Ρανιέρι: «Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μέρα που έφυγα από τη Λέστερ»
Άνοιξε την πόρτα του σπιτιού του και αντίκρισε κόσμο πολύ περισσότερο από εκείνον που πανηγύριζε για τον τίτλο. Είδε οπαδούς με δάκρυα στα μάτια. Ο Κλαούντιο Ρανιέρι αναγνώρισε στους φίλους της Λέστερ ότι τον έκαναν ευτυχισμένο και η τελευταία του μέρα στην αγγλική πόλη, ήταν γεμάτη αγάπη...
Οι... 40 βαθμοί. Το Τσάμπιονς Λιγκ. Η κορυφή της Πρέμιερ. Το τηλεφώνημα από τον Αντρέα Μποτσέλι. Το ντουέτο τους. Η κατάκτηση του τίτλου, αλλά και η απόλυσή του.
Η φιέστα αλλά και η μέρα της απόλυσής του.
Το κλάμα χαράς από τον κόσμο αλλά και το κλάμα λύπης όταν τον είδαν να φεύγει από το Λέστερ. Και πάνω απ' όλα, το ερώτημα της μητέρας του. «Είσαι ευτυχισμένος;».
Ο Ρανιέρι έγραψε ένα τρομερό κείμενο στην ιστοσελίδα «The Players' Tribune» έχοντας πλέον καταλάβει πόσα στοιχεία συνθέτουν τον πιο όμορφο ήχο που μπορεί ν' ακούσει κανείς στο γήπεδο. Τον ήχο της ευτυχίας...
Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο του Ιταλού:
«Θέλω να μιλήσω για την ευτυχία στο ποδόσφαιρο.
Όταν η Λέστερ ήταν πρώτη στη βαθμολογία, όλοι άρχισαν να ασχολούνται με τη μικρή μας πόλη. Ωστόσο, εγώ προσπαθούσα να υπενθυμίζω στους παίκτες να έχουν στο μυαλό τους συνεχώς ένα πράγμα: “τη σκληρή δουλειά”. Να μην ενθουσιάζονται υπερβολικά. Από την αρχή τους έλεγα “40 βαθμοί παιδιά. Πάμε δυνατά, 40 βαθμοί”. Τον Ιανουάριο μόλις πιάσαμε τους 40 βαθμούς, τους έλεγα “Τσάμπιονς Λιγκ ο νέος μας στόχος παιδιά”.
Όταν βρεθήκαμε να οδηγούμε την κούρσα του πρωταθλήματος δύο μήνες πριν τελειώσει η σεζόν, δέχτηκα ένα τηλέφωνο και εκεί κατάλαβα πόσο ιδιαίτερη θα μπορούσε να είναι η ιστορία που γράφουμε. Γιατί στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος, επίσης Ιταλός. Ο Αντρέα Μποτσέλι (μουσικός), τον οποίο δεν γνώριζα προσωπικά μέχρι τότε. “Κλαούντιο νιώθω κάτι. Αισθάνομαι κάτι όμορφο για αυτό που εξελίσσεται και θέλω να έρθω να σας τραγουδήσω κάτι. Πότε είναι πιθανό να κανονιστεί κάτι τέτοιο;”. Του είπα να έρθει στις 7 Μαΐου. Στον τελευταίο μας εντός έδρας αγώνα πρωταθλήματος.
Είχαμε ήδη πετύχει πολλά περισσότερα από όσα θα περίμενε κανείς από εμάς, οπότε ακόμη και να μην κατακτούσαμε το πρωτάθλημα θα ήταν ένας όμορφος τρόπος να ευχαριστήσουμε τους οπαδούς μας για την υποστήριξή τους στη διάρκεια αυτής της καταπληκτικής σεζόν. Ανέμενα με ανυπομονησία τη μέρα αυτή, αλλά δεν ανέμενα με τίποτα να τραγουδήσω ντουέτο μαζί με τον Μποτσέλι και με το τρόπαιο του πρωταθλήματος στα χέρια. Οι παίκτες όμως ήταν καταπληκτικοί, οι οπαδοί το ίδιο και μείναμε στην κορυφή μέχρι το τέλος. Η μέρα έφτασε και εκείνος έσφιξε το χέρι μου και μου είπε: “Είναι φανταστικό. Αυτή η αίσθηση… Εκπληκτικό”. Και πράγματι ήταν. Πραγματική ευτυχία για όλους. Ωστόσο, όλα τα ωραία κάποτε φτάνουν στο τέλος τους. Το ίδιο και εκείνη η μέρα.
Μέσα από τα χρόνια κατάλαβα ότι για να είσαι ένας πετυχημένος προπονητής πρέπει να έχεις πάθος και ισχυρό χαρακτήρα. Το πάθος είναι αυτό που με κάνει να αγαπώ τη δουλειά μου. Αλλά ο χαρακτήρας με βοηθάει να προχωράω μπροστά. Να αφήνω πίσω όχι μόνο την αρνητική κριτική και τα άσχημα αποτελέσματα, αλλά και τις όμορφες στιγμές. Πρέπει να πετύχεις μια ιδανική ισορροπία. Πριν τριάντα χρόνια όταν ξεκίνησα ως προπονητής, έμαθα ότι η προπονητική δεν είναι μια εύκολη δουλειά, αλλά θα μπορούσε να γίνει μία πολύ ωραία δουλειά.
Είμαι από την Ιταλία. Την πατρίδα των Βιβάλντι, Ροσίνι, Πουτσίνι. Όταν σταμάτησα την μπάλα και έγινα προπονητής, το ποδόσφαιρο άρχισε να μου μοιάζει με ένα όμορφο τραγούδι και οι παίκτες με την ορχήστρα. Δεν μπορούσα πια να βλέπω μόνο ένα όργανο, μία νότα. Ξαφνικά μπορούσα να βλέπω ένα ολοκληρωμένο σύνολο. Να ταιριάζω παίκτες μεταξύ τους, να βλέπω αδυναμίες και τεχνικές. Κατάλαβα ότι έπρεπε να ακούω προσεκτικά, μέχρι να τα δω όλα καθαρά. Μέχρι να βρω την αρμονία. Κάθε ομάδα έχει το δικό της ήχο.
Στην Ισπανία θέλουν κυρίαρχο παιχνίδι και κατοχή μπάλας. Στην Αγγλία είναι πιο δυναμικό το άθλημα με δυνατές μονομαχίες και τάκλιν μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Στην Ιταλία είναι πιο πειθαρχημένο το παιχνίδι και ειδικευμένο στην τακτική. Και φυσικά όπου και αν είσαι είναι απαραίτητο να έχεις ένα επιθετικό που να σκοράρει. Γιατί τότε παίρνεις βαθμούς. Και όταν παίρνεις βαθμούς, χαίρονται οι οπαδοί. Και όταν χαίρονται οι οπαδοί χαίρονται και οι παίκτες. Και όταν χαίρονται οι παίκτες, όλα μοιάζουν εύκολα. Τότε βρίσκεις την αρμονία. Την ευτυχία. Αυτός είναι ο πιο όμορφος ήχος που μπορείς να ακούσεις να περιτριγυρίζει το γήπεδο.
Αυτό το έμαθα από τη μητέρα μου. Είναι μία πολύ ιδιαίτερη γυναίκα. Έχει μεγαλώσει πλέον. Πάντα με ακολουθούσε ποδοσφαιρικά. Ήταν εκεί για μένα. Και όποτε πάω να τη δω, σε όποια φάση και αν είναι η καριέρα μου με ρωτάει "είσαι ευτυχισμένος;". Σκέφτομαι συχνά αυτή την ερώτηση. Γιατί εντάξει ασφαλώς και πρέπει να νικάς στους αγώνες, να μαζεύεις βαθμούς, αλλά αυτό που εν τέλει μένει είναι όσοι βρίσκονται κοντά σου, οι παίκτες και οι οπαδοί, να είναι ευτυχισμένοι. Αν δουλέψεις σκληρά και έχεις και την τύχη κοντά σου, τότε μπορεί να ζήσεις και εσύ την ευτυχία, όπως τη ζήσαμε εμείς στη Λέστερ. Όταν κατακτήσαμε το πρωτάθλημα έξω από το σπίτι μου, που ζούσα με τη γυναίκα μου, μαζεύτηκε πάρα πολύς κόσμος και πανηγύριζαν.
Όμως όταν χώρισαν οι δρόμοι μας με τη Λέστερ, λίγο πριν αποχωρήσω από το σπίτι εκείνο, χτύπησε το κουδούνι της πόρτας. Άνοιξα και ο κόσμος αυτή τη φορά ήταν ακόμη περισσότερος από τότε που πήραμε τον τίτλο. Μου έφεραν σοκολάτες, σαμπάνια, κάρτες αποχαιρετιστήριες, τα πάντα. Έκλαιγαν και με υποστήριζαν. Ήταν πολύ συγκινητική στιγμή. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσοι πολλοί ήρθαν αυτή τη μέρα. Βλέπετε δεν είναι μόνο οι παίκτες και ο προπονητής που δημιουργούν κάτι όμορφο, αλλά και οι φίλαθλοι. Και θέλω να ευχαριστήσω πάλι τον κόσμο της Λέστερ. Με κάνατε πολύ ευτυχισμένο.
Η ζωή μου πλέον είναι στη Ναντ όπου υπέγραψα τον περασμένο μήνα. Θα έχω όμως για πάντα στην καρδιά μου τον κόσμο της Λέστερ. Ήρθε η ώρα τώρα να κοιτάξω μπροστά. Υπάρχουν πολλές προσδοκίες στη Ναντ. Οι ιστορίες των δύο ομάδων όμως είναι κάπως διαφορετικές. Η Λέστερ δεν είχε κερδίσει ποτέ κάποιον τίτλο πιο πριν. Η Ναντ έχει κατακτήσει οκτώ. Αυτό όμως που με έφερε εδώ ήταν παρόμοιο με αυτό που με πήγε στη Λέστερ. Η ευκαιρία να δημιουργήσω κάτι όμορφο.
Όταν με κάλεσε ο ατζέντης μου ο Γιώργος ο Καζιάνης και μου μίλησε για την προοπτική αυτή, μου δημιούργησε ένα όμορφο συναίσθημα. Βρέθηκα με τους ιδιοκτήτες του συλλόγου και μιλήσαμε γενικά για την περσινή σεζόν και για την επόμενη που έρχεται. Κάναμε μία ειλικρινή κουβέντα και τα βρήκαμε. Θέλω να πω στους οπαδούς της Ναντ ότι θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να τους κάνω ευτυχισμένους. Δεν θα υποσχεθώ κάποιο θαύμα. Δεν θα υποσχεθώ την αναβίωση ενός ονείρου. Θα υποσχεθώ αυτό που υποσχέθηκα και στους οπαδούς της Λέστερ. Σκληρή δουλειά. Μετά από 44 χρόνια στο χώρο του ποδοσφαίρου, είναι το μόνο μυστικό που ξέρω».
