Το μάθημα ζωής της Γαλλίας είναι για όλους μετά το στραπάτσο του 2016!
Η νίκη της Γαλλίας το 1998 έφερε τότε το διαπολιτισμικό ζήτημα - που στο ποδόσφαιρο είναι μια πραγματικότητα - στο προσκήνιο των μέσων ενημέρωσης. Οι νικητές ήταν τώρα το 2018 πάλι οι Γάλλοι με μια ομάδα που είχε σημαντικό αριθμό παικτών με μικτή κληρονομιά, γιοι ή εγγόνια μεταναστών. Αυτός ο συνδυασμός, αυτό το μπλέξιμο της διαφορετικότητας είναι στο ποδόσφαιρο η υπεροχή του ως παιχνίδι απέναντι σε όλα τα άλλα! Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Άλλωστε πάντα το ποδόσφαιρο ήταν μια απόδειξη ότι το ίδιο το παιχνίδι διακρίνει και προσφέρει σύμφωνα με την αξία του παίκτη στον αγωνιστικό χώρο, όχι την κοινωνική του κατάσταση ή το στάτους του ευκαιρίες. Και είναι μια πραγματική αξιοκρατία. Το γεγονός ότι οι περιθωριοποιημένοι εξακολουθούν να βρίσκουν παράδεισο σε ένα παιχνίδι που είναι όλο και περισσότερο εξαρτημένο από τα χρήματα δεν είναι ασήμαντο. Μην το θεωρούμε δεδομένο.
Θα μπορούσαμε αυτό τον θρίαμβο της πολύ-πολιτισμικότητας και της διαφορετικής κουλτούρας και του ανακατέματος των χαρακτηριστικών των λαών να το θεωρήσουμε μία τεράστια κατάκτηση επειδή οι προοπτικές για το φαινόμενο αυτό συνεχίζουν να έχουν τις ίδιες προκαταλήψεις όπως παλιά! Ειδικά σε εποχές με έντονες ρατσιστικές τάσεις.
Όταν η Βραζιλία απέτυχε να κερδίσει το τουρνουά το 1950 στην έδρα της η δικαιολογία που επικράτησε ήταν αυτή που το απέδωσε στην υποτιθέμενη «ακαθαρσία» της φυλής τους.
Οκτώ χρόνια αργότερα, στη Σουηδία με τον Ντίντι, τον Γκαρίντσα και κυρίως τον Πελέ κέρδισαν το Παγκόσμιο Κύπελλο. Με πολλούς από τους παίκτες δηλαδή που υποτίθεται σύμφωνα με το κατεστημένο της χώρας λέρωναν τη φυλή!
Σήμερα, ανάλογα με το σκορ και ανάλογα με το ποιος μιλάει, αν κερδίζει ή χάνει επίσης σε ξενοφοβικές κοινωνίες τα ίδια πράγματα λέγονται!
Η τωρινή Γαλλία με τέσσερα πέμπτα της ομάδας της με έχουνε ρίζες από την Αφρική ήταν ένας θρίαμβος και μιας δεύτερης Ηπείρου μαζί με την Ευρώπη. Και 20 χρόνια μετά από τις γελοιότητες του Λεπέν ήρθε ένα χαστούκι ακόμα στη κυρία Λεπέν για τα πάμπολλα που έχει πει.
Είναι η νεότερη (σε ηλικία)ομάδα που παίρνει το παγκόσμιο κύπελλο, αυτή η Γαλλία του Ντιντιέ Ντεσάν από τη Βραζιλία του 1970 Κάτω από τον καυτό ήλιο του Μεξικού. Εκείνη ομάδα στο κύκνειο άσμα του Πελέ, είχε 25 χρόνια και κάτι μέρες μέσο όρο ηλικίας. Η τόλμη του Μάριο Ζάγκαλο τον επιβεβαίωσε τότε και έγινε Ο πρώτος που κατακτούσε το τρόπαιο και ως προπονητής αφού πρώτα είχε γευτεί τη χαρά ως παίκτης. Ο μόνος άλλος που το έχει καταφέρει ενδιάμεσα, μέχρι τώρα και την επιτυχία του Ντεσάν, ήταν ο τεράστιος Φραντς Μπεκενμπάουερ. Η Γαλλία του 2018, έχει μέσον όρο ηλικίας 26 χρόνια και κάτι και το κυριότερο έδωσε και ένα μάθημα ζωής μαζί με το ποδόσφαιρο: Πώς να διαχειρίζεσαι την αποτυχία και πως να παίρνεις το μάθημα από το χαστούκι γιατί πάντα ήταν σε διδάσκει περισσότερα απ’ ότι η οποιαδήποτε νίκη! Το στραπάτσο του 2016, με την ήττα από την Πορτογαλία του Σάντος εντός έδρας θα διέλυε πολλές ομάδες. Η γαλλική ομοσπονδία κρατώντας την ψυχραιμία της, και τον Ντεσάν έμεινε πίστη στο πλάνο της. Δύο χρόνια μετά ήρθε η επιβράβευση! Είναι ένα τεράστιο μάθημα ζωής και όχι μόνο ποδοσφαιρικό αυτό που έδωσαν ο Ντεσάν και οι παίκτες, σχεδόν 730 μέρες από την απόλυτη καταστροφή στο Παρίσι τον Ιούλιο του 16.
Για όποιον λοιπόν ρωτάει αν αξίζει Γαλλία αυτόν τον τίτλο η απάντηση είναι προφανής. Φυσικά και ναι. Έβαλε τέσσερα γκολ σε έναν τελικό κάτι που δεν είχε συμβεί από το 1970, πήρα ένα τρόπαιο χωρίς να χρειαστεί να σκοράρει ο σέντερ φορ της, κάτι που είχε ξανακάνει με τον Γκιβάρς το 1998, παιχνίδι με παιχνίδι μεγαλώνει και πέταξε έξω Αργεντινή Ουρουγουάη και Βέλγιο πριν την Κροατία! Respect!
Όσο για το τουρνουά τα έχω ξαναπεί όλο αυτό το διάστημα. Για μένα ήταν το καλύτερο παγκόσμιο κύπελλο του 21ου αιώνα. Όλη η μιζέρια και γκρίνια γιατί έλειψαν οι μεγάλοι από το τέλος, ότι δεν είχαμε τρομερού σούπερσταρ, ότι δεν είχαμε ήρωες και αντιήρωες, είναι παραμύθια για τα μικρά παιδιά! Είχαμε το νεότερο σκόρερ σε Μουντιάλ στον τελικό μετά τον Πελέ, τον Μπαπέ που αν μείνει γερό το παλληκάρι θα μας απασχολεί χρόνια, είχαμε έναν απίθανο Μόντριτς, έναν σούπερ Αζάρ και μερικούς φοβερούς γκολκίπερ, τον Κουρτουά τον Λιορίς τον Σούμπασιτς τον Σμάιχελ και τον Πίκφορντ ενώ Φάνηκαν και μερικοί σπουδαίοι κεντρικοί αμυντικοί με τον Γκοντίν να λέει αντίο με ένα σπουδαίο Μουντιάλ τον Βαράν να επιβεβαιώνει τη κλάση του και τον Άγγλο Μαγκουάιρ να φωνάζει παρών!
Και φυσικά τον ένα και μοναδικό Καντέ Το ρόλο που πλέον πρέπει να πάρει το όνομα του και να μην έχει πλέον εκείνο του Μακελελέ! Είδαμε έναν ακραίο όμοιο του είχαμε να δούμε χρόνια, με δύο πόδια και ποιότητα όπως τον Πέρισιτς και τέλος μερικά παιχνίδια που θα μείνουν αξέχαστα όπως εκείνο της Γαλλίας με την Αργεντινή, την ανατροπή του Βελγίου με την Ιαπωνία το Ρωσία-Κροατία και το Ισπανία εναντίον Πορτογαλίας που άξιζε να είναι ματς νοκ-άουτ.
Επόμενο ραντεβού σε 1587 ημέρες, το Νοέμβριο του 2022, στο Κατάρ. Παγκόσμιο κύπελλο σε χειμώνα που παρά την γκρίνια την οποία καταλαβαίνω από κάποιους, ας σκεφτούμε πως για πρώτη και ίσως τελευταία φορά να δούμε ένα Μουντιάλ με όλους τους σταρ σε απόλυτη φόρμα και ξεκούραστους! Δεν αξίζει τον κόπο ;
