Συμπέρασμα πρώτο: Ο Μουρίνιο έχει να φοβάται μόνο τον εαυτό του, ειδικά εντός έδρας
Όπως έπρεπε για να δώσει στον εαυτό του και στους ποδοσφαιριστές του να καταλάβουν ότι το υπόλοιπο της σεζόν περνάει αποκλειστικά από το χέρι τους, πήγε το ματς της Τότεναμ κόντρα στον Ολυμπιακό για τον Ζοσέ Μουρίνιο, ο οποίος για ακόμη μία φορά έχει να φοβάται μόνο τον ίδιο του τον εαυτό. Γράφει ο Γιώργος Σιάφας.
Πήρε το βάπτισμα του πυρός σε εντός έδρας παιχνίδι της νέας του ομάδας ο Πορτογάλος τεχνικός, που προσπάθησε να μείνει όσο πιο ήρεμος γινόταν κατά την πρώτη του γνωριμία με τον κόσμο της ομάδας ως νέος της προπονητής, αν και το mood του άλλαζε συνεχώς κατά την διάρκεια του 90λεπτου. Το ματς απέναντι στους Πειραιώτες μπορεί να μην ξεκίνησε καθόλου καλά αλλά η συνέχεια ήταν ιδανική από κάθε άποψη. Παραμερίζοντας το διαιτητικό λάθος που οδήγησε στην γρήγορη ισοφάριση στις αρχές του δευτέρου μέρους, με μοναδική σημείωση πως επιτέλους πρέπει να καθίσουν όλοι σε ένα τραπέζι και να βρουν τι θα γίνει ακριβώς με τον VAR (αν και στην προκειμένη φάση με το πλάγιο συμφωνώ με τα όρια που έχουν μπει), ήταν ένα ημίχρονο με πολλά οφέλη για τους γηπεδούχους. Και να φανταστείτε πως δεν κέρδισαν παρά ελάχιστα πράγματα στο αγωνιστικό.
Ο Ολυμπιακός είναι αποδεδειγμένα μια ομάδα χωρίς χαρακτήρα και με «γεννήτριες» που κρατούν μόνο για 45’-55’ λεπτά (ειδικά σε αυτό το επίπεδο), οπότε κάποια στιγμή και με δεδομένο πως το δώρο του Μεριά είναι κι αυτό μέσα στο ματς, θα ερχόταν η ανατροπή σκηνικού. Το θέμα είναι ο τρόπος με τον οποίο ήρθε, και ειδικά εκείνος με τον οποίο οι Spurs βγήκαν από τα αποδυτήρια. Η πίεση της ανανεωμένης από κάποιο σημείο και μετά εξέδρας -η οποία είχε σβηστεί από τους ταξιδιώτες οπαδούς, ο τρόπος που πανηγύρισε ο Μουρίνιο με το ball-boy, και η ελευθερία των παικτών του Πορτογάλου αλλά και το ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας που έπαιξαν στα 45’ που απέμεναν, είναι μόνο μερικά από τα μικρά-μικρά που μπορούμε να κρατήσουμε για το συνολικά μεγάλο κέρδος που αποκόμισε η Τότεναμ.
Έγραψα και στο ματς ότι η νίκη-πρόκριση θα βοηθήσει πολύ στο να φτιαχτεί ο χαρακτήρας αυτής της ομάδας, που (ξανά σημειώνω) είναι η ίδια με εκείνη που κατέκτησε την δεύτερη θέση του περσινού Τσάμπιονς Λιγκ. Γιατί περί κατάκτησης πρόκειται εάν υπολογίσουμε το πως έχει πάει το πλάνο του συλλόγου την τελευταία τριετία. Ωστόσο για να γίνει αυτό πρέπει ο Μουρίνιο να συνειδητοποιήσει πως οφείλει να σταματήσει να φοβάται τον ίδιο του τον εαυτό. Όταν είχε ξεκινήσει η πρώτη σεζόν στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, έβλεπες τους «κόκκινους διαβόλους» και έλεγες «κοίτα να δεις που μπορεί να απασχολήσουν μέχρι το τέλος», αλλά σύντομα το πράγμα ξεφούσκωσε γιατί ως ένα ποσοστό ο ίδιος αποφάσισε να αλλάξει την θελκτική/επιθετική εικόνα που έβγαζε το σύνολό του στο χορτάρι και άμεσα έχασε και τα αποδυτήρια -δεν είναι μυστικό. Φέτος δήλωσε έτοιμος για νέα λάθη και όχι τα ίδια με παλαιότερα, οπότε πρέπει να φροντίσει να μην επαναλάβει «πρακτικές του παρελθόντος» και να το επιβεβαιώσει άμεσα, αδυνατώντας να το δείξει από την αρχή και το πιο κρίσιμο ματς που ήρθε τάχιστα μπροστά του μέχρι τώρα.
Δεν υπήρχε κανένας λόγος να ξεκινήσει στον άξονα με Ντάιερ-Γουίνκς και το σκεπτικό με τους τέσσερις επιθετικούς (Σον, Ντέλε, Λούκας, Κέιν) και να μην παίξει με βασικό τον Έρικσεν είτε με τον πολυθεσίτη Σισοκό είτε με τον Ντομπελέ που είναι γεννημένος για τέτοια ματς. Λόγου χάρη, ο Γουίνκς είναι μια εξαιρετική περίπτωση παίκτη και κατά κάποιον τρόπο θα μπορούσε να αντικαταστήσει εντελώς τον Έρικσεν από την στιγμή που ο Δανός έμεινε στον πάγκο, αλλά θέλει κάποιον που να τρέχει και να κόβει δίπλα του αφού τα χαρακτηριστικά του διαφέρουν και δεν μπορεί να βγάλει την βαριά βρώμικη δουλειά, όχι τον Ντάιερ. Ο άξονας του Ολυμπιακού τρέχει πολύ στην Ευρώπη (μέχρι να μείνει από δυνάμεις) και εκεί θα παιζόταν το παιχνίδι -όσο υπήρχε παιχνίδι- όπως θα γίνει αρκετές φορές φέτος στην Πρέμιερ Λιγκ και τουλάχιστον δύο φορές ακόμα στην Ευρώπη. Στην τελική ας έπαιρνε περισσότερα ρίσκα στην άμυνα εάν δεν ήθελε να πειράξει την γραμμή κρούσης και ειδικά από την ώρα που διαθέτει τόσο ευέλικτο ρόστερ. Γιατί η αλήθεια είναι πως ούτε ο πάντα αξιόπιστος Κέιν, ούτε ο επίσης πάντα αξιόπιστος Σον, ούτε ο αστείρευτος και πολύ ουσιαστικός Λούκας, ούτε ο αναγεννημένος Ντέλε βγαίνουν ως μονάδες εύκολα από την ενδεκάδα (με απαραίτητη προϋπόθεση να συνεισφέρουν ενεργά και αρκετά πιεστικά στα μαρκαρίσματα), αλλά δεν γίνεται να κολλάνε τα χαφ και στο καπάκι να βγάζει 90λεπτο αυτός ο τραγικός Αλβτερβάιρελντ στα μετόπισθεν. Κάπου πρέπει να γίνουν θυσίες. Ο μοναδικός ίσως λόγος ήταν η... ξεροκεφαλιά του ίδιου του Μουρίνιο να παίξει σε πιο σετ παιχνίδι και να μην επιδιώξει να κυριαρχήσει παράγοντας γρήγορο ποδόσφαιρο κι ας έχει τα Μέσα, κι ας ήταν το απόλυτο φαβορί. Ή το άγχος της πρώτης φοράς, αν και δεν το νομίζω...
Σε κάθε περίπτωση, σε τέτοιες περιπτώσεις πάντα η επόμενη ημέρα είναι πιο σημαντική από την matchday και ο «Special One» πρέπει να βγάλει στην επιφάνεια όλη την ποδοσφαιρική οξυδέρκεια που τον χαρακτηρίζει για να έχει συνέχεια το ευρωπαϊκό ταξίδι και μετά τους «16» και φυσικά να επιστρέψει η Τότεναμ εντός στόχων και στο πρωτάθλημα. Πρέπει, δηλαδή, να πάψει να κρατάει ο ίδιος πίσω τον εαυτό του, όπως δεν κάνει χρόνια τώρα στο επικοινωνιακό κομμάτι. Εκεί πήρε άριστα και εχθές, κρατώντας την ηρεμία του και ζητώντας να ισχύσει το ίδιο και για τους ποδοσφαιριστές του, χάνοντάς την όταν έπρεπε να σφίξουν τα λουριά, πανηγυρίζοντας με την ψυχή του στραμμένος προς την εξέδρα και κερδίζοντας τις εντυπώσεις με τον πιτσιρικά που θα θυμάται την σκηνή με την αγκαλιά για όλη του την ζωή μόνο και μόνο γιατί έδωσε αμέσως την μπάλα για το πλάγιο.
Αν σταματήσει να φοβάται τον... inner me που του λέει να είναι συντηρητικός, αν με κάποιον... μαγικό τρόπο η άμυνα θυμίσει κανονική άμυνα (από τον χειμώνα κιόλας πρέπει να γίνει δουλίτσα στο μεταγραφικό αφού έτσι δεν τραβάει), τότε το τέλος της περιόδου ίσως επιφυλάσσει μια ευχάριστη εμπειρία για τους συντελεστές και τους οπαδούς των Λονδρέζων.
