Συγκλονιστική εξομολόγηση του Γουίλσιρ: «Ο γιος μου πάθαινε κρίσεις, δεν με ένοιαζε το ποδόσφαιρο»
Ο Τζακ Γουίλσιρ ανοίχτηκε για πρώτη φορά για μια από τις πιο δύσκολες και σημαντικές περιόδους της ζωής και της καριέρας του. Αναφέρθηκε εκτενώς στο πρόβλημα υγείας του γιου του πριν από μια τετραετία, με αποτέλεσμα, να αφήσει το ποδόσφαιρο στην άκρη και την αποθεραπεία του σε δεύτερη μοίρα, μέχρι να γίνει το παιδί του καλά...
Ο Άγγλος χαφ, έχει δει την ποδοσφαιρική του μοίρα να του παρουσιάζει συνεχώς προβλήματα.
Δεν μπορεί να ηρεμήσει, δεν μπορεί να βρει ρυθμό, δεν μπορεί ν' αποκτήσει σταθερότητα και συχνά – πυκνά καλείται να διαχειριστεί ζόρικες καταστάσεις και να επιδείξει πνευματική δύναμη για να ξεπεράσει τραυματισμούς.
Μια συγκεκριμένη περίοδος, όμως, τον έκανε να σκέφτεται ακόμα και την απόσυρση!
Ήταν το 2015, όταν αποκόμισε έναν από τους πολλούς τραυματισμούς του, όμως, το σημαντικότερο για εκείνον ήταν να γίνει καλά το παιδάκι του, που στην ηλικία των 4 ετών, άρχισε να παθαίνει κρίσεις και να πέφτει στο πάτωμα του σπιτιού...
Η εξομολόγησή του, συγκλονίζει...
«Έχω αντιμετωπίσει διάφορους τραυματισμούς που είχαν αντίκτυπο στην ψυχολογία μου. Πάντοτε όμως, σκέφτομαι μια συγκεκριμένη περίπτωση. Ήταν 2016, ίσως και 2015, όταν τραυματίστηκα σε προπόνηση. Θυμάμαι ότι βρισκόμουν σε καλό δρόμο για να επανέλθω στο επίπεδο που ήθελα και ξαφνικά ο 4χρονος γιος μου αντιμετώπισε πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας. Πάθαινε κρίσεις και έπεφτε στο πάτωμα... Συνέβη πολλές φορές για τρεις ή τέσσερις μήνες και υπήρχαν πολλές μέρες που τα μεσάνυχτα ξυπνούσαμε και τρέχαμε στο νοσοκομείο. Θυμάμαι να λέω στη σύζυγό μου ότι δεν ήξερα τότε αν το άντεχα όλο αυτό, δεν είχα μυαλό για το ποδόσφαιρο.
Θυμάμαι να μη μπορούμε να κοιμηθούμε γιατί δεν ξέραμε τι συνέβαινε στο παιδί μας και τι να περιμένουμε. Κάτι τέτοια πράγματα σε κάνουν να καταλάβεις ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι τα πάντα. Ο Βενγκέρ με είχε βοηθήσει πολύ και γι' αυτό τον μνημονεύω κάθε φορά και θα του είμαι ευγνώμων. Μου έλεγε “παλεύεις με την υγεία του γιου σου, πάρε όσο χρόνο θέλεις...”. Γι' αυτό και άργησα τόσο να επιστρέψω. Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει τι μπορεί να συμβαίνει στο σπίτι του καθενός, όταν φεύγει από την προπόνηση και κλείνουν τα φώτα στο γήπεδο. Απλά έλεγαν όλοι πως είμαι εύθραυστος, συνεχώς τραυματίζομαι και δεν μπορώ να επιστρέψω.
Τους πρώτους τέσσερις μήνες εκείνης της περιόδου ήμουν τραυματίας αλλά δεν έκανα θεραπείες. Απλά μπαινόβγαινα στα νοσοκομεία για τον γιο μου. Δεν με ένοιαζε το ποδόσφαιρο για να είμαι απόλυτα ειλικρινής. Ήθελα να γίνει καλά το παιδί μου. Ναι, είναι πολύ όμορφο να είσαι ποδοσφαιριστής, αλλά η οικογένεια πάντοτε έρχεται πρώτη...».
Κώστας Ζάλιαρης
