Κάποιοι το λένε τελειομανία, αλλά εγώ θα το έλεγα αρρώστεια!
Υπάρχει ένας διαφορετικός τρόπος προσέγγισης ανάμεσα στο πως ένας θεατής και ένας προπονητής κρίνουν ένα καλό παιχνίδι. Ο αείμνηστος Ρίνους Μίχελς, ο πατέρας του «Τόταλ Φούτμπολ» στο βιβλίο του σχετικά με τις τακτικές του ποδοσφαίρου έγραφε πως ένα προπονητής που προτιμά τη νίκη με 4-3 αντί με 1-0 είναι ...προσωρινός στην θέση του! Κυνικό αλλά πολύ ρεαλιστικό. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Ο Βαλερί Λομπανόφσκι δημιουργώντας τις τρεις ομάδες που άφησαν εποχή στη Ντιναμό Κιέβου, επέμενε πως ομάδα που κάνει περισσότερα από 15 αβίαστα λάθη συνολικά σε ένα ματς, αποκλείεται να νικήσει. Ο Μουρίνιο μετά από τη νίκη της Τσέλσι με την Μπαρτελόνα στο επικό 4-2 πριν από μία δεκαετία είχε πρωτίστως σταθεί στην κακή τοποθέτηση και αδράνεια των αμυντικών του στη φάση της ποιητικής έμπνευσης του Ροναλντίνιο. Ο Ράφα Μπενίτεθ, μετά το 0-0 της Λίβερπουλ με την Γιουβέντους στο Τορίνο το 2005, εξηγούσε στον Τζέιμι Κάραγκερ (την ώρα που όλοι πανηγύριζαν) ποιά λάθη έκαναν οι αμυντικοί στις τοποθετήσεις στα κόρνερ. Ολοι απολαύσαμε το εκπληκτικό ματς της Μπάγερν με τη Γιουβέντους, πρόσφατα, με την ανατροπή από 0-2 σε 4-2 ωστόσο ένας από τους πιο σημαντικούς ποδοσφαιράνθρωπους στην Ιταλία, ο Αρίγκο Σάκι τόνισε πως η Γιούβε αμυντικά χάρισε με αφέλεια την πρόκριση στους Βαυαρούς! Κάποιοι όλο αυτό το λένε τελειομανία. Εγώ θα το έλεγα αρρώστεια!
Γιατί το «τέλειο» ματς για έναν προπονητή είναι αυτό το 1-0 που έκανε η Σίτι εναντίον της Παρί στο Etihad αλλά όχι το ροντέο που είδαμε στο «Ανφιλντ» ανάμεσα σε Λίβερπουλ και Ντόρτμουντ! Ο κόσμος είναι βέβαιο πως χαίρεται περισσότερο όμως ένα ματς ανοιχτό, με τα όποια λάθη και τις όποιες ατέλειες! Είχα μεταδώσει από το «Ολντ Τράφορντ» για τον ΟΤΕ, τον Οκτώβριο το ντέρμπι του Μάντσεστερ που τελείωσε 0-0 με δύο φάσεις όλες κι όλες! Αν όμως κάποιος στεκόταν στο τι είπαν οι προπονητές μετά το παιχνίδι, θα αναρωτιόταν αν ήταν στο γήπεδο!
Ο Φαν Χάαλ είχε χαρακτηρίσει τη συμπεριφορά της ομάδας του σαν «σχεδόν τέλεια» και στεκόταν πως δεν είχε απειληθεί ούτε σε μία φάση από «μία ομάδα με εξαιρετικούς παίκτες» όπως ήταν τα λόγια του! Ο δε Πελεγκρίνι είχε σταθεί στο αλάνθαστο ματς που είχε κάνει ο Οταμέντι και ανέφερε πως σε μία έδρα αυτή της Γιουνάιτεντ οι παίκτες του είχαν «μηδενίσει τους κινδύνους»! Οποιον οπαδό ρωτούσες όμως μετά το ματς σου έλεγε πως ήταν ένα ανιαρό ενενηντάλεπτο!
Ο Ρανιέρι πολύ σύντομα κατάλαβε πως αν η ομάδα του συνέχιζε να δέχεται γκολ εύκολα, όσο και να σκόραρε θα είχε πρόβλημα! Μόλις το συμμάζεψε η Λέστερ άρχισε να κερδίζει με τα «βαρετά» αλλά αποτελεσματικά 1-0 και 0-1.
Για όποιον όμως δεν είναι η δουλειά του το ποδόσφαιρο αλλά αποφασίζει να σπαταλήσει δύο ώρες από την ζωή του σε ένα γήπεδο ή μπροστά από την τηλεόραση για να δει ένα ματς, αυτό που επιθυμεί είναι θέαμα, γκολ, φάσεις. Δεν λέω ποιος έχει δίκιο γιατί αντιλαμβάνομαι πρώτος από όλους, πως οι προπονητές πληρώνονται για να κερδίζουν, όχι για να αποδίδουν ωραία μπάλα οι ομάδες τους! Και για όποιον διαφωνεί με τον τρόπο παιχνιδιού της (κάθε) Λέστερ, της (κάθε) Ατλέτικο Μαδρίτης, της (κάθε) Σάντερλαντ του Αλαρντάις, η σκληρή διαπίστωση είναι πως δεν υπάρχει ποτέ ενός είδους ποδόσφαιρο αλλά πολλά!
«Οι προπονητές κρύβουν μέσα τους έναν μικρό σκακιστή» έλεγε το 1996, λίγο μετά την οριστική του αποχώρηση από τα γήπεδα ο Μάρκο Φαν Μπάστεν. Και συμπλήρωνε πως δεν θα γινόταν ποτέ προπονητής γιατί θα πρόδιδε τη φιλοσοφία του. Τελικά και προπονητής έγινε και «πρόδωσε» αυτά που πίστευε όταν η ανάγκη των πόντων έκανε την εμφάνιση της! Μεγάλη μπουκιά φάε, λένε στα χωριά, αλλά μεγάλη κουβέντα μη πεις!
