Για κάθε Μαραντόνα και Μέσι, πολλοί…. Τζέιμι Πόλοκ
Παίζοντας πραγματικά εξαιρετικό ποδόσφαιρο η εθνική κάτω των 20 ετών της Αγγλίας διέλυσε την Ιταλία που προηγήθηκε στο δεύτερο μόλις λεπτό και πέρασε στον τελικό του παγκοσμίου πρωταθλήματος, κάτι πολύ σπουδαίο μεν αλλά χωρίς σημασία αν δεν ακολουθηθεί και με επιτυχίες μελλοντικά! Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Η πραγματική αποτίμηση λοιπόν αυτής της διαδρομής θα μπορέσει να γίνει σε τρία με τέσσερα χρόνια. Μόνο δηλαδή αν αυτή η χρυσή φουρνιά του αγγλικού ποδοσφαίρου, συνεχίσει και τροφοδοτεί πρώτα τις Ελπίδες και στην συνέχεια τους Άνδρες, θα μπορεί να γίνει κουβέντα. Κακά τα ψέματα, ένας τίτλος σε αυτό το επίπεδο, δεν θα σημαίνει τίποτα το ιδιαίτερο αν δεν εκμεταλλευτεί το σύστημα με τον καλύτερο τρόπο, αυτή τη χαρισματική παρέα πιτσιρικάδων μαζί με εκείνη που πήρε τη δεύτερη θέση στο πρόσφατο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα παίδων! Όσο καλή και να ήταν η εμφάνιση (που ήταν) όσο ταλαντούχοι και αν είναι ο Σολάνκε, ο Λούκμαν, ο Οτζο, ο Κάλβερτ – Λιούιν, ο Κένι, ο Γουόκερ - Πίτερς, που πραγματικά ξεχειλίζουν από ποιότητα, σε αυτό το επίπεδο το να μπορέσει κάποιος να διακριθεί, δεν αποτελεί εγγύηση καριέρας! Πριν 24 χρόνια η Αγγλία έφτανε πάλι στα ημιτελικά του Μουντιάλ Νέων και από εκείνη την ομάδα μόνο ο Νίκι Μπατ και ο Νίκι Μπάρμπι έκαναν καριέρα πραγματική κερδίζοντας τίτλους και συμμετοχές στην κανονική εθνική ομάδα1 Κάποιοι όπως οι τότε σταρ της ομάδας Τζέιμι Πόλοκ της Μίντλεσμπρο, ο Ντέιβ Ανσγουορθ της Εβερτον και ο Κρις Μπαρτ Ουίλιαμς της Σέφιλντ Γουένσντει, μόλις και μετά βίας ανακαλούνται στη μνήμη από τους μη μυημένους στο αγγλικό ποδόσφαιρο!
Ελάχιστες φορές παίκτες που έκαναν ξεπέταγμα σε αυτές τις διοργανώσεις έκαναν το άλμα και δικαίωσαν τις υποσχέσεις που άφησαν. Για κάθε Μαραντόνα και Ραμόν Ντίας (που ήταν οι πρωταγωνιστές της Αργεντινής που έχει πάρει έξι τίτλους σε αυτό το επίπεδο) που έδρεψε δάφνες το 1979 στο Τόκιο, ή τον Μπόμπαν, τον Μιγιάτοβιτς και τον Σούκερ με την ενιαία Γιουγκοσλαβία το 1987 στη Χιλή, τον Λουίς Φίγκο και Ρούι Κόστα με την Πορτογαλία το 1991, τον Τσάβι και τον Κασίγιας με την Ισπανία το 1999 και τον Λιονέλ Μέσι που τρέλανε κόσμο το 2005 στην Ολλανδία, υπάρχουν αντίστοιχα πολλοί άλλοι που χάθηκαν.
Από ολόκληρο το ρόστερ ομάδων που νίκησαν στο παρελθόν, μόνο ένας ή δύο παίκτες έκαναν μεγάλη καριέρα, κάτι που αποδεικνύει πόσο δύσκολη είναι η επόμενη μέρα για αυτά τα παιδιά. Από την Δυτική Γερμανία του 1981 μόνο ο Βόλφαρτ τα κατάφερε και σαν άντρας, από τη Σοβιετική Ενωση του 1977 μόνο οι Μπεσόνοφ και Χιντιατούλιν πήγαν ψηλά, από την Αργεντινή του 2001 ο Σαβιόλα ανέβηκε στο επόμενο επίπεδο. Ακούγεται επίσης περίεργο αλλά την ίδια εποχή μία χώρα να είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης τόσο στους Άνδρες όσο και στους Νέους και να διακριθεί και στο Μουντιάλ έχει συμβεί μόνο δύο φορές. Το 1981 με την Δυτική Γερμανία και το 2001 με την Γαλλία, από τη φουρνιά της οποίας βγήκε ο Τζιμπρίλ Σισέ από την ομάδα που τερμάτισε τρίτη στο Μπουένος Αιρες. Μόνο που δεύτερη ήταν η Γκάνα που είχε αστέρι τον Μπόατενγκ, που τότε ανήκε στον Παναθηναϊκό και έκανε μία τρύπα στο νερό στην καριέρα του!
Αν τα παιδιά αυτά στην Αγγλία πάρουν ευκαιρίες και δεν τα ρίξουν στη πυρά στο όνομα οποιουδήποτε ξένου θα φέρουν ο Πεπ,ο Μουρίνιο, ο Κλοπ και ο Ποτσετίνο (η Εβερτον παραδοσιακά στηρίζει τα δικά της παιδιά) τότε κάποια στιγμή θα τους δούμε στα βαθιά και θα καταλάβουμε τι μπορούν να πετύχουν, αλλιώς θα έρθει η ώρα που δεν θα θυμάται ο κόσμος τα ονόματα τους! Υπερβολικό; Καθόλου! Παίκτες που τους ξέχασε ο χρόνος και ο κόσμος, όπως ο πρώτος σκόρερ δίπλα στον Μαραντόνα, Καλντερόν το 1979, ο Πάουλο Σίλας, ο Βραζιλιάνος που τρέλανε κόσμο το 1985 αλλά αγνοείται μετά η τύχη του, ο Ρουμάνος Γκαμπόρ το 1981, ο Πορτογάλος Πέισε της μεγάλης φουρνιάς του 1989 μπροστά από Ρούι Κόστα και Φίγκο, που κανείς δεν μπορεί να πει πως απέτυχε παταγωδώς αν και έπαιξε και στα τρία μεγάλα κλαμπ της χώρας, τη Πόρτο τη Μπενφίκα και τη Σπόρτινγκ! Ο Βραζιλιάνος Κάιο το 1995 και ο Ουρουγουανός Ολιβέιρα το 1997, κορυφαίοι στα τουρνουά που πήρε η χώρα τους και όμως με ελάχιστες περγαμηνές αργότερα! Ο Νιγηριανός Ικέντια το 1999 αλλά και ο Ισπανός Πάμπλο. που προτίμησε την Ίπσουιτς από τη Σεβίλλη, ξεχώρισαν πιο πολύ από τον Τσάβι, στη διοργάνωση αλλά ποιος τους ξέρει σήμερα; Για κάθε Αγουέρο που το 2007 έκανε παπάδες και μετά καριέρα, υπάρχει το παράδειγμα του Μεξικανού Τζιοβάνι Ντος Σάντος, δεύτερου σταρ σε εκείνο το τουρνουά στον Καναδά που έμεινε αιώνιο ταλέντο! Και για κάθε Πογκμπά το 2013 στο τουρνουά της Τουρκίας υπάρχει πάντα ένας Γκανέζος Κλίφορντ που προτίμησε τα λεφτά από την καριέρα, πήγε στην Ουντινέζε και από εκεί δανεικός στη Γρανάδα ενώ το ήθελε η Γκλάντμπαχ και από εκεί δανεικός στην Ατλας στο Μεξικό, τη στιγμή που τον ζητούσε η Νις! .
Για τους σταρ αυτού του τουρνουά το καλό είναι πως ήδη έχουν επαγγελματικά συμβόλαια, σε καλές ομάδες στην Αγγλία οι περισσότεροι και ήδη ο σταρ της ομάδας και του τουρνουά Σολάνκε υπέγραψε στη Λίβερπουλ αφού η Τσέλσι δεν τον πίστεψε ποτέ! Και πως κάποιοι άλλοι έκαναν ήδη καλά βήματα υπογράφοντας σε ομάδες που θα τους προσέξουν. Το αληθινό στοίχημα θα είναι μέσα στην αποστολή της Ανδρών της Αγγλίας στο Μουντιάλ του Κατάρ το 2022 να είναι και κάποιος ή κάποια από αυτά τα παιδιά. Ναι, αυτό θα λέγεται πραγματική υπέρβαση και καριέρα…
