Η Ακρινγκτον Στάνλεϊ είναι μια ιστορία καλύτερη και από τα παραμύθια!
Ερώτηση που θα μπορούσε σε κουίζ να δίνει πολλά λεφτά θα ήταν το ποια από τις παρακάτω ομάδες υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη του αγγλικού πρωταθλήματος στον κόσμο το 1888. Η Αρσεναλ, η Λίβερπουλ, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ή η Ακρινγκτον Στάνλει;
Πόσοι με το χέρι στην καρδιά θα δίνατε ως πιθανή απάντηση την μικρούλα σταχτοπούτα που έπαιξε για πολλά χρόνια τον δικό της ρόλο στα δρώμενα; Το 1962 λόγω χρεών, η ομάδα διαλύθηκε, χάνοντας την θέση της στις επαγγελματικές κατηγορίες, αλλά κάποιοι Δον Κιχώτες αποφάσισαν να την δημιουργήσουν ξανά έξι χρόνια αργότερα.
Η επιστροφή στις επαγγελματικές κατηγορίες πήρε βήμα βήμα μέχρι το 2006 και τώρα δώδεκα χρόνια μετά η Ακρινγκτον Στάνλει έκανε και άλλο ένα σημαντικό άλμα.
Μπορεί να μην είναι υπολογίσιμο μέγεθος αλλά από χτες ανήκει και τυπικά στη League One. Το υψηλότερο σημείο που βρέθηκε μετά τη διάλυση του 1962. Από τότε δεν πέρασαν απλά πεντέμισι δεκαετίες αλλά άλλαξε ολόκληρος ο κόσμος!
Υπολογίστε πως όταν ακόμη αγωνιζόταν επαγγελματικά η Ακρινγκτον υπήρχε ο ανώτατος μισθός 100 λιρών για τους παίκτες ενώ τώρα τα χρήματα τρέχουν από τα μπατζάκια των ποδοσφαιριστών και των ατζέντηδων. Τότε το πρωτάθλημα κάθε χρόνο άλλαζε χέρια και η δύναμη της εποχής ήταν η Τότεναμ που είχε πάρει το Νταμπλ το 1961 ενώ η Λίβερπουλ ήταν ακόμη ομάδα επιπέδου Β΄εθνικής, όπως και η Μάντσεστερ Σίτι. Τότε τα γήπεδα ήταν με εξέδρες ξύλινες μόνο για όρθιους και ελάχιστες θέσεις ενώ σήμερα είναι από τα τελειότερα στην Ευρώπη. Η λίστα των αλλαγών μοιάζει και είναι ατελείωτη!
Η Ακρινγκτον Στάνλει πάντως από την στιγμή που άρχισε να ξαναπαίζει σημαντικό ρόλο στις ερασιτεχνικές κατηγορίες, το 2001 χτύπησε φλέβα χρυσού! Οι απόγονοι των ανθρώπων που κάποτε έπαιζαν ή δούλευαν στην ομάδα απάντησαν αμέσως στο κάλεσμα. Η μπουτίκ της ομάδας λειτούργησε αμέσως με την εποπτεία του εγγονού του αρχηγού της ομάδας του 1908, όταν έπαιξε στα προημιτελικά του Κυπέλλου Αγγλίας. Οι παραγγελίες για φανέλες έφτασαν αμέσως τις 5000, προερχόμενες ακόμα και από τον Καναδά και την Αυστραλία ! Αυτή η μανία είχε απλή εξήγηση. Οι μετανάστες ήθελαν ενθύμιο από την πόλη και την ομάδα των προγόνων τους. Η κολεξιόν περιλάμβανε τα πάντα , κυπελλάκια , κασκόλ, στιλό μέχρι και βιντεοκασέτα που εξιστορούσε την εξέλιξη των πραγμάτων .
Στην ρεσεψιόν του γηπέδου «Crown Ground» στο Λανκασάιρ , ένα μικρό γήπεδο που χτίστηκε όταν η ομάδα επανιδρύθηκε το 1968 κουμάντο κάνει μια κυρία 70 ετών που ο δουλεύει εθελοντικά και ο πατέρας της ήταν προπονητής πριν πενήντα χρόνια!
Το γήπεδο λέγεται επίσημα Wham μέσα από μια τριετή συμφωνία 200.000 λιρών με ένα γκρουπ που λέγεται What More UK και η τελευταία εξέδρα Coppice end φτιάχτηκε με προσωπική εργασία χιλίων οπαδών της ομάδας και μέσος όρος την τελευταία δωδεκαετία ανέβηκε από 2500 εισιτήρια σε 5.000. Όταν η ομάδα αναγεννήθηκε από τις στάχτες της το 1968 δυο οπαδοί ανήρτησαν ένα πανό που έλεγε The team that wouldn’t die και αυτό καθιερώθηκε ως Μότο!
Ο διευθύνων σύμβουλος δεν φοράει κοστούμι αλλά φόρμα και με μια σκούπα στο χέρι σκουπίζει τα φύλλα που πέφτουν δίπλα στον αγωνιστικό χώρο γιατί όπως λέει «Δεν δουλεύουμε σε αυτή την ομάδα για τα λεφτά αλλά από αγάπη για κάτι που πρέπει να ζήσει για να περάσει ως κληρονομιά στα παιδιά μας»
Πολλές ομάδες στις επαγγελματικές κατηγορίες (και όχι μόνο στην Αγγλία) θα ζήλευαν την αφοσίωση που δείχνουν οι οπαδοί και οι άνθρωποι που εργάζονται για αυτή την ομάδα που αποτελεί κομμάτι της ζωής τους.
Η φετινή σεζόν έμελλε να είναι αυτή που έφερε την ομάδα στη τρίτη τη τάξει κατηγορία και ενώ άρχισε μέτρια ένα σερί 12 νικών την έφερε να παίρνει την άνοδο! Η νίκη υπ' αριθμόν 13 ήταν και η τυχερή που ήρθε με 2-0 επί της Γιόβιλ και έστειλε και μαθηματικά τον σύλλογο στη League One.
Δεν παύουν βέβαια οι πιο παλιοί οπαδοί να ονειρεύονται να επιστρέψει μια μέρα η ομάδα στο «Peel Park» , έδρα από το 1921 μέχρι την διάλυση το 1962 που χρόνια είναι παρατημένο και έχει κατασχεθεί από μια εταιρεία χάλυβα. Ωστόσο το Crown Ground αποτελεί μια πολύ όμορφη έδρα αλλά πια θα αποδειχτεί πολύ μικρή για την επόμενη σεζόν!
Εβδομαδιαίο κόστος λειτουργίας της ομάδας είναι οι 15.000 λίρες δηλαδή 780.000 τον χρόνο και όπως γελώντας λέει ο προπονητής της ομάδας αυτά τα εβδομαδιαία χρήματα μαζί αρκούν για να πληρώναμε τον Αγουέρο για μια μέρα μέχρι το...μεσημέρι!
Η περίπτωση της Ακρινγκτον Στάνλεϊ είναι μοναδική στη Βρετανία και καταδεικνύει την αγάπη κάποιων ανθρώπων για την τοπική τους ομάδα και για τις παραδόσεις .Με ότι αυτό συνεπάγεται...
