Μία χρονιά πραγματικά ξεχωριστή….
Δεν το λένε μόνο οι αριθμοί αλλά τα γεγονότα. Αυτή ήταν η καλύτερη χρονιά στην ιστορία της Πρέμιερ Λιγκ, πραγματικά ξεχωριστή γιατί απλούστατα είχαμε τόσες διαφορετικές ιστορίες.
Ήταν η χρονιά που η Τσέλσι έμεινε δεύτερη αν και το Νοέμβριο έμοιαζε πως το πρωτάθλημα ήταν δικό της. Μία απόλυση, αυτή του βοηθού του Αντσελότι του Ρέι Γουίλκινς, ένα ντεφορμάρισμα του Ντρογκμπά και μία ήττα 3-0 από τη Σάντερλαντ στο Λονδίνο σηματοδότησαν την πιο εντυπωσιακή βουτιά των τελευταίων ετών για πρωτοπόρο που στοίχισε και τον τίτλο. Η απόκτηση του πιο ακριβού παίκτη στην Αγγλία -με 50 εκατομμύρια λίρες- του Φερνάντο Τόρες που έβαλε μόλις ένα γκολ, κόστισαν τελικά την απόλυση στον Αντσελότι!
Η Μάντσεστερ Σίτι όχι μόνο πήρε κύπελλο για πρώτη φορά μετά από το 1976, αλλά μπήκε και στη τριάδα στο τέλος, παίρνοντας την καλύτερη θέση της των τελευταίων 34 ετών και τη συμμετοχή απευθείας στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Αντίθετα η κατρακύλα της Αρσεναλ που πήγαινε για τέσσερις τίτλους τον Φλεβάρη και έκανε μόλις δύο νίκες από τότε, αποτέλεσε ακόμη ένα σοκ.
Η Τότεναμ του Ρέντναπ έζησε την καλύτερη χρονιά της στα ευρωπαικά σαλόνια εδώ και 25 χρόνια, αλλά παραλίγο να μείνει στο τέλος εκτός ακόμη και από το Γιουρόπα Λιγκ, με μόλις μία νίκη σε δώδεκα ματς. Έσωσε την παρτίδα με τη νίκη στο «Ανφιλντ» που σήμαινε ταυτόχρονα και το τέλος της εποχιακής αναγέννησης της Λίβερπουλ. Μίας Λίβερπουλ που μέχρι τα Χριστούγεννα κινδύνευε να πέσει, αλλά έζησε την επιστροφή μετά από 20 χρόνια του Κένι Νταλγκλίς. Οι δύο ήττες στο τέλος μπορεί να στέρησαν την ευρωπαική παρουσία για πρώτη φορά στον 21ο αιώνα, αλλά οι 14 ήττες που τελικά έγραψε το ταμπλό είναι μία υπενθύμιση για το πόσο δουλειά θέλει ακόμη για να επιστρέψει στην πρώτη γραμμή.
Φυσικά ήταν και η χρονιά με τη μεγαλύτερη αγωνία έως το τέλος στην ουρά, με τη Μπλάκπουλ του Τσάρλι Ανταμ των δώδεκα γκολ, που έπαιξε καταπληκτική μπάλα έως τον Γενάρη τελικά να πέφτει όπως και τη Μπέρμιχαμ που πήρε μεν το Λιγκ Καπ, αλλά στο τελευταίο δεκάλεπτο της περιόδου είδε τη Γουλβς να της παίρνει την μπουκιά από το στόμα!
Ήταν η χρονιά της απίθανης σωτηρίας της Γουίγκαν, η χρονιά του Οντεμβίγκι και της καλύτερης θέσης που πήρε η Γουέστ Μπρομιτς από το 1983, με τον Ρόι Χότζον να την σώζει με περίπατο και μόλις μία ήττα σε δώδεκα ματς, την στιγμή που απολύθηκε από τη Λίβερπουλ μετά το χειρότερο ξεκίνημα των «ρεντς» τα τελευταία 57 χρόνια.
Ήταν η χρονιά του Γκάρεθ Μπειλ, του Σκοτ Πάρκερ, του Τζο Χαρτ, του Ντάρεν Μπεντ, του Λουίς Σουάρεζ, του Νεμάνια Βίντιτς, του Ρόμπι φαν Πέρσι των 18 γκολ μετά τον Γενάρη, του Μπερμπάτοφ που βγήκε πρώτος σκόρερ ενώ δεν έβαζε γκολ μετά τις γιορτές, του Τέβεζ που τα δικά του γκολ αντίθετα έβγαλαν την Σίτι στο Τσάμπιονς Λιγκ, του Μαρκ Χιουζ που ξανάβαλε στη Φούλαμ τη σφραγίδα μίας ομάδας με χαρακτήρα, του Γουέιν Ρούνει που αφού πέρασε από τη κόλαση στον παράδεισο τους φίλους της Γιουνάιτεντ έμεινε τελικά στο Ολντ Τράφορντ και τα γκολ του ήταν και πάλι καθοριστικά.
Ήταν η χρονιά του Γιάγια Τουρέ που εξελίσσεται στην καλύτερη μεταγραφή των Αράβων για τη Σίτι, της Γουλβς του Μικ Μακάρθι που νίκησε όλους τους έξι πρώτους αλλά παραλίγο να πέσει. Και τέλος του τεράστιου παίκτη Ράιαν Γκιγκς που σήκωσε για δωδέκατη φορά τη κούπα και απέδειξε πως αν είσαι αληθινός επαγγελματίας κα ξέρεις να προσέχεις τον εαυτό σου, ο χρόνος είναι απόλυτα σχετικός όπως έλεγε και ο Αινστάιν! Και του χρόνου….
