Βιβ Μίντεμα: Η δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο
Η Μία Χαμ, η σπουδαιότερη ίσως παίκτρια που πέρασε ποτέ από τα γήπεδα ποδοσφαίρου, καθήμενη σε μια πολυθρόνα, απολαμβάνει το ποτό της και συνομιλεί με την Μίντεμα σαν μητέρα με την κόρη της. Ξαφνικά, η ατμόσφαιρα μεταβάλλεται απότομα. Το οικογενειακό κλίμα μεταξύ των δύο γυναικών αλλάζει και πλέον, η Αμερικανίδα σοβαρεύει. Κοιτάζει δεξιά της, και παρασέρνοντας το βλέμμα της 22χρονης συνομιλήτριάς της με ένα νεύμα του κεφαλιού, της δείχνει τα δύο Μουντιάλ που κατέκτησε με την εθνική ομάδα των ΗΠΑ και της λέει: «Δέξου τις νίκες, όπως και αν έρθουν. Λατρεψέ τες και χρησιμοποίησέ τες, αλλά ποτέ μην συμβιβαστείς με αυτές».
Πράγματι, η Μίντεμα με μόλις δύο και κάτι δεκαετίες ζωής στην πλάτη της, διαθέτει αυτό το ασυμβίβαστο, το αχαλιναγώγητο και την «βιασύνη» να κατακτήσει την μία κορυφή μετά την άλλη, ως άλλος Έντμουντ Χίλαρι, ο οποίος έπιασε την υψηλότερη κορυφή των Ιμαλαΐων, ενώ είχε προηγουμένως κατορθώσει να πατήσει το πόδι του σε Βόρειο και Νότιο Πόλο πρώτος.
Το πιο πρόσφατο επίτευγμά της, η κατάκτηση του πρωταθλήματος με την Άρσεναλ έπειτα από επτά χρόνια προσπαθειών, αποτέλεσε για εκείνη την επιβράβευση της σκληρής δουλειάς που βγάζει στο χορτάρι του Μίντοου Παρκ, ενώ παράλληλα την βοήθησε να κάνει το πολυπόθητο “breakthrough” σε μία καριέρα που μοιάζει να ξετυλίγεται σαν παραμύθι.
Τα 31 δε γκολ της με την φανέλα των «Κανονιέρηδων» έως τώρα τη φετινή χρονιά, την εκτόξευσαν σε δημοτικότητα και χρηματιστηριακή αξία, χρίζοντάς την κορυφαία παίκτρια της Σούπερ Λιγκ στην Αγγλία. Με αυτόν τον τρόπο, βοήθησε στην επιβολή... «ολλανδικής κυριαρχίας» επί αγγλικού εδάφους, χάρις και στην αρωγή του συμπατριώτη της Βίρτζιλ Φαν Ντάικ, που επίσης κατέκτησε την κορυφαία ατομική διάκριση στο Νησί.
Το 2014, μόλις στα 18 της, η Βίβιαν ή «Βιβ» όπως την αποκαλούν οι συμπαίκτριές της, κατέκτησε το Euro κάτω των 19 ετών, ενώ παράλληλα «στρίμωξε» στις αποσκευές της το τρόπαιο της πρώτης σκόρερ, αλλά και αυτό της καλύτερης παίκτριας του τουρνουά, αφού σκόραρε συνολικά έξι γκολ στην διοργάνωση, οδηγώντας τις «Οράνιε» προς την κατάκτηση του παρθενικού τους κυπέλλου.
«Δεξί πόδι, αριστερό πόδι – για μένα είναι το ίδιο. Απλά σουτάρω με όποιο πόδι τυχαίνει να βρίσκεται πιο κοντά στην μπάλα» απάντησε τόσο υπεροπτικά όσο και κυνικά, όταν ρωτήθηκε γιατί δεν πανηγύρισε τα τέρματα που πέτυχε, αναγκάζοντάς την να συστηθεί επίσημα στο κοινό της. Όχι όπως θα το έκανε με τις φίλες της στο πραύλιο του σχολείου της, αλλά όπως επέβαλε η ιστορία να το κάνει, μπροστά σε εκατοντάδες άτομα που αντίκρυζαν με τα μάτια τους το ποδοσφαιρικό θαύμα της Μίντεμα να γεννιέται στην ηλιόλουστη χώρα του καυτού καλοκαιριού της Νορβηγίας.
Τρία χρόνια αργότερα, στα 21 της, έφτασε ακόμα πιο ψηλά. Πέτυχε 16 γκολ στην προκριματική φάση του Euro 2017 και οδήγησε την Ολλανδία στην παρθενική κατάκτηση του κυπέλλου, σκοράροντας σε ημιτελικό και τελικό. Ο τίτλος που της απονεμήθηκε αργότερα από τον Κίκι Ρένιερς, ο οποίος την χαρακτήρισε παίκτρια με «φονικό ένστικτο», ενδείκνυται για σύγκριση μόνο με τον χρισμό της ως «Ιππότη» του Ολλανδικού στρατού, αμέσως μετά τον θρίαμβο της εθνικής ομάδας στα γήπεδα των Κάτω Χωρών.
Διότι εκεί στις παρυφές των κυνικών καυμάτων του Euro, η Μίντεμα στοιχειοθέτησε και σκιαγράφησε ένα απλοϊκό πρότυπο για τον εαυτό της, βγαλμένο από κάποιο από τα θεωρήματα του Αντισθένη. «Περισσότερο πανηγυρίζω τα γκολ των συμπαικτριών μου, παρά τα δικά μου. Ίσως φταίει που είμαι απλός άνθρωπος και δεν πιστεύω στο να κάνει κανείς περίεργα πράγματα αφού σκοράρει» διατέθηκε, συγκροτώντας μια πτυχή του χαρακτήρα της, μέσα από την ενστικτώδη εναντίωσή της στην υποχρεωτική επίκληση του πανηγυρισμού ενός γκολ.
Αποδεικνύει έμπρακτα, ότι δεν ενδιαφέρεται για ρεκόρ, γκολ ή άλλα νούμερα που ξεφεύγουν τα του ποδοσφαίρου. Απεχθάνεται τα στατιστικά, όπως ακριβώς από μικρή δεν αντιλαμβανόταν την φύση των πανηγυρισμών που «νομοτελειακά» ακολουθούσαν τα γκολ. «Οι γονείς μου πάντα μου έλεγαν ότι μικρή πετύχαινα πολλά γκολ, αλλά εγώ δεν θυμάμαι σχεδόν κανένα. Ίσως επειδή δεν πανηγύριζα, όπως και τώρα, όταν έβαζα γκολ».
Δίχως ιδιαίτερους ρομαντισμούς γύρω από το σπορ που λιτά και συγκρατημένα αγάπησε με τον δικό της μοναδικό τρόπο, η Βίβ αποκρυστάλλωσε τον ορισμό του γυναικείου ποδοσφαίρου, παίζοντας ένα στερεοτυπικά «ανδρικό» άθλημα καλύτερα από κάθε εκπρόσωπο του αντίθετου φύλου. Πως το κατάφερε σε πρώτη φάση αυτό; Το βάπτισμα του πυρός έγινε όταν ακόμα ήταν παιδί και κέρδισε σχεδόν μόνη της την Γκρόνινγκεν, που αποτελούσε επαγγελματικό σωματείο, αγωνιζόμενη με τα χρώματα της ερασιτεχνικής VV de Weide.
Στη μνήμη της δεν έχει χαρακτεί τίποτα παραπάνω από μονάχα τα κλάμματα των αγοριών αντιπάλων της, που είχαν δεχθεί επτά γκολ, πέντε εκ των οποίων ήρθαν από την μοναδική γυναίκα που αγωνιζόταν στο γήπεδο εκείνη την μέρα... «Έκλαιγαν με οδυρμούς, γιατί δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι δέχθηκαν πέντε γκολ από ένα κορίτσι, εμένα».
Στο χρονοντούλαπο των αναμνήσεών της, πρώτη ξεπηδά από την λίστα με τις παιδικές της μνήνες, η στιγμή που έχασε δύο δόντια, στην προσπάθειά της να βάλει γκολ όταν σε μία έξοδο του τερματοφύλακα εκείνος την πέτυχε στο πρόσωπο. Από τότε, αρκετό νερό κύλησε στο αυλάκι, με επιτυχίες και αμέτρητα γκολ. Τόσο που δημιούργησε ένα ποτάμι από δαύτα, επιβεβαιώνοντας το ρητό που θέλει «το ποτάμι να καταλήγει πάντα στη θάλασσα»... Μία θάλασσα γεμάτη ανυπέρβλητα σπασμένα εμπόδια...
Τα πρώτα της ποδοσφαιρικά βήματα έγιναν εντός του σπιτιού της, ανάμεσα σε αντικείμενα που ο καθένας έχει στο σπίτι του: καναπέδες, μία τηλεόραση και την κουζίνα, όταν χρειαζόταν να αποσαφηνίσει μέσα της, αν το ποδόσφαιρο είναι αυτό που θέλει να κάνει για να ζήσει την υπόλοιπη ζωή της. «Έπαιζα μπάλα μέσα στο σπίτι χτυπώντας την πάνω σε ό,τι βρισκόταν μπροστά μου. Τίποτα δεν ήταν ασφαλές μ’εμένα εκεί, κάτι που δεν χαροποιούσε ιδιαίτερα τους γονείς μου. Αλλά, προφανώς αργότερα αναγκάστηκαν να το αγαπήσουν».
Εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο τα ισχυρά πρότυπα που κυριαρχούσαν στο σπίτι της, αυτό του ποδοσφαιριστή πατέρα και παππού της. Βαφτίστηκε εις το όνομα του πατρός, ή καλύτερα... στην θέση που ο πατέρας της αγωνιζόταν στα τελευταία στάδια της ποδοσφαιρικής του σταδιοδρομίας, ως κλασσικό φορ. Μόνο που εκείνη, το πήγε ένα βήμα παρακάτω, προσθέτοντας δύναμη, σθένος και ταχύτητα στο παιχνίδι της.
Στην γαλούχηση της ισχυρής και δυναμικής της προσωπικότητας αλλά και της εκτελεστικής δεινότητας που διαθέτει, λειτούργησε καταλυτικά η περίοδος όπου έπαιζε πλάι σε αγόρια της ηλικίας της ως τα 14 της. Όταν το πλήρωμα του χρόνου έφτασε και χρειάστηκε να αγωνιστεί με την πρώτη της επαγγελματική ομάδα, δεν ήταν καν εις θέσιν να υπογράψει για τον εαυτό της, όντας ανήλικη. «Στα 14 μου βρέθηκα να αγωνίζομαι με γυναίκες που είχαν την διπλάσια ηλικία από εμένα. Ήταν τεράστιο βήμα για μένα, αλλά κατάφερα να αποδείξω για τι είμαι ικανή από τα πρώτα κιόλας λεπτά που αγωνίστηκα».
Δείγμα του εκρηκτικού της ταπεραμέντου, αναδύθηκε στην επιφάνεια της πολυσχιδούς προσωπικότητάς της, όταν για πρώτη φορά χρειάστηκε να μείνει στο πάγκο στο πρώτο κιόλας επαγγλματικό παιχνίδι με την Χέρενφεεν. «Βρισκόμασταν 1-0 πίσω στο σκορ και δεν είχα ξαναμείνει ποτέ στο πάγκο. Όταν πέρασα στον αγώνα, πέτυχα δύο γκολ και ίσως για αυτό από τότε δεν ξαναβρέθηκα εκεί».
Η αλήθεια είναι ότι η εξωτερική της φιγούρα παραπέμπει σε μια χαμηλών τόνων παίκτρια, που ουδέποτε δεν θα έπειθε για την τόσο αλέγρα και ασυμβίβαστη εικόνα που βγάζει στο γήπεδο. Ωστόσο, αυτή η φιγούρα παραπλανεί και σαγηνεύει όποιον τολμήσει να υποτιμήσει τις φονικές ικανότητές της στο γήπεδο. «Παρόμοια κατάσταση βίωσα και στην εθνική μου ομάδα. Όταν στο ολοκληρωμένο μου ντεμπούτο με την γυναικεία ομάδα, έπαιξα 15 λεπτά και πέτυχα χατ τρικ. Από τότε ξεκινάω πάντα ως βασική».
Ίσως φταίει που γεννήθηκε στη χώρα της μεταμοντέρνας πολιτισμικής και κοινωνικής επανάστασης. Εκεί που το απαγορευμένο λατρεύεται και το κλασσικό κατακρίνεται. Ίσως φταίει που για πρότυπό της είχε τον «Ιπτάμενο Ολλανδό» Φαν Πέρσι και σαν ατίθασο και οξυδερκή παιδί όπως οι περισσότεροι υπήρξαμε κάποτε, τον θαύμαζε για την ικανότητά του στο σκοράρισμα και αντλώντας έμπνευση μέσα από εκείνον, θέλησε να τον φτάσει και να τον ξεπεράσει.
Ο μεγάλος πολυμήχανος Ιταλός καλλιτέχνης Πιέρ Πάολο Παζολίνι, είχε εύστοχα πει ότι «κάθε γκολ είναι πάντα μία δημιουργία, μία παραβίαση του κώδικα. Όλα τα γκολ είναι αναπόφευκτα, μας κεραυνοβολούν και μας εκπλήττουν. Όπως ακριβώς και ο ποιητικός λόγος». Η Μίντεμα μπορεί να γεννήθηκε 21 χρόνια μετά τον θάνατο του πολυτάλαντου Μπολονέζου, μα τα λεγόμενα του βρίσκουν απτή εφαρμογή στα γκολ με τα οποία η Ολλανδέζα έχει γεμίσει τις αντίπαλες εστίες. Διαθέτουν κάτι από φινέτσα, ωμή δύναμη και υπέρ του δέοντος... ποιητική χροιά.
Ιωάννης Γατσούλης
