Τα ματς για τα οποία ζουν οι οπαδοί
«Αν το ποδόσφαιρο είναι θρησκεία, οι προφήτες του είναι τα ντέρμπι»! Σοφή κουβέντα που άκουσα κάποτε από το στόμα του μεγαλύτερου Ιταλού αθλητικού συντάκτη του αείμνηστου Τζιάνι Μπρέρα. «Θέλεις να καταλάβεις τι είναι πραγματικά αυτό που μας συγκινεί στο ποδόσφαιρο; Πήγαινε σε όποιο ντέρμπι σε βγάλει ο δρόμος σου» ήταν τα λόγια του και ομολογώ πως φρόντισα να ακολουθήσω με ευλάβεια τη συμβουλή.
Στην Ελλάδα αυτονόητα έχω δει πολλά ντέρμπι. Στην Ευρώπη είχα την τύχη να ζήσω μέσα στο γήπεδο το Ρέιντζερς-Σέλτικ, το Ρεάλ-Μπαρτσελόνα, τα ντέρμπι του Μιλάνου, της Γένοβας, του Τορίνου και της Ρώμης ακόμη και το Ερυθρός Αστέρας-Παρτιζάν στο Βελιγράδι όπως και το Λέφσκι- ΤΣΣΚΑ στην Σόφια. Στην Αγγλία το ίδιο. Από Λίβερπουλ- Εβερτον, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ- Μάντσεστερ Σίτι, Αστον Βίλα-Μπέρμιχαμ, Αρσεναλ- Τότεναμ, Αρσεναλ-Τσέλσι ακόμη και Σέφιλντ Γιουνάιτεντ- Σέφιλντ Γουένσντει!
Πουθενά πάντως δεν βίωσα την τεταμένη ατμόσφαιρα των παιχνιδιών της Λίβερπουλ με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Αλλωστε πολύ πριν ακούσω την κουβέντα του Μπρέρα η μοίρα είχε φροντίσει να μου χαρίσει την εμπειρία ενός τέτοιου ματς. Ηταν η δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων του 1978 όταν πέρασα για πρώτη φορά την πόρτα του «Ολντ Τράφορντ» για να δω την απόλυτη κόντρα του αγγλικού ποδοσφαίρου. Για ένα παιδί αυτό ήταν η απόλυτη εμπειρία. Η Λίβερπουλ πέρασε σαν σίφουνας με 3-0 όμως αυτό που έμενε χαραγμένο στο μυαλό ήταν η εικόνα των οπαδών των ηττημένων που χειροκροτούσαν τους παίκτες τους! Σε περίοδο άκρατου χουλιγκανισμού και σε μία εποχή που τα αγγλικά γήπεδα ήταν παμπάλαια χωρίς την παραμικρή άνεση αυτή η εικόνα ήταν ασυμβίβαστη με το υπόλοιπο τοπίο! Στην ελληνική σκέψη έμοιαζε αδιανόητο ακόμη και σε μία δεκαετία που οι «νεκρές ζώνες» και οι λοιπές χαριτωμενιές ήταν πράγματα άγνωστα στην χώρα μας. Τότε ακόμη οι οπαδοί στην εξέδρα στο Καραισκάκη, στη Νέα Φιλαδέλφεια, στην Τούμπα και στην Λεωφόρο πήγαιναν μαζί και πολλές φορές κάθονταν και ανάμικτα!
Στα χρόνια που ακολούθησαν έχω δει ματς μεταξύ των δύο «αιώνιων» του αγγλικού ποδοσφαίρου που έκοβαν την ανάσα. Το 3-3 του 1988 με την Λίβερπουλ να προηγείται με 3-1 και τη Γιουνάιτεντ να ισοφαρίζει αν και με 10 παίκτες ήταν συγκλονιστικό. Ημουν στο 1-1 του Ολντ Τράφορντ το 1985 όταν η Λίβερπουλ μπλόκαρε τον Οκτώβριο την Γιουνάιτεντ που πήγαινε τραίνο με 10 σερί νίκες, ήμουν στο 2-3 με το οποίο η ομάδα του Φέργκιουσον άλωσε το «Ανφιλντ» το 1999. Στο Μιλένιουμ του Κάρντιφ το 2003 είδα την Λίβερπουλ να κερδίζει το Λιγκ Καπ με την φωτοβολίδα του Τζέραρντ και το πλασέ του Οουεν . Ημουν στην επιστροφή του Καντονά στα γήπεδα στο 2-2 του Οκτωβρίου του 1995.
Σπάνια ένοιωθες να μην έχει ενδιαφέρον το ματς. Αλλωστε 0-0 μεταξύ τους σπάνια υπάρχει. Θυμάμαι ένα τα Χριστούγεννα του 89 και άλλο ένα το 2005 στο κύκνειο άσμα του Ρόι Κιν. Συνήθως όμως ο μπαχτσές βγάζει λουλούδια και οι ιστορίες των μεταξύ τους ματς βγάζουν βιβλίο! Το 1977 η Γιουνάιτεντ στέρησε την Λίβερπουλ από το τρεμπλ που έκανε τελικά η ίδια το 1999, σε μία χρονιά που συναντήθηκαν και στο Κύπελλο με τα γκολ του Σόλσκιερ και του Γιόρκ στα τελευταία λεπτά να κάνουν μία πρόβα τζενεράλε για την ανατροπή στον τελικό της Βαρκελώνης, με την Μπάγερν , λίγους μήνες αργότερα.
Ολα όμως είναι σαν σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στην μαγική βραδιά του Γενάρη του 1994 όταν η Γιουνάιτεντ που είχε γίνει καπνός στην Πρέμιερσιπ με έντεκα πόντους διαφορά από την Μπλάκμπερν προηγήθηκε στο πρώτο εικοσάλεπτο με 3-0 στο «Ανφιλντ». Η Λίβερπουλ του Σούνες, όγδοη στην βαθμολογία και με μηδέν ηθικό έμοιαζε έτοιμη να διασυρθεί. Ο κόσμος διαισθανόμενος πως η ομάδα δεν μπορούσε πρόσφερε αυτό που περνούσε από το χέρι του. Για την ακρίβεια από την φωνή του. Αρχισε να τραγουδά το You'll never walk alone με έναν τρόπο που μέχρι τότε δεν είχα ποτέ ακούσει. Η φωνή έβγαινε από την ψυχή, από τα βάθη της με τέτοιο τρόπο που έμοιαζε ως προσευχή στην ελπίδα. Η μετριότατη Λίβερπουλ μείωσε με δύο γκολ του Κλαφ και στο τελευταίο δεκάλεπτο με το γήπεδο να νοιώθεις πως θα πέσει από τις φωνές ήρθε η ισοφάριση από τον Ράντοκ με κεφαλιά. Το 0-3 είχε γίνει 3-3 από την εξέδρα!
Μέχρι την ανατροπή του τελικού στην Πόλη το 2005 θα ορκιζόμουν πως δεν εχω ξανακούσει τέτοιο παλμό , τέτοια ζωή τέτοια δύναμη από τον κόσμο μίας ομάδας προς 11 παίκτες στην πλειοψηφία τους μετριότατους που αντιμετώπιζαν έναν σαφέστατα ανώτερο και πιο τεχνικό αντίπαλο. Εκείνο το ματς περιελάμβανε όλα όσα σημαίνουν για τους οπαδούς της Λίβερπουλ το ντέρμπι με την Γιουνάιτεντ. Και το ίδιο συμβαίνει με την άλλη πλευρά. Στα χρόνια της δεκαπενταετούς κυριαρχίας της Λίβερπουλ και της ανομβρίας τίτλων στο Ολντ Τράφορντ, η Γιουνάιτεντ έκανε συχνά κηδείες στον αιώνιο εχθρό της. Αυτό το ματς είναι το αγγλικό el classico και σε τέτοια παιχνίδια δεν μετράνε μόνο οι βαθμοί. Είναι το παιχνίδι που κάθε παίκτης, προπονητής, παράγοντας και κυρίως οπαδός ζει και αναπνέει και σιχαίνεται να χάσει!
