Όχι 15, αλλά 30 χρόνια πίσω η εθνική Αγγλίας από την Ισπανία!
Το ότι η Αγγλία υστερεί της Ισπανίας είναι πασιφανές σε επίπεδο εθνικών ομάδων και ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος εξηγεί γιατί αυτό είναι απόρροια όχι μόνο προγραμματισμού αλλά και νοοτροπίας καθώς και ψύχωσης!
Η συζήτηση δεν έχει να κάνει με το πόσα χρόνια πίσω είναι η Αγγλία σε σύγκριση με τον αντίπαλο της σε αυτό το φιλικό παιχνίδι, την Ισπανία δηλαδή, αλλά με τη διαφορά στη φιλοσοφία και τη νοοτροπία μεταξύ των χωρών!
Τώρα να προσπαθεί κάποιος να συγκρίνει την εθνική ομάδα μιας χώρας που μέσα σε μια τετραετία κατέκτησε δύο σερί ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και ενδιάμεσα ένα παγκόσμιο τίτλο με μία άλλη που η τελευταία της παρουσία σε ημιτελικό πήραν μια εικοσαετία πριν είναι ουτοπικό! Άλλωστε μόλις τον περασμένο Ιούλιο στην Αγγλία γιόρτασαν την επέτειο μισού αιώνα από την κατάκτηση του μοναδικού τους διεθνούς τίτλου, το παγκόσμιο Κύπελλο του 1966 και με τις παρούσες συνθήκες δύσκολα να έχουν κάτι άλλο να πανηγυρίσουν τα επόμενα χρόνια!
Συνεπώς η όποια συζήτηση πρέπει να περιστραφεί γύρω από το πως η Ισπανία χειρίζεται την οποία κρίση και πως η Αγγλία και πως προχωρά στην επόμενη μερα η μία ομοσπονδία και πως η άλλη!
Λοιπόν, μετά το στραπάτσο στο προηγούμενο παγκόσμιο κύπελλο "φούριας Ρόχας" επιχείρησαν να μην αλλάξουν πολλά και προχώρησαν με τον ίδιο προπονητή, τον Βιθέντε Ντελ Μπόσκε, αλλάζοντας μόνο κάποια πρόσωπα στις κλήσεις. Οι Άγγλοι επίσης δεν άλλαξαν πολλά προχωρώντας με τον ίδιο προπονητή, τον Ρόι Χότζον και με ελάχιστες αλλαγές επίσης σε πρόσωπα. Μόνο που ενώ οι Ισπανοί διαχειρίστηκαν με νηφαλιότητα την προκριματική φάση, χωρίς να ανεβάζουν τους τόνους, οι Άγγλοι έπεσαν στην διαχρονική παγίδα που τους κυνηγάει και τους παίρνει τα μυαλά, βλέποντας την ομάδα τους να κερδίζει όλα τα παιχνίδια και μπήκαν στο τριπάκι πως ήταν έτοιμοι για κάτι παραπάνω!
Έτσι, όταν ήρθε η ώρα των επίσημων αγώνων, και οι μεν και οι δε πέρασαν στην επόμενη φάση αλλά εκεί τελείωσε το Euro για αυτούς! Με την πολύ σημαντική διαφορά όμως, πως για τους Ισπανούς ήρθε ο αποκλεισμός κόντρα στην Ιταλία μα για την αγγλική ομάδα με την χειρότερη ήττα της ιστορίας της εδώ και 60 χρόνια, απέναντι στην Ισλανδία!
Αλλά η επόμενη μέρα όμως είναι αυτή που δείχνει ξεκάθαρα τη τεράστια διαφορά: οι Άγγλοι βασανίστηκαν με τη σκέψη ποιος πρέπει να είναι ο προπονητής και πόσο πετυχημένος είναι και μετά από διχογνωμία αρκετών προσώπων κατέληξαν στη λύση Σαμ Αλαρντάις που τελικά έμελλε να κρατήσει μόλις για ένα ματς! Επειτα πήγαν στη λύση υπηρεσιακού προπονητή με τον Γκάρεθ Σαουθγκέιτ να αναλαμβάνει για τρία επίσημα ματς προκειμένου να φανεί αν είναι ο κατάλληλος για το πόστο!
Από την άλλη, η εθνική ομάδα που έχει και απαιτήσεις από τον εαυτό της πήγε σε μία λύση άμεση χωρίς να ψάξει το μεγάλο όνομα αλλά τη λογική συνέχεια! Προώθησε τον τεχνικό των μικρών εθνικών ομάδων Τζουλέν Λοπετέγκι που πέρσι δούλευε στην Πόρτο και μια εβδομάδα πριν την πρόσκληση της ομοσπονδίας συζητούσε να αναλάβει τη Γουλβς, ομάδα της Τσάμπιονσιπ! Και αυτό συμβαίνει, γιατί δεν υπάρχει κανένας πανικός ούτε ψύχωση στην ισπανική ομοσπονδία για να βρεθεί το μεγάλο όνομα που θα τρέξει την εθνική! Η φιλοσοφία είναι εκεί, αγωνιστικό στυλ δεν πρόκειται να αλλάξει και ότι μαθαίνουν τα παιδιά και παίζουν σε επίπεδο των νέων, των Ελπίδων το ίδιο θα αγωνίζεται πάντα και η εθνική ανδρών... Ο Σαουθγκέιτ έχει δείξει ήδη πολύ καλά δείγματα στην εθνική ομάδα των Ελπίδων.
Και πολύ λογικά ζήτησε άμεσα να του δοθεί απάντηση αν θα είναι δική του η θέση του ομοσπονδιακού τεχνικού. Γιατί βλέπετε πως ενώ η λογική που έχουν οι Ισπανοί απαιτεί ο προπονητής να είναι ένας τροχός της αμάξης όχι όμως ο βασικός, κάπως στην Αγγλία εδώ και χρόνια έχουν χάσει τον μπούσουλα πιστεύοντας πως αυτός αποτελεί τον βασικό άξονα! Έτσι ενώ έχουν περάσει μεγάλες φυσιογνωμίες από τον πάγκο τους, μετά την κατάκτηση του Μουντιάλ από τον σερ Άλφ Ράμσεϊ δεν έχουν κατορθώσει να ορθοποδήσουν! Γιατί, ούτε ο Ντον Ρέβι, ούτε ο Ρον Γκρίνγουντ ούτε ο Μπόμπι Ρόμπσον ούτε ο Τέρι Βέναμπλς ούτε ο Σβεν Γκόραν Ερικσον ούτε ο Φάμπιο Καπέλο χαρακτηρίζονται κακοί προπονητές, αντίθετα μάλιστα υπήρξαν στις εποχές τους εξαιρετικά ονόματα με σπουδαίες επιδόσεις. Ολοι τους πνίγηκαν όμως στον ωκεανό των υπέρογκων απαιτήσεων και των προσδοκιών που ακολουθούν τα "λιοντάρια" σε κάθε τουρνουά! Για αυτό και ενώ στα προκριματικά σχεδόν πάντα τα πηγαίνουν μία χαρά μόλις έρχεται η ώρα των επισήμων διοργανώσεων ναυαγούν με κάθε επισημότητα!
Για αυτό μη νομίζει κανείς πως η πρόσληψη ενός μεγάλου ονόματος είναι πανάκεια και θα λύσει όλα τα προβλήματα και για αυτό ήταν πολύ σωστός ο Σαουθγκέιτ όταν είπε πως η Ισπανία είναι πιο μπροστά από την Αγγλία! Μόνο που έκανε λάθος στα χρόνια: δεν είναι 15 χρόνια πιο μπροστά αλλά 30 και βάλε! Και θέλει πολύ δουλειά και πάνω από όλα υπομονή και χαμηλούς τόνους για να μπει το τρένο στις ράγες!
