Show must GOAL on
Πως η βρετανική μουσική μπορεί να ταυτιστεί με το αγγλικό ποδόσφαιρο; Το england365.gr βρίσκει αφορμή και «ξετρυπώνει» τα μεγαλύτερα μουσικά ντέρμπι, που για χάρη μιας ποδοσφαιρικής ομάδας τα μέλη της μπάντας έπαιζαν... «ροκιές» στα παρασκήνια.
Τη δεκαετία του '60 η βρετανική εισβολή άλλαξε άρδην το μενταλιτέ της παγκόσμιας μουσικής, με την κάθε νότα να «παρασύρει» σαν κύμα, «ξεβράζοντας» στην επιφάνεια την ποδοσφαιρική ισχύ των Άγγλων.
Ήταν τότε που οι Beatles άρχισαν να «κατακτούν» εκατομμύρια... αυτιά ανά τον κόσμο, την ίδια περίοδο που η Αγγλία διοργάνωσε για πρώτη φορά στην ιστορία της το Παγκόσμιο Κύπελλο, ως φόρο τιμής για την συμπλήρωση ενός αιώνα του θεσμού. Και ως τυπική οικοδέσποινα το κατέκτησε, εισβάλλοντας... σαν κλέφτης στη λίστα των νικητών.
Με το χατ-τρικ του Τζεφ Χαρστ να παραμένει ιστορικό στα χρονικά της διοργάνωσης και τόσο ισχυρό, σαν ένα άλλο στρίγκλισμα «μεταλά» που ταλαιπωρεί τις φωνητικές του χορδές, για να «σκαρφαλώσει» στην κορυφή του «Billboard».
Beatles- In the town where I was born
Το κορυφαίο ντέρμπι του Μέρσεϊσαϊντ ενσαρκώνεται άψογα στην μπάντα που πρωτοστάτησε και άνοιξε το δρόμο για τη βρετανική «εισβολή». Τα «σκαθάρια» ένωναν μουσικά τις δυνάμεις τους, όμως στις περιπτώσεις που η Λίβερπουλ αντιμετώπιζε την Έβερτον, το συγκρότημα «διχαζόταν» και μαζί του μια ολόκληρη πόλη.
Την αγωνιστική περίοδο '69-'70, ο Τζον Λένον πανηγύριζε το εκκωφαντικό «διπλό» με 3-0 των «κόκκινων», μέσα στο «Γκούντισον Παρκ», αποχαιρετώντας ταυτόχρονα τα υπόλοιπα «σκαθάρια». Ήταν η χρονιά που τα «ζαχαρωτά», του Πολ Μακάρτνεϊ, υιοθετώντας το στίχο «take a sad song and make it better» (Hey Jude), μετά τη «φιλική σφαλιάρα», κατέκτησαν το πρωτάθλημα Αγγλίας.
Rolling Stones- I can't get no satisfaction
«Ston-άροντας» παραδέχονται πως δεν μπορούν χωρίς ποδόσφαιρο, αφού φροντίζουν οι εμφανίσεις τους να μην συμπίπτουν με τα μεγάλα ποδοσφαιρικά ραντεβού. Με ιδιαίτερη προτίμηση στις λονδρέζικες αναμετρήσεις, Μικ Τζάγκερ και Κιθ Ρίτσαρντς χωρίζονται σε διαφορετικές παμπ, πίνοντας ξεχωριστά τις μπύρες τους μόνο όταν Άρσεναλ και ΚΠΡ τίθενται αντιμέτωπες. Άλλωστε, για τους Rolling Stones «All day Monday and all Tuesday, I played football».
Iron Maiden- I am a man who walks alone
…«and when I'm walking a dark road at night or strolling through the park», εννοώντας το «Άπτον Παρκ», την έδρα της Γουέστ Χαμ, των άλλοτε Irons, που ίσως και να ενέπνευσαν τον Στιβ Χάρις για την ίδρυση των Iron Maiden. Και επειδή στους δύο τρίτος δε χωρεί, άφησε τους Μπρους Ντίκινσον και Ντέιβιντ Μάρεϊ να διασταυρώνουν τα «λονδρέζικα» σφυριά τους, για χάρη των Τσέλσι και Τότεναμ αντίστοιχα.
The Clash- London calling to the faraway towns
Όταν δεν «καλούν» με τις κιθάρες τους τις μακρινές πόλεις της Αγγλίας, οι Τζο Στράμερ και Μικ Τζόουνς «σολάρουν» στα ντέρμπι του δυτικού Λονδίνου για τις αγαπημένες τους Τσέλσι και ΚΠΡ. Σε αντίθεση με τον στίχο «I fought the law and'a the law won», στη συγκεκριμένη «μάχη» η «βασίλισσα» είναι αναγκασμένη να υποκλίνεται στην «μπλε» κυριαρχία, ενώ στο δίλημμα «should I stay or should I go now? If I go there will be trouble and if I stay it will be double», η ΚΠΡ προβληματίζεται στην Τσάμπιονσιπ, ενώ η Τσέλσι διεκδικεί «νταμπλ» στην Πρέμιερ Λιγκ.
Pulp/Def Leppard- Sheffield's derbies
Στη μικρή κοινότητα του Σέφιλντ, οι επιλογές είναι... τρεις. Η Σέφιλντ F.C. έβαλε το εναρκτήριο λιθαράκι, ως το πρώτο ποδοσφαιρικό σωματείο παγκοσμίως, με τον Νικ Μπανκς για τα μάτια μιας γυναίκας... της κόρης του, να στηρίζει την πρώτη «λόκαλ» παράδοση. Ο έτερος Pulp, Τζάρβις Κόκερ, υμνεί την πόλη με το «sheffield sex city», έχοντας βρει την αγάπη στην αγκαλιά μιας... κουκουβάγιας, εξαιτίας της Σέφιλντ Γουένσντεϊ. Στην ίδια αγκαλιά «γρατζουνάει» την κιθάρα του ο Ρικ Σάβατζ, τραγουδώντας «I've played to win against the odds, I fought the gods» στον «συμπαίκτη» του στους Def, Τζο Έλιοτ, ο οποίος δηλώνει αθεράπευτα ερωτευμένος με τη μικρότερη «κόρη» της «ατσάλινης πόλης», Σέφινλτ Γιουνάιτεντ. Κι αν υπάρχει ένα soundtrack για το «Still City Derby» στις μεταξύ τους κόντρες στην Τσάμπιονσιπ, αυτό είναι σίγουρα το «when love and hate collide».
Bonus Track- Ένας γαλαζοαίματος «χωριάτης»
Το καλό παιδί της οικογένειας, το «σιγανό ποταμάκι» του Μπάκινγχαμ, ο πρίγκιπας Γουίλιαμ επαναστάτησε στη «βασιλική» ποδοσφαιρική παράδοση, αποδεικνύοντας πως... έχει μάτια γι άλλη. Η Ελισάβετ μπορεί να έχει το περιβραχιόνιο του παλατιού, επιβάλλοντας αρχηγικά την Άρσεναλ, όμως ο πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας του νησιού «διατυμπανίζει» περήφανα την αγάπη του για την Άστον Βίλα. Μια απόφαση που τον αναγκάζει να έρχεται σε σύγκρουση ακόμη και με τον αδερφό του, ο οποίος του εξαπολύει «κανονιές» για την επιλογή του.
Ένα ανκόρ στις καθυστερήσεις
Οι τέσσερις αγωνιστικές γραμμές του γηπέδου εναρμονίζονται άψογα με τις πέντε μουσικές του πενταγράμμου, με τις μπάντες να εμπνέονται μέσα από τις επιτυχίες και τις αποτυχίες των ομάδων τους. Οι μεταξύ τους κόντρες, πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας, τους επιτρέπουν να διατηρούν τη φλόγα αναμμένη και να βρίσκουν λόγους για να «ξεσπούν» στη μουσική σκηνή. Ο καθένας από αυτούς θα μπορούσε να παρομοιάσει το καλύτερό του τραγούδι, το τόσο άψογα ενορχηστρωμένο, με την πιο όμορφη στιγμή που του έχει χαρίσει η αγαπημένη του φανέλα μέσα στο χορτάρι. Εξάλλου, στο Γουέμπλεϊ δίνονται τα πιο σπουδαία ντέρμπι, εκεί που το αναφώνημα εξαιτίας μιας εντυπωσιακής ντρίμπλας ηχεί το ίδιο με το ντελίριο ενθουσιασμού κάτω από τη σκηνή, κάνοντας τα «μαγικά χαρτάκια» ανάρπαστα και στις δύο περιπτώσεις.
Επιμέλεια: Ματίλντα Καλλιοντζή και Έλενα Χαριτάκη
