις εταιρείες του κάτι που σε άλλη χώρα πιθανότατα δεν θα συνέβαινε ποτέ!
Ο Χοντλ που ως αποτελέσματα από το 1996 μέχρι τη μέρα που απομακρύνθηκε είχε τα καλύτερα στατιστικά ύστερα από τον Σερ Αλφ, έφυγε μετά τις δηλώσεις εκείνες στις 30 Ιανουαρίου του 1999 στους TIMES και δυστυχώς προπονητικά αποδείχτηκε ταφόπλακα εκείνη η ιστορία αν και οι ικανότητες του δεν αμφισβητήθηκαν ποτέ! Ο Κέβιν Κίγκαν που τον ακολούθησε ήταν «η επιλογή του λαού» όταν ανέλαβε έφυγε με δάκρυα στα μάτια αφού πρώτα αποδείχτηκε στην πράξη λίγος για τόσο βαρύ φορτίο!
Ο Σβεν Γκόραν Ερικσον μπορεί να είχε στην αρχή όλο τον κόσμο μαζί του, κυρίως λόγω του εντυπωσιακού 1-5 μέσα στο Μόναχο επί της Γερμανίας τον Σεπτέμβρη του 2001, αλλά παρά το ότι επί των ημερών του η Αγγλία ήταν σταθερά στην οκτάδα στα μεγάλα τουρνουά (Μουντιάλ 2002 και 2006 EURO2004) θεωρήθηκε αποτυχημένος. Η διάδοχη κατάσταση , ο Στιβ Μακλάρεν κατόρθωσε να αποκλειστεί από τα προκριματικά του EURO 2008 και απολύθηκε ενώ ο «πολύς» Φάμπιο Καπέλο απέτυχε παταγωδώς και έφυγε από την πίσω πόρτα το 2012, δήθεν διαφωνώντας για την αφαίρεση της αρχηγίας από τον Τέρι με απόφαση της ομοσπονδίας, βλέποντας πως δεν τον σήκωνε γενικά το κλίμα και έχοντας έτοιμη τη λύση της Ρωσίας. Ο Ρόι Χότζον είναι φιλότιμος αλλά «ελάχιστος» για τις απαιτήσεις αυτής της θέσης.
Τώρα γίνονται κουβέντες για ανανέωση του συμβολαίου του αλλά κρυφός πόθος των διοικούντων παραμένει το να βλέπανε με την φόρμα των τριών λιονταριών τον Ζοσέ Μουρίνιο! Και με μία καλή φουρνιά νέων Αγγλων παικτών και δεδομένο πως τα ημιτελικά και ο τελικός του EURO 2020 θα γίνουν στο Γουέμπλει, αυτό θα ήταν ένα πολύ χαρμόσυνο νέο και μία καλή ευκαιρία για να πάρει επιτέλους η Αγγλία ένα μεγάλο τρόπαιο ύστερα από το 1966!
