Διακινδυνεύει σαν αληθινός ηγέτης την υστεροφημία του
Ημουν ο μόνος Ελληνας δημοσιογράφος που παραβρέθηκε στην συνέντευξη τύπου του Φλεβάρη του 1991, όταν μετά το επικό 4-4 ανάμεσα σε Εβερτον και Λίβερπουλ ο Κένι Νταλγκλίς αποφάσιζε να παραιτηθεί από τον πάγκο των «κόκκινων». Η εικόνα του εκείνη την μέρα, χλωμή και κάτωχρη έδειχνε έναν άνθρωπο που είχε βιώσει στο πετσί όλη την τραγωδία του "Χίλσμπορο" που σημάδεψε την ιστορία της Λίβερπουλ.
Ταυτόχρονα εκείνη η μέρα , με την απόφαση του ανθρώπου θρύλου του συλλόγου να εγκαταλείψει το καράβι θα έμελλε να είναι η αρχή των όσων δεινών τραβάει ακόμη και σήμερα η πιο πετυχημένη από πλευράς τίτλων ομάδα του αγγλικού ποδοσφαίρου. Δεν κρύβω πως χρόνια περίμενα τη στιγμή που θα τον έβλεπα και πάλι στον πάγκο της Λίβερπουλ και τώρα που θα συμβεί μάλλον δεν το πιστεύω ακόμη. Η φιλική μας σχέση με εμποδίζει να δω αποστασιοποιημένα και όχι συναισθηματικά την επιστροφή του. Ωστόσο ο Κένι Νταλγκλίς δεν κρατά μαγικό ραβδάκι ώστε να αλλάξει μία ομάδα σε πλήρη σήψη, που έχει ένα τραγικό ρόστερ από το φινάλε του Μπενίτεθ και από την κάκιστη διαχείριση του από τον Ρόι Χότζον ο οποίος απογοήτευσε τους πάντες. Ο Νταλγκλίς έχει να προπονήσει έντεκα χρόνια ομάδα, αλλά και από μόνη της η παρουσία του αρκεί για να αλλάξει την διάθεση ενόψει ενός ματς που πάντα θα έχει σημασία για τους φίλους της Λίβερπουλ. Η κόντρα με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι από μόνη της ένας τίτλος και ο Κένι ξέρει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο τι σημαίνει για το κλαμπ και τον κόσμο μία νίκη στο "Ολντ Τράφορντ". Όταν έπαιξε η Λίβερπουλ για τελευταία φορά με αυτόν στον πάγκο απέναντι στην Γιουνάιτεντ ο εφιάλτης για τον Φέργκιουσον και την ομάδα του ήταν τραγικός. Τελικό σκορ 4-0 για την Λίβερπουλ σε ένα ματς τον Σεπτέμβρη του 1990 που θα μπορούσε να είναι διπλάσιο το σκορ. Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και η Γιουνάιτεντ που ήταν πίσω στο συνολικό σκορ πρωταθλημάτων 18-7 έφτασε στο 18-18 και κατάφερε με τον Σκωτσέζο στον πάγκο να φτιάξει μία δυναστεία. Ο Νταλγκλίς για λίγους μήνες θα αναλάβει κα πάλι να φέρει μία ισορροπία και ίσως κάποιον τίτλο ώστε να παραδώσει στον επόμενο μία πιο υγιή κατάσταση. Δεν είναι εύκολο. Αλλά ο Νταλγκλίς σε αυτή την δύσκολη συγκυρία είναι σημαντικό πως βάζει το κεφάλι του στην γκιλοτίνα διακινδυνεύοντας την υστεροφημία του για να σώσει το κλαμπ. Αυτό δείχνει το μέταλλο από το οποίο ο αληθινό αυτός ηγέτης είναι φτιαγμένος. Και η ιστορία δεν κρατά ποτέ θέση για τους δειλούς!
