Είσαι πάντα μόλις ένα ματς μακριά από την απόλυση!
Μπορεί να είναι ως σενάριο απίθανο αλλά πραγματικά ακόμα και να συζητιέται η πιθανότητα να μην βγάλει τη σεζόν στον πάγκο της Γιουνάιτεντ ο Μουρίνιο δείχνει την παράνοια που επικρατεί στο αγγλικό ποδόσφαιρο εδώ και μία δεκαετία. Το σκεπτικό του ότι είσαι τόσο καλός όσο το τελευταίο αποτέλεσμα σου, δεν βιώνει πουθενά αλλού παρά στον κόσμο των προπονητών, τόσο έντονα τη δικαίωση του! Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Σήμερα λοιπόν παίζουν η Γιουνάιτεντ με τη Σίτι σε ένα ματς Λιγκ Καπ που άλλοτε δεν θα αποτελούσε ιδαίτερο γεγονός. Ισως και φέτος ακόμα, αν η κατάσταση ήταν η ίδια που επικρατούσε στις δύο ομάδες ένα μήνα πριν όταν ζευγαρώθηκαν στην κλήρωση. Από τότε όμως η Σίτι που έως εκείνο το βράδυ μετρούσε μόνο σερί νίκες, έχει σε έξι ματς μόνο μία επιτυχία και η Γιουνάιτεντ βιώνει μία μίνι κρίση έξι πόντους μακριά από την κορυφή και με το πρόσφατο 4-0 από τη Τσέλσι να μην μπορεί εύκολα να χωνευτεί από τους οπαδούς της. Επέμενα, το είχα γράψει και το έλεγα στον αέρα του ΣΠΟΡ FM αρκετές φορές, πως ακόμα και ο Μουρίνιο αν αναλάμβανε μετά τον Φέργκιουσον το 2013 θα είχε αποτύχει υπό το βάρος των προσδοκιών και της τεράστιας σκιάς που άφηνε αποχωρώντας ο Σκωτσέζος από μία θέση στα 27 συνολικά χρόνια που έμεινε στο «Ολντ Τράφορντ», είχε συνηθίσει τον κόσμο να θεωρεί (τουλάχιστον από το 1991 μέχρι το 2013) την επιτυχία ως δεδομένο! Δεν ήταν δεδομένη φυσικά, αλλά την έκανε η ποιότητα, η κλάση και η ικανότητά του να φαίνεται ως τέτοια, κάτι που φέρνει στο νου τη ρήση «Δεν αντιλαμβάνεται κανείς το πόσο σημαντική είναι η δουλειά που κάνεις μέχρι να σταματήσεις να την κάνεις»! Όχι ο Μόιες και ο Φαν Χάαλ, αλλά ο Θεός ο ίδιος να αναλάμβανε μετά από τέτοιο διάστημα επιτυχιών δεν θα τα κατάφερνε, έλεγα και ξανάλεγα, τονίζοντας πως ο Μουρίνιο που όλοι έβλεπαν ως ιδανικό το 2013, θα αντιμετώπιζε τα ίδια προβλήματα με αυτά που λύγισαν τον Μόιες!
Τώρα λοιπόν που ο Ζοσέ είναι στον πάγκο, με τα αποτελέσματα να μην έχουν έρθει όπως θα τα ήθελαν οι φίλοι της Γιουνάιτεντ, έχει αρχίσει μία ατέρμονη γκρίνια σχετικά με το αν ξεπεράστηκε και δεν είναι πια Special One, κάτι που ακούω κα γελάω γιατί πολύ απλά αν κάποιος ξεπεράστηκε δεν το καταλαβαίνεις την ώρα που συμβαίνει αλλά ακριβώς επειδή η ιστορία (και καλά κάνει) έχει την εκνευριστική τάση να αποτιμάται μόνο εξ αποστάσεως, μόνο όταν περάσουν τρία, τέσσερα, πέντε ακόμα και δέκα χρόνια το ξέρεις με σιγουριά. Απλά θυμίζω πόσοι πολλοί είχαν αρχίσει τους «επικήδειους» για τον Σερ Αλεξ όταν ο Βενγκέρ έπαιρνε το αήττητο πρωτάθλημα ακολουθούμενος από τον Μουρίνιο και τα δύο σερί πρωταθλήματα συν τον αποκλεισμό της Γιουνάιτεντ από τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ το 2005-2006. «Δεν ήξερε πότε πρέπει να αποχωρήσει» έλεγε ο παλιός σταρ της ομάδας Στιούαρτ Πίρσον και συμφωνούσαν πολλοίμαζί του με τον πρώην παίκτη του στην Αμπερντίν Γκόρντον Στράχαν να λέει πως «το ποδόσφαιρο τον ξεπέρασε τον Σερ Αλεξ δυστυχώς». Ποια ήταν η συνέχεια, μήπως θυμάστε; Τρία σερί πρωταθλήματα και άλλα δύο μετά σε διάστημα μίας τριετίας, ένα ακόμη Τσάμπιονς Λιγκ και δύο ακόμη τελικοί, μάλλον δεν ακούγεται κακή συγκομιδή για κάποιον τελειωμένο!
Για αυτό μην βιάζεστε για συμπεράσματα ακόμα και αν χάσει σήμερα ο Μουρίνιο πάλι, γιατί νομίζω πως πρώτα απ’ όλα εκείνο που σκέφτονται οι διοικούντες είναι πως τυχόν απομάκρυνση μέσα στη χρονιά του Μουρίνιο θα έβαζε τέλος στην όποια αξιοπιστία συνοδεύει τον σύλλογο! Ποια ελπίδα θα είχε μετά ο (όποιος) επόμενος αν και ο Ζοσέ δεν άντεχε το βάρος του Σερ Αλεξ από πάνω του;
Ναι, οι εποχές έχουν αλλάξει δραματικά από τη δεκαετία του ΄70 όταν ο Σκωτσέζος Τόμι Ντόχερτι υποβίβασε την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 1973-74 αλλά ανανεώθηκε το συμβόλαιο του για πέντε χρόνια, επειδή η ομάδα είχε δείξει σημάδια αγωνιστικής ανάκαμψης με αυτόν στον πάγκο! Το 1977, όταν πια απολύθηκε είχε οδηγήσει την Γιουνάιτεντ ξανά στην μεγάλη κατηγορία και είχε πάρει και το Κύπελλο Αγγλίας στερώντας από την Λίβερπουλ το τρεμπλ, ωστόσο απολύθηκε επειδή είχε συνάψει εξωσυζυγική σχέση με την γυναίκα του φυσιοθεραπευτή της ομάδας! Σήμερα ωστόσο τέτοιες υπομονές δεν υπάρχουν και με μερικές ήττες έχουμε ήδη κρίση! Οι περιπτώσεις όπως ήταν ο Σερ Αλεξ Φέργκιουσον που έμεινε 27 χρόνια σε μία ομάδα με τις τεράστιες απαιτήσεις της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ή του Αρσέν Βενγκέρ που από το 1996 παραμένει στον πάγκο της Αρσεναλ, είναι οριστικά σπάνιες εξαιρέσεις ενώ κάποτε ήταν κανόνας!
Σε ένα τόσο πιεστικό περιβάλλον με τα social media να δίνουν τον τόνο και τα κανάλια να καλύπτουν (όπως το Sky Sports) σε 24ωρη βάση τα τεκταινόμενα αποτελεί πια ένα μακρινό όνειρο η εποχή που κανόνας ήταν να μένουν οι προπονητές 10, 15, 20 ακόμη και τριάντα χρόνια σε μία ομάδα και οι 44 μέρες που άντεξε το καλοκαίρι του 1974 ο Μπράιαν Κλαφ στον πάγκο της τότε πρωταθλήτριας Λιντς να είναι η εντελώς ξεχωριστή εξαίρεση! Τώρα πια λίγο να πάει κάτι λάθος και είσαι έτοιμος για το ταμείο ανεργίας. Ο Ρομπέρτο Ντι Ματέο που κατέκτησε ολόκληρο Τσάμπιονς Λιγκ με την Τσέλσι το 2012 μπορεί να βεβαιώσει πόσο γρήγορα , μέσα σε 200 βράδια αυτή η λάμψη είχε εξαφανιστεί και έφυγε …βράδυ όπως και ο Μουρίνιο πέρσι μόλις έξι μήνες μετά την κατάκτηση του τίτλου! Είναι ένας κόσμος ψυχρών αποτελεσμάτων και μόνο αν τα φέρνεις μπορείς και να αισθάνεσαι σίγουρος , ωστόσο είσαι πάντα μόλις ένα παιχνίδι μακριά από την απόλυση!
