Και δεν έχει φτάσει ακόμη στον τελικό!
Ανέκαθεν υπήρχαν αυτοί που υποστηρίζουν την εθνική Αγγλίας και αυτοί που περιμένουν τις γκέλες της για να στάξουν χολή, δεν υπήρχε και δεν θα υπάρξει ποτέ μέση κατάσταση... Οπότε από την πρόκριση επί της Κολομβίας και μετά τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά. Ωστόσο τούτη τη φορά όσοι αισιοδοξούν έχουν τους λόγους τους και οι «απέναντι» μόνο τα... κόμπλεξ τους!
Αν ένα πράγμα είναι δεδομένο στο αγγλικό ποδόσφαιρο, αυτό είναι η υπέρμετρη αισιοδοξία που αισθάνονται οι οπαδοί της Αγγλίας για την πορεία της εθνικής τους πριν από μία μεγάλη διοργάνωση. Αν ένα πράγμα είναι εξίσου δεδομένο αυτό είναι η απογοήτευση που τους ακολουθεί, όταν παίκτες με «μεγάλα» ονόματα δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος της φανέλας και μαζεύουν άμεσα τις βαλίτσες τους για να πάρουν τον δρόμο της επιστροφής. Αλλά προς το παρόν, το όνειρο συνεχίζεται.
Και η μέχρι τώρα επιτυχία έχει κάποια βασικά συστατικά. Την μελέτη και την άρτια εκτέλεση του πλάνου από τους ποδοσφαιριστές.
Πιάνοντας τα πράγματα από την αρχή, η Αγγλία προκρίθηκε στα πέναλτι. «Η Αγγλία προκρίθηκε στα πέναλτι», και δεν είναι ψέμα. Κι αυτό μόνο του μαρτυράει πολλά. Γιατί αν έχεις καεί από τον χυλό φυσάς και το γιαούρτι, και ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ ξέρει καλύτερα απ’ όλους τι σημαίνει να χάνεις ένα καθοριστικό χτύπημα. Θα πει κανείς, πώς γίνεται να έχει αξία όλο αυτό; Πώς οδηγεί σε ένα ασφαλές συμπέρασμα; Η απάντηση είναι απλή και για να την βρούμε χρειάζεται να ανατρέξουμε στο ματς των ομίλων κόντρα στην Τυνησία, όταν ο Άσλεϊ Γιανγκ πήγε στον πάγκο για να ρωτήσει που συνηθίζει να εκτελεί ο Σασί τα πέναλτι, συμβουλή την οποία μετέφερε στον Πίκφορντ τρέχοντας και πάλι το μισό γήπεδο (σ.σ κι ας μπήκε τελικά το γκολ). Τα «τρία λιοντάρια» πήγαν πραγματικά διαβασμένα στην Ρωσία, κάτι που ξεπερνάει την σημασία ενός μεγάλου ονόματος όπως απέδειξαν οι εμφανίσεις των ταχύτατων ομάδων της οικοδέσποινας, της Σενεγάλης και της Ιαπωνίας, οι οποίες είχαν χαρακτηριστικά και οργάνωση εφάμιλλα για να τους οδηγήσουν όσο πιο μακριά γίνεται ακόμη και χωρίς σούπερ σταρ, πέραν κάποιων μικρών εξαιρέσεων.
Πάμε λίγο και στις μονάδες...
Τζόρνταν Πίκφορντ. Ένας μικρός εθνικός ήρωας από το βράδυ της Τρίτης, δηλαδή έναν χρόνο λιγότερο από τότε που η Έβερτον τον ανακοίνωνε με ηχηρή μεταγραφή από την Σάντερλαντ και η πλειοψηφία γέλασε (σ.σ γιατί δεν ήξερε). Ο... μικρός τα είχε πάει τρομερά με τις «μαυρόγατες» -όπου εάν δεν ήταν αυτός η κατηφόρα θα είχε ξεκινήσει από τα Χριστούγεννα- και συνέχισε την ανοδική του πορεία και στα «ζαχαρωτά» αποτελώντας τον καθοριστικό παράγοντα για να μείνει ο Τζο Χαρτ εκτός εθνικής. Γιατί όποιος μπορεί να το διακρίνει, εδώ και περίπου δύο χρόνια κάνει ακόμη καλύτερη πορεία από τον Νταβίδ Ντε Χέα όταν όλοι τον έκραζαν και ο Ρίο Φέρντιναντ τους έλεγε να κάνουν υπομονή 2-3 χρόνια για να δουν έναν από τους κορυφαίους έβερ. Από την άλλη ο Νικ Πόουπ δεν γινόταν να μην είναι στην 23αδα με αυτά που έκανε με την Μπέρνλι όταν άρπαξε την ευκαιρία του, για να έρθει και η επιλογή του Τζακ Μπάτλαντ από τον Σάουθγκεϊτ γιατί... τέρμα τα ψέματα.
Άσλεϊ Γιανγκ. Μπορεί το μόνο κοινό που έχει με τον Κόουλ να είναι το μικρό τους όνομα αλλά δεν γίνεται να μην του αναγνωρίσεις το πείσμα, την θέληση, και τα «απείρως» γεμάτα πνευμόνια του. Ο ίσως ένας και μοναδικός ποδοσφαιριστής που έσβησε ολοκληρωτικά τον Μοχάμεντ Σαλάχ φέτος (σ.σ εκτός του Σέρχιο Ράμος με τον τραυματισμό στο UCL, κατά το δεύτερο ντέρμπι της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και την Λίβερπουλ) είναι ένας από τους πιο πιστούς στις οδηγίες των προπονητών του και πολύ πιο αξιόπιστος από τον εκρηκτικό πλην πολλές φορές επιρρεπή Ντάνι Ρόουζ. Μα και βέβαια... δεν χωράνε σε ενδεκάδες παίκτες με τέτοια χαρακτηριστικά (sic).
Κίραν Τρίπιερ, για να πάμε στο άλλο άκρο του γηπέδου. Χωρίς πολλά – πολλά, από τώρα στην κορυφαία ενδεκάδα της διοργάνωσης! Είναι φανταστικός, είναι παντού, είναι αστείρευτος από δυνάμεις, είναι διορατικός και οξυδερκής, και τέλος ένας από τους λόγους που ο Κάιλ Γουόκερ παίζει σέντερ χαφ.
Γουόκερ, Χάρι Μαγκουάιρ και Τζον Στόουνς πέρυσι τέτοιον καιρό λογικά δεν θα μπορούσαν ούτε να διανοηθούν πως θα αποτελούν την τριάδα των στόπερ της Αγγλίας στο Μουντιάλ, όμως ειλικρινά (σ.σ και παρά τους αντιπάλους τους μέχρι τώρα) έχει κανείς παράπονο; Κι ας μην είναι η... καλύτερα good looking αμυντική γραμμή της διοργάνωσης. Εκπληκτική σεζόν και οι τρεις τους, κυρίως εξαιτίας της διάρκειας που είχαν.
Τζέσι Λίνγκαρντ, Ντέλε και Τζόρνταν Χέντερσον. Δεν είναι ούτε Τζο Κόουλ, ούτε Φρανκ Λάμπαρντ, ούτε Στίβεν Τζέραρντ, αλλά είναι η καλύτερη δυνατή τριάδα για τον άξονα την δεδομένη ποδοσφαιρική από άποψη ταχύτητας στιγμή, ειδικά αν τους συγκρίνεις με αυτούς που έπαιξαν στο προηγούμενο Μουντιάλ. Τότε με Χέντερσον, με Τζέραρντ και Ρούνεϊ (οι τρεις από τους πέντε στο 4-2-3-1 του Ρόι Χότζον) ο άξονας δεν έστριβε ούτε με μανιβέλα, ενώ είδαμε πως τα πήγε και το Ρούνεϊ, Ντάιερ, Χέντερσον με μικρές διαφοροποιήσεις στο προηγούμενο Euro. Πλέον με τους δύο πρώτους (σ.σ Λίνγκαρντ, Ντέλε) σε συνδυασμό με τους φουλ μπακ και τον έναν εκ των καλύτερων εξτρέμ/κρυφών κυνηγών φέτος, τον Ραχίμ Στέρλινγκ, δεν σταματούν να δημιουργούνται χώροι σε ένα Μουντιάλ που έχει αποδειχθεί πως όταν σταματάς να κινείσαι συνήθως θα βρεθείς στην πλευρά του ηττημένου, ή στην καλύτερη του τέρμα αγχωμένου και εν τέλει ανακουφισμένου. Κι ας έχουν μέσο όρο ηλικίας τα 24.
Για τον Χάρι Κέιν δεν μπορείς να πεις και πολλά. Ναι, βουτάει, ναι, δυσκολεύεσαι να τον καταλάβεις όταν μιλάει ακόμη κι αν είστε κοντοχωριανοί, αλλά όπως αναφέρεται και παραπάνω το γήπεδο δεν είναι πασαρέλα για τους good looking ποδοσφαιριστές. Ο αρχηγός της Αγγλίας είναι ο ορισμός του παίκτη που μπορεί να την κουβαλήσει στις πλάτες του, κι ας σκοράρει μόνο πέναλτι μέχρι το τέλος. Λες και το να μπορούν να σε αποκαλούν «Κύριο Αξιόπιστο» είναι λίγο...
Συνοψίζοντας... Μια σύντομη ανάγνωση των ονομάτων της αποστολής μπορεί να μην πείθει, όμως αν εξετάσεις σε όχι και τόσο μεγάλο βάθος το πόσο καλά δένει η βασική ενδεκάδα των Άγγλων, το να μην το αντιλαμβάνεσαι σε καθιστά τουλάχιστον συγχυσμένο όσον αφορά το σπορ. Το αν θα έχει και συνέχεια θα φανεί απέναντι σε μια εθνική (αυτήν της Σουηδίας) με ακριβώς την ίδια συνταγή διαβάσματος και «ταπεινών» ποδοσφαιριστών, πλας της σκληρότητας που βγάζει στο παιχνίδι της. Το έργο είναι πραγματικά πάρα πολύ πιο δύσκολο απ’ όσο ίσως δείχνει φαινομενικά και σίγουρα πιο δύσκολο από αυτό κόντρα στους Κολομβιανούς.
Η Αγγλία δεν έχει φτάσει ακόμη στον τελικό, που λένε, και ήδη έχει προκαλέσει ταραχή σε όσους θέλουν να την δουν να αποτυγχάνει ξανά. Δεν γίνεται επ’ ουδενί να δίνεται το δικαίωμα για ολοκληρωτική αποθέωση, αλλά η ταχύτητα με την οποία γυρνάει αυτήν την ώρα ο τροχός της είναι άκρως ενθαρρυντική για την πορεία της στο Μουντιάλ. Βεβαίως οι απόψεις υπάρχουν για να διίστανται, αλλά οι Άγγλοι έχουν βαλθεί να διαψεύσουν τις κακές γλώσσες. Προς το παρόν το κάνουν και... σε όποιον αρέσει.
Γιώργος Σιάφας
