Ο άνθρωπος που «έμαθε» μπάλα στο...ποδόσφαιρο!
Διψασμένος, σαν ένας άλλος ταξιδιώτης στην έρημο, «εγκατέλειψε» την Ευρώπη, αναζητώντας μια νέα ποδοσφαιρική όαση στην Αμερική. Έχοντας κάνει το χρόνο να μοιάζει φίλος του, ο μεγαλύτερος υπερόπτης των γηπέδων δίνει μια μοναδικά αλαζονική νότα στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Τόσο ξεχωριστή που αναρωτιέται κανείς, πως θα ήταν ο κόσμος αν δεν είχε γεννηθεί ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς;
Είναι ο παίκτης που ενσαρκώνει ταυτόχρονα και τις δύο όψεις ενός νομίσματος, ικανός να προκαλέσει την ίδια στιγμή μίσος και λατρεία, θαυμασμό και απέχθεια. Αν δεν υπήρχε, το ποδόσφαιρο θα στερούταν χιούμορ, η Σουηδία θα ήταν λίγο πιο βαρετή και οι συνεντεύξεις τύπου εκνευριστικά αδιάφορες.
Το λιοντάρι δε θα ήταν βασιλιάς και δε θα ήξερε να «βρυχάται» το ίδιο, το νούμερο «10» θα ήταν ένας απλός αριθμός, ενώ θα ήταν άγνωστος ο χαρακτήρας του Μουρίνιο, αν έπαιζε ποδόσφαιρο. Ο Ζοσέ είναι ενδεχομένως το «alter ego» του Ζλάταν προπονητικά, που «το μοναδικό πρόβλημα που έχει μαζί μου είναι να με αφήσει στον πάγκο». Προκλητικός, σίγουρος για τις ικανότητές του, με περίοπτη αυτοπεποίθηση, «ξετρυπώνοντας» τις καλύτερες δικαιολογίες για να βρίσκεται στο προσκήνιο.
Χωρίς τον Ζλάταν ο ετοιμόλογος δε θα είχε συνώνυμο, οι αμφιλεγόμενες ατάκες θα γράφονταν με ψιλά γράμματα, το viral θα έμοιαζε σχεδόν απαρατήρητο. Το «χτύπημα του σκορπιού» θα γινόταν γνωστό μόνο από το «National Geographic», το πιο όμορφο γκολ δε θα έμπαινε ποτέ σε φιλικό, το «τακουνάκι» με πλάτη στο τέρμα θα ήταν άγνωστο στον ανδρικό πληθυσμό, ο Μπέντζαμιν Μπάτον θα ήταν ένας ακόμη κινηματογραφικός ρόλος.
Και επειδή με τα «αν» τίποτα δε βασίζεται στην πραγματικότητα, ο Ιμπραίμοβιτς ευτυχώς υπάρχει, έχοντας επιτρέψει στο ποδόσφαιρο να τον γνωρίσει, να του δώσει μια δόση από τη μαγεία του.
Ένας αγέραστος σαμουράι, που ωριμάζει σαν το καλό κρασί, ένα ασύγκριτκο και ασυγκράτητο «άλογο» που έχει μάθει να «καλπάζει» μόνο του, έχοντας για χαίτη την πάντα περιποιημένη κοτσίδα του σα σήμα κατατεθέν. Ο παίκτης που δεν έμαθε ποτέ τι σημαίνει η λέξη «οντισιόν», αφού για εκείνον μια δεύτερη ευκαιρία ήταν αχρείαστη όταν υπάρχει η πρώτη για να κάνει καλή εντύπωση.
Εξάλλου, ο Ζλάταν δεν χρειάστηκε παρουσίαση ποτέ. Είναι ο παίκτης που ξέρει να συστήνεται στο κοινό του, μαθαίνοντας μπάλα ακόμη και στο ίδιο το...ποδόσφαιρο!
Έλενα Χαριτάκη
