Μεγαλύτερη ευκαιρία να σπάσει το νοητικό μπλοκάρισμα, δεν θα ξαναβρεί η Αγγλία!
Την τελευταία φορά που βρέθηκαν τα τρία λιοντάρια στα ημιτελικά του Παγκόσμιου Κυπέλλου Πρωθυπουργός ήταν ακόμα η Μάργκαρετ Θάτσερ, δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα, ο Λουτσιάνο Παβαρότι ήταν νούμερο ένα στα charts με το Nessun Dorma από την όπερα του Puccini που είχε ως σήμα το BBC για τις εκπομπές του. Α, και πρωταθλήτρια Αγγλίας ήταν η Λίβερπουλ... Ναι, για τόσο παλιά μιλάμε! Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Ξεκινώντας το τουρνουά έγραφα πως έχει καταφέρει να παρουσιάσει μία ομάδα σε αυτό το παγκόσμιο κύπελλο με αγωνιστικό πλάνο και το κυριότερο χωρίς άγχος παρά το νεαρό της ηλικίας. Είχα βάλει μια οριοθέτηση τους προημιτελικούς ως μία σχετική επιτυχία, αλλά αυτή η ευκαιρία που δίνεται στην τωρινή φουρνιά των παικτών της Αγγλίας, πιθανώς να μην ξανά δοθεί σε Παγκόσμιο Κύπελλο για άλλα 15 με 20 χρόνια.
Γιατί, κακά τα ψέματα ημιτελικοί σε Μουντιάλ χωρίς να είναι μέσα η Βραζιλία η Γερμανία η Αργεντινή και να λείπει γενικά η Ιταλία από την διοργάνωση, δεν έχει ξανασυμβεί από το 1930 και πιθανώς να μην συμβεί ξανά στο μέλλον τουλάχιστον για αρκετές διοργανώσεις. Προσθέστε πως λείπει πλέον και η Ισπανία συνεπώς η Αγγλία μαζί με την Γαλλία είναι οι μόνες ομάδες που έχουν μείνει και στο παρελθόν έχουν βιώσει την κατάκτηση του τροπαίου.
Ο Γκάρεθ Σαουθγκέιτ προέκυψε στο αγγλικό ποδόσφαιρο από καραμπόλα, όταν ο Σαμ Αλαρντάις έκανε την απόλυτη ηλιθιότητα που οδήγησε στην απομάκρυνσή του, μιλώντας σε δημοσιογράφο που παρίστανε τον μεσολαβητή επιχειρηματιών, αμέσως μετά το πρώτο ματς της Αγγλίας στην προκριματική φάση, εκείνη τη νίκη στην Μπρατισλάβα επί της Σλοβακίας με το γκολ του Άνταμ Λαλάνα στο τελευταίο λεπτό.
Αν είχε μείνει ο Big Sam ήδη η Αγγλία πιθανώς θα ήταν στο αεροπλάνο για το σπίτι. Η απαρχαιωμένες ιδέες του και το ποδόσφαιρο που θα ήθελε να παίξει δεν θα ταίριαζαν με τα χαρακτηριστικά αυτών των ποδοσφαιριστών που έχει επιλέξει τώρα ο Σαουθγκέιτ. Πέρσι τέτοια εποχή το αγγλικό ποδόσφαιρο πανηγυρίζει την μία επιτυχία μετά την άλλη με την κατάκτηση του παγκοσμίου τίτλου στους νέους, την συμμετοχή στον τελικό στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα των ίδιων ηλικιών και μία αξιοπρεπή παρουσία στο αντίστοιχο πρωτάθλημα των Ελπίδων, εκεί όπου φάνηκε η κλάση του Πίκφορντ. Ένα χρόνο μετά η αλήθεια είναι πως κανείς δεν έκανε όνειρα πως η Αγγλία μπορούσε να πάει μακριά στο Μουντιάλ και οι πιο πολλοί κάναμε λόγο για προσπάθεια απόκτησης εμπειριών ενόψει Euro 2020, εκεί όπου η Αγγλία θα φιλοξενήσει στο Γουέμπλεΐ ημιτελικούς και τελικό, συνεπώς θα ήταν υπέροχο να βρίσκεται στην τελική τετράδα!
Στη ζωή όμως τα σχέδια πολλές φορές πέφτουν έξω, ξαφνιάζοντας τους πάντες είτε θετικά είτε -συνήθως- αρνητικά. Δέχομαι την κουβέντα πως η τωρινή ομάδα δεν έχει το ταλέντο εκείνης των πρώτων χρόνων της δεκαετίας του 2000, η της ομάδας που έπαιξε το 1990 στα ημιτελικά. Ωστόσο να είστε βέβαιοι πως σε ανάλογες συζητήσεις μετά από 15-20 χρόνια, κάποιοι θα λένε το ίδιο και για αυτούς εδώ, συγκρίνοντας τους ποδοσφαιριστές της εποχής με τον Kέιν τον Στόουνς τον Τρίπιερ, τον Πίκφορντ, τον Άλι, τον Λίνγκαρντ. Έτσι είναι η φύση της ζωής!
Μία από τις αποκαλύψεις του Μουντιάλ, πάντως, είναι ο Μαγκουάιρ που ο Σαουθγκέιτ τον πιστεύει, και ο κεντρικός αμυντικός της Λέστερ τον δικαιώνει. Η κεφαλιά με την οποία άνοιξε το σκορ ήταν πέμπτο γκολ της Αγγλίας με αυτόν τον τρόπο στο Παγκόσμιο, για να έρθει και ένα έκτο από το κεφάλι του Ντέλε Άλι. Από τα 10 τέρματα που έχει πετύχει Αγγλία σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο, τα περισσότερα στην ιστορία της από το 1966 και μετά (και ξέρετε υποθέτω το είχε συμβεί τότε) τα οκτώ είναι από στημένες φάσεις. Σε ένα Μουντιάλ παίζει μεγάλο ρόλο το να εκμεταλλεύεσαι τις στατικές μπάλες και η Αγγλία εξαντλεί τις πιθανότητες της.
Τώρα, στον πρώτο ημιτελικό που θα παίξει σε οποιαδήποτε διοργάνωση από το Euro του 1996 η εθνική ομάδα με τα τρία λιοντάρια στο στήθος, έχει μία ιστορική ευκαιρία από την ώρα που λείπει ο μόνιμος εφιάλτης της, η Γερμανία, να περάσει σε ένα τελικό. Θα είναι ευκαιρία να αποτινάξει τη νοητική αλυσίδα που της μπλοκάρει το μυαλό και την κρατά δέσμια στην εικόνα του Μπόμπι Μουρ να παίρνει στα χέρια του το τρόπαιο το 1966.
Θα αποτελεί ταυτόχρονα τη μεγαλύτερη παρακαταθήκη που μπορεί να αφήσουν ο Γκάρεθ Σαουθγκέιτ και αυτοί οι ποδοσφαιριστές σε όλους τους υπόλοιπους που θα ακολουθήσουν για τα επόμενα 50 χρόνια! Και μη γελιόμαστε, εδώ που έχει φτάσει το πράγμα πλέον, έχει κάθε δικαίωμα η Αγγλία να λέει πως μπορεί να πάρει το τρόπαιο, ακόμα και αν είναι αουτσάιντερ.
