Όταν ο Μπιλ Σάνκλι κατέφθανε στο «Άνφιλντ»…
Λίγοι άνθρωποι ανά τα χρόνια, στον ρου της ποδοσφαιρικής ιστορίας, μπορούν να αποτελέσουν αντιπροσωπευτικά παραδείγματα του στάτους μιας μεγάλης ομάδας. Ένας εξ αυτών, πιο συγκεκριμένα για το αγγλικό ποδόσφαιρο και τη Λίβερπουλ, σίγουρα είναι ο Μπιλ Σάνκλι. Ο θρυλικός Σκωτσέζος σαν σήμερα, την 1η Δεκέμβρη του 1959, αφηνε τη Χάντερσφιλντ για να προσληφθεί από τους «κόκκινους» και το england365 παρουσιάζει τον «κόκκινο» βίο και πολιτεία του…
Στο πάνθεον των φίλων της Λίβερπουλ, σίγουρα ο Μπιλ Σάνκλι θα έχει ιδιαίτερη θέση, για το έργο που άφησε, την ηγετική του μορφή που άλλαξε τον ρου της ποδοσφαιρικής ιστορίας μιας ομάδας, αλλά και για τις … ατάκες που κατά περιόδους έλεγε και ξεσήκωνε άπαντες!
Σε 15 χρόνια παρουσίας του στο «κόκκινο λιμάνι», από το 1959 έως το 1974, ο τεχνικός από το Έιρσαϊρ της Σκωτίας ανέστησε ποδοσφαιρικά έναν σύλλογο, τον οποίο βρήκε στην δεύτερη κατηγορία (Second Division), με ένα μετριότατο ρόστερ και ένα προπονητικό κέντρο («Μέλγουντ») σε άθλια κατάσταση! Τότε ήταν λοιπόν που μαζί με τον Τζο Φάγκαν, θα βάζανε τις βάσεις στο «Liverpool Bootroom» (το δωματιάκι όπου άφηναν οι παίκτες τα παπούτσια τους στο «Άνφιλντ» και συζητούσαν τακτικά τα θέματα της ομάδας).
Με τον Μπιλ Σάνκλι, η Λίβερπουλ κατάφερε να επανέλθει άμεσα στην κορυφαία κατηγορία, το 1962, και να κατακτήσει αργότερα τρία πρωταθλήματα (1963-64, 1965-66 και 1972-73), βάζοντας έτσι τα θεμέλια για την ομάδα που θα έβρισκε και θα πήγαινε ένα βήμα παραπέρα ο Μπομπ Πέισλι.
Εκτός επίσης από δυο Λιγκ Καπ (1965, 1974), ο ίδιος ευτύχησε να γευτεί το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο των «κόκκινων». Μπορεί να μην ήταν τυχερός το 1966, όταν η Λίβερπουλ ηττήθηκε από την Ντόρτμουντ (2-1) στη Γλασκώβη για το Κύπελλο Κυπελλούχων, ωστόσο κόντρα σε γερμανική ομάδα πάλι, τη Γκλάντμπαχ, πήρε το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ της σεζόν 1972/73.
Οι αγωνιστικές επιτυχίες βέβαια που απεικονίζονταν στο χορτάρι, είχαν τις ρίζες του στο ψυχολογικό σκέλος και στην αγωνιστική προετοιμασία, στα οποία ο Σκωτσέζος ήταν … μάστερ. Μαζί του, η προσοχή στο «στρατόπεδο» της Λίβερπουλ έπεφτε έκτοτε στην βελτίωση της κυκλοφορίας της μπάλας, όπου άλλωστε ήταν και η φιλοσοφία του, αυτό το μότο «Pass and Move» που όσο απλό φαινόταν, τόσο πρωτοποριακό ήταν, πριν καν έρθουν στο προσκήνιο οι Ολλανδοί των 70s.
Mάλιστα, ο ίδιος επέμενε για την συμβολή της αποθεραπείας των παικτών του μετά από κάθε αγώνα ή προπόνηση, αλλά και στο να αλλάζουν «τάπες» στα παπούτσια τους ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες και την κατάσταση του αγωνιστικού χώρου, στοιχεία αν μη τι άλλο πρωτοφανή για εκείνη την εποχή. Και φυσικά, η περίφημη ταμπέλα «This is Anfield», δικής του έμπνευσης, στο τούνελ που υπάρχει στο γήπεδο και οδηγεί τους παίκτες στον αγωνιστικό χώρο, για να τους υπενθυμίζει πάντα το που βρίσκονται και τι χρέος έχουν να κάνουν…
Πάνω σε αυτή τη λογική, και για να δικαιολογήσει κάποτε την περίφημη φράση του («το ποδόσφαιρο δεν είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου, αλλά κάτι πολύ πιο σοβαρό»), όπως εξηγείται και στο βιβλίο του συγγραφέα και δημοσιογράφου Τζον Κιθ, «Shanks for the memories», επιχείρησε να εξηγήσει κάποτε, και αφού είχε σταματήσει από τη Λίβερπουλ, για ποιό λόγο την είπε:«Ήθελα τότε να κάνω τους παίκτες να αντιληφθούν πως η ζωή τους έχει προικίσει με το ταλέντο να βγάζουν λεφτά παίζοντας. Αυτό το παιχνίδι λοιπόν δεν είναι για ...πλάκα αλλά κάτι πολύ σοβαρό».
Η πορεία του στη Λίβερπουλ τελείωσε το 1974, σε ηλικία 61 ετών, με τον ίδιο να τονίζει τότε πως η δουλειά τόσων χρόνων τον είχε πνευματικά εξαντλήσει. Το 1981, το πρωί της 29ης Σεπτεμβρίου, ο Σάνκλι θα άφηνε την τελευταία του πνοή στο Broadgreen Hospital ύστερα από καρδιακή προσβολή. Η ευχή του, ήταν να σκορπιστούν οι στάχτες του, στο χώρο πίσω από την εστία, μπροστά στο λατρεμένο του «Kop», κάτι που έγινε.
Ως ελάχιστος φόρος τιμής, οι «Shankly Gates», μια εκ των κύριων εισόδων του «Άνφιλντ», αλλά και το άγαλμα του, είναι εκεί για να θυμίζουν τη συμβολή που ελάχιστοι άνθρωποι μπορεί να περηφανευτούν πως είχαν στην εξέλιξη ένος ποδοσφαιρικού σωματείου ανά τα χρόνια…
Μερικές από τις πλέον χαρακτηριστικές ατάκες του Μπιλ Σάνκλι που… «έγραψαν» ιστορία:
«Το ποδόσφαιρο δεν είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου, αλλά κάτι πολύ πιο σοβαρό».
«Από την αρχή έλεγα στους ποδοσφαιριστές αυτού του συλλόγου ότι θα πρέπει να καταλάβουν πόσο μεγάλη τιμή αποτελεί ν' αγωνίζονται για εσάς, με την κόκκινη φανέλα. Αν δεν το είχαν καταλάβει όταν τους το έλεγα, το καταλαβαίνουν και τώρα που είναι μπροστά σας».
«Ήμουν ο καλύτερος προπονητής στη Βρετανία, επειδή ποτέ δεν εξαπάτησα κανέναν. Θα έσπαγα τα πόδια της γυναίκας μου αν έπαιζα εναντίον της, αλλά ποτέ δε θα την απατούσα».
«Η Λίβερπουλ δημιουργήθηκε για μένα κι εγώ για τη Λίβερπουλ».
«Είμαι ένας άνθρωπος όπως κι εκείνοι που κάθονται στο Κop. Σκέφτονται όπως εγώ και σκέφτομαι όπως αυτοί. Είναι ένα είδος γάμου».
«Ήταν το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο, όταν πήγα να το πω στον πρόεδρο. Ήταν σα να περπατάω προς την ηλεκτρική καρέκλα» (όταν παραιτήθηκε από τον πάγκο της Λίβερπουλ).
«Αυτό είναι για να θυμίζει στα παιδιά για ποιον παίζουν και για να θυμίζει στους αντιπάλους ποιον αντιμετωπίζουν» (για το περίφημο This is Anfield).
«Στις μέρες μου στο "Άνφιλντ" πάντα λέγαμε πως έχουμε τις δύο καλύτερες ομάδες του Μέρσεϊσαϊντ, τη Λίβερπουλ και τις ρεζέρβες της Λίβερπουλ».
«Κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν πως το ποδόσφαιρο είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Είμαι απογοητευμένος με αυτή την άποψη. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως είναι κάτι πολύ σημαντικότερο από αυτό».
«Το ποδόσφαιρο είναι ένα πολύ απλό παιχνίδι, το οποίο βασίζεται στο να δίνεις πάσες, να κοντρολάρεις την μπάλα και να ξεμαρκάρεσαι. Είναι απίστευτα απλό».
«Ο σοσιαλισμός στον οποίο πιστεύω είναι πως όλοι πρέπει να δουλεύουν για τον ίδιο στόχο και να ανταμείβονται με τον ίδιο τρόπο. Έτσι βλέπω το ποδόσφαιρο κι έτσι ζω».
«Είμαι σκλάβος του ποδοσφαίρου. Με ακολουθεί σπίτι, με ακολουθεί παντού, τρώει μαζί με την οικογένειά μου. Όλοι, όμως, οι σκληρά εργαζόμενοι χάνουν κάποια πράγματα λόγω της δουλειάς τους».
Χρήστος Γραβιάς
