Όχι στους ξένους (...και ποιος θα παίξει;)
Ο τελικός του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ στη Λισσαβώνα ανάμεσα στην Πόρτο και τη Σέλτικ ήταν το πρώτο παιχνίδι στο οποίο παρατήρησα το φαινόμενο σε τέτοια έκταση. Κυρίως ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα ότι το «πρόβλημα» δεν ήταν εθνικό, δεν είχε εθνικά χαρακτηριστικά. Αναφέρομαι, για μία ακόμη φορά, στον αριθμό των ξένων ποδοσφαιριστών που αγωνίζονται με τη φανέλα μιας ομάδας, η οποία παίρνει μέρος στο πρωτάθλημα μιας χώρας διαφορετικής από τη χώρα καταγωγής τους.
Του Χρίστου Χαραλαμπόπουλου
Εκείνος ο τελικός, βέβαια, έχει ιδιαίτερη ιστορική σημασία, επειδή θεωρείται το πρώτο μεγάλο παιχνίδι στο οποίο ο Μουρίνιο καταθέτει τα διαπιστευτήριά του στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο κερδίζοντας τον πρώτο τίτλο του.
Σε εκείνο το παιχνίδι στο γήπεδο οι ομάδες είχαν παραταχθεί έχοντας ποδοσφαιριστές από 16 διαφορετικές εθνικότητες. Μέχρι τότε, λίγο-πολύ, είχαμε αρχίσει να συνηθίζουμε την παρουσία ξένων ποδοσφαιριστών, αλλά είχαμε περιορισμένη κριτική ματιά στο φαινόμενο. Τους Γερμανούς τους απασχολούσε αυτό που συνέβαινε στις γερμανικές ομάδες, τους Γάλλους στις γαλλικές, τους Ιταλούς στις ιταλικές και πάει λέγοντας. Το βασικό χαρακτηριστικό της παγκοσμιοποίησης, όμως, είναι ότι καταργεί τα σύνορα. Με τη σχετική καθυστέρηση είδα ότι η εξάπλωση του φαινομένου -τότε- έδειχνε μη ανασχέσιμη.
Στα χρόνια που θα ακολουθήσουν οι ομάδες, αντί να ασχοληθούν σοβαρά με τις συνέπειες του φαινομένου αυτού, προσπάθησαν να το αντιμετωπίσουν με λάθος τρόπο. Ετσι, συναντούσαμε Βραζιλιάνους που είχαν γίνει Ισπανοί, Βέλγοι ή Ολλανδοί, Γκανέζους που είχαν γίνει Γάλλοι, Γερμανοί ή Δανοί και διάφορα άλλα τέτοια. Θυμάμαι πόσο αξιοπερίεργο είχε φανεί σε κάποιους το γεγονός ότι ο πολυτιμότερος παίκτης του Euro 2008 ήταν ένας Βραζιλιάνος που αγωνιζόταν με τη φανέλα της εθνικής Ισπανίας. Οι Αγγλοι, για να αποφύγουν αυτή την παγίδα, έβαλαν κάποιους περιορισμούς στην εισαγωγή ξένων -εκτός Ε.Ε.- ποδοσφαιριστών στο πρωτάθλημά τους (ηλικιακούς, αριθμό συμμετοχών στην εθνική ομάδα κ.ά.), παρ' όλα αυτά, όμως, μετά την τελευταία διεύρυνση της Ε.Ε. ποδοσφαιριστές από 26 διαφορετικές εθνικότητες είχαν δικαίωμα συμμετοχής χωρίς να θεωρηθούν ξένοι. Από φέτος, στην Αγγλία έχουν αρχίσει να ισχύουν οι αριθμητικοί περιορισμοί στο ρόστερ και τον αριθμό των γηγενών.
Αυτούς τους νέους περιορισμούς πληρώνει φέτος η Τσέλσι, που λίγο πριν αρχίσει η χρονιά είχε μόνον 5 γηγενείς στην 25άδα, γεγονός που υποχρέωσε τον Αντσελότι να ανεβάσει στο ρόστερ κάποιους νεαρούς από την ομάδα Νέων. Την περασμένη Κυριακή, όμως, όταν συναντήθηκαν η Μπλάκμπερν και η Γουέστ Μπρόμγουιτς Αλμπιον (φωτό), δημιούργησαν ένα καινούργιο «αρνητικό» ρεκόρ, μια και από τους 27 ποδοσφαιριστές που χρησιμοποιήθηκαν οι 22 δεν ήταν γηγενείς. Σημειώστε ότι γηγενής πια μπορεί να θεωρηθεί κάποιος ποδοσφαιριστής και με διαφορετική εθνικότητα -υπό προϋποθέσεις- από αυτήν που έχει η ομάδα στην οποία αγωνίζεται. Για να ενισχυθεί αυτός ο αέρας παγκοσμιοποίησης, να πω ότι η Μπλάκμπερν έχει Ινδό ιδιοκτήτη.
Το αξιοπερίεργο έχει να κάνει με την παραδοσιακή στάση του αγγλικού ποδοσφαίρου απέναντι στους ξένους. Θυμίζω ότι από το 1931 μέχρι το 1978 δεν επιτρέπονταν ξένοι ποδοσφαιριστές στο αγγλικό πρωτάθλημα. Η τελευταία φορά που μία αγγλική ομάδα παρέταξε μία ενδεκάδα αποτελούμενη εξ ολοκλήρου από Αγγλους ήταν στις 27 Φεβρουαρίου 1999, όταν η Αστον Βίλα με έντεκα Αγγλους αντιμετώπισε την Κόβεντρι, που είχε ξένους στη σύνθεσή της. Η Κόβεντρι νίκησε 4-1. Δύο γκολ σημείωσε ο Αυστραλός Αλοΐσι και δύο ο Ολλανδός Μπόατενγκ. Εκείνη τη χρονιά σε ένα παιχνίδι της γνωστής πια «Boxing Day» η Τσέλσι θα γίνει η πρώτη αγγλική ομάδα που θα παρατάξει μία ενδεκάδα αποκλειστικά με ξένους, στο παιχνίδι κόντρα στη Σαουθάμπτον.
