Ένα Κύπελλο που ξέρει να κρατά αναλλοίωτη τη μαγεία του!
Το Κύπελλο Αγγλίας για όλα τα παιδιά που μεγάλωναν στη δεκαετία του '70 στην Ελλάδα πάντα θα έχει μία ιδιαίτερη θέση στην καρδιά. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Γιατί τότε που η τηλεόραση έκανε τα πρώτα της βήματα στη χώρα μας και από το 1969 είχε ξεκινήσει να μεταδίδει παιχνίδια, αυτό το παράθυρο στον κόσμο που ήταν τότε η TV, μας έδειχνε εικόνες εντελώς μακρινές για εμάς. Και οι τελικοί του Κυπέλλου Αγγλίας μέσα σε ένα μήνα με παιχνίδια που έκριναν τις διοργανώσεις ήταν για όλους μας ένας παράδεισος. Βλέπετε τότε η τηλεόραση έδειχνε είκοσι ματς το χρόνο σε ζωντανή μετάδοση και όχι τη μέρα όπως συμβαίνει σήμερα, οπότε καταλαβαίνω πως για οποιονδήποτε κάτω από τα 25 σήμερα, που διαβάζει αυτές τις γραμμές μοιάζει εντελώς ακαταλαβίστικο το τι κουβεντιάζουμε εδώ!
Στη ζωή μου ο τελικός του Κυπέλλου Αγγλίας μπήκε μία μέρα που έβρεχε καταρρακτωδώς και τίποτα δεν θύμιζε πως είχε μπει η άνοιξη. Τέλη Απρίλη του 1970 και στην χώρα μας οι κεραίες τηλεόρασης που υπήρχαν στα σπίτια ήταν πιο λίγες και από τα αυτοκίνητα! Με τη φωνή του Γιάννη Διακογιάννη το Εθνικό ίδρυμα Ραδιοφωνίας μας πήγαινε στο Γουέμπλει όπου η Τσέλσι θα έπαιζε με τη Λιντς Γιουνάιτεντ. Τα ονόματα του Μπρέμνερ, του Οσγκουντ, του Λόριμερ, του Γκρέι, του Χόλινς και του Μπονέτι θα έμπαιναν στην ζωή μας. Οι παίκτες που έβγαιναν μαζί στον αγωνιστικό χώρο, οι πάγκοι των δυο ομάδων δίπλα δίπλα ακόμα και ο τρόπος απονομής στο τέλος. Το τελετουργικό μοναδικό. Το παιχνίδι εξαιρετικό. Το τελικό 2-2 σήμαινε για πρώτη φορά επαναληπτικό στον 20ο αιώνα.
Από εκείνο το απόγευμα μαγεύτηκα με τη διαδικασία. Με το όλο σκηνικό. Η Λιντς εκείνων των παιδικών μας χρόνων ήταν μαγική ομάδα, όπως και η Λίβερπουλ που θαυμάσαμε να κερδίζει την Νιούκαστλ το '74. Όπως και η Αρσεναλ που έκανε το νταμπλ το 1971. Ο πανηγυρισμός του τσάρλι τζορτζ στο δεύτερο γκολ εναντίον της Λίβερπουλ σε εκείνο το ματς χαράχτηκε στο μυαλό! Είδαμε καλά ματς κατά καιρούς , αλλά δεν γλιτώσαμε και κάποια που ήταν .σούπα! Το 2-0 της Γουέστ Χαμ με τη Φούλαμ το 1975 για παράδειγμα όπου δύο γκολ του ξανθομάλλη Αλαν Τέιλορ χάρισαν στα «σφυριά» το τρόπαιο. Όπως και το 1-0 της Ιπσουιτς με την Αρσεναλ, που θα μπορούσε να λήξει και 3-0, το 1978, δεν έλεγε κάτι ιδιαίτερο αλλά τουλάχιστον χάρισε στην εξαιρετική ομάδα που είχε δημιουργήσει ο Μπόμπι Ρόμπσον ένα τίτλο. Ειδαμε την έκπληξη της Σαουθάμπτον το 1976 επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, μείναμε άφωνοι με την τροπή που πήρε το ματς του 1979 όταν η Γιουνάιτεντ ανέτρεψε το 0-2 σε δύο λεπτά στο τέλος αλλά δέχτηκε αμέσως από την Αρσεναλ και άλλο γκολ όταν ο Αλαν Σάντερλαντ έκανε το 3-2 και επίσης παρακολουθήσαμε την τελευταία φορά που ομάδα από τη Β'κατηγορία (η Γουέστ Χαμ) νικησε σε τελικό όταν λύγισε την Αρσεναλ το 1980.
Στη δεκαετία του '80 δουλεύοντας πια, άλλους τελικούς είδα στην τηλεόραση όπως το επικό 3-2 της Τότεναμ επί της Μάντσεστερ Σίτι το 1981 με το σλάλομ του Ρίκι Βίγια, άλλους στο Γουέμπλει όπως τη νίκη της Λίβερπουλ με την Εβερτον 3-2 το 1989, αλλά και την αναπάντεχη επιτυχία της Γουίμπλεντον με τη Λίβερπουλ που προσφερόταν φαβορί στο 1,10, μικρότερη απόδοση ποτέ στην ιστορία των τελικών του F.A.Cup. Περιέγραψα επίσης τον μοναδικό μου τελικό για την ΕΡΤ το 1990 , το 1-0 της Γιουνάιτεντ με την Κρίσταλ Πάλας (ύστερα από το εκπληκτικό 3-3 στο πρώτο ματς) που ήταν ο πρώτος από τους τίτλους του Σερ Αλεξ με τους «κόκκινους διαβόλους» ενώ το 1985 ήμουν στο στούντιο της ΕΡΤ παρουσιάζοντας την ειδική εκπομπή πριν το 1-0 της Γιουνάιτεντ κόντρα στην Εβερτον παιχνίδι που κρίθηκε από το γκολ του Γουάιτσαιντ την ώρα που είχε μείνει με 10 παίκτες.
Στη δεκαετία του '90 βίωσα την ωραία εικόνα ένα Ελληνόπουλο να μπαίνει στο γήπεδο και να ζει αυτή τη γιορτή αφού ο Νίκος Νταμπίζας απόλαυσε την ατμόσφαιρα στους δύο σερί χαμένους τελικούς της Νιούκαστλ το '98 και το 99.
Όταν το Κύπελλο πήγε στο Κάρντιφ τα χρόνια που ανακατασκευαζόταν το Γουέμπλει η Λίβερπουλ πήρε έναν τελικό από το. πουθενά με την Αρσεναλ με 2-1 το 2001 χάρη στα γκολ του Μάικλ Οουεν και το 2006 με την απίστευτη ανατροπή στο συγκλονιστικό 3-3 με τη Γουέστ Χαμ με τον Τζέραρντ να σκοράρει με σουτ από 35 μέτρα στη λήξη! Η Τσέλσι εν τω μεταξύ έγινε η ομάδα του 21ου αιώνα στο Κύπελλο αφού πήρε το τρόπαιο το 2000 όταν έκλεινε το παλιό Γουέμπλει (1-0 την Αστον Βίλα) και οταν ξανάνοιξε το 2007 με το τέρμα του Ντρογκμπά απέναντι στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και συνέχισε το 2009, το 2010 και το 2012! Είδαμε επίσης έναν τελικό βγαλμένο από τα παραμύθια όταν η Πόρτσμουθ έπαιξε με την Κάρντιφ που ήταν στην Τσάμπιονσιπ το 2008, ενώ η Σίτι έβαλε τέλος σε μία αναμονή 35 ετών χωρίς τίτλο παίρνοντας το τρόπαιο με το 1-0 επί της Στόουκ το 2011.
Ο Αρσέν Βενγκέρ πήρε ανάσες με τα δυο σερί τρόπαια της Αρσεναλ το 2014 (με ανατροπή επί της Χαλ) και με το 4-0 επί της Αστον Βίλα πέρσι και τώρα έχουμε την επανεμφάνιση μετά από 9 χρόνια της Γιουνάιτεντ σε έναν τελικό. Απέναντι της η Κρίσταλ Πάλας όπως και το 1990 , τότε που ο Φέργκιουσον κατέκτησε το πρώτο του Κύπελλο με τους «κόκκινους διαβόλους» και ίσως γλύτωσε την απόλυση!
Η επέκταση του Τσαμπιονς Λιγκ το σνομπάρισμα του θεσμού από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που το 2000 δεν κατέβηκε καν να υπερασπιστεί τον τίτλο της, οι πάμπολλοι ξένοι που στο πρωτάθλημα δίνουν χρώμα, αλλά στο Κύπελλο αφαίρεσαν κάτι από την μαγεία, οι διάφοροι προπονητές (δυστυχώς και Αγγλοι) που αγνοούν το θεσμό για να σωθούν στην κατηγορία αποτελούν βασικούς λόγους της πτώσης της δημοτικότητας που είχε το FA Cup! Δεν ξέρω. Μπορεί τίποτα να μην άλλαξε και το πρόβλημα είναι πως απλώς όλα εκείνα τα παιδια της δεκαετίας του '70 μεγαλώσαμε! Στα δικά μου μάτια ωστόσο διατηρεί αναλλοίωτη τη μαγεία του!
ΥΓ: Προγνωστικά είπατε; Σε τελικό Κυπέλλου Αγγλίας το αποφεύγω. Εχουν δει τα μάτια μου πολλά!
