Τόσο καλός, όσο το τελευταίο αποτέλεσμα σου!
O Ζοσέ Μουρίνιο πέρσι απολύθηκε, επτά μήνες αφότου είχε ξανακάνει την Τσέλσι πρωταθλήτρια Αγγλίας. Ο Κλάουντιο Ρανιέρι ακολούθησε φέτος, με την απομάκρυνση του μόλις 250 μέρες από τη στιγμή που η Λέστερ είχε ολοκληρώσει το μεγαλύτερο θαύμα στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου. Μόνο όποιος ονειροβατεί δεν αντιλαμβάνεται πως στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει λογική. Και πως ο μάγκας της μίας μέρας είναι άχρηστος την επόμενη ή ανάποδα. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Και δεν είναι τωρινό φαινόμενο, αλλά στον 21ο αιώνα με την πίεση που έχει φτάσει στα ύψη και με ιδιοκτήτες ομάδων που δεν αντιλαμβάνονται τις ιδιαιτερότητες της κάθε χώρας, το τρεντ αυτό θα συνεχιστεί αμείωτο!
Κανένα άλλο άθλημα άλλωστε δεν έχει αυτή την πίεση σε βαθμό εξαναγκασμού για το αποτέλεσμα, σε τόσο ανεπτυγμένη μορφή. Τα όρια της τραγωδίας από την αποθέωση είναι τόσο δυσδιάκριτα που συχνά μπερδεύονται. Μόνο που ο μέσος οπαδός ας κρατά την ψυχραιμία του λίγο περισσότερο. Ούτε ξαφνικά έγινε κακός ο Μουρίνιο με μία αποτυχία, ούτε Θεός ο Ρανιέρι με μία χρονιά που οι συναστρίες βοήθησαν να συμβεί κάτι τόσο απίθανο. Τίποτα δεν είναι δεδομένο και κανείς δεν σου εγγυάται πως το χτεσινό αποτέλεσμα σου αρκεί για την επόμενη μέρα. Κρίνεσαι καθημερινά. Και είσαι τόσο καλός όσο και το τελευταίο σου αποτέλεσμα, αυτή η σκληρή ατάκα που εξέφρασε κάποτε δημόσια, τη δεκαετία του 70 ένας από τους μεγαλύτερους προπονητές που είδε το ποδόσφαιρο, ο Ιταλός Νερέο Ρόκο, ισχύει σε υπερθετικό βαθμό σήμερα!
Μόνο την τελευταία δεκαπενταετία μετρήστε ήρωες που έφυγαν νύχτα ή αποτυχημένους που στην επόμενη δουλειά τους έκαναν παπάδες! Θυμάστε τον Χουάντε Ράμος, με την φοβερή Σεβίλλη ο οποίος πήγε στην Τότεναμ και πήρε το Λιγκ Καπ (πρώτος τίτλος μετά από οκτώ χρόνια για τους spurs), αλλά απέτυχε στην συνέχεια; Ο μεγάλος Κάρλος Μπιανκι σάρωνε με την Μπόκα Τζούνιορς τους τίτλους αλλά και τις δύο φορές που πέρασε τον Ατλαντικό και δούλεψε στη Ρόμα και την Ατλέτικο Μαδρίτης έφυγε νύχτα. Το ίδιο και ο Ταμπάρες που ήταν Θεός στην Λατινική Αμερική πριν δουλέψει στη Μίλαν και απολυθεί πριν συμπληρώσει τέσσερις μήνες! Γύρισε στην Ουρουγουάη πήρε τίτλους και πήγε την εθνική ομάδα της χώρας του στην τετράδα του Μουντιάλ το 2010 μετά από σαράντα χρόνια και στην κατάκτηση του Κόπα Αμέρικα! Ο Εκτορ Κούπερ ήταν στα ντουζένια του στις αρχές του αιώνα με την Μαγιόρκα και τη Βαλένθια, πήγε με το πιο ακριβό συμβόλαιο του κόσμου στην Ιντερ το 2001 αλλά η κατιούσα στην καριέρα του τον έφερε στα μέρη μας και έπειτα στην εθνική Γεωργίας για να ξαναζήσει μεγάλες στιγμές (ασχετο αν έχασε τον τελικό) με την Αίγυπτο στο Κύπελλο Εθνών Αφρικής.
Στα πάνω τους βρέθηκαν πολλοί, παίρνοντας ευκαιρίες ωστόσο συνήθως μία αποτυχία βαραίνει στο βιογραφικό και μετά αρχίζεις να ψάχνεσαι! Στην Αγγλία πάντως η αλήθεια είναι ότι κάποτε οι προπονητές έφευγαν μόνο .οταν και αν το επιθυμούσαν οι ίδιοι! Εμεναν από δέκα μέχρι είκοσι χρόνια στις ομάδες και μετά πήγαιναν στο ρόλο του τεχνικού διευθυντή για να επιλέξουν τον διάδοχο τους! Μόνο που τότε οι αγλικές ομάδες είχαν Αγγλους ιδιοκτήτες και όχι Ταιλανδούς, Κινέζους, Αμερικανούς και Αραβες!
Όχι πως η παράνοια δεν υπήρχε και τότε. Ο Ντουγκ Ελις απέλυσε το Φλεβάρη του 1982 τον Ρόν Σόντερς που μόλις πριν μερικούς μήνες είχε κατακτήσει (με μόλις 14 παίκτες να αγωνίζονται στα 42 ματς πρωταθλήματος) τον τίτλο για πρώτη φορά από το 1910. Η διαφωνία τους είχε να κάνει με το ότι ο Σόντερς ήθελε μεταγραφές ενώ ο πρόεδρος πίστευε πως το υλικό ήταν καλό! Ο βοηθός του Τόνι Μπάρτον ανέλαβε προσωρινά και η Αστον Βιλα κατέκτησε το Κύπελλο Ευρώπης νικώντας τη Μπάγερν αν και στο πρωτάθλημα τερμάτισε 11η.
Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση πάντως που την ξέρουν πια όλοι, είναι εκείνη του Μπράιαν Κλαφ που πήρε τίτλο με τη Ντέρμπι πριν συγκρουστεί με τον πρόεδρο, παρότι η ομάδα ειχε φτάσει στα ημιτελικά του Κυπελλου Πρωταθλητριών! Μετά επέλεξε να πάει (εντελώς λανθασμένη επιλογή) στη κορυφαία ομάδα της εποχής τη Λιντς Γιουνάιτεντ αλλά άντεξε μόλις 44 μέρες το καλοκαίρι του 1974. Τι σήμαινε αυτό; Απολύτως τίποτα για την αξία του. Αμέσως μετά πήγε στη Νότιγχαμ Φόρεστ της δεύτερης κατηγορίας, την ανέβασε και πήρε το πρωτάθλημα και αμέσως μετά δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών! Ακόμα λοιπόν και αν κάποιοι εξακολουθούν να ξαφνιάζονται με αυτά που επιφυλάσσει το ποδόσφαιρο η αλήθεια είναι πως είναι γεμάτο από εκπλήξεις.
Και όπως όπως ο αείμνηστος Ούτο Λάτεκ έλεγε όταν έφυγε με τη Μπάγερν που είχε κάνει πρωταθλήτρια Ευρώπης το 1974, στην δωδέκατη θέση την επόμενη σεζόν «οι παίκτες σε κάνουν μεγάλο και αυτοί σε κάνουν να μοιάζεις άσχετος όταν σταματήσουν να προσπαθούν». Σοφή κουβέντα και διαχρονική!
