Όταν αντί για Μέσι και Ρονάλντο γίνεσαι Μπάμπελ και Ποντόλσκι!
Τώρα που οι τιμές έχουν φύγει στα ύψη και ο Πογκμπά είναι έτοιμος να συντρίψει κάθε μεταγραφικό ρεκόρ, άκουσα κάποιους να λένε πως όταν φτάσει στα 26 ή στα 27 του ο Γάλλος μέσος και θα είναι στο peak η καριέρα του, πιθανώς να έχει μία χρηματιστηριακή αξία περισσότερη των 200 εκατομμυρίων ευρώ. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Μόνο που τέτοιες συζητήσεις πάντα ήταν πρόωρες. Αυτό άλλωστε, ήταν ένα από τα αιώνια ποδοσφαιρικά διλήμματα, δηλαδή το πότε ένα ταλέντο θα φτάσει στην απόλυτη ωριμότητα. Όλες οι εθνικές ομάδες είχαν κατά καιρούς αυτά τα παιδιά-θαύματα που το όνειρο κάθε οπαδού ήταν να τα δουν να οδηγούν την χώρα σε μελλοντικές διακρίσεις. Όταν ο Πολ Γκασκόιν, στα 23 του χρόνια, μάγευε στο ιταλικό Μουντιάλ το 1990, όλοι μιλούσαν πόσο σημαντικός θα εξελισσόταν το 1994 σε ηλικία 27 ετών. Την στιγμή που η κίτρινη κάρτα που του έδειχνε ο διαιτητής, στο ημιτελικό με την Γερμανία του στερούσε την πιθανή συμμετοχή στον τελικό, τα δάκρυα που κύλησαν στο πρόσωπο του τον μετέβαλλαν σε εθνικό ήρωα. Κανείς δεν φανταζόταν πως αυτή θα ήταν και η τελευταία συμμετοχή του σε Παγκόσμιο Κύπελλο! Το 1994 η Αγγλία δεν προκρίθηκε, το 1998 δεν επιλέχτηκε από τον Γκλεν Χοντλ και ενδιάμεσα οι πολλοί τραυματισμοί του φρέναραν την όποια εξέλιξη.
Ο Βραζιλιάνος Ρονάλντο, το φαινόμενο, τρέλανε όλο τον πλανήτη όταν στα 20 χρόνια του που περνούσε σαν σίφουνας τις άμυνες. Πήρε το 2002 το Μουντιάλ επανερχόμενος από τον πολύ σοβαρό τραυματισμό του αλλά η αλήθεια είναι πως τον χάσαμε νωρίς βλέποντας στο τέλος μία θλιβερή υπέρβαρη φιγούρα να περιφέρεται στο γήπεδο! Ο Ροναλντίνιο είναι άλλη μία τέτοια περίπτωση που αφού για κάποια χρόνια συζητούσαμε αν μπορεί να γίνει ο μεγαλύτερος πάικτης στον κόσμο, στα 29 του χρόνια, περπατούσε στο γήπεδο και στα 31 του ουσιαστικά ήταν παλαίμαχος! Ο 18χρονος Μάικλ Οουεν με την ταχύτητα και την σπιρτάδα του 1998 όταν άφηνε πίσω του τους αμυντικούς της Αργεντινή σαν σταματημένους άφησε άφωνο τον πλανήτη, αλλά το ταλαιπωρημένο από τους τραυματισμούς κορμί του στα 26 μόλις χρόνια προκαλούσε θλίψη και δεν σκόραρε καν πριν τραυματιστεί σοβαρά στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006. Στα 32 του είπε αντίο στο ποδόσφαιρο, αλλά ήδη από μία τριετία πριν ουσιαστικά το ποδόσφαιρο τον είχε εγκαταλείψει. Ο 18χρονος Πάτρικ Κλάιφερτ σημείωνε το ένα γκολ μετά το άλλο το 1995, με την φανέλα του Αγιαξ και της εθνικής Ολλανδίας και το έκανε για κάποια χρόνια μέχρι το 2001 αλλά έπειτα έγινε σκιά του εαυτού του στα χρόνια που ακολούθησαν. ;
Κανονικά σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, η απάντηση θα έπρεπε να είναι αυτόματη. Βιολογικά, στα 26, στα 27, στα 28 ο ποδοσφαιριστής είναι στο καλύτερο σημείο του. Εχει πείρα και δύναμη, έχει ακόμη όρεξη, αλλά και δυνατότητες. Κι όμως τίποτα δεν μπορεί να εγγυηθεί πως το παιδί θαύμα των 18 ετών θα είναι έτοιμο στα 26 να κατακτήσει τον κόσμο. Ο Ρόμπι Φάουλερ θα έπρεπε να αποτελεί το κορυφαίο παράδειγμα προς αποφυγή. Στα 19 του χρόνια πετύχαινε 30 γκολ της σεζόν. Στα πρώτα 133 ματς με την Λίβερπουλ έφτασε τα 100 γκολ, ρεκόρ κάθε κατηγορίας στην Βρετανία! Σε διάστημα 4 λεπτών σημείωνε το 1994 το γρηγορότερο χατ τρικ, με αντίπαλο την Άρσεναλ που φημιζόταν για την αμυντική της γραμμή! Μία δεκαετία αργότερα η καριέρα του ήταν σε ελεύθερη πτώση.
Το 2001 ήταν το μεγαλύτερο αυθεντικό ταλέντο που έβγαλε το γερμανικό ποδόσφαιρο τα τελευταία 15 χρόνια. Ο Σεμπάστιαν Ντάισλερ που έπαιζε τότε στην Χέρτα αναμενόταν να είναι ο ηγέτης της εθνικής Γερμανίας το 2006 στο «δικό» της Μουντιάλ. Το 2002 τραυματίστηκε σε ένα φιλικό με την Αυστρία δύο εβδομάδες πριν το παγκόσμιο κύπελλο της Απω Ανατολής. Μόλις είχε πάρει μεταγραφή για την Μπάγερν. Τέσσερα χρόνια μετά, και αφού πάλεψε με τα κύματα, πάσχοντας από κατάθλιψη, τραυματίστηκε και πάλι πριν το Μουντιάλ. Όταν οι ανθρωποι κάνουν σχέδια τα βλέπει ο Θεός και γελάει. Και ο Μαντούρο που στα 16 του χρόνια έσπασε κάθε ρεκόρ στο ολλανδικό πρωτάθλημα και έγινε ο νεότερος διεθνής των «οράνιε» από την εποχή του Ράικαρντ, είδαμε πως εξελίχτηκε η καριέρα του και πως ήταν για λύπηση φορώντας πριν λίγα χρόνια την φανέλα του ΠΑΟΚ. Στην Ιταλία, ο Κασάνο ήταν το ταλέντο που θα οδηγούσε την «σκουάντρα ατζούρα» μία μέρα και πάλι στην κορυφή. Τη νύχτα της 9ης Ιουλίου 2006 όταν οι Ιταλοί έγιναν και πάλι παγκόσμιοι πρωταθλητές, ο Κασάνο έβλεπε από την τηλεόραση! Στην Μαδρίτη ο Ραούλ των 20, των 22, των 24 χρόνων, ήταν μία μηχανή των γκολ. Από το 2006 είχε αρχίσει τη φθίνουσα πορεία και πια το 2008 όταν ήρθε η ώρα η Ισπανία να αποτινάξει την αιώνια ταμπέλα του λούζερ, ο Λουίς Αραγονιές δεν θεώρησε πως υπήρχε χώρος για το άλλοτε παιδί θαύμα της Ρεάλ! Ο Θίο Γουόλκοτ είναι άλλο ένα τέτοιο παράδειγμα αιώνιου ταλέντου στο αγγλικό ποδόσφαιρο, ο Ράιαν Μπάμπελ (παιδί θαύμα και παίκτης της διοργάνωσης στο πρωτάθλημα των Ελπίδων και του 2006) για τους Ολλανδούς, ο Ποντόλσκι για τους Γερμανούς! Ακόμα και στα μέρη μας ο Σωτήρης Νίνης και ο Γιάννης Φετφατζίδης δεν έκαναν το μπαμ στο ελληνικό ποδόσφαιρο, αν υπολογίζει κανείς τους διθυράμβους που γράφτηκαν για αυτά τα παιδιά όταν ξεπετάχτηκαν από μεγάλα ξένα έντυπα όπως το WORLD SOCCER το FOUR FOUR TWO η MARCA και το GUERINSPORTIVO. Ηδη πληρώνουν στην Αγγλία αυτή την υπερέκθεση παίκτες όπως ο Στέρλινγκ (που φορτώθηκε ξαφνικά ένα υπέρογκο ποσό μεταγραφής στην πλάτη) ο Στόουνς (που έφτασε να συγκρίνεται ακόμα και με τον. Μπόμπι Μουρ πριν καν καθιερωθεί στην Εβερτον) ο Ντελε Αλι και ο Κέιν και πολύ σύντομα θα δοκιμαστούν οι αντοχές του Ράσφορντ σε όλο αυτό το παρανοικό τοπίο!
Ο Πελέ, ο Ντιέγκο Μαραντόνα, ο Κρόιφ, ο Ζιντάν, ο Μέσι, ο Κριστιάνο Ρονάλντο ακόμα και ο Μπέιλ που φορτώθηκε με τον σταυρό του μαρτυρίου ως ο πιο ακριβός θα μπορούσαν να είναι τα μεγαλύτερα αντεπιχειρήματα, σε ότι συζητάμε. Όμως η εξέλιξη τους δεν ήταν ο κανόνας, αλλά η εξαίρεση. Όπως δεν ήταν κανόνας αλλά εξαίρεση η καριέρα του Ράιαν Γκιγκς, που άντεξε την πίεση και τη δημοσιότητα όταν την ίδια ώρα άλλα παιδιά που βγήκαν μαζί του στην ίδια εποχή εξαφανίστηκαν (Λι Σαρπ) ή είχαν τραγικό τέλος όπως ο Ντόχερτι (που ήταν ίδιας ποιότητας με τον Ουαλό αλλά δυστυχώς τα πάντα του πήγαν στραβά). Συνήθως αυτά τα τεράστια ταλέντα που ο κόσμος θεωρεί πως θα αλλάξουν την μοίρα μεγαλώνοντας και θα αποδειχτούν αληθινοί ηγέτες, κάπου χάνονται στον δρόμο.
Το ζήτημα λοιπόν είναι πως τα ταλέντα όταν μεγαλώσουν και επωμιστούν ευθύνες, θα χειριστούν όλη την κατάσταση ειδικά μάλιστα την σύγχρονη εποχή που τα φώτα είναι πάνω τους 24 ώρες το 24ωρο. Κανείς δεν ξέρει πως θα είναι σε πέντε χρόνια ο κάθε Πογκμπά και όπως όλα στη ζωή, το μόνο βέβαιο είναι η αβεβαιότητα!
