Αυτοί που δεν μας πίστεψαν ποτέ!
Έχουν περάσει μόλις 6 χρόνια(και κάτι μέρες) από την 25ηΜαΐου 2005.Το βράδυ εκείνο όλος ο ποδοσφαιρικός κόσμος, γινόταν μάρτυρας της μεγαλύτερης ανατροπής που συντελέστηκε ποτέ (μαζί με αυτήν στον τελικό του '99 στο Camp Nou) στην κορυφαία συλλογική διοργάνωση.
Η Liverpool του νεοπροσληφθέντος Rafael Benitez με βασικά στελέχη τους ''δικούς''μαςDjibril Cisse, Luis Garcia και τον πρώην πράσινο Igor Biscan, τον χαρισματικό αλλά ''γυάλινο'' Harry Kewel, τους ''λίγους'' Steve Finnan,Djimmy Traore και Milan Baros (ωςαντί-owen), τον ''κλόουν'' Jerzy Dudek, τον ''άγουρο'' τότε Xabi Alonso και φυσικά τους εμβληματικούς Steven Gerrard και Jamie Garragher κατάφερε να ανατρέψει το εις βάρος της 3-0 και να προσθέσει το πέμπτο αστέρι στην φανέλα και πρώτο από το μακρινό 1984.
Το τρόπαιο αυτό δεν ήρθε απέναντι σε μια ομάδα τύπου AS Monaco,Porto ακόμα και Arsenal οι οποίες δεν έχουν να επιδείξουν ιδιαίτερεςευρωπαϊκές επιτυχίες, αλλά απέναντι στηνπανίσχυρη Milan των Nesta,Crespo,Maldini,Pirlo,Gattuso,Kaka,Cafu,Shevchenko,Seedorf και Stam.Την τότε 6 φορές κάτοχο του τροπαίου.Μια ομάδα που είχε την πολυτέλεια ν' αφήσει στον πάγκο παίκτες όπως ο ''πολύς'' Rui Costa.Η ιστορία με τον φίλαθλο που προσεύχεται μόνος του στο ημίχρονο του αγώνα μπροστά στον μνημείο των θυμάτων του Hillsborough ενώ όλη η πόλη τον παρακολουθεί, την ίδια ώρα που στο Kemal Ataturk Stadium το ''You 'll never walk alone'' αντηχούσε δυνατότερα από ποτέ και οι 96 ''ματωμένοι'' goalkeeper που προστάτευαν την εστία του Dudek, είναι λίγο-πολύ γνωστά σε κάθε ποδοσφαιρόφιλο.Θα μπορούσα να κάνω και άλλες αναφορές σ' εκείνη την πορεία που παραλίγο να σταματήσει εξαιτίας του.....Ολυμπιακού αλλά δεν είναι αυτός ο στόχος μου.
Τη σεζόν 2008-2009 η Liverpool διεκδίκησε με αξιώσεις για τελευταία φορά τον τίτλο της Premiership.Με ένα σύνολο δυνατό σε όλες τις γραμμές, το οποίο ''έσταζε'' ποιότητα,τον-γνώστη πλέον της αγγλικής πραγματικότητας- Benitez, να παραδίδει δωρεάν μαθήματα προπονητικής στον Sir alex,τον Wenger και κάθε άλλο προπονητή, κερδίζοντας όποιον έβρισκε στον διάβα του (ποιός έχει ξεχάσει το 1-4 μέσα στο Old Trafford??) και δείχνοντας ικανό επιτέλους να δώσει τέλος στην εντός συνόρων ανομβρία αναφορικά με το πρωτάθλημα.Προσωπική μου άποψη είναι ότι ο τίτλος εκείνη την χρονιά χάθηκε στον εντός έδρας 4-4 εναντίον της Arsenal.Ήμουν μέσα στο Anfield για πρώτη φορά στην ζωή μου και ελπίζω όχι τελευταία (και οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ στον πατέρα μου-φανατικό οπαδό της Liverpool και άνθρωπο στον οποίο χρωστάω το ότι έγινα αυτός που είμαι-), τραγουδώντας με όλους τους άλλους liverpooldlians και βλέποντας έναν απίστευτο Arshavin να διαλύει τα όνειρα μας για πρωτάθλημα.Είχε προηγηθεί το 2007 ο χαμένος τελικόςαπότην Milan στην Αθήνα, μια τεράστια ευκαιρία να καταξιωθεί η ομάδα στο διεθνές στερέωμα, στα μάτια και της δικής μου, νεώτερης γενιάς.
Η χρονιά εκείνη αποτέλεσε κομβικό σημείο για μια ομάδα, η οποία ναι μεν εξακολουθούσε να έχει τεράστιες δυνατότητες, αλλά η υπομονή και η διάθεση είχαν εκλείψει.Ήρθαν και τα πρώτα μεταγραφικά σενάρια για τα πρωτοκλασάτα στελέχη της ομάδας και φάνηκε πλέον καθαρά ότι ο κύκλος της είχε κλείσει.Τρανότερη απόδειξη της τότε περιρρέουσας ατμόσφαιρας στο Anfield είναι η σημερινή απουσία του μεγαλύτερου μέρους του κορμού εκείνης της ομάδας.Benitez,Torres,Xabi Alonso,Mascherano(παρεμπιπτόντως, τιμή του ν' αφιερώσει στην Liverpool το πρόσφατο Champions League απέναντι στην United),Benayoun,Riera αποχαιρέτησαν το Liverpool και κίνησαν για άλλες πολιτείες.
Φτάνοντας λοιπόν στην φετινή χρονιά, το μόνο φωτεινό σημείο στην πορεία της ομάδας ήταν η επιστροφή του King Kenny μετά από περίπου 20 χρόνια και η αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος το οποίο πρόλαβε να πιστωθεί μια εξαιρετικά επικερδή συμφωνία με την εταιρία αθλητικής ένδυσης Warrior Sports και την έλευση του Luis Suarez . Κατά τ' άλλα η ομάδα έμεινε εκτός Ευρώπης, γενόμενη σε πολλές περιπτώσεις περίγελος με τα κατά καιρούς αποτελέσματα της, ειδικότερα απέναντι σε μικρότερες ομάδες, καθώς και φέτος στα derby μίλησε η φανέλα, οι ποιοτικές προσθήκες ήταν ελάχιστες και οι μικροί από τις ακαδημίες δεν μπορούν ακόμα να κριθούν ως προς το αν μπορούν να σηκώσουν το βάρος της φανέλας, ενώ η ανέγερση του νέου σταδίου έχει ματαιωθεί προ πολλού.Ακόμα και οπαδοί της ομάδας φαίνεται να της γυρνάνε την πλάτη, απογοητευμένοι από την κατάσταση του συλλόγου.
Παρατηρείται λοιπόν μια απαξίωση προς την ομάδα και τις δυνατότητες της και κυριαρχεί πλέον η πεποίθηση ότι το βάρος της φανέλας, η δύναμη του Anfiled και η αύρα που ανέκαθεν καθοδηγούσε την Liverpool στον δρόμο των επιτυχιών έχουν χαθεί.Τα οικονομικά προβλήματα που είναι μεγαλύτερα από ποτέ και αποτελούν το μοναδικό ενθύμιο των κυριών Gillete και Hicks, ταλανίζουν την ομάδα, η οργάνωση που είχε φέρει η rafa-lution έχειαποικοδομηθείπλήρως σε όλα τα επίπεδα και τίποτα δεν προδίδει ότι ο σύλλογος μπορεί σύντομα να πρωταγωνιστήσει ξανά.
Θα αναρωτιέστε φυσικά γιατί τα γράφω όλα αυτά και τι θέλω να πω με αυτήν την αναδρομή.Αυτό που παρατηρώ στα-όχι πολλά- χρόνια της ενασχόλησης μου με τοευρωπαϊκό ποδόσφαιρο και με την ιδέα που ονομάζεται Liverpool είναι ότι πλανάται πάνω από την ομάδα μονίμως μια αμφισβήτηση από παντός είδους ''ειδικό'' ως προς τις δυνατότητες της και τις πιθανότητες διάκρισης της.Ξεχνούν ΟΛΟΙ τα στοιχεία τα οποία γιγάντωσαν αυτήν την ομάδα και την κατέστησαν συνώνυμο του ρομαντισμού που τείνει να εκλείψει από το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Την τραγωδία του Hillsborough, τουςευρωπαϊκούςκαι εγχώριους τίτλους, τα τεράστια ονόματα που κόκκινη φανέλα και μπόρεσαν να μεγαλουργήσουν μ΄αυτήν, ενώ απέτυχαν οπουδήποτε αλλού (για ποιόν χτυπάει η καμπάνα Ian Rush και Michael Owen??) τηνμυστικιστικήαύρα που περικλείει το Anfield με τα φαντάσματα των Shankly και Paisley και πάνω απ΄όλα την δύναμη του ύμνου σήμα-κατατεθέν του ποδοσφαίρου.Κάθε φορά που αντηχεί το''You 'll never walk alone'' αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό που συντελείται εκείνη την στιγμή ξεπερνάει τα όρια του λογικού (πιστέψτε με, το έχω βιώσει). Είναι σαν ν' απομακρύνεσαι από την πραγματικότητα και να οδηγείσαι σε μια διάσταση όπου κυριαρχεί το κόκκινο χρώμα και από την οποία πηγάζει μια ορμή και μια βεβαιότητα που θα ήταν ανόητο εκ μέρους του οποιουδήποτε να προσπαθήσει να την σταματήσει.
Για τους όλους του παραπάνω λόγους θεωρώ πως κανένας οπαδός της Liverpool δεν πρέπει να μεμψιμοιρεί και κανένας αντίπαλος να πάψει να την υπολογίζει.Η αρχή έγινε με την επιστροφή του ανθρώπου που μας έδωσε το τελευταίο μας πρωτάθλημα.Η αύρα και η νοοτροπία του νικητή επιστρέφουν κι αυτές μαζί του όπως φαίνεται.Η ομάδα θα αναγεννηθεί όπως ο φοίνικας -ξανά- από της στάχτες της και θα επανέλθει εκεί όπου της αξίζει, αποκαθηλώνοντας τον κατά τ΄άλλα αλαζονικό και μόνιμο πελάτη Sir ALex από τον θρόνο του, κάνοντας τους πάντες να αναφωνήσουν για άλλη μια φορά ''It's unbeliverpool!!!!!!!!!!!''
Αντώνης οπαδός της..........καταλάβατε και μόνοι σας
(Στείλτε μας και εσείς τη δική σας άποψη ή οποιαδήποτε ερώτηση ή σχόλιο στο info@england365.gr)
