Γιατί το Μουντιάλ του 2018 «Έμεινε Ευρώπη»;
Απαντούν οι κορυφαίοι αθλητικογράφοι, Αλέξης Σπυρόπουλος και Χρήστος Σωτηρακόπουλος, και ο παρουσιαστής της καθημερινής εκπομπής της ΕΡΤ για το Μουντιάλ, Γιώργος Λυκουρόπουλος. Του Παναγιώτη Μένεγου.
Έχει ξανασυμβεί. Το 1982, στα γήπεδα της Ισπανίας, όταν οι 4 που έμειναν να κονταροχτυπιούνται την τελευταία εβδομάδα του τουρνουά ήταν Ιταλία-Πολωνία και Γερμανία-Γαλλία (στα πρώτα πέναλτι της ιστορίας). Το 2006, επίσης, σε γερμανικό έδαφος - Γερμανία-Ιταλία και Γαλλία-Πορτογαλία. Και στις δύο περιπτώσεις, στο τέλος πανηγύρισε η μεγάλη φετινή απούσα «σκουάντρα ατζούρα». Συμβαίνει και φέτος, τώρα, Γαλλία-Βέλγιο και Κροατία-Αγγλία συγκροτούν δυο ισορροπημένα ζευγάρια με οσμή αουτσάιντερ και σφραγίδα Ευρώπης. Αν κι εδώ που τα λέμε, μετά τη διεύρυνση του Μουντιάλ στις 32 ομάδες (που κακά τα ψέματα το έχει κάνει σαφώς πιο πλαδαρό), δεν είναι δα και στατιστικά αξιοσημείωτο ότι η «Γηραιά Ήπειρος», από την οποία προέρχονται οι 14 αποστολές της φετινής διοργάνωσης, κυριαρχεί στην τελική ευθεία.
Όμως, κοιτώντας τι έχει συμβεί στα Παγκόσμια Κύπελλα του 21ου αιώνα, μετά την κατάκτηση του ασιατικού Μουντιάλ από την «σελεσάο» το 2002, η ευρωπαϊκή επικράτηση είναι σχεδόν ολοκληρωτική. Στις επόμενες τέσσερις, μαζί με τη φετινή, διοργανώσεις η μοναδική ομάδα που έσπασε τον ευρωπαϊκό κανόνα και μπήκε στην τριάδα ήταν η φιναλίστ του 2014, Αργεντινή (το 2010 η Ουρουγουάη έμεινε ευχαριστημένη ως 4η, ενώ πριν τέσσερα χρόνια η οικοδέσποινα Βραζιλία πέρασε μια τραυματική εβδομάδα αφού δέχθηκε 10 γκολ σε ημιτελικό και μικρό τελικό από Γερμανία κι Ολλανδία, αντίστοιχα).
Έχει μεγαλώσει άραγε τόσο η ψαλίδα; Είναι θέμα υλικού; Κι αν ναι, πώς εξηγείται ότι π.χ. οι Λατινοαμερικάνοι σταρ όπως ο Μέσι και Νεϊμάρ που και φέτος φάνηκαν λίγοι στο ρόλο του ηγέτη είναι εκείνοι που κάνουν τη διαφορά για τους ευρωπαϊκούς συλλόγους τους; Ασιάτες κι Αφρικανοί έχουν χάσει οριστικά το τρένο που κάποια στιγμή έμοιαζε να έχει ένα βαγόνι και γι’ αυτούς;
Οι δύο σύγχρονοι σπορτκάστερ που έχουμε συνδέσει περισσότερο από κάθε άλλον με παραστάσεις διεθνούς ποδοσφαίρου, λόγω των μεταδόσεών τους στο Τσάμπιονς Λιγκ, Αλέξης Σπυρόπουλος και Χρήστος Σωτηρακόπουλος, εντοπίζουν αλλού το παράδοξο. «Η μεγάλη έκπληξη είναι ότι μιλάμε για την πρώτη φορα στην ιστορία που καμία από τις Βραζιλία, Αργεντινή και Γερμανία δεν υπάρχει στην τετράδα», λέει ο πρώτος ενώ ο δεύτερος προσθέτει και την Ιταλία για να τονίσει την «πρωτοφανή απουσία των παραδοσιακών Big 4 από τα ημιτελικά». Και συνεχίζει, «έχει προκύψει ένα κενό εξουσίας που έχουν εκμεταλλευτεί ομάδες όπως το Βέλγιο ή η Κροατία που τις περιμέναμε αξιόμαχες, πλην όμως συμπληρωματικές στην τετράδα όπως ήταν άλλωστε το 1986 και το 1998, αντίστοιχα».
«Το φετινό Μουντιάλ είναι το οριστικό τέλος εποχής στο ποδόσφαιρο του αυτοσχεδιασμού και του ταμπεραμέντου»
Ο Αλέξης Σπυρόπουλος δυσκολεύεται να γενικεύσει πάντως, «γιατί ο κανόνας του φετινού Μουντιάλ είναι ότι δεν υπάρχουν κανόνες. Τι παίζει ακριβώς, ας πούμε, η Γαλλία; Πόσο ρόλο παίζει η εμπειρία όταν διακρίνεται η τόσο νεανική Αγγλία;». Όντως, 17 στους 23 παίκτες της ήταν αγέννητοι το 1990 που πήγαν τα «λιοντάρια» τελευταία φορά στους 4.
Πιο τολμηρός είναι ο Γιώργος Λυκουρόπουλος, παρουσιαστής της καθημερινής εκπομπής της ΕΡΤ, «Ώρα Μουντιάλ», που ζει λεπτό προς λεπτό τη διοργάνωση μέχρι τώρα. «Το φετινό Μουντιάλ είναι το οριστικό τέλος εποχής στο ποδόσφαιρο του αυτοσχεδιασμού και του ταμπεραμέντου. Στέλνει ένα μήνυμα προς τις λατινοαμερικάνικες ομάδες που αν δεν το εκτιμήσουν, θα χάσουν και το επόμενο».
Μα και οι Λατινοαμερικάνοι δεν παίζουν εδώ και χρόνια «ευρωπαϊκά». Ας πούμε, η Βραζιλία από το 1990 κιόλας που ο Λαζαρόνι έπαιξε με τρεις πίσω, δεν έχει υιοθετήσει μια πιο συντηρητική φιλοσοφία, όχι ακριβώς στη λογική του “jogo bonito”;
Ο λόγος στον Αλέξη Σπυρόπουλο: «Το 75% των παικτών του Παγκοσμίου Κυπελλου αγωνίζεται στην Ευρώπη, ίσως δεν είναι τόσο παρακινδυνευμένο να πούμε ότι ο ευρωπαϊκός τρόπος ποδοσφαίρου έχει υπερβεί “σχολές” όπως η λατινομερικάνικη ή τις έχει κάνει να τον ενστερνιστούν. Το βλεπουμε και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Συλλόγων που η διαφορά των ευρωπαϊκών ομάδων από τις υπόλοιπες είναι τεράστια. Από την άλλη, θεωρώ ότι η συγκυρία φέτος ήταν κακή για τους Λατινοαμερικάνους: η Βραζιλία, που ήταν το δικό μου φαβορί, την πάτησε με τον Νεϊμάρ και τα τερτίπια του που έφεραν ακόμα και τους διαιτητές κόντρα της/ η Ουρουγουάη πήγε για την υπέρβαση αλλά της έτυχε ο τραυματισμός του Καβάνι και δε θα μάθουμε ποτέ αν θα την κατάφερνε/ η Αργεντινή ήταν πολύ μέτρια και πάλι δεν μπορεσε να διαχειριστεί το επαναλαμβανόμενο δράμα του Μέσι και η Κολομβία δεν είχε σε καμιά στιγμή στο 100% τον Χαμές. Αυτό, λοιπόν, που έχει σημασία περά από τη γεωγραφία είναι τι υλικό έχεις και τι επιλογές διαθέτεις ώστε να κάνεις τις απαραίτητες προσαρμογές για να έχεις ευελιξία από αγώνα σε αγώνα. Με σκοπό να μεγαλώσεις την αποτελεσματικότητα».
Ένα εντυπωσιακό στατιστικό στοιχείο των 4 προημιτελικών είναι ακριβώς αυτό. Η αποτελεσματικότητα. Κάθε ομάδα που προκρίθηκε σκόραρε από 2 γκολ. Σύνολο 8, στα 10 σουτ που επιχείρησαν συνολικά προς την εστία. Θέλετε να μάθετε το ποσοστό των ηττημένων; 3 στα 21. Η διαφορά είναι χαώδης.
Ο Γιώργος Λυκουρόπουλος έρχεται να υπερθεματίσει: «Προκρίθηκαν στους 4 ομάδες διαφορετικές μεν, με σχέδιο δε. Το Βέλγιο είναι μια ομάδα με παίκτες και προπονητή σημαδεμένους από τη θητεία τους στην Πρέμιερ Λιγκ. Η Γαλλία έχει κόουτς με προσωπικότητα κι εμπειρία που έχει καταφέρει να αφομοιώσει χωρίς κραδασμούς αστέρια όπως Γκριεζμάν και Εμπαπέ και να τα θέσει στην υπηρεσία του συνόλου. Η Αγγλία βρήκε επιτέλους προπονητή με λογική. Και η Κροατία είναι η ομάδα με τον κορυφαίο παίκτη στον κόσμο, τον Λούκα Μόντριτς, που έδειξε χαρακτήρα παίζοντας παρατάσεις και πέναλτι».
Να μείνουμε λίγο παραπάνω στην Αγγλία που σίγουρα δίνει έξτρα χρώμα στο φινάλε. Ο βαθύς γνώστης του βρετανικού φουτμπόλ, Χρήστος Σωτηρακόπουλος, εξηγεί: «Την καλή πορεία της Αγγλίας την αποδίδω στο ότι δεν υπήρχε καμία απολύτως απαίτηση από την αποστολή στο ξεκίνημα της διοργάνωσης. Κανένα βάρος στον ώμο του Σάουθγκειτ να γυρίσει με το κύπελλο, όπως είχε ο Καπέλο ή ο Έρικσον. Νομίζω ότι επέλεξαν να έρθουν δεύτεροι στον όμιλο (δεν προσπάθησαν καθόλου να γυρίσουν το ματς με το Βέλγιο), τους βόλεψε η από εκεί διαδρομή του ταμπλό κι επίσης είναι παίκτες με δίψα, πολύ καλοπροπονημένοι από την ελίτ των κόουτς στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου - κάποια στιγμή θα έβγαινε αυτό και στην Εθνική».
«Eίναι το πρώτο Μουντιάλ στη μετά Χαβελάνζε/ Μπλάτερ εποχή, είναι το πρώτο Μουντιάλ με τη χρήση του VAR κι αυτό έχει ευνοήσει τα αουτσάιντερ. Είναι ολοφάνερο ότι η FIFA δεν θέλει να σπρώξει κανέναν».
Δύο ακόμα παραμέτροι που, σύμφωνα με τον Χρήστο Σωτηρακόπουλο, οδήγησαν σε αυτό το «παράξενο Ευρωπαϊκό» Μουντιάλ είναι οι εξής: «Δεν είναι πρωτόγνωρο το κάζο των Λατινοαμερικάνων σε ευρωπαϊκό έδαφος, σχεδόν πάντα συμβαίνει. Όπως και το αντίθετο, μην κοίτατε που το 2014, στο Μουντιάλ της Βραζιλίας, το πήρε η Γερμανία επειδή… ειναι η Γερμανία.
Κι επίσης, είναι το πρώτο Μουντιάλ στη μετά Χαβελάνζε/ Μπλάτερ εποχή, είναι το πρώτο Μουντιάλ με τη χρήση του VAR κι αυτό έχει ευνοήσει τα αουτσάιντερ. Είναι ολοφάνερο ότι η FIFA δεν θέλει να σπρώξει κανέναν. Φαίνεται ότι έχει αλλάξει μυαλά, δεν έχει υπάρξει ούτε μια διαιτητική γκέλα που θα μείνει ιστορική, κανένας μεγάλος δεν έχει πάρει με το έτσι θέλω σφυρίγματα και προκρίσεις όπως έχει συμβεί πολλάκις στο παρελθόν».
Οι τέσσερις φιναλίστ κρατάνε το τρόπαιο στη Γηραιά Ήπειρο
Με το καμπανάκι της τελευταίας στροφής να έχει χτυπήσει, κι αναμένοντας τις συγκινήσεις των τελευταίων 4 αναμετρήσεων, ζήτησα από τους συνομιλητές μου μια πρώιμη αποτίμηση για την ποιότητα του World Cup 2018. «Στη φάση των ομίλων γάνιασα λίγο με τις μικρές ομάδες που έπαιξαν τόσο κλειστά συμβάλλοντας σε βαρετά παιχνίδια. Από εκεί και πέρα όμως νομίζω ότι βλέπουμε ένα καλό Παγκόσμιο Κύπελλο με ωραίες ιστορίες, ανατροπές κι εκπλήξεις. Και, νομίζω, είναι η πρωτη φορά στις τελευταίες διοργανώσεις που δεν έχουμε καθόλου επεισόδια, σημαντικό κι αυτό», λέει ο Αλέξης Σπυρόπουλος. Πιο ενθουσιώδης ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος σημειώνει: «Είναι το καλύτερο Παγκόσμιο Κύπελλο από εκείνο της Ισπανίας το 1982 (καλύτερο κι από εκείνο του 1998 στη Γαλλία). Από κάθε άποψη: θεάμα, γκολ, σασπένς, εκπλήξεις, απουσία διαιτητικών εγκλημάτων που επέτρεψε σε όλους να ονειρεύονται. Κι επίσης είναι πολύ σημαντικό ότι το Μουντιάλ του 2018 παράγει μερικές πολύ ωραίες ιστορίες για προικισμένες φουρνιές που δικαιώνονται: των Γάλλων, των Κροατών, φυσικά των Βέλγων, ακόμα και οι Δανοί ή οι Ιάπωνες έφυγαν με ψηλά το κεφάλι, ενώ οι Ρώσοι ξεπέρασαν τον εαυτό τους».
«Αυτό που έχει σημασία περά από τη γεωγραφία είναι τι υλικό έχεις και τι επιλογές διαθέτεις ώστε να κάνεις τις απαραίτητες προσαρμογές για να έχεις ευελιξία από αγώνα σε αγώνα. Με σκοπό να μεγαλώσεις την αποτελεσματικότητα»
Στο τέλος, φυσικά ζήτησα και πρόβλεψη. Καμμένοι και οι 3 στο χυλό του αποκλεισμού της Βραζιλίας που τη θεωρούσαν φαβορί, διστάζουν. «Υποτιμήσαμε τα αουτσάιντερ», λέει ο Γιώργος Λυκουρόπουλος. «Εδώ που φτάσαμε, δεν έχω καμία πρόβλεψη. Θεωρώ ότι όλοι έχουν 25%», στο ίδιο μήκος κυματος ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος. Πιο θαρραλέος, ο Αλέξης Σπυρόπουλος: «Θα πάω με το momentum του Βελγίου. Νομίζω, έτσι κι αλλιώς, ότι από αυτόν τον ημιτελικό θα προκύψει ο τροπαιούχος».
Πηγή: http://m.popaganda.gr/
