Τίποτα παραπάνω από επίδειξη δύναμης
Ο Πεπ Γκουαρδιόλα είναι πράγματι ένας εκ των κορυφαίων προπονητών στον κόσμο. Αυτό απέχει όμως παρασάγγας από το να δεχθούμε κάθε απόφασή του. Γράφει ο Τόλης Χριστοφοράκης
Η ιστορία με τον Τζο Χαρτ δεν έχει λογική. Εκτός και αν οι δύο άντρες είχαν προηγούμενα, τα οποία δεν έχουν βγει στην επιφάνεια. Θα είχε, ίσως και για λίγο, αν ο Γκουαρδιόλα έφερνε στο Μάντσεστερ έναν πολύ καλύτερο τερματοφύλακα του Άγγλους διεθνούς πορτιέρε. Δεν το έκανε.
Η δικαιολογία που κυκλοφόρησε στα αγγλικά media, πως ο Ισπανός επιζητούσε έναν τερματοφύλακα καλύτερο στα πόδια από τον Χαρτ, έσβησε στο τελευταίο παιχνίδι του παίκτη, ο οποίος σχεδόν επίτηδες βάλθηκε να τον διαψεύσει με το απόλυτο στις εύστοχες πάσες.
Η δεύτερη δικαιολογία ήθελε τον Πεπ να χάνει την εμπιστοσύνη του προς τον Χαρτ εξαιτίας κάποιων εύκολων λαθών, όπως για παράδειγμα στο γκολ που δέχθηκε στο EURO από τον Γκάρεθ Μπέιλ. Η απάντηση όμως και πάλι βρίσκεται κάπου προς Ολλανδία μεριά και τον Σίλενσεν, ο οποίος αν και θεωρείται ικανός να αγωνιστεί στα πρώτα δέκα κλαμπ του κόσμου, κοντεύει να υιοθετηθεί από τον ίδιο τον ορισμό της γκέλας.
Για τον οποιονδήποτε λόγο, ο νέος προπονητής της Σίτι δεν ήθελε τον Χαρτ βασικό ωστόσο από το να «καθαρίσεις» στεγνά έναν ποδοσφαιριστή, ο οποίος έχει συνδέσει το όνομά του με την εκτόξευση εντός συνόρων τα τελευταία χρόνια, είναι τουλάχιστον άκομψο.
Ο Γκουαρδιόλα ήθελε να κάνει ένα δυνατό statement πως ξεκίνησε η δική του εποχή στο μπλε κομμάτι της πόλης, όμως το έκανε με τρόπο που δεν ταιριάζει σε έναν άνθρωπο που έχει υπάρξει – εκτός από σπουδαίος προπονητής – σπουδαίος ποδοσφαιριστής σε ένα εκ των κορυφαίων κλαμπ παγκοσμίως.
Η σεζόν θα τον κρίνει αν και είναι πολύ δύσκολο να κερδίσει κάτι παραπάνω χωρίς τον Χαρτ στην ομάδα. Το ρίσκο που πήρε διώχνοντας ένα εκ των αγαπημένων παιδιών της κερκίδας ίσως το βρει μπροστά του. Οπως το βρήκε άλλωστε πέρυσι στην Τσέλσι και ο Ζοσέ Μουρίνιο. Στην Αγγλία τα πράγματα είναι πάντα διαφορετικά και ίσως ο Πεπ ακόμη δυσκολεύεται να το καταλάβει.
