Στέρλινγκ: «Δολοφόνησαν τον πατέρα μου, καθαρίζαμε τουαλέτες με τη μητέρα μου... »
Μια τεράστια απάντηση στον Τύπο και σε όσους τον κρίνουν για τον χαρακτήρα του, έδωσε ο Ραχίμ Στέρλινγκ, ξετυλίγοντας... εν συντομία το κουβάρι της ζωής του και κυρίως της εξαιρετικά δύσκολης παιδικής του ηλικίας. Η βίαιη απώλεια του πατέρα του, η μάχη της μητέρας του για να χαρίσει στα παιδιά της μια καλή ζωή και η υπόσχεση του νυν Άγγλου διεθνή για ν’ ανταποδώσει τις θυσίες που έκανε για εκείνον η μάνα και η αδερφή του.
Απόσπασμα απ’ όσα έγραψε ο Στέρλινγκ στην ιστοσελίδα theplayerstribune.com:
«Μπορώ να σε εμπιστευτώ; Θες να σου πω την ιστορία μου και θα με ακούσεις όντως; Αν διαβάσεις εφημερίδες θα νομίζεις ότι με ξέρεις και ότι γνωρίζεις τα ενδιαφέροντά μου. Αλήθεια όμως;
Όταν ήμουν δυο ετών ο πατέρας μου δολοφονήθηκε... Αυτό διαμόρφωσε όλη τη ζωή μου. Λίγο μετά, η μητέρα μου πήρε την απόφαση να αφήσει εμένα και την αδερφή μου στη Τζαμάικα και να πάει στην Αγγλία ώστε να πάρει ένα πτυχίο και να κάνει μια καλύτερη ζωή.
Για μερικά χρόνια ζήσαμε με τη γιαγιά μου στο Κίνγκστον και θυμάμαι ότι έβλεπα τα υπόλοιπα παιδιά με τη μητέρα τους και πραγματικά ζήλευα.
Δεν καταλάβαινα τι ακριβώς έκανε η μητέρα μου για εμάς. Απλά ήξερα ότι είχε φύγει. Η γιαγιά μου ήταν απίστευτη αλλά όλοι θέλουν τη μητέρα τους σε τέτοια ηλικία...
Δεν το καταλάβαινα αλλά η μητέρα μου πραγματικά μοχθούσε και πάλευε για να έχουμε μια καλύτερη ζωή. Στα πέντε μου χρόνια μετακομίσαμε στο Λονδίνο αλλά ήταν πολύ δύσκολες μέρες γιατί δεν είχαμε χρήματα και έπρεπε να προσαρμοστούμε σε μια νέα κουλτούρα.
Η μητέρα μου έκανε εξτρά δουλειά ως καθαρίστρια σε ξενοδοχείο, προκειμένου να μπορεί να πληρώσει τα δίδακτρα και να πάρει το πτυχίο της. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι ξυπνούσαμε πέντε το πρωί και τη βοηθούσαμε να καθαρίσει τουαλέτες σε ξενοδοχείο στο Στόουνμπριτζ...
Όταν κλήθηκα στην εθνική ομάδα της Αγγλίας σε επίπεδο κ-16 και έφτιαξα δυο γκολ κόντρα στη Βόρεια Ιρλανδία, ήταν μεγάλη στιγμή για εμένα. Έπαιξε και στην τηλεόραση και παντού. Πήγα στο σχολείο και ξαφνικά οι καθηγητές ήταν... οι καλύτεροι φίλοι μου. Τρομερό πόσο γρήγορα αλλάζουν τα δεδομένα και πως λειτουργεί όλο αυτό, έτσι;
Όταν στα 15 μου ήρθε η πρόταση από τη Λίβερπουλ, σκέφτηκα ότι ήθελα να πάω κι ας ήταν απόσταση τριών ωρών. Είπα στη μητέρα μου ότι ήθελα να αποδεχτώ την πρόκληση και πως ήταν η ευκαιρία μου να ξεφύγω από την εγκληματικότητα και τςι δολοφονίες στη γειτονιά μου...
Σκέφτηκα πως η μητέρα μου είχε θυσιάσει τη ζωή της για εμένα, η αδερφή μου είχε το κάνει το ίδιο, οπότε... εδώ ήμασταν! Έπρεπε να παλέψω! Πάμε...».
Κώστας Ζάλιαρης
