Ένας τελικός, μια χαμένη ζωή...
Η προϊστορία των ραντεβού της Λίβερπουλ με τη Ρόμα, περιλαμβάνει και μια μεγάλη τραγωδία. Μια αυτοκτονία, που άφησε πίσω μια γυναίκα με δυο παιδιά. Ο Αγκοστίνο Ντι Μπαρτολομέι δεν άντεξε τον χαμένο τελικό του 1984...
Λίγες ώρες πριν από τον πρώτο ημιτελικό των «κόκκινων» με τους «τζιαλορόσι» στο «Άνφιλντ» για το φετινό Τσάμπιονς Λιγκ, αξίζει να θυμηθεί κανείς τον... capitano των Ιταλών, στο πρώτο μισό της δεκαετίας του '80.
Ο Αγκοστίνο Ντι Μπαρτολομέι, ένας από τους καλύτερους μέσους της εποχής του, με ηγετικά χαρακτηριστικά και εκ των πιο αγαπημένων στις τάξεις των οπαδών, οδήγησε τη Ρόμα στην κατάκτηση του πρωταθλήματος το 1983, στον πρώτο τίτλο της Serie A για το κλαμπ, έπειτα από 41 χρόνια.
Ήταν δυναμικός, μπορούσε να συνεπάρει τους συμπαίκτες του και ν' αποτελέσει πηγή έμπνευσης εντός αγωνιστικού χώρου, όμως παράλληλα, ήταν και άνθρωπος με βαθιές ανησυχίες. Του άρεσαν οι τέχνες και μάλιστα, όταν είχε ερωτηθεί για το ίνδαλμά του, είχε αναφερθεί στον Ιταλό ζωγράφο, Τζόρτζιο ντε Κίρικο, θαυμάζοντας τον σουρεαλισμό στα έργα του...
Στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών του 1984, ο Ντι Μπαρτολομέι ηγήθηκε των προσπαθειών των Ρωμαίων μπροστά στο κοινό τους, αφού το παιχνίδι διεξήχθη στην αιώνια πόλη και άπαντες περίμεναν απλά τη στέψη στο «Ολίμπικο», λογαριάζοντας χωρίς τον Μπρους Γκρόμπελαρ κάτω απ' τα δοκάρια της Λίβερπουλ, στην διαδικασία των πέναλτι.
Με το παιχνίδι στο 1-1 από την κανονική του διάρκεια, οι δύο ομάδες οδηγήθηκαν τότε στις εκτελέσεις από την άσπρη βούλα, με νικητές τους «κόκκινους» του Μέρσεϊσαϊντ με το τελικό 4-2!
Εκείνος ο τελικός είχε διεξαχθεί στις 30 Μαΐου. Ακριβώς δέκα χρόνια αργότερα, ίδια ημερομηνία, το 1994, έπειτα από χρόνια μάχη με την κατάθλιψη, ο Αγκοστίνο Ντι Μπαρτολομέι, στρέφει το όπλο στον εαυτό του και τραβάει τη σκανδάλη, αφήνοντας πίσω του μια γυναίκα και δυο παιδιά...
«Πατέρα, θέλω να πιστεύω ότι απλά σου ήρθε εκείνη τη στιγμή και το έκανες και δεν το σκεφτόσουν τόσο καιρό όσο λένε... Γιατί να βάλεις ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι πάνω από το Θείο δώρο της ανθρώπινης ζωής;» αναρωτιόταν ο τότε 11χρόνος γιος του, Λούκα, στον πρόλογο του βιβλίου που έγραψε ο Τζιοβάνι Μπιανκόνι με τίτλο «L' Ultima Partita» (το τελευταίο παιχνίδι).
Ο Ντι Μπαρτολομέι, ειπώθηκε ότι είχε χρέη, τα οποία όμως «δεν ξεπερνούσαν τα φυσιολογικά όρια, από τη στιγμή που ήταν ακόμα ένας άνθρωπος που ενεπλάκη με την επιχειρηματική δραστηριότητα εκτός ποδοσφαίρου».
Το γεγονός πως μετά από εκείνο τον χαμένο τελικό του '84 πήρε μεταγραφή στη Μίλαν αλλά ουδέποτε βρέθηκε στο επίπεδο που απέδιδε στη Ρόμα, τον επηρέασε. Ένιωθε «εγκλωβισμένος» σε ένα ποδόσφαιρο που δεν του ταίριαζε και για το οποίο ίσως εκείνος είχε μείνει πίσω και δεν ανήκε πλέον εκεί...
Αν και ουδείς μπορεί να θεωρήσει με σιγουριά ότι η αυτοκτονία είχε αιτία εκείνο το παιχνίδι του «Ολίμπικο», η μέρα που επέλεξε ο άλλοτε capitano της Ρόμα να «φύγει» από τον κόσμο, διόλου τυχαία μπορεί να θεωρηθεί...
Κώστας Ζάλιαρης
