Η σπίθα που έβαλε τη φωτιά για να αρχίσει το Κύπελλο Ευρώπης!
Σήμερα είναι ο ήλιος στο ποδοσφαιρικό σύμπαν, αλλά πριν από έξι δεκαετίες δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένας τρελός οραματισμός μερικών διορατικών ανθρώπων! Και ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος μέσα από το καινούργιο βιβλίο του «Ταξίδι στ’ αστέρια» όπου εξιστορεί το πώς γεννήθηκε και γιγάντωσε το Κύπελλο Ευρώπης Πρωταθλητριών ομάδων κάνει λόγο και για το ματς που έριξε τη σπίθα για να ανάψει η φωτιά και να ξεκινήσουν όλα!
Και δεν ήταν άλλο από μία νίκη αγγλικής ομάδας, πριν 62 χρόνια, στις 13 Δεκεμβρίου 1954 στο λασπωμένο «Μολινό» του Γουλβερχάμπτον. Εκεί, λοιπόν, στη στην κεντρική Αγγλία, ένα ματς κάτω από το φως των προβολέων θα άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου για να φτάσουμε στη σημερινή εποχή που όλος ο κόσμος καθηλώνεται μόλις ξεκινά ο ύμνος του Τσάμπιονς Λιγκ!
Στο γήπεδο είχαν στριμωχτεί 55.000 άνθρωποι για να δουν τη Γουλβς, την ομάδα των «λύκων» του Σταν Κάλις, του πιο πρωτοποριακού τεχνικού που είχε προκύψει στην Αγγλία μετά τον Χέρμπερτ Τσάπμαν που με την Χάντερσφιλντ και την Αρσεναλ στις δεκαετίες του ’20 και του ’30 είχε αλλάξει το ποδόσφαιρο με την καθιέρωση του WM.
Η αγγλική ομάδα νίκησε με 3-2 εκείνο το βράδυ την ουγγρική Χόνβεντ, η οποία διέθετε τα μεγαλύτερα ονόματα του μαγυάρικου ποδοσφαίρου, το οποίο για χρόνια κυριαρχούσε και που στις λεπτομέρειες είχε ηττηθεί από τη Δυτική Γερμανία στον τελικό του Μουντιάλ στη Βέρνη μερικούς μήνες πριν!
Λασπωμένοι από την κορφή μέχρι τα νύχια, ο διάσημος αρχηγός της Γουλβς, ο Μπίλι Ράιτ και οι συμπαίκτες του μόλις μπήκαν στα αποδυτήρια είδαν τον προπονητή τους να τους συγχαίρει και να λέει κάποιες κουβέντες που θα έγραφαν ιστορία. «Αυτοί είναι οι παγκόσμιοι πρωταθλητές»! Μπορεί να μην συναγωνίζονται τα λόγια του Αρμστρονγκ, μόλις πάτησε στο φεγγάρι, αλλά αποδεικνύει η ίδια η ιστορία πως αυτές οι λίγες κουβέντες του Κάλις ήταν η αφορμή για την ανθρωπότητα να αποκτήσει το πιο φανταχτερό της διαμάντι στο ποδοσφαιρικό στέμμα!
Εκείνη τη στιγμή, άλλωστε, ο Αγγλος μάνατζερ δεν ακουγόταν τόσο υπερβολικός. Η Χόνβεντ δεν ήταν μία ομάδα σαν όλες τις άλλες: οι πέντε στους έντεκα που φορούσαν την φανέλα της, ήταν μέλη της εθνικής Ουγγαρίας που είχε δώσει ένα ηχηρό χαστούκι στην χώρα που ανακάλυψε το ποδόσφαιρο! Η νίκη με 6-3 μέσα στο «Γουέμπλεϊ», τον Νοέμβριο του 1953, ήταν η πρώτη ήττα ποτέ για την εθνική Αγγλίας από μη βρετανική ομάδα μέσα στην έδρα της και λίγους μήνες αργότερα, το 7-1 που ακολούθησε στη Βουδαπέστη τελείωνε οριστικά τη συζήτηση για το αν η Αγγλία παρέμενε μία μοναδική και ξεχωριστή δύναμη! Και δεν ήταν μόνο αυτό: από τον Σεπτέμβρη του ’53, όταν εγκαινιάστηκαν οι προβολείς στο «Μολινό», η Γουλβς είχε δώσει πολλά φιλικά. Ομάδες όπως η Σέλτικ (3-1) και ιδίως η Σπαρτάκ Μόσχας (4-0) το επισκέφτηκαν και έφυγαν με σκυμμένο κεφάλι! «Νοιώθαμε οι κορυφαίοι και τα αποτελέσματα το έδειχναν. Που να ξέραμε πόσο λάθος κάναμε εκείνη την στιγμή» έγραψε χρόνια μετά στην αυτοβιογραφία του ο Μπίλι Ράιτ, ο πρώτος άνθρωπος στον πλανήτη που θα ξεπερνούσε το φράγμα των 100 διεθνών συμμετοχών σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Η νίκη επί της Χόνβεντ των Πούσκας, Τσίμπορ, Κόκτσις και Μπόζικ, ήταν ο μεγαλύτερος θρίαμβος εκείνης της Γουλβς, ωστόσο έμελλε να μην εξαργυρωθεί ποτέ σε επίσημο επίπεδο.
Στο Παρίσι ο επιφανέστερος των διαφωνούντων με τα λεγόμενα του Κάλις ήταν ο άνθρωπος που έτρεχε ως αρχισυντάκτης την «L’EQUIPE» μία εφημερίδα που παραδοσιακά αντιμετωπιζόταν από όλους ως η επιτομή της μοντέρνας δημοσιογραφίας! Το όνομα του ήταν Γκαμπριέλ Ανό, και η γενικότερη του ενασχόληση με το ποδόσφαιρο δεν περιοριζόταν στην γραφομηχανή και στο να βρίσκει ευρηματικούς τίτλους.
Είχε γεννηθεί στις 6 Νοεμβρίου του 1889 και έπαιξε ποδόσφαιρο φτάνοντας να αγωνιστεί 12 φορές στην εθνική Γαλλίας, πριν ένας τραυματισμός τον αναγκάσει να σταματήσει πρόωρα. Ασχολήθηκε με την δημοσιογραφία αναγκαστικά αλλά για τέσσερα χρόνια από το 1945 έως το 1949 κάθισε στον πάγκο της εθνικής ομάδας ως μέλος μίας επιτροπής που έπαιζε το ρόλο του εκλέκτορα! Σε άρθρο του, που υπάρχει ακόμη και σήμερα ως απόκομμα, στους τοίχους των γραφείων της ΟΥΕΦΑ στη Νιόν και απαθανατίζει ουσιαστικά το πώς ξεκίνησαν όλα, δεν δίσταζε να διατυπώσει τις αντιρρήσεις του : «Πριν ανακηρύξουμε τη Γουλβς κορυφαία πρώτα ας πάει στη Μόσχα και τη Βουδαπέστη. Ενα παγκόσμιο πρωτάθλημα συλλόγων, ή τουλάχιστον ένα ευρωπαϊκό πρέπει να καθιερωθεί».
Η ιδέα για το Κύπελλο Πρωταθλητριών πάντως, στροβίλιζε στο μυαλό του σχεδόν επί 20 χρόνια! Αυτή η δημιουργία ενός Κυπέλλου για τις καλύτερες ομάδες στην Ευρώπη τον απασχολούσε και κατά καιρούς το έγραφε και το ανέφερε.
Ο Ανό δεν έμεινε στα λόγια. Αφού για μήνες έκανε διάφορες κουβέντες προσπαθώντας να πείσει τη ΦΙΦΑ και την νεοσύστατη ΟΥΕΦΑ να αναλάβουν πρωτοβουλία δημιουργίας αυτού του θεσμού. Λίγους μήνες μετά θα το είχε καταφέρει. Στις 7 Μαίου του 1955 η ΟΥΕΦΑ αποδέχτηκε να βάλει το «πνευματικό παιδί» του Ανό μέσα στην οικογένεια της και τα πράγματα είχαν πάρει πια τον δρόμο τους! Μάλιστα με ένα γράμμα υπογεγραμμένο από τον Δανό Εμπε Σβαρτζ, τον πρώτο πρόεδρο της ΟΥΕΦΑ (που ας μην ξεχνάμε τότε μετρούσε μόλις ένα χρόνο ζωής) γινόταν ειδική μνεία στην προσπάθεια της L’EQUIPE να ξεκινήσει αυτή η διοργάνωση που ονομάστηκε επίσημα Κύπελλο Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης. Και ο πρώτος τελικός (τιμής ένεκεν) αποφασίστηκε πως θα γινόταν στο Παρίσι!To πιο σπουδαίο τρόπαιο σε επίπεδο συλλόγων μόλις είχε γεννηθεί και η ιστορία μας δίδαξε πόσο σημαντική ήταν στην εξέλιξη του ποδοσφαίρου σε όλο τον πλανήτη αυτή η επιμονή του οραματιστή Γκαμπριέλ Ανό, στο να δημιουργηθεί αυτό που σήμερα μας μαγεύει και μας καθηλώνει!Και όλα άρχισαν από τη σπίθα μίας νίκης της Γουλβς σε εκείνο το φιλικό ματς, πριν τα Χριστούγεννα του 1954, για να ανάψει για τα καλά η φωτιά…
